War Dance

Πέρασε αρκετός καιρός από την κυκλοφορία του "Wrath For The Ages". Σχεδόν οκτώμισι χρόνια. Και δεν θα άλλαζα ούτε μία λέξη από όσα είχα γράψει τότε στην κριτική του δίσκου. Περίμενα υπομονετικά μια αλλαγή στο στάτους των War Dance, καθώς φαινόντουσαν ανενεργοί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Θα ήταν πραγματικά κρίμα και άδικο να μην υπάρξει συνέχεια, όταν υπάρχει τόσο, μα τόσο ταλέντο. Σχεδόν από το πουθενά, ο δεύτερος δίσκος κυκλοφόρησε με κάθε επισημότητα το περασμένο Σάββατο. Και είναι ρε γαμώτο καταπληκτικός!

Αυτή τη στιγμή, σημασία έχει ότι η αναμονή άξιζε 1000%. Το όραμα του ηγέτη και ιθύνοντα νου Τάσου Πανανουδάκη παρέμεινε άσβεστο, και με συνοδοιπόρο ξανά τον Λευτέρη Πλέτση πίσω από το μικρόφωνο, η συνέχεια του ταξιδιού για την Ιθάκη είναι πέρα για πέρα συναρπαστική. Με ξεκάθαρη βάση το ντεμπούτο, η προόδος σε όλα τα επίπεδα αδιαμφισβήτητη. Η παραγωγή πολύ καλύτερη και συνολικά εξαιρετική, η αμεσότητα παροιμιώδης, ο ήχος σύγχρονος και το ερυθρόχρωμο εξώφυλλο, ξανά δια χειρός του Ioannis, επιβλητικότατο.

Τείνω να πιστεύω ότι το σημαντικότερο πράγμα στη μουσική, η βάση πάνω στην οποία έρχονται να κουμπώσουν όλα τα υπόλοιπα και ωραία, είναι οι μελωδίες. Το "Sons Of Thunder" είναι γεμάτο από εκπληκτικές μελωδίες. Φωνητικές και κιθαριστικές. Απλές και πιο σύνθετες. Και αυτό το γεγονός αποτελεί ξεκάθαρη απόδειξη του ταλέντου και της αντίληψης των συντελεστών. Με βασικό όχημα λοιπόν αυτές τις μελωδίες, η δουλειά που έχει γίνει σε σύνθεση, ενορχήστρωση κσι εκτέλεση είναι υποδειγματική.

Θα χρειάζονταν ίσως εκατοντάδες λέξεις για να παρατεθούν όλες οι αποδείξεις της κιθαριστικής και συνθετικής δεινότητας του Τάσου Πανανουδάκη. Ρυθμικές, lead και σόλο κιθάρες, σε όρους ουσίας και δεξιοτεχνίας, είναι υποδειγματικές. Απολαυστικές είναι και οι ξεκάθαρες μπασογραμμές, δωρικές ως επί το πλείστον, αλλά και πιο περίτεχνες όπου προσφέρεται χώρος.

Η μουσική είναι ξεκάθαρα heavy metal. Το καλύτερο heavy metal των Manowar και των Warlord, από την καλύτερη εποχή τους. Μια εποχή που το heavy metal δεν ήταν μόνο «γιούργα», αλλά η ιδανική εξέλιξη όσων κοσμοϊστορικών συνέβησαν στα '70s. Αυτό το heavy metal φέρνουν οι War Dance στα μέτρα της σημερινής εποχής, χωρίς προσπάθεια να ακουστούν αναχρονιστικοί. Μαζί με αρκετές power metal πινελιές.

Προφανώς το επικό συναίσθημα είναι διάχυτο, η κινηματογραφική ατμόσφαιρα απαντάται ξανά, ενώ ξεκάθαρες και έντονες οι αναφορές στην ελληνική μουσική παράδοση. Μεγάλο ατού είναι και η αδιάκοπη ροή εντός των κομματιών, παρά τις συνεχείς αλλαγές και εναλλαγές, με ιδανική τοποθέτηση των τυμπάνων. Και χρυσές οι μιρκές διάρκειες που επικρατούν τα τελευταία χρόνια, αλλά ακόμη καλύτερα τα χορταστικά 48 λεπτά και οι δέκα τραγουδάρες.

Για τον Λευτέρη Πλέτση δεν έχω πει κάτι ακόμα. Και τι να πρωτοπώ. Ο Eric Adams είναι ο Ένας. Και μετά τον Eric Adams είναι βρίσκεται μόνο εκείνος, κανένας άλλος. Σε χροιά, σε πάθος, σε τρόπο ερμηνείας. Αν υπήρχαν άλλοι, θα λέγαμε «ναι μεν αλλά». Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, δεν υπάρχουν. Και δοξάζουμε τους θεούς που υπάρχει ο Λευτέρης. Τον ακούμε να δίνει τη ψυχή του στο "Stygian Waters" με την δήλωση ¨my word is true and true I stand", διαπιστώνουμε ότι ξέρει να γράφει και τραγουδάρες στο τελευταίο αλλά όχι έσχατο "Round Of Death".

Είναι πάρα πολλές οι στιγμές που φωνητικές και κιθαριστικές μελωδίες «συνομιλούν» άψογα. Είναι επίσης πάρα πολλές οι τύμπανα και κιθάρες αναβιώνουν την μοναδική χημεία Zonder και Tsamis. Είναι τουλάχιστον και δυο-τρεις στιγμές που θέλουμε να ανάψουμε καπνογόνο στη μνήμη του Tsamis. Έχω αρχίσει και γερνάω και το σφυροκόπημα τύπου "Slaughter In The Hall" δεν το αντέχω, αλλά όταν έρχεται αυτή η γραμμή που λέει "you dogs had never imagined my return back home" γίνομαι Οδυσσέας που έχει επιστρέψει μετά από δέκα χρόνια στη γυναίκα του και το σπίτι του, και θέλω να τους διαλύσω όλους.

Θα ήταν ίσως άδικο να σταθώ περισσότερο σε συγκεκριμένα τραγούδια. Δεν υπάρχει τραγούδι που να μην έχει ρόλο στο σύνολο, δεν υπάρχει τραγούδι που να μην προσφέρει συγκινήσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο δίσκος είναι αφιερωμένος στους αείμνηστους Bill Tsamis και Τζίμη Σελαλμαζίδη, δύο ανθρώπους με μεγάλη επιρροή στο έργο του Τάσου Πανανουδάκη. Είναι περισσότερο από προφανής η επιρροή των Manowar και των Warlord; Δεν έχει υπάρξει, και μάλλον δεν θα υπάρξε ποτέ καλύτερος συνδυασμός των δύο, μέσα από ένα τόσο μοναδικό, μάλιστα, πρίσμα.

Μου φαίνεται ότι είχα χρόνια να συνδυάσω με τόση χαρά την ακρόαση ενός νέου δίσκου με τους στίχους. Στο Youtube, μαζί με τους στίχους υπάρχει περιγραφή για το στιχουργικό περιεχόμενο κάθε τραγουδιού. Όπως μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας, υπάρχουν αναφορές στην "Θεογονία" του Ησίοδου και στο "Πυρ" του Ηράκλειτου, στην "Οδύσσεια" του Ομήρου, στον "Ύμνο Εις Την Ελευθερίαν" του Διονύσιου Σολωμού, στην Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη και στο "Homo Educandus" του Δημήτρη Λιαντίνη.

Κάποτε λέγαμε «για ελληνικό, καλό είναι». Σήμερα μπορούμε να πούμε με υπερηφάνεια ότι δισκάρες όπως το "Sons Of Thunder" μπορούνε να βγουν μόνο από την Ελλάδα. Γιατί έχουμε μια παράδοση χιλιετιών που μπορεί να αποτελέσει έμπνευση και οδηγό για σπουδαία πράγματα. Γιατί τα έπη τα είπαν πρώτοι και τα μετέδωσαν οι μακρινοί μας πρόγονοι. Δεν πρόκειται ούτε για κλισέ, ούτε για φανταστικές ιστορίες χωρίς τόπο. Ο δεύτερος δίσκος των War Dance έχει όλα τα φόντα να εντυπωσιάσει πολύ κόσμο εντός και εκτός Ελλάδος. Ακόμη και αν δεν γίνει αυτό όμως, θα μας επιτρέψετε να έχουμε τους δικούς μας ήρωες. Άλλωστε, «οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά».

Facebook Page
You Tube Playlist
You Tube Full Album
Bandcamp