Angra

Πέντε χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη φορά που οι Angra μας είχαν απασχολήσει δισκογραφικά, με το τότε "Omni" να δείχνει πως υπήρχε ακόμη παλμός στην μπάντα παρά τις σημαντικές διαφοροποιήσεις σε επίπεδο lineup από καιρό σε καιρό. Πλέον, 30 χρόνια από το εμβληματικό τους ντεμπούτο, μπορεί ελάχιστα να θυμίζουν εκείνη τη σπουδαία μπάντα που με φωνητικούς μπροστάρηδες τον αδικοχαμένο Andre Matos και τον υποτιμημένο Edu Falaschi, μας παρουσίασε μερικούς από τους σπουδαιότερους δίσκους εντός των power metal συνόρων, αλλά συνεχίζουν και είναι άκρατα δημιουργικοί, με αποτελέσματα που έχουν το δικό τους ενδιαφέρον.

Άλλωστε, οι Βραζιλιάνοι σε κάθε τους lineup απαρτίζονται από εξαιρετικά καταρτισμένους μουσικούς και η παρούσα τους σύνθεση δεν αποτελεί εξαίρεση. Μια σύνθεση που έτσι κι αλλιώς έχει συμπληρώσει 8 χρόνια μαζί, έχοντας κερδίσει το «δικαίωμα» να θεωρούνται οι Angra του σήμερα, όσο κι αν πολλοί από εμάς αναπολούμε τις πρότερες εποχές τους με νοσταλγία. Αυτό, μάλιστα, συμβαίνει όχι τόσο εξαιτίας των όσων υπέροχων μας είχαν χαρίσει τα προηγούμενα χρόνια, προεξεχόντων των "Angels Cry", "Holy Land" και "Temple Of Shadows", όσο για το γεγονός πως η τρίτη αυτή περίοδος δράσης τους εμφανίζεται μέχρι στιγμής κατά πολύ λιγότερο ευρηματική δημιουργικά.

Οι αιτίες, πολυπαραγοντικές, καθώς η απώλεια του Kiko Loureiro στέρησε από το σχήμα ένα συνθετικό κι εκτελεστικό πόλο παγκόσμιας κλάσης, την ίδια στιγμή που η αντικατάσταση του Edu Falaschi από τον - ικανότατο μεν, «κορεσμένο» και συνδεδεμένο με τους Rhapsody εσαεί - Fabio Lione εκ των πραγμάτων κρίνεται τουλάχιστον συζητήσιμη. Συγχρόνως, η όποια συζήτηση για ένα πιθανό reunion με τον αξέχαστο Andre Matos δυστυχώς έσβησε λόγω του αδόκητου χαμού του, αφήνοντας τους Angra να κινούνται με αυτοπεποίθηση μεν στα χωράφια του power, δίχως, όμως, εκείνον τον παράγοντα Χ που κάποτε τους έκανε μοναδικούς.

Αυτό συνεχίζει και υφίσταται και στο νέο τους άλμπουμ, το οποίο αντικειμενικά δεν λαθεύει κάπου, αφού και την τεχνική αρτιότητα διαθέτει, και τις έξυπνες prog σφήνες εντός των συνθέσεων παρουσιάζει, συνεχίζοντας, πάντως, να μην μπορεί να ξεχωρίσει σαφώς. Όχι, όμως, λόγω κάποιας νοσταλγικής διάθεσης του εκάστοτε ακροατή τους, αλλά ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος πως οι ίδιοι πλέον βασίζουν περισσότερα σε αυτήν για να αναδείξουν το υλικό τους.

Με μικρές μουσικές (κι οπτικές, αν παρατηρήσει κάποιος τα singles που κυκλοφόρησε η μπάντα) παραπομπές στο παρελθόν τους εδώ κι εκεί να στρέφουν το ενδιαφέρον σε εκείνες, το πραγματικό πρόβλημα του "Cycles Of Pain" μοιάζει να κουκουλώνεται, αφού το διαδικαστικά ικανό των συνθέσεων δεν γίνεται έντονα αισθητό. Καλώς ή κακώς, ωστόσο, υπάρχει και αποτελεί έναν ανασταλτικό παράγοντα στο να απολαύσει κάποιος παλιός ακροατής τους το νέο δίσκο, αφού αυτές οι λεπτομέρειες που έκαναν ξεχωριστές τις δουλειές των Βραζιλιάνων έχουν δώσει τη θέση τους σε μια δημιουργική τυποποίηση και ένα "remembering the past" μοτίβο δίχως ουσιαστικό αντίκρισμα.

Λέγοντας τα παραπάνω, πιθανόν να εικάσει κάποιος πως το νέο άλμπουμ των Angra δεν αξίζει το χρόνο του. Τουναντίον, προσωπικά το ακούω σταθερά από τότε που το πήρα στα χέρια μου και κρίνοντας το εντός των κορεσμένων power metal τειχών, αποτελεί ένα μικρό κόσμημα power/prog δυνατοτήτων. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν επιδέχεται κριτικής, αφού από τους ικανότερους οι προσδοκίες είναι πάντοτε αντίστοιχες και, στην προκειμένη, οι Angra έχουν αποδείξει σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις στα τόσα χρόνια δραστηριοποίησης τους, πως είναι ικανοί για το καλύτερο. Εδώ, λειτουργώντας εντός της safe zone τους, δεν απογοητεύουν, αλλά όταν συγκριθούν με τα περισσότερα άλμπουμ του back catalogue τους (αλλά, ακόμη - ακόμη και με το πρόσφατο εντυπωσιακό "Eldorado" του Edu Falaschi) υπολείπονται αισθητά. Με το παρελθόν να έχει δείξει πως σημαντικές αλλαγές στον πυρήνα τους συμβαίνουν κάθε τρία - τέσσερα άλμπουμ, μήπως ήρθε η ώρα για ακόμη μία;