U.D.O.

Είναι εκπληκτικό πως μετά από τόσα χρόνια στο δισκογραφικό κουρμπέτι, ο Udo Dirkschneider έχει ακόμη την πυγμή και τη θέληση να συνεχίζει ακάθεκτος να δημιουργεί, έχοντας επεκτείνει τη δισκογραφία του προσωπικού του σχήματος σε δυσθεώρητα ποσοτικά επίπεδα. Με νέο δίσκο κάθε δυο – τρία χρόνια και ενδιάμεσα διάφορες περιοδείες, συλλογές και live κυκλοφορίες να λαμβάνουν χώρα, είναι εντυπωσιακό το πως διατηρείται σχεδόν πάντοτε ένα επίπεδο σε όλες αυτές τις δράσεις, εμφανίζοντας κι ένα σχετικό ενδιαφέρον για τους πιστούς ακροατές του.

Έτσι κι εδώ, στο νιοστό άλμπουμ των UDO, τα πράγματα ακολουθούν τα παραπάνω «αξιώματα», προσφέροντας ακριβώς το άλμπουμ που θα περίμενε να ακούσει κανείς από το γερμανικό σχήμα. Με ακόμη ένα εξώφυλλο στα όρια του αισθητικά επιλήψιμου, το lineup του σχήματος να ενισχύεται με την παρουσία του Peter Baltes και συνολικά το άλμπουμ να ακούγεται περισσότερο Accept από τους ίδιους τους Accept, το στοίχημα της προσφοράς ενός ακόμη ανόθευτου, πατροπαράδοτου heavy metal δίσκου κερδίζεται από τα αποδυτήρια κιόλας.

Συνθέσεις όπως το "Forever Free" ή το "Better Start To Run" διαθέτουν αυτήν την πεμπτουσία που δίνει αξία σε στιγμές που ακολουθούν τη συγκεκριμένη heavy metal μανιέρα, ενώ στο υπέροχο "Fight For The Right" το θυμικό τρέχει μέχρι και στο ομότιτλο τραγούδι του "Metal Heart" και τις κλασικίζουσες αναζητήσεις το, καθώς το "Turkish March" του Mozart χρησιμεύει ως ιδανικό solo section.

Στα λοιπά, σε σύνολο 13 τραγουδιών δεν υπάρχουν πάνω από 3-4 που να κάνουν κοιλιά στη ροή του δίσκου, ο οποίος ευεργετείται από την εκτελεστική αρτιότητα των μελών της μπάντας (σ.σ.: εξαιρετικός για άλλη μια φορά ο Andrey Smirnov, ο οποίος συμπλήρωσε δεκαετία στο πλευρό του Udo), και στέκεται σαφώς καλύτερα από το αμέσως προηγούμενο πόνημα τους, το κατά τα άλλα τιμιότατο "Game Over".

Αυτό, άλλωστε, είναι και το καλύτερο που μπορεί κανείς να περιμένει αυτή τη στιγμή από μουσικούς με τις παραστάσεις, τη διάθεση, αλλά και τα αμέτρητα χιλιόμετρα που έχει διανύσει ο βετεράνος Γερμανός. Να μπορούν να σου προσφέρουν ακόμη αυτόν τον ενθουσιασμό και την ανάταση όπως κάποτε, αλλά – αναμενόμενα – σε αρκετά μικρότερο βαθμό και με σαφώς πιο περιορισμένη διάρκεια. Ναι, το θυμικό και η θύμηση κάνουν καλά τη δουλειά τους, και δίσκοι όπως το "Touchdown" ή το προ πενταετίας "Steelfactory" στέκονται και με το παραπάνω στα σύγχρονα επίπεδα ενός όχι σύγχρονου ιδιώματος, αλλά όταν τα πράγματα σοβαρεύουν, το “Animal House“, το “Objection Overruled“ ή οποιοδήποτε από τα πρώτα, κλασικά Accept άλμπουμ θα προτιμηθούν για να γεμίσουν το χρόνο μας.