Air Raid

Fatal Encounter

High Roller (2023)
Από τον Σπύρο Κούκα, 26/01/2023
Στην κορυφαία τους δισκογραφική στιγμή, οι Air Raid μας χαρίζουν ένα απαστράπτον άλμπουμ νεοκλασικού heavy metal περφεξιονισμού
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Με μεγάλη ανυπομονησία περιμέναμε την επιστροφή των Σουηδών NWOTHM αναβιωτών, καθώς τα μέχρι τώρα πεπραγμένα τους - και, κυρίως, εκείνο το απαστράπτον "Across The Line" - υπήρξαν εξαιρετικά δείγματα του κλασικού μεταλλικού ήχου. Έξι χρόνια μετά, λοιπόν, από την τελευταία φορά που είχαμε δισκογραφικά τους νέα, οι Air Raid επιστρέφουν ανανεωμένοι (καθώς το 2019 μεταβλήθηκε το rhythm section τους), αλλά με το δημιουργικό τους πυρήνα αναλλοίωτο και ικανό για το καλύτερο δυνατό.

Έτσι, στο "Fatal Encounter" το κουιντέτο συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει στο "Across The Line", επιδιδόμενο σε ένα φλογερό νεοκλασικό heavy metal που κοιτάζει τόσο τις δύο πλευρές του Ατλαντικού για να αντλήσει έμπνευση, όσο και ό,τι έχει προσφέρει η Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου στο συγκεκριμένο χώρο.

Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα συνθετικά και τελειοποιώντας τις νόρμες που εξάσκησαν ήδη από το προηγούμενο δίσκο τους, έχοντας ως βασικό τους όπλο τους εκτυφλωτικές κιθαριστικές εμπνεύσεις των Johansson και Mild σε πρώτο πλάνο και με τις νεοκλασικές εξάρσεις του τελευταίου να ξεχωρίζουν, το "Fatal Encounter" διεκδικεί - και κερδίζει - τον τίτλο του κορυφαίου άλμπουμ της μπάντας μέχρι σήμερα.

Την ίδια στιγμή που ο νοσταλγικός μα τόσο αγαπημένος late ‘80s - early ‘90s ήχος των δίσκων των Yngwie Malmsteen, Axel Rudi Pell και των πρώιμων Black Sabbath επί Tony Martin (βλ. "Headless Cross") εμφανίζεται ξανά μετά από χρόνια τόσο προκλητικά ελκυστικός, ο Fredrik Werner επιδίδεται σε ορισμένες ερμηνείες καριέρας, που προσπαθούν πειστικά να κοιτάξουν κατάματα εκείνες των επιρροών του.

Το πάθος και το γρέζι της φωνής του, σε συνδυασμό με τον καλύτερο χειρισμό αυτής έπειτα από την ερμηνευτική του ωρίμανση με τα χρόνια, δίνουν ένα αποτέλεσμα που ανακαλεί σπουδαίες φωνές, από τον προαναφερθέντα Tony Martin έως και τους Jeff Scott Soto, Johnny Gioeli και Graham Bonnet.

Αποκορύφωμα, δε, ενός άλμπουμ με μονάχα εξαιρετικές συνθέσεις στο σύνολο του, το καταληκτικό "Pegasus Fantasy", το οποίο ξεδιπλώνει στο έπακρο αυτόν το λατρεμένο μινόρε ιαπωνικό λυρισμό των Anthem και των πρώτων (τραγουδισμένων στα ιαπωνικά) άλμπουμ των Loudness. Το ιδανικό κλείσιμο ενός σχεδόν αψεγάδιαστου δίσκου, που (σε ένα δίκαιο κόσμο) θα πρέπει να στρέψει το ενδιαφέρον του traditional heavy metal κοινού προς τη μπάντα.

  • SHARE
  • TWEET