Gatekeeper

From Western Shores

Cruz Del Sur (2023)
Από τον Σπύρο Κούκα, 20/03/2023
Οι Καναδοί παραμένουν στάσιμοι στο δεύτερο δίσκο τους, διασχίζοντας ακόμη ευάλωτοι το μονοπάτι του επικού
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πέρασε κιόλας μια πενταετία από το ντεμπούτο των Gatekeeper, ενός άλμπουμ που εκείνη τη χρονιά κατάφερε να φιγουράρει σε περίοπτη θέση μέσα στη λίστα μας με τα καλύτερα άλμπουμ του 2018 και παρέμεινε ως ένα σύγχρονο σημείο αναφοράς για τον epic heavy ήχο. Βέβαια, αρκετά είναι αυτά που έχουν αλλάξει για τους Καναδούς metallers αυτήν τη χρονική περίοδο που έχει μεσολαβήσει των δύο δίσκων τους, καθώς δύο κομβικές θέσεις του lineup τους είδαν διαφοροποίηση στα πρόσωπα που τις καλύπτουν.

Καταρχάς, η αλλαγή lead κιθαρίστα θέλει πλέον τον Adam Bergen να έχει πάρει τη θέση του Kenny Kroecher, μια αλλαγή που έχει τη δική της σημασία σε ό,τι αφορά τα κιθαριστικά μέρη του νέου άλμπουμ. Σημαντικότερη, όμως, κρίνεται η αντικατάσταση του αποχωρήσαντα Jean-Pierre Abboud (των Traveler) από τον Tyler Anderson (επίσης στους Odinfist), η οποία και διαφοροποιεί κατά πολύ την νεοδιαμορφωθείσα προσωπικότητα της μπάντας.

Με τα καλά του και τα κακά του, ο Abboud και οι ερμηνείες του υπήρξαν απόλυτα χαρακτηριστικές με το καλημέρα, δίνοντας ένα ανεξίτηλο στίγμα σε κάθε ακρόαση του "East Of Sun". Έτσι, ο Anderson κλήθηκε να κάνει τη θέση δική του, έχοντας να αντιμετωπίσει τις βέβαιες συγκρίσεις που θα ακολουθούσαν με τον προκάτοχο του. Εκ του αποτελέσματος, βέβαια, ο νέος τραγουδιστής της μπάντας παραθέτει μερικά αρκετά πειστικά διαπιστευτήρια, κερδίζοντας το στοίχημα των εντυπώσεων με την καθαρή, κοντρολαρισμένη του φωνή και τις ανταγωνιστικές ερμηνείες που πραγματοποίησε στο "From Western Shores".

Αν, λοιπόν, υπάρχει ένα «ανάθεμα» για το νέο άλμπουμ των Καναδών, αυτό αφορά τις - ήδη υπάρχουσες από το ντεμπούτο τους - παθογένειες που δεν λένε να εκλείψουν. Εκ των πραγμάτων, το ύφος τους (το οποίο χρωστάει τα μέγιστα στα πεπραγμένα των Manowar, των Manilla Road και των Atlantean Kodex) παραμένει αναλλοίωτο, το ίδιο, όμως, συμβαίνει και με αυτήν τους τη ροπή προς τη συνθετική υπερβολή, η οποία ναι μεν συνηθίζεται, αλλά δεδομένα επηρεάζει αρνητικά τις δυναμικές των συνθέσεων τους.

Μια συνθετική «οικονομία» θα βοηθούσε πραγματικά πολλές συνθέσεις να λάμψουν, αφού η ποιοτική πρώτη ύλη υπάρχει, οι δυνατότητες το ίδιο, αλλά ορισμένα ψήγματα δημιουργικής μεγαλομανίας και φλυαρίας δεν μπορούν να αγνοηθούν. Τουλάχιστον όχι και στο sophomore δίσκο τους, ο οποίος έρχεται πέντε ολόκληρα χρόνια αργότερα για να καταδείξει τα ίδια θαυμαστά χαρίσματα με το ντεμπούτο τους, αλλά και σχεδόν τις ίδιες προβληματικές με τότε. Φυσικά, συνεχίζουμε να στηρίζουμε καθώς το σχήμα γνωρίζει τα μυστικά του ατσαλιού, αλλά τα ακόμη σπουδαιότερα που περιμέναμε όσοι τους αγαπήσαμε από το ακατέργαστα επικό τους ντεμπούτο δεν ήρθαν ακόμη, παρά τις όποιες προσδοκίες.

  • SHARE
  • TWEET