MSG

Εκπλήσσομαι ευχάριστα από τη διαρκή παραγωγικότητα που επιδεικνύει ο Michael Schenker τα τελευταία χρόνια, αφού κάθε ένα - δυο χρόνια βλέπουμε κάποια νέα κυκλοφορία του θρυλικού Γερμανού βιρτουόζου της εξάχορδης, εσχάτως και με τη μαρκίζα των MSG ξανά στις επάλξεις. Προφανώς, τα θέματα εμπνεύσεως που φέρουν οι συνθέσεις του εκάστοτε πονήματος του βετεράνου μουσικού είναι μια άλλη κουβέντα, αλλά και μόνο το γεγονός ότι μπορούμε ακόμη να απολαμβάνουμε έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες που έχει δει ο σκληρός ήχος, είναι από μόνος του σημαντικός λόγος για να ασχοληθούμε με τις δουλειές που εκείνος προσφέρει.

Ομολογώ πως υπήρξα ίσως λίγο παραπάνω κριτικός απέναντι στην προηγούμενη δουλειά των MSG, το περσινό "Immortal", αν και το γενικό νόημα της άποψης που σχημάτισα για αυτό παραμένει, μέσες - άκρες, παρόμοιο ακόμη και σήμερα. Έτσι, δεν περίμενα πολλά παραπάνω από το "Universal", κάτι που λειτούργησε ευεργετικά στο να απολαύσω τελικά το νέο άλμπουμ, το πιθανόν καλύτερο δίσκο που έχει βγάλει ο νεότερος Schenker τον τελευταίο αρκετό καιρό.

Και πάλι με πληθώρα καλεσμένων που περιλαμβάνει τους εκλεκτούς Michael Kiske, Ralf Scheepers, Bob Daisley, Barry Sparks αλλά και τον Tony Carey, μεταξύ άλλων, το "Universal" προσφέρει μια χούφτα καλοπαιγμένα hard & heavy τραγούδια, με τις εκάστοτε ερμηνείες και, φυσικά, το κιθαριστικό παίξιμο του Schenker να ξεχωρίζουν.

Το (αφιερωμένο στη μνήμη του R.J. Dio) "A King Has Gone" φαντάζει ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που μας έχει προσφέρει η ύστερη καριέρα του Γερμανού κιθαρίστα, με τον τραγουδιστή των Helloween, αλλά και τους μυθικούς Bob Daisley και Tony Carey να σμιλεύουν με την παρουσία και τα όσα προσφέρουν σε αυτό, ένα εξαιρετικό δείγμα μελωδικής κι επιβλητικής μουσικής στα πρότυπα του "Rainbow Rising".

Συγχρόνως, το ντουέτο των Ronnie Romero και Gary Barden στο "The Universe" λειτουργεί ιδανικά, συνδυάζοντας δύο εξαιρετικούς ερμηνευτές σε ένα κομμάτι που χρησιμοποιεί τις γνωστές hard & heavy μανιέρες προς όφελος του, αποτελώντας ένα από τα αρκετά highlight ενός ανέλπιστα ανταγωνιστικού δίσκου. Άλλωστε, από την οπτική της απόδοσης τιμών σε μια εποχή που δύσκολα θα ξαναρθεί, αλλά και στην ίδια την καριέρα του Michael Schenker, το "Universal" πετυχαίνει διάνα, (υπεν)θυμίζοντας μας τη μαγεία που έφερε εκείνη η μουσική περίοδος μαζί της.

Τείνω να πιστεύω πως κυκλοφορίες σαν κι αυτή, που δεν αποτελούν παρά τις τελευταίες αξιόλογες ικμάδες έμπνευσης πάλαι ποτέ σπουδαίων δημιουργών, έχουν αντίστοιχα σημαντικό αντίκτυπο με τις κορυφαίες δουλειές εκείνων. Έτσι, αν ο Michael Schenker έγραψε ιστορία με τους πρώτους δίσκους της εξαιρετικής δισκογραφίας του, το να υπάρχει το ερέθισμα να τις θυμηθεί και να τις προσεγγίσει ξανά κάποιος, έστω κι εμμέσως, αυτή τη στιγμή φαντάζει ιδεατό, σε μια εποχή υπερπληροφόρησης και νοσταλγιολαγνείας, αλλά και αντίστοιχα γρήγορης λησμονιάς.