The Night Eternal

Σε περίπτωση που δεν έχει γίνει αντιληπτό, τα τελευταία χρόνια το παραδοσιακό heavy metal βλέπει διαρκώς να ξεπετάγονται μπάντες με gothic rock επιρροές. Δεν θα χρειαστεί να ανατρέξουμε στο "The Eye" του Μέγα King Diamond για να αναλύσουμε αυτή τη σχέση αγάπης, ούτε στον Danzig ή τους Angel Witch και Sisters Of Mercy. Θα πάμε απλά στο 2013. Τότε, που, οι In Solitude με το "Sister" συντάραξαν το underground. Η μετέπειτά διάλυσή τους, δεν ήταν παρά η επισφράγιση του «μύθου» που θα πότιζε με νέκταρ έμπνευσης τις μετέπειτα μπάντες.

Το προ διετίας ντεμπούτο των Γερμανών The Night Eternal, "Moonlit Cross", συγκαταλέγεται σε αυτή τη φουρνιά. Η μέθη που προκαλούσε, η αίσθηση κυρίως και δευτερευόντως η όποια έμπρακτη ποιότητά του, εντεινόταν όλο αυτό το διάστημα από τις ακροάσεις των «ομοϊδεατών» Lunar Shadow, Idle Hands / Unto Others, Rope Sect, Sonja, Encyrcle, Tribulation (άκου απλά το τρομερό "Prometheus Unbound" από το φετινό δίσκο), Commando, και πάει λέγοντας. Διάολε, σε αυτό το ρεύμα, μέχρι και η παρούσα μετενσάρκωση (ασχολίαστη κατά τα άλλα) των πρωτοπόρων Christian Death χώθηκε, με το περσινό "Evil Becomes Rule". Κάπως έτσι, η άφιξη του δεύτερου άλμπουμ των The Night Eternal, "Fatale", τους βρίσκει καταμεσής της όποιας αυτής τάσης.

Βέβαια, το "Fatale", κοιτάει κυρίως προς το σουηδικό τμήμα και τις ρίζες του μοχθηρού "Sister". Τόσο η χροιά των φωνητικών, όσο και μερικές μελωδίες, μοιάζουν βγαλμένες από το κενοτάφιο που ξέρασε τα μνημειώδη αυτά τραγούδια. Βλέπετε, οι The Night Eternal είναι ένα συγκρότημα άμεσα επηρεασμένο από τους In Solitude. Στο δεύτερο δίσκο τους όμως, βελτιώνονται κατακόρυφα, τεχνικά και συνθετικά, φιλτράροντας τις επιρροές τους. Το μεγάλο κέρδος του "Fatale" είναι η δύναμη των τραγουδιών του. Αναμενόμενα, ένα τέτοιο άλμπουμ δεν μπορεί να κριθεί ως αυθύπαρκτο ή να σταθεί αυτόνομο στην φετινή σοδειά του ιδιώματος. Αν και μεταξύ μας, όλα γίνονται, αφού το ακροατήριο καθορίζει εν πολλοίς τη σημασία του εκάστοτε δίσκου.

Από την έναρξη με τον χαρακτηριστικό καλπασμό και τα riffs του "In Tartarus", οι The Night Eternal φαντάζουν «μεγαλύτεροι» και πιο εντυπωσιακοί. Δεν σβήνουν ολικά τις ατέλειες του ντεμπούτου τους, αλλά είναι πλέον σε θέση να αφήνουν την εντύπωση πως είναι ικανοί να μεγαλουργήσουν. Στο "Ionean Sea" (οι αναφορές στην ελληνική μυθολογία πάνε και έρχονται), εξασκούν τις κλασικότροπες δισολίες τους και αφήνουν επικές υπόνοιες, ενώ το "Run With The Wolves" που επιστρατεύει ένα από τα καλύτερα ρεφραίν της μπάντας, έρχεται στο προσκήνιο ως μακάβριος καβαλάρης της αποκάλυψης. Προηγουμένως, στο "We Praise Death", οι The Night Eternal θα τολμήσουν να παρουσιάσουν κιθαριστικά μια πιο «δική τους» προσέγγιση, πραγματοποιώντας και ελιγμούς στις φωνητικές ερμηνείες ώστε να μην θυμίσουν τόσο τον Pelle Åhman (που μεγαλούργησε σχετικά πρόσφατα με το "The Evil Year" των PÅGÅ).

Το "Fatale" αξίζει να ακουστεί από κάθε λάτρη του παραδοσιακού heavy metal, είτε αρέσκεται μερικώς στο gothic/post-punk, είτε όχι. Προσωπικά μιλώντας, θεωρώ το δίσκο ως ένα από τα πιο φρέσκα δείγματα του χώρου για φέτος, κυρίως εξαιτίας της «ανορθοδοξίας» του, αλλά και της θύμησης που φέρνει στους πνευματικούς του πατέρες. Κρίνοντας όμως το "Fatale" από τις συνθέσεις και την απόκοσμη ατμόσφαιρα (καλησπέρα "Prince Of Darkness") που δημιουργούν χροιά και κιθαριστικά περάσματα, δεν μπορώ παρά να εθιστώ δίχως αναστολές στην όποια «επικινδυνότητα» επιχειρούν να μεταδώσουν. Και, σε ένα αξιοσημείτο βαθμό, το επιτυγχάνουν.

Bandcamp
Youtube
Spotify