March To Die

Μια ματιά στη δισκογραφική εταιρία, φτάνει και περισσεύει ώστε να συνεννοηθούμε ως προς το τί ρόλο βαράει αυτή η νέα μπάντα. Μια ακόμα ματιά στις φετινές της κυκλοφορίες αποδεικνύει περίτρανα ότι το τμήμα scouting λειτουργεί εξαιρετικά και φέρνει αποτελέσματα. Έχοντας τα συγκεκριμένα δεδομένα κατά νου, το line up και άπαντες οι τίτλοι ολοκληρώνουν την εικόνα που είχε σχηματισθεί σε μεγάλο βαθμό: θα ακούσουμε heavy metal και δη επικό. Επιβάλλεται να κλείσει εντυπωσιακά μια χρονιά, την οποία το παραδοσιακό heavy metal σφραγίζει ανεξίτηλα και οι Κύπριοι παρέα με έναν Μεξικάνο, πράττουν τα δέοντα.

Το δείγμα από το πρώτο single, πέρα ως πέρα αντιπροσωπευτικό: υμνική και πολεμική διάθεση, ριφάρες, ανόθευτο ατσάλι που αγαλλιάζει και ζεσταίνει την ψυχή. Αν και σε παρόμοιες καταστάσεις ελλοχεύουν κίνδυνοι, όπως η επανάληψη, η μίμηση και τα παρεάκια τους, τη λύση δίνουν η γνώση, το πάθος και η εμπειρία. Βέβαια, θα αρκούσε και μία ακρόαση του "Helmetsmasher" ώστε να διαλυθούν τυχόν αμφιβολίες περί ποιότητας των συνθέσεων. Βασικά η συγκεκριμένη σύνθεση διαλύει τα πάντα στο διάβα της και θα μπορούσα να μιλάω αρκετή ώρα για αυτήν. Φύγαμε για "opening skulls & smashing bones".

Έχετε βρεθεί σε συζητήσεις περί επικού metal, αυτές που βασίζονται στην ποδοσφαιρική ή πολιτική παράνοια; Πράσινο ή μπλέ, κόκκινο ή πράσινο, Manowar ή Bathory και που εν τέλει οι δύο πλευρές μονιάζουν υπό τους ήχους των Manilla Road; Αποφεύγοντας τέτοιου είδους ψευτοδιλήμματα η μπάντα βάζει και τους δύο στο χωνευτήρι της, μαζί με τα απότοκα των δημιουργιών τους, ήτοι τη νέα γενιά του συγκεκριμένου ήχου. Μπορεί να μην λογίζεται και ως κανά κατόρθωμα, η επιτυχία τού εγχειρήματος πάντως δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Αυτή εξασφαλίζεται από το ποιόν των δημιουργών, τους οποίους συναντάμε σε μπάντες όπως οι Mirror, Friends of Hell, Solitary Sabred & Satan’s Wrath.

Από τη στιγμή που επιλέγουν να εκφραστούν με επικό τρόπο, τα μετρημένα κουκιά, πρέπει να είναι πεντανόστιμα, ειδάλλως η συνταγή δε βγαίνει. Το γνωρίζουν καλά και οι ίδιοι, ο ακροατής αν γίνει συμμέτοχος κατά την ακρόαση, το στοίχημα έχει κερδηθεί. Αν η γροθιά του υψωθεί αντανακλαστικά στον αέρα και αρχίσει δειλά δειλά να σιγοτραγουδά το ρεφρέν, η προσοχή του θα μεγιστοποιηθεί: "Bow to none, Son of the Old Gods!". Ο γενικός τους χαρακτήρας και η πρότασή τους γέρνουν προς την πιο βάρβαρη εκδοχή του επικού ήχου, λογικό καθώς οι αποκεφαλισμοί και τα ξεκοιλιάσματα βρίσκονται σε πρώτο πλάνο, έχοντας παράλληλα ως ισχυρό σύμμαχο και την εξ ιδίων παραγωγή: ακροβατεί και ισορροπεί τέλεια μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, με άπαντα τα όργανα ως απαστράπτοντα.

Συναντάμε στη ζωή μας όρους όπως comfort food & comfort movies, που η ουσία τους έγκειται στις ευχάριστες αναμνήσεις από κάτι παραδοσιακό. Comfort music από τους March To Die και συμπληρώθηκε μια τριάδα διασκέδασης, την οποία αποζητάμε όλο και συχνότερα. Μέσω αυτών, πληθαίνουν τα χαμόγελα, ηρεμεί ο νους και τονώνεται η ψυχή. Φαντάζομαι μια μέρα με αμπελοφάσουλα και κεφτεδάκια, Braveheart και Tears Of The Gorgon και ήδη τη θεωρώ αξέχαστη.

YouTube