Devin Townsend Project, Mother Of Millions @ Fuzz, 24/09/17

Μπορεί να χρειάστηκαν δεκαοκτώ προσωπικά στούντιο άλμπουμ (κι άλλα πέντε με τους Strapping Young Lad) και κάτι παραπάνω από μια εικοσαετία, αλλά τα καταφέραμε και είδαμε ζωντανά τον σπουδαίο αυτό μουσικό που λέγεται Devin Townsend. Παρά την τεράστια αυτή αναμονή, η αίσθηση που κυριαρχούσε είναι πως αυτό ήταν ένα live που άξιζε να δούμε.

Ίσως σταθήκαμε και λίγο τυχεροί. Ο Townsend βρέθηκε κοντά στα μέρη μας λόγω μιας ειδικής (και πολύ εντυπωσιακής) εμφάνισης που στήθηκε στην γειτονική μας Βουλγαρία, μόλις δυο μέρες νωρίτερα και υποθέτω πως αυτό συνετέλεσε στο να μπορέσει να έρθει και στη χώρα μας, πριν πάει στην ολοένα και μεγαλύτερη αγορά του Ισραήλ.

Μάλιστα, στη Φιλιππούπολη, των περίπου 350.000 κατοίκων (κάτι σαν την Πάτρα ένα πράγμα), ο Devin Townsend εμφανίστηκε σε ένα αρχαίο θέατρο, συνοδεία ορχήστρας και χορωδίας, παρουσιάζοντας ένα ειδικό, διπλό σετ το οποίο περιείχε επιλογές των οπαδών στο πρώτο μέρος του και όλο το "Ocean Machine" άλμπουμ στο δεύτερο. Παρόμοιες συναυλίες στον ίδιο χώρο έχουν δώσει οι Paradise Lost, οι Opeth και οι Katatonia, ενώ στον ίδιο χώρο είχε εμφανιστεί κι ο Chris Cornell πριν ενάμιση χρόνο... Ζητώ συγνώμη, αλλά το τρένο της σκέψης μου τρέχει και δεν μπορώ να μην προχωρήσω σε κάποιες συγκρίσεις…

Εν πάση περιπτώσει ας μείνουμε στα της χθεσινής βραδιάς, που και πάλι σπουδαία ήταν, ξεκινώντας από τους εξαιρετικούς Mother Of Millions που άνοιξαν τη βραδιά, ακριβώς στην προγραμματισμένη ώρα τους. Για όσους δεν τους γνωρίζουν (ακόμα), οι Mother Of Millions είναι από τα πιο γοργά ανερχόμενα σχήματα της ελληνικής σκηνής και ένας από τους καλύτερους πρεσβευτές του νέου κύματος progressive rock/metal συγκροτημάτων στη χώρα μας.

Λίγο πριν την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους "Sigma" (όπου εδώ να δώσω ένα μικρό spoiler και να σας πω ότι είναι εξαιρετικό και πολλά βήματα μπροστά σε σχέση με το ντεμπούτο) οι Mother Of Millions επιβεβαίωσαν αυτό που ξέραμε: πως επί σκηνής είναι ακόμα καλύτεροι σε σχέση με τα άλμπουμ. Επίτευγμα με υψηλό δείκτη δυσκολίας, αν αναλογιστεί κανείς το ύφος της μουσικής τους, αλλά ισχύει. Με μπροστάρη τον Γιώργο Προκοπίου, του οποίου τα χιλιόμετρα που έχει γράψει με τις ευρωπαϊκές περιοδείες των Poem του δίνουν όλο και περισσότερο «αέρα» επί σκηνής, είμαι πεπεισμένος ότι οι Αθηναίοι κέρδισαν νέους οπαδούς χθες το βράδυ και τους κέρδισαν με την ποιότητα και την απόδοσή τους και μόνο.

Ο ήχος ήταν ιδανικά ισορροπημένος και δυνατός, ενώ η απόδοση των τραγουδιών τόσο από το "Human" όσο κι από το "Sigma" ήταν σχεδόν εξαιρετική, καθώς το σετ περιείχε τρία τραγούδια από το κάθε άλμπουμ. Χωρίς ουδεμία στιγμή να χάσουν το ενδιαφέρον του κόσμου, προσωπικά ξεχώρισα το "Silence", το τρομερό "Rome" (αμφότερα από το επερχόμενο άλμπουμ) και το τελείωμα με το ομότιτλο τραγούδι από το “Human”, κατά τη διάρκεια του οποίου ο κόσμος ανταποκρίθηκε εντυπωσιακά στο κάλεσμα του Προκοπίου να συμμετέχει με τις φωνές του. Νωρίτερα, βέβαια, μας είχε ενημερώσει πιο πριν πως μαγνητοσκοπούσαν την εμφάνισή τους για κάποιο επερχόμενο DVD.

Θα επαναλάβω ότι οι Mother Of Millions θα πρέπει να κέρδισαν πολλούς οπαδούς με την εμφάνισή τους και αναμένουμε το release party του νέου δίσκου τους, στο οποίο έκαναν μια αναφορά λίγο πριν αφήσουν το (σχεδόν) γεμάτο venue στις ορέξεις του Devin Townsend και της παρέας του...

Η αλήθεια είναι πως η προσέλευση του κοινού ήταν ένα στοίχημα, το οποίο το ελληνικό κοινό κέρδισε. Έστω κι αν η νίκη ήρθε με ανατροπή στο τέλος, καθώς ο Townsend ανέφερε πως μια εβδομάδα πριν είχαν πουληθεί 120 εισιτήρια, κάτι που θα ήταν όχι απλά απογοητευτικό, αλλά ταφόπλακα για τα όνειρα που κάνουμε κάποιοι να βλέπουμε στην χώρα μας καλλιτέχνες σαν κι αυτόν. Ευτυχώς, όλα αυτά έμειναν σε υποθετικό επίπεδο και τελικά απολαύσαμε μια συναυλία τόσο σπουδαία, όσο την περιμέναμε...

Εν αντιθέσει με την εμφάνιση στην Βουλγαρία, αυτή ήταν ένα show υπό «κανονικές συνθήκες» για το Devin Townsend Project, αν και στην πραγματικότητα μιλάμε για «τον Devin και τους άλλους». Μπορεί να τον πλαισιώνουν εξαιρετικοί μουσικοί, που φαίνονται πολύ cool και συμπαθείς, αλλά η προσωπικότητα του «τρελού καραφλού» είναι τόσο πληθωρική δεν αφήνει κανένα περιθώριο στο ακροατήριο να πάρει τα μάτια και τα αυτιά από πάνω του.

Για περίπου μιάμιση ώρα, από τις πρώτες νότες του "Rejoice" ως τις τελευταίες νότες του "Higher" ο κόσμος κυριολεκτικά κρεμιόταν από τον Devin και αυτός τον συνεπήρε με την εξαιρετική του διάθεση και τρελό του ταπεραμέντο.

Αλλά, πρωτίστως, έλαμψε το μουσικό του ταλέντο, ειδικά στις ερμηνείες του που ήταν εντυπωσιακές, ενώ η εκφραστικότητά του έδινε την αίσθηση πως ζούσε κάθε λέξη που τραγουδούσε. Παράλληλα, το χιούμορ δεν έλειψε σε κανένα σημείο, είτε κατά την διάρκεια που έπαιζε τα τραγούδια, είτε κυρίως ανάμεσα από αυτά και ήταν από τους παράγοντες που κατέστησαν τη συναυλία ακόμα πιο απολαυστική.

Το σετ βασίστηκε σε τέσσερα άλμπουμ: στο τελευταίο "Transcendence" ("Stormbending", "Failure", "Higher"), στο "Addicted!" ("Hyperdrive!", "Supercrush!", "In-Ah"), στο "Z2" ("Rejoice", "Ziltoid Goes Home", "March Of The Poozers") και στο "Epicloud" ("Where We Belong", "Kingdom").  Από την προ-DTP εποχή ακούστηκαν μονάχα το "Night" και το "Deadhead" παρόλο που είχαμε μια κρυφή ελπίδα ότι θα ακούγαμε κάτι παραπάνω από το "Ocean Machine". Οφείλω, πάντως να ομολογήσω πως ήταν πολύ καλά δομημένο, καλύπτοντας πολλές από τους μουσικές πλευρές του Devin.

Προσωπικά, ξεχώρισα το εντυπωσιακό "Failure", την ωραία ερμηνεία στο "Where We Belong", το φοβερά διασκεδαστικό (και με μελωδιάρες) "March Of The Poozers", το επιβλητικό "Kindgom" και την σόλο, ακουστική (και με μεγάλη δόση αυτοσχεδιασμού και χιούμορ) εκτέλεση του αγαπημένου "In-Ah".

Ο ήχος ήταν φανταστικός καθόλη τη διάρκεια του live, βοηθώντας να ακουστούν όπως έπρεπε οι φορτωμένες παραγωγές των δίσκων του Devin, καθώς τα πάντα ακούγονταν πεντακάθαρα (τουλάχιστον εκεί που καθόμουν προσωπικά). Όμως, πάνω από όλα ήταν η τρομερή φωνή του Devin, του οποίου τις ερμηνείες βρήκα καθηλωτικές, όπως προανέφερα.

Όσο για τον κόσμο, φάνηκε να ευχαριστήθηκε την συναυλία από αρχής μέχρι τέλους, ανταποκρινόμενος εξαιρετικά στην επικοινωνία και τα συνεχή πειράγματα του τρελο-Καναδού. Επίσης, κάτι που παρατήρησα (και ίσως και να κάνω λάθος) ήταν πως πολύς κόσμος δεν ήξερε κατ’ ανάγκη απέξω όλα τα τραγούδια που ακούστηκαν, ούτε τραγούδαγε κάθε στίχο, αλλά αυτό δεν τον απέτρεψε από το να απολαύσει το live και να αναγνωρίζει ότι βλέπει κάτι ξεχωριστό, κάτι πάνω από το μέσο όρο. Αυτό ομολογώ πως μου αρέσει πολύ ως σαν νοοτροπία και δείχνει μια διαφοροποίηση από το να στηριζόμαστε μόνο στο setlist για να δούμε αν θα πάμε σε μια συναυλία (για να δούμε τις ίδιες μπάντες και να ακούσουμε τα ίδια τραγούδια).

Εν κατακλείδι, ήταν μια απολαυστική βραδιά που όλα κύλησαν όσο όμορφα τα περιμέναμε και όσοι είχαμε την τύχη να δούμε τον Devin Townsend για πρώτη φορά επί σκηνή δεν απογοητευτήκαμε από τις υψηλές προσδοκίες που είχαμε. Αντιθέτως, μάλλον μας άνοιξε η όρεξη και θέλουμε να τον ξαναδούμε. Θυμηθείτε όσοι ήσασταν εκεί πως δεσμευτήκατε στον ίδιο ότι θα είστε και πάλι εκεί όταν έρθει ξανά. Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να ξαναέρθει.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com