KK's Priest

Νέα κυκλοφορία για τους KK's Priest και, ομολογώ, δεν είμαι σίγουρος πως να γεμίσω ετούτες τις γραμμές με τρόπο που να σέβεται τους διασημότερους συντελεστές αυτού του σχήματος. Βλέπετε, οι κύριοι Kenneth Downing Jr. Και Tim Owens αποτελούν - ειδικά ο πρώτος - τεράστιες μορφές του heavy metal οικοδομήματος, έχοντας γράψει τη δική τους ιστορία με τον κολοσσό που ονομάζεται Judas Priest. Παρόλα αυτά, σε αυτήν τους εδώ τη συνεργασία τα πάντα μοιάζουν λάθος, από τις προθέσεις μέχρι την μουσική καθεαυτή.

Τα δείγματα ήταν προφανή ήδη από το ντεμπούτο άλμπουμ τους, στο οποίο, ωστόσο, θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει συγκεκριμένες πρακτικές και μια μόνιμη tribute to the past διάθεση σε μουσική και στίχους - κατά κύριο λόγο Priest-ικής προέλευσης. Μάλιστα, σε όλον αυτόν το κυκεώνα Priest αναφορών, διακρίνονταν και κάποιες πραγματικά καλές ιδέες, μαζί με την over the top φωνάρα του Ripper να λάμπει ξανά σε υλικό σχετικά αξιοπρεπές. Στο νέο, όμως, άλμπουμ, οι ανοχές έχουν ελαττωθεί, μαζί με τις αξιόλογες ιδέες, την ίδια στιγμή που οι προθέσεις "φωνάζουν" ακόμη περισσότερο σχετικά με το Priest παρελθόν του KK.

Ειλικρινά, δεν νομίζω να μπορεί να υπάρξει ουσιαστική κριτική για ένα άλμπουμ που κατά κύριο λόγο ανακυκλώνει ιδέες, μοτίβα κι αισθητικές από το back catalogue των Judas Priest, προσπαθώντας επί ματαίω να δημιουργήσει μια συναισθηματική σύνδεση με αυτό το θρυλικό παρελθόν, την ίδια στιγμή που δεν διαθέτει ούτε έναν λόγο να θεωρηθεί αξιολύπητο. Ίσως, βασικά, διαθέτει έναν και μοναδικό, τον μονίμως χαραμισμένο σε μέτριο υλικό Ripper, έναν από τους καλύτερους τραγουδιστές της γενιάς του, ο οποίος δεν έχει αξιωθεί να τραγουδήσει σε ανάλογο της ποιότητας της φωνής του άλμπουμ εδώ και χρόνια.

Ως προς αυτό, το άλμπουμ όντως ευεργετείται από τις δυναμικές και την έκταση της φωνής του Ripper, ο οποίος προφανώς και αποδίδει τα μέγιστα σε συνθέσεις που οφείλουν την ύπαρξη τους στους Judas Priest. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι πως ο (βασικός συνθέτης) KK έχει επιλέξει τον πιο εύκολο και ρηχό τρόπο για να δημιουργήσει μουσική (και να "μπει στο μάτι" των πρώην συνοδοιπόρων του), αυτόν της μόνιμης ανακύκλωσης, η οποία δεν αφήνει ούτε συγκεκριμένες συνθέσεις που πιθανόν να εμφάνιζαν προοπτικές για κάτι καλύτερο, να λάμψουν.

Δυστυχώς, απ' ότι φαίνεται ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να δηλώνει ξανά και ξανά, με κάθε τρόπο, άμεσα ή εμμέσως, ότι υπήρξε σημαντικότατο κομμάτι της ιστορίας των Judas Priest. Αυτό αποτελεί ένα γεγονός αναντίρρητο που δεν μπορεί να του στερήσει κανείς, παρά μόνο ο ίδιος του ο εαυτός. Γιατί όταν κηλιδώνεις ο ίδιος την κληρονομιά σου με δηλώσεις και πράξεις που δεν σε τιμούν (και δίχως να προσπαθείς να γράψεις έστω κάτι ουσιωδώς εμπνευσμένο), δεν μπορείς να περιμένεις από κανέναν να σε πάρει στα σοβαρά.