Ironflame

Where Madness Dwells

High Roller Records (2022)
Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 15/12/2022
Γυαλίζει το μάτι τους, ακόμα κι αν μιλάμε για κλασικό heavy metal με σαράντα χρόνια στην πλάτη
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αυτό που ξεκίνησε ως project πριν μερικά χρόνια, ανδρώθηκε μέσα από τρεις κυκλοφορίες και φέτος έφτασε αισίως στην τέταρτη. Το heavy / power metal των Ironflame βρήκε προφανώς ανταπόκριση και αποδοχή τέτοιου βαθμού, ώστε πλέον να αδημονούμε για νέο δίσκο. Ο προπέρσινος εκτιμήθηκε δεόντως, δεν ξεχάστηκε στο ελάχιστο, ούτε και το εξώφυλλό του. Με εκ νέου μπροστάρη τον Andrew D' Cagna (Icarus Witch, Nechochwen) παρουσιάζονται πανέτοιμοι για το νέο τους χτύπημα.

Η αλλαγή στο logo φέρνει και μια μικρή αλλαγή στη συνθετική προσέγγιση, καθώς επιλέγεται η κατά μέτωπον επίθεση, με την αμεσότητα να κυριαρχεί και το επικό συναίσθημα που υποδηλώνει το εξώφυλλο να εμφανίζεται ελάχιστα. Ομοίως και η στιχουργία, η οποία καταπιάνεται με ρεαλιστικά και προσωπικά θέματα, αφήνοντας κατά μέρος τον κόσμο του φανταστικού. Πρόβλημα ουδέν. Υπάρχουν μπόλικοι λόγοι για να περάσεις καλά μαζί τους.

Εμφανίζονται με up tempo διάθεση κατά κόρον, αυτή που συναντάμε σε speed metal δημιουργίες, high octane metal το έχω δει να γράφεται και μέσω αυτού μαθαίνεις να τραγουδάς όλους τους στίχους παρέα με τα απαραίτητα headbanging / air guitar. Ενίοτε γειτνιάζει και με το thrash, μη φανταστείτε τίποτα ακρότητες, μία αύρα πάντως την έχει. Υμνικό metal, που φέρει όλα τα κλισέ του ιδιώματος, αλλά δεν κουράζει. Σε κάνει να σκέφτεσαι ποιο ραφτό θα βάλεις στο τζιν μπουφάν σου και αυτό μόνο θετικό είναι. Για κάποιο λόγο, ένα Heaven's Gate και ένα Black Soul Horde θα του πήγαιναν πολύ.

Ο Andrew διαπρέπει σε όλους τους ρόλους του (παίζει σχεδόν τα πάντα), έχει δε τη γνώση ώστε να μη γίνει άλλος ένας Bruce - κλώνος και φέρνει αυτή την ομοιότητα προς όφελός του. Παρότι είναι ενεργό μέλος και στον ακραίο χώρο, εδώ δίνει την εντύπωση πως βρίσκεται στο φυσικό του περιβάλλον και το πράττει με τρόπο πειστικό. Ξέρει πότε να ρίχνει τις ταχύτητες και πώς να τοποθετεί τις συνθέσεις στη ροή του δίσκου. Στο μέτρο που επιτρέπει το κλασικό heavy metal θα κάνει κάνα δυο τσαχπινιές, ώστε να το νοστιμέψει και εμείς να γλείφουμε τα δάχτυλά μας.

Ο άγραφος κανόνας των κάτω από σαράντα λεπτά διάρκεια, τηρείται σε αυτή την περίπτωση και δεν έχει βάλει ο Arthur Rizk το χεράκι του. Απλώς επιβεβαιώνονται τα λεγόμενά του. Δεν υπάρχουν πολύπλοκες δομές, ίσα ίσα που το κλασικό format στροφή - ρεφρέν - γέφυρα - σόλο ακολουθείται πιστά. Με βάση αυτό, οι αξιομνημόνευτες συνθέσεις επιβάλλονται, για να μη γυρίσουμε την πλάτη στον καλλιτέχνη. Είναι και οι οκτώ, με την τελευταία να δίνει τον επικό τόνο σε ένα ακόμα ειλικρινή, αγνό και ατόφιο heavy metal δίσκο των Αμερικάνων.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET