«A Buyer's Guide»: The Fleshtones

Οι Fleshtones, μαζί με τους Blondie, είναι τα δύο συγκροτήματα της σκηνής του CBGB που συνεχίζουν μέχρι τις μέρες μας και το μοναδικό που είχε αδιάλειπτη παρουσία αφού δεν τα παράτησαν ποτέ ακόμα και σε εποχές που το γενικό μουσικό κλίμα ίσως δεν τους σήκωνε, αν και φυσικά χωρίς ποτέ να αγγίξουν έστω και ένα κλάσμα της εμπορικής επιτυχίας άλλων συνοδοιπόρων τους. Επίσης ήταν οι μόνοι της εποχής που είχαν ξεκάθαρα ακούσει, αν όχι λιώσει, τη συλλογή Nuggets που εισήγαγε σε ένα νέο κοινό τον 60s garage ήχο. Εξάλλου δεν ντράπηκαν ποτέ να εκδηλώσουν τις επιρροές τους είτε επισήμως μέσα από αρκετές διασκευές είτε ανεπισήμως μέσα από εμφανείς… γκουχου… «αναφορές».

Γιατί άντεξαν μέχρι σήμερα; Για τρεις λόγους. Επειδή δεν άλλαξαν ποτέ αυτό που έκαναν για να ταιριάξουν σε καμμία μόδα. Το garage punk τους πάντα είχε τα ίδια συστατικά. Χιούμορ, bubblegum μελωδίες, rock 'n' roll ένταση, 60s ρομαντισμό. Επειδή η απόσταση από τις μαζικές πωλήσεις τους διατήρησε σε επίπεδο cult συγκροτήματος και κατά συνέπεια με ένα πιστό και αφοσιωμένο κοινό που διαρκώς ανανεώνεται όσο τους ανακαλύπτουν νεότερες γενιές μέσα από τις ατελείωτες συναυλίες τους. Σε μία από αυτές τους ανακάλυψα κι εγώ όταν υποστήριξαν τον Bo Diddley στην Αθήνα και από τότε δεν τους άφησα ποτέ ξανά. Και κυρίως επειδή δεν έχασαν ποτέ το κέφι τους και την αγάπη τους για αυτό που κάνουν, όπως αποδεικνύει μία αξιοθαύμαστα σταθερή ποιοτικά δισκογραφία.

Πιθανότατα να μην μπορεί εύκολα κάποιος να επιλέξει ένα αριστούργημα από τις 21 μέχρι τώρα studio κυκλοφορίες τους, η αλήθεια είναι ότι το γεγονός ότι συνέχιζαν μέσα στα χρόνια να βγάζουν δίσκους με το ίδιο, γεμάτο καλή διάθεση, garage/rock 'n' roll να τους αφαίρεσε την δυνατότητα να μείνουν στην ιστορία με μία κατάθεση-δήλωση. Ή ίσως, και δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι ευχή ή κατάρα, γιατί δεν μπόρεσαν ποτέ να αποτυπώσουν στο στούντιο τον χαμό που γίνεται στις συναυλίες τους. Τον χαμό που με έχει κάνει πολλές φορές να τους ανακηρύξω ως το καλύτερο live συγκρότημα που έχει υπάρξει ποτέ, στα μάτια μου, στη λογική του πόσο περισσότερο ανεβάζουν το υλικό τους ζωντανά σε σχέση με την ηχογράφηση, πόσο παρασύρουν ακόμα και τον πιο δύσπιστο θεατή σε ένα άνευ ορίων πάρτι που, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, δεν έδειχνε να επηρεάζεται ούτε στιγμή από την ηλικία τους.

Όπως είπαμε η δισκογραφία τους είναι πεισματάρικα σταθερή, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και κάποιες κορυφές που αξίζουν να αναφερθούν, κάποια αγαπημένα δισκάκια των οπαδών τους αλλά και ελάχιστες αστοχίες. Αν θέλετε να μάθετε πώς μπορείτε να μπείτε στη φάση τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ορίστε ένας κατατοπιστικός οδηγός της δισκογραφίας τους.

 

Roman Gods
(IRS, 1981)

Παρότι ως συγκρότημα ενεργοί από το 1976, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους μόλις το 1982 αφού μάλλον ήταν εξίσου εντός όσο και εκτός κλίματος της αμερικανικής punk σκηνής ώστε να εξασφαλίσουν συμβόλαιο. Η IRS τους δοκίμασε με το (υπέροχο) ΕΡ "Up Front" και δεν έχασε την ευκαιρία να τους υπογράψει.  Το "Roman Gods" πάντως, πέρα από το καλούπι πάνω στο οποίο, με μικρές διαφορές, στηρίχτηκε όλη η επόμενη καριέρα τους, είναι και ένας εξαιρετικός και απόλυτα ολοκληρωμένος δίσκος. Είτε πρόκειται για το πιο τραχύ garage του "The Dreg", είτε για το soul/r'n'b του "Ride A Pony", είτε για την bubblegum pop του "Let's See The Sun" ή για το funky post punk του ομότιτλου κομματιού, οι Fleshtones έχουν ήδη διαμορφώσει μία προσωπικότητα εξίσου χαρακτηριστική όσο και ποικίλη. Οι Peter Zaremba σε πλήκτρα/φωνή και Keith Streng στην κιθάρα θα παραμείνουν από αυτό το δίσκο και μέχρι σήμερα οι θεματοφύλακες του ήχου αυτού.

Hexbreaker
(IRS, 1983)

Ούτε σε επίπεδο μουσικής προσέγγισης αλλά, ουσιαστικά, ούτε και ποιοτικά υπάρχουν εδώ σημαντικές αλλαγές σε σχέση με το "Roman Gods". Εξού και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιο κυριαρχεί έναντι του άλλου, αν και φυσικά αυτό που προηγείται έχει πάντοτε το πλεονέκτημα. Παρόλα αυτά το "Hexbreaker" είναι εξίσου απαραίτητος δίσκος και μάλιστα υπό μία έννοια πετυχαίνει κάτι που πολλά από τα συγκροτήματα του neo-garage των 80s απέτυχαν να κάνουν, να διπλώσουν δηλαδή τις πραγματικά εξαιρετικές κυκλοφορίες τους και να αποδείξουν ότι μπορούν να έχουν και σταθερότητα και συνέχεια. Πάντως μετά από την κυκλοφορία αυτή θα χρειαστούν 4 χρόνια μέχρι να βρουν τα πατήματά τους και να παρουσιάσουν την επόμενη δουλειά τους. Να δημιουργήσουν ουσιαστικά το χώρο και την ταυτότητά τους. Δε θα ακουστούν ποτέ ξανά τόσο τραχείς και lo-fi όσο στις πρώτες δύο δουλειές τους αλλά το πνεύμα τους θα παραμείνει ζωντανό.

 

Beachhead
(YepRoc, 2005)

Αν η περίοδος των αρχών των 80s είναι η κλασική περίοδος των Fleshtones, τότε σίγουρα η αντίστοιχη είκοσι χρόνια μετά είναι η δεύτερη νιότη τους. Μία σειρά απολαυστικών κυκλοφοριών στη φιλόξενη στέγη της YepRoc (στην οποία βρίσκονται και μέχρι σήμερα) τους φέρνει ξανά στην επιφάνεια όχι απλώς ως επιβιώσαντες μίας περασμένης εποχής, ούτε ως ένα cult live συγκρότημα αλλά ως σύγχρονους ηγέτες του garage rock. Παρότι φυσικά δεν έγιναν εμπορικά μεγάλοι, το γεγονός ότι την ίδια περίπου εποχή συντελείται και μία γενικότερη νεκρανάσταση του ήχου από νεόκοπες μπάντες (The Strokes κτλ) ευνοεί το να ακουστούν παραπάνω και η ευτυχής συγκυρία είναι ότι βρίσκονται σε μεγάλη φόρμα. Εδώ θα βρούμε μερικά από τα πιο κολλητικά τραγούδια τους ενώ ο στίχος "let's get serious about not being serious" αποτυπώνει με ακρίβεια όλο το modus operandi τους.

Take A Good Look
(YepRoc, 2008)

Με τον δίσκο αυτόν ολοκληρώνεται ίσως η καλύτερη τριάδα δίσκων που κυκλοφόρησαν μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημά τους. Η ικανότητά τους να συνθέτουν κεφάτα χιτάκια είναι παροιμιώδης και παρότι μπορεί το χιούμορ να φαίνεται σε πολλούς υπερβολικά προβεβλημένο, αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί παραβλέπουν δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι υπήρχε πάντα ως δομικό στοιχείο στη μουσική τους και το δεύτερο ότι δεν τους εμποδίζει να δημιουργούν απόλυτα ολοκληρωμένα τραγούδια που μέσα σε 2-3 λεπτά μπορεί το καθένα ξεχωριστά να σε ξεσηκώσει σε ανέμελο χορό, πόσο μάλλον όλα μαζί ως σύνολο. Σε αυτή την εποχή τους πλέον, πέρα από τα καθαρά garage τραγούδια, εξίσου αντλούν από την πρώτη γενιά της British Invasion, δηλαδή πρώιμους Rolling Stones, Animals, Them κτλ.

 

Blast Off!
(ROIR, 1982)

Τα τραγούδια στον δίσκο αυτό είχαν ηχογραφηθεί αρκετά νωρίτερα από το "Roman Gods" κυκλοφόρησαν όμως έναν χρόνο μετά. Είναι φυσιολογικό λοιπόν να δημιούργησαν κάποιο μπέρδεμα αφού εδώ το συγκρότημα ακούγεται πιο άγουρο από ό,τι στο επίσημο ντεμπούτο του. Ακούγεται πιο garage από ποτέ, όχι μόνο από άποψη συνθέσεων και ενορχήστρωσης (δεν έχουν βάλει ακόμα το σαξόφωνο στη μουσική τους όπως στους επόμενους τρεις δίσκους) αλλά και από άποψη παραγωγής. Είναι η πιο λιτή, βασική εκδοχή της μουσικής τους στην πιο άγρια και ανεπιτήδευτη μορφή της. Κι αυτό από μόνο του αρκεί για να είναι το "Blast Off!" ένας από τους πιο ελκυστικούς δίσκους τους, για κάποιους μάλιστα που προτιμούν τον πιο ωμό ήχο ίσως και ο καλύτερος, σε μία προσέγγιση που δεν επέστρεψαν ακριβώς ποτέ. Στη διασκευή του "Rocket U.S.A" των Suicide συμμετέχει και ο ίδιος ο Alan Vega.

More Than Skin Deep
(Epitaph, 1997)

Τρανταχτή εξαίρεση σε μία μέτρια για αυτούς δεκαετία και κάτι (περισσότερα για αυτό παρακάτω) υπήρξε αυτή η φοβερή κυκλοφορία που τους βρίσκει σε μεγάλη φόρμα. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι εδώ βρίσκουν το ύφος και το στυλ που θα τους δώσει αρκετές κορυφές στα χρόνια που ακολουθούν. Όχι δηλαδή ότι αλλάζουν κάτι ριζικά όμως πατάνε σαφώς γερά στα πόδια τους. Εδώ υπάρχουν και τραγούδια που τους ακολουθούν μέχρι σήμερα και είναι συναυλιακά αγαπημένα όπως το sing along (!) "I'm Not A Sissy" και το medley "My Kinda Lovin'/The Crossroads Are Coming". Η σύγχρονη ιστορία των Fleshtones ξεκινάει εδώ.

Do You Swing?
(YepRoc, 2003)

Αυτός ο δίσκος ξεκινάει τη συνεργασία με τη YepRoc που θα αποδειχθεί αποδοτικότατη και για τις δύο πλευρές. Και εξαρχής δείχνει ότι είχαν πολλά ακόμα να δώσουν μπαίνοντας στην δεύτερη καλύτερη περίοδο της καριέρας τους. Παρότι στη συνέχεια θα φτιάξουν ακόμα πιο πιασάρικες συνθέσεις, δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι που να μην είναι διαποτισμένο με την εφηβική διάθεσή τους που τους κρατάει αιώνια νέους. Η άτεχνη punk garage εκδοχή του "Communication Breakdown" (με ολίγη από "Whole Lotta Love") θα έκανε τους Led Zeppelin να τρίβουν τα αυτιά τους!

 

Face Of The Screaming Werewolf
(YepRoc, 2020)

Συχνά σε αυτή την κατηγορία σε άλλους οδηγούς για άλλους καλλιτέχνες βάζουμε το δίσκο που ξεχωρίζει σε προσέγγιση, έναν πειραματικό δίσκο, έναν δίσκο που κάτι προσπάθησε και μόνο οι οπαδοί αγάπησαν, μία κυκλοφορία που που κάτι επιδίωξε να αλλάξει και δεν βρήκε γενική ανταπόκριση παρά μόνο από τους πιο φανατικούς φίλους του συγκροτήματος. Όχι αυτή τη φορά. Αυτός ο δίσκος είναι nerd γιατί είναι η επιβράβευση προς όποιους δεν εγκατέλειψαν ποτέ το συγκρότημα σε όλες τις δεκαετίας της καριέρας του. Ο δίσκος που δείχνει ότι ακόμα και με την 21η πρώτη στουντιακή δουλειά τους έχουν κάτι το φρέσκο να προσφέρουν. Φρέσκο σε διάθεση, όχι σε καλλιτεχνική άποψη. Όσοι επιμένουν να πιστεύουν στους Fleshtones δικαιώνονται με άλλον έναν δίσκο-απόλαυση που μεγαλώνει ακόμα περισσότερο το θρύλο τους.

 

Laboratory Of Sound
(Hitch Hyke, 1995)

Τα 90s δεν είναι η καλύτερη περίοδος για τους Fleshtones. Προσπαθούν να βρουν τη θέση τους, την ταυτότητά τους περνώντας σε μία πιο power pop κατεύθυνση και πιο ανεπιτυχείς παραγωγές. Το ό,τι έπεσαν μικροί στη μαρμίτα με το κέφι τους κάνει να διατηρούνται πάντα αξιοπρεπείς και αυτό συμβαίνει και στο συγκεκριμένο δίσκο που είναι πιθανότατα ο λιγότερο απαραίτητος από όλο τον κατάλογό τους. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι έχουν πατήσει το φρένο στο παίξιμό τους, ούτε ότι σταμάτησαν να σκαρώνουν απλά αλλά ξεσηκωτικά riffs,  πόσο μάλλον ότι έχουν χάσει την ικανότητά τους να σκαρώνουν τραγούδια με ρεφρέν-συνθήματα ακολουθώντας τη μεγάλη των Ramones σχολή (βλ. "Let's Go"). Μπορεί να μην ξεφεύγουν από τη μανιέρα εδώ, αλλά είναι μία αξιόλογη μανιέρα. Κυκλοφόρησε δε σε βινύλιο μόνο από την ελληνική Hitch Hyke, δείγμα και των δεσμών που είχαν αναπτύξει με τη χώρα μας.

 

Speed Connection - Live In Paris 85
(IRS, 1985)

Για συγκρότημα που πάνω από όλα είναι η απόδοσή τους στη σκηνή που μεγάλωσε και συντηρεί τη φήμη τους, οι Fleshtones έχουν πολύ λίγους και «λίγους» δίσκους αφού είναι αδύνατον να παρουσιάσουν το τι πραγματικά συμβαίνει σε μία συναυλία τους. Στην πραγματικότητα καλύτερες αποδείξεις για αυτό είναι τα διάφορα video που μπορείτε να βρείτε στο YouTube. Προσπαθώντας όμως να πιάσεις κεραυνό σε ένα μπουκάλι, υπάρχει πάντα το τεκμήριο του Speed Connection, ηχογραφημένο στο Παρίσι. Προέρχονται από τα πρώτα χρόνια τους οπότε και δεν είναι παράδοξο το ότι έχουν παρόμοια προσέγγιση με τους δίσκους που και εδώ προκρίναμε ως τους καλύτερους. Βέβαια πρωταρχικός στόχος τους είναι να δημιουργήσουν μία εμφάνιση που θα παρασύρει τους θεατές οπότε μην περιμένετε μία best of παρουσίαση τραγουδιών, εξού και το "Super Rock Medley" (όπως ονομάζουν και τη μουσική τους) που παίρνει μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις τους μέχρι τότε για να τις συντήξει σε εκρηκτικό μίγμα.