Metallica

Υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι να προσεγγίσεις μια οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από τους Metallica κι άλλοι τόσοι για να γράψεις για μια νέα τους δουλειά. Οι περισσότεροι άνθρωποι που αγαπήσαμε ή/και αγαπάμε τη heavy metal μουσική έχουμε βουτήξει τόσο πολύ στις μουσικές αυτού του συγκροτήματος που με κάποιο τρόπο έχουν διεισδύσει στην ψυχοσύνθεση μας κι ίσως εν τέλει έχουν επηρεάσει και τις ίδιες τις ζωές μας. Γι' αυτό και μόνο, κάθε νέα τους δισκογραφική δουλειά αποτελεί μια γιορτή, τόσο για τους ίδιους και για εμάς τους οπαδούς τους. Που είμαστε όλοι ακόμα εδώ.

Το "72 Seasons" έρχεται εξίμισι χρόνια μετά από το "Hardwired… To Sefl-Destruct", ένα άλμπουμ που κατά γενική ομολογία ήταν η καλύτερη δισκογραφική δουλειά των Metallica για σχεδόν 20 χρόνια, αποδεικνύοντας πως ούτε χρειάζονται ούτε σκοπεύουν να ζουν από το αξεπέραστο παρελθόν τους και πριν πάμε παρακάτω, καλό είναι να συμφωνήσουμε με ποια βάση θέλουμε να κρίνουμε το "72 Seasons". Σε σχέση με τις απάτητες κορυφές τις δισκογραφίας τους; Σε σχέση με τον προκάτοχό του; Σε σχέση με την ηγετική θέση τους στη metal μουσική; Σε σχέση με το τι κάνουν άλλες μπάντες μετά από 40 χρόνια δισκογραφίας; Ή σε σχέση με κάτι άλλο; Θα έλεγα σε σχέση με όλα και με τίποτα. Μπορεί να είναι βαρύ φορτίο μερικές φορές, αλλά οι Metallica έχουν μάθει πλέον να ζουν με τη σκιά του εαυτού τους και εκ του αποτελέσματος θα έλεγα πως δεν τους νοιάζει, ούτε θα έπρεπε να μας νοιάζει αυτό.

Αφού θέσαμε το πλαίσιο, έχει περισσότερο ενδιαφέρον να δούμε τις συνθήκες που επηρέασαν και διαμόρφωσαν το 11^ο στούντιο άλμπουμ των Metallica (φυσικά εξαιρουμένου του "Lulu"). Πέραν του γενικότερου κλίματος που βιώσαμε όλοι μας, υπήρχαν οι ειδικές συνθήκες, οι οποίες αφορούσαν τον James Hetfield και οι οποίες διαμόρφωσαν και αναπόφευκτα καθορίζουν το άλμπουμ. Γιατί όλα μπορεί να τελειώνουν στον Lars Ulrich αλλά ξεκινάνε πάντα από το μυαλό του James. Και το δεξί του χέρι. Εν συντομία, ο James τον Σεπτέμβριο οδηγήθηκε για μια ακόμα φορά σε κέντρο αποτοξίνωσης για να αντιμετωπίσει τα θέματα με το αλκοόλ που αντιμετώπιζε και το 2022 πήρε διαζύγιο από την 25 χρόνια γυναίκα και μητέρα των παιδιών του. Όπως και στο παρελθόν, έτσι και τώρα, υπήρχε μόνο ένας τρόπος να αντιμετωπίσει το σκοτάδι και τους δαίμονές του κι αυτός είναι εξωτερικεύοντάς τους μέσα από τη μουσική, τους στίχους και τις ερμηνείες του.

Έτσι, τo "72 Seasons" έρχεται με δώδεκα νέα τραγούδια και διάρκεια 78 λεπτών να ξορκίσει δαίμονες και κυρίως να γεμίσει ξανά τα ηχεία, τις ημέρες και τις ζωές μας με metal μουσική από τους διαχρονικά καλύτερους πρεσβευτές του. Είναι ένα άλμπουμ πολύ γεμάτο σε πληροφορία, αρκετά ομοιογενές σε ήχο και σε ποιότητα και κυρίως ένα άλμπουμ που - ενώ αναπόφευκτα δανείζεται διάφορα πράγματα από το παρελθόν - αναπαριστά το σήμερα της μπάντας. Είναι το άλμπουμ μιας παρέας σχεδόν 60αρηδων, που ακόμα αγαπάνε αυτό που κάνουν και συνεχίζουν να το υπηρετούν στο υψηλότερο επίπεδο. Ναι, και οι τέσσερείς τους. Αν κάτι μένει από τη συνολική εμπειρία της ακρόασης του άλμπουμ είναι το παραπάνω συμπέρασμα.

Από εκεί και πέρα, όσοι στέκονται στο ότι η διάρκειά του άλμπουμ είναι πολύ μεγάλη, να υπενθυμίσω ότι τη διάρκεια την κάνουν τα τραγούδια κι όχι το αντίθετο. Ποτέ δεν μου φάνηκε μεγάλη η διάρκεια του "Load" φερ’ειπείν, αλλά ναι αν από το "Hardwired… To Self-Destruct" έλειπε το δεύτερο μέρος πέραν του "Spit The Bone", θα μιλάγαμε για ένα ατόφιο 10αρι. Εδώ η διάρκεια δεν αποτελεί πρόβλημα, καθώς δεν νιώθω πουθενά να υπάρχει σύνθεση εκτός κλίματος ή που να μην έχει κάτι όμορφο και δικό της να προσφέρει. Αν, λοιπόν, ένα άλμπουμ κρίνεται ως σύνολο από τον μέσο όρο του συνόλου των τραγουδιών του, η πρώτη ετυμηγορία μου είναι πως το "72 Seasons" υπερτερεί του προκατόχου του σε αυτόν τον τομέα.

Την ίδια στιγμή, υπάρχει ένας ακόμα παράγοντας που κρίνει την αξία ενός άλμπουμ κι αυτός είναι οι επιμέρους κορυφώσεις του. Σε αυτό το επίπεδο, θεωρώ ότι το "72 Seasons" δεν έχει κορυφώσεις όπως το "Atlas, Rise" , το "Moth Into Flame" ή το "Halo On Fire". Έχει, όμως, άλλες, διαφορετικού είδους ομορφιές, όπως αυτό το 11λεπτο τελείωμα του "Inamorata" στο οποίο ο James δίνει την ψυχή του, όπως κάποτε στο "Outlaw Torn", με τα επαναλαμβανόμενα «misery» που αναφωνεί να φέρνουν και κάτι από "My Friend Of Misery" στο προσκήνιο. Κι αυτές οι γαμημένες οι μελωδίες/αρμονίες με τις δυο κιθάρες, όπως πάντα είναι σαν να χαράζουν κάτι μέσα μας και να μας εξυψώνουν...

Γενικότερα, κάθε φορά που μπαίνουν διπλές κιθαριστικές μελωδίες, από τον Hetfield και τον Hammett είναι σαν να στήνεται μια γιορτή μέσα στη γιορτή. Πως να μην τηλεμεταφερθείς νοητά σε μια μελλοντική συναυλία όπου η punk ορμή του "Room Of Mirrors" θα έχει ήδη ξεσηκώσει τον κόσμο, πριν έρθει η τόσο γαμάτη διπλή κιθαριστική μελωδία του για να φέρει μια μίξη sing-along, χαμού και ευδαιμονίας; Και βέβαια ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο μεγαλύτερος (επι)κριτής από τον ίδιο τον καθρέπτη;

Ορμή, όμως, υπάρχει αρκετή ακόμα και σε άλλα τραγούδια του άλμπουμ. Όπως, στο πρώτο single του "Lux Aeterna", το οποίο από την πρώτη στιγμή το βρήκα εξαιρετικό ως κι ελαφρώς ανώτερο του αντίστοιχο ύφους "Hardwired" ή στο "Chasing Light" όπου ο Hetfield έχει ξαναβρεί ένα νεύρο και μια ένταση που είχε χρόνια να βγάλει. Υπάρχει και στα κοφτά riff - αλλά και σε κάποιες ιδιαίτερες φωνητικές γραμμές - του "Shadows Follow", ενός τραγουδιού που είναι αδύνατο να σε αφήσει ακίνητο, κι όσο το ακούω τόσο ανεβαίνει στην άτυπη κατάταξη που φτιάχνω μέσα μου κι αναπροσαρμόζεται διαρκώς.

Σε αυτή την κατάταξη πάντως πολύ ψηλά παραμένει το "If Darkness Had A Son", ένα υπέροχο σε όλα τραγούδι του, που λειτούργησε υπέροχα ως single και λειτουργεί ακόμα καλύτερα στη ροή του άλμπουμ. Την ίδια στιγμή τα μεγάλα riff του ομότιτλου τραγουδιού είναι ό,τι πρέπει για μπάσιμο του άλμπουμ και το "Screaming Suicide" μπορώ να πω με σχετική βεβαιότητα πως λειτουργεί καλύτερα ως μέρος του συνόλου παρά ως standalone τραγούδι, ανεβαίνοντας αισθητά. Και πως να μείνεις ασυγκίνητος ή να μην νιώσεις το φορτίο όταν ο Hetfield διαπραγματεύεται έτσι ανοιχτά με τον ίδιο του τον εαυτό τη σκέψη της αυτοχειρίας; Η μουσική ξαφνικά γίνεται πιο βαριά…

Πάντως, αν υπάρχει, μια μικρή έκπληξη αυτή βρίσκεται στα - απείρως καλοδεχούμενα στα δικά μου αυτιά - στοιχεία της εποχής "Load/Reload" που εντοπίζονται σε τραγούδια όπως το "Sleepwalk My Life Away" με το επιβλητικό μπάσο του Rob Trujillo να ξεχωρίζει και τα γυρίσματα της φωνής του Papa Het να παραπέμπουν σε άλλες εποχές, αλλά και στο "You Must Burn!" που θα μπορούσε να είναι μια εκδοχή του "Sad But True" βγαλμένη από τζαμαρίσματα της "Load/Reload" εποχής. Όλα βέβαια με μια πιο σύγχρονη και metal ηχητική προσέγγιση, ταιριαστή με το όλο κλίμα του άλμπουμ.

Ακόμα και το "Crown Of Barbed Wire" που μπορεί να μην έχει κάποιο άμεσα χτυπητό σημείο αναφοράς είναι τόσο ποτισμένο από τα όσα λέει μέσα από αυτό ο James και τον τρόπο που τα ερμηνεύει, που έχει κι αυτό τον ξεκάθαρο λόγο ύπαρξής με τον mid-tempo δυναμισμό του, ενώ το "Too Far Gone?" έχει κάτι από "Black Album" στον ήχο και την τεχνοτροπία του, καθώς κι ένα από τα ωραιότερα solo του Hammett, ο οποίος κατ’ εμέ έχει κάνει εξαιρετική δουλειά σε αυτόν τον τομέα συνολικά, συνεισφέροντας σε κάθε τραγούδι αυτό που χρειάζεται. Ακόμα και ο Lars μέσα στην υπερβολή του και στις ιδιαιτερότητές του δίνει χαρακτήρα στο άλμπουμ, ενώ ο Rob είναι ογκόλιθος και έχει κάθε δίκιο να ισχυρίζεται πως από την πλευρά του αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος στον οποίο έχει συμμετέχει και συνεισφέρει.

Επανερχόμενος στις προσδοκίες και στην προδιάθεση της ακρόασης, το "72 Seasons" θα δώσει αρκετή τροφή για συζήτηση και υλικό για ανάλυση, αφού δόξα τω Θεώ υπάρχει ακόμα πολύς κόσμος που θα μπει στη διαδικασία να υπέρ-αναλύσει την κάθε λεπτομέρεια της νέας δισκογραφικής πρότασης των Metallica. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει όμως είναι ότι έφτιαξαν ένα άλμπουμ πρώτα για τους εαυτούς τους, χωρίς εκπτώσεις ποιότητας ή αναζητήσεις ταυτότητας και το οποίο αντανακλά το που βρίσκονται σήμερα τόσο σαν άνθρωποι, όσο και σαν μουσικοί. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζουν το ότι δεν θα απογοητεύσουν κι όταν οι Metallica δεν απογοητεύουν, μεγαλουργούν. Με το "72 Seasons" στέκονται ακόμα αγέρωχοι στον θρόνο τους και το heavy metal έχει κάθε λόγο να γιορτάζει μαζί τους.