Release Athens (Helloween, Jinjer, Beyond The Black, Silent Winter) @ Πλατεία Νερού, 17/06/23

Η επανένωση των Ηelloween με τους Kai Hansen και Michael Kiske υπήρξε για πολλά χρόνια διακαής πόθος των απανταχού μεταλάδων. Από το 2017 που επιτέλους έγινε πράξη το reunion, το ελληνικό κοινό περίμενε απεγνωσμένα τους Γερμανούς πρωτοπόρους και αρχόντους του ευρωπαϊκού power metal, ενώ μεσολάβησε και μια πανδημία με τις γνωστές συνέπειες στα συναυλιακά δρώμενα.

Το γιατί το ξέραμε και αποδείχθηκε περίτρανα το βράδυ της 17ης Ιουνίου 2023 στην Πλατεία Νερού, σε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις που έχουν καταγραφεί στην ιστορία του Release Athens Festival. Γιατί δεν δημιουργήσαμε μόνο αναμνήσεις, αλλά όλοι μαζί γράψαμε ιστορία, με πρώτους και καλύτερους τους θρύλους Ηelloween.

Περιμέναμε λοιπόν χρόνια και μήνες να έρθει αυτή η μέρα, καθώς όμως πλησίαζε το πλήρωμα του χρόνου, το μυαλό όλων ήταν στο τί θα γίνει με τη βροχή. Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, η λογική έλεγε ότι θα ξεμπερδεύαμε με μία απογευματινή μπόρα, όπως εν τέλει συνέβη. Η ψιχάλα φτάνοντας στην Πλατεία Νερού νερού έγινε βροχή που συνόδευσε το σετ των Silent Winter, αλλά ευτυχώς μας απασχόλησε μόνον εκεί, χωρίς να δημιουργηθούν περαιτέρω ζητήματα.

Παρά τις αντίξοες συνθήκες, οι Έλληνες power metallers με καταγωγή από τον Βόλο είχαν σύμμαχο έναν πολύ καλό ήχο και υπολογίσιμο αριθμητικά κοινό να τους παρακολουθεί, ανταποκρινόμενο μάλιστα θερμά - μέχρι και καπνογόνο στη βροχή είδαμε!. Με πολύ καλή απόδοση του υλικού τους και τον αρκετά ομιλητικό frontman Μιχάλη Λίβα να χαρίζει απλόχερα απολαυστικές κραυγές, το πρώτο 45λεπτο της ημέρας πέρασε κατά τα άλλα αρκετά ευχάριστα και αντάμειψε σε έναν βαθμό όσους δεν «μάσησαν», ήρθαν από την αρχή και υπέμειναν τη βροχή.

Τα πέντε από τα επτά τραγούδια του σετ προήλθαν από το προπέρσινο sophomore άλμπουμ "Empire Of Sins", τα υπόλοιπα δύο από το full-length ντεμπούτο του 2019 με τίτλο "The Circles Of Hell" και το EP "The War Is Here" της προηγούμενης χρονιάς έμεινε χωρίς εκπροσώπηση. Πιο αξιομνημόνευτη στιγμή ήταν μάλλον το φουλ maidenικό "Empire Of Sins" πριν το καταιγιστικό κλείσιμο με το "Dragons Dance", και συνολικά μεγαλύτερο κέρδος το γεγονός ότι μία μπάντα που ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια από την περιφέρεια κατάφερε να μοιραστεί την ίδια σκηνή με θρύλους του αθλήματος.

Παραμένοντας στο europower κλίμα της ημέρας, οι Beyond The Black εκπροσώπησαν την πιο σύγχρονη εκδοχή του ευρωπαϊκού μελωδικού metal με συμφωνικές αναφορές. Μετρώντας πέντε άλμπουμ και σχεδόν μια δεκαετία ύπαρξης, μπορεί να μην έχουν αναδειχθεί στην πρώτη γραμμή της συνομοταξίας που ανήκουν, διαθέτουν εντούτοις το υλικό και τον αέρα που απαιτείται ώστε να σταθούν με αξιώσεις σε μια φεστιβαλική ημέρα και να κερδίσουν την συμπάθεια όσων δεν τους γνωρίζουν ουσιαστικά.

Αναμενόμενα την προσοχή τράβηξε εξαρχής η ιδιαίτερα ευδιάθετη Jennifer Haben με το πολύ γλυκό χαμόγελό της, αλλά και κατά την διάρκεια του ωριαίου σετ, με τις σωστά τοποθετημένες ερμηνείες της, τις ικανότητές της ως frontwoman και τις αρκετές αλλαγές στην εμφάνισή της. Ο πολύ δυνατός και σε ένα βαθμό τσιτωμένος ήχος δεν αποτέλεσε την καλύτερη προϋπόθεση για μια επιτυχημένη εμφάνιση των Γερμανών σε όλα τα επίπεδα, θαρρώ όμως πως όλα τα υπόλοιπα κύλησαν ιδανικά.

Ενώ λογικά θα περίμενε κανείς να στηριχτεί περισσότερο το φετινό "Beyond The Black", το σετ ήταν μάλλον η χαρά του πρωτοδισκάκια μέ πέντε στα έντεκα από το ντεμπούτο "Songs Of Love And Death", και εκπροσώπηση των επόμενων τεσσάρων από ένα ή δύο τραγούδια έκαστο. Μπορεί προσωπικά να μην είναι το cup of tea μου, πολύ ευχαρίστως όμως θα μπορούσα να φανταστώ αρκετά από αυτά να είναι ανταγωνιστικά σε περιβάλλον Eurovision, για να μην πω ότι θα τα ψήφιζα κιόλας.

Τα τραγούδια ήταν λοιπόν αρκούντως πιασάρικα ως όφειλαν, η απόδοση της μπάντας στο σύνολό της αρκετά πειστική με ελάχιστα backing tracks αντί «ζωντανών» πλήκτρων, η πολυπόθητη συμμετοχή του κοινού καταγράφηκε σε αρκετά σημεία με διαφορετικούς τρόπους, τα κιθαριστικά σόλο ευτυχώς υπήρχαν με καλύτερο εκείνο στο προτελευταίο "Running To The Edge", και το σαρωτικό "Hallelujah" με το πανέμορφο lead στο sing along πνεύμα του "Fear Of The Dark" έγραψε τον ιδανικό επίλογο μιας τιμότατης συνολικά εμφάνισης. Deux points goes to Germany! [Θ.Ξ.]

Ομολογουμένως η εμφάνιση των Jinjer μαζί με τους Helloween δημιούργησε πολλά ερωτηματικά προτού συμβεί. Θες επειδή τα κοινά τους δεν ταιριάζουν, θες επειδή είδαμε τους Jinjer και πέρυσι στο Release Festival μαζί με τους Slipknot, πολλοί αναρωτήθηκαν πως και αν θα ταιριάξουν στη συναυλιακή σειρά. Βέβαια, για όποιον βρισκόταν εκεί με ανοιχτή καρδιά, αυτιά και μάτια, θεωρώ ότι οι Jinjer απέδειξαν την αξία τους στο μέγιστο. Ένα συγκρότημα το οποιό απαρτίζεται από πολύ ταλαντούχα παιδιά που έδωσαν σε επίπεδο τεχνικής και απόδοσης όλο τους το είναι.

Φυσικά τα βλέμματα επικεντρώνονται απευθείας στην εκθαμβωτική Tatiana Shmailyuk. Η τραγουδίστρια των Jinjer έχει στοιχειώσει το σύγχρονο ήχο του metal με το αμίμητό της ταλέντο να εναλλάσσει brutal και καθαρά φωνητικά σαν να μη συμβαίνει τίποτα, πράγμα που δεν δίστασε να κάνει αμέτρητες φορές εχθές το βράδυ, με φυσικά τα ίδια τα κομμάτια των Jinjer να κολακεύουν την ικανότητά της στο μέγιστο. Θα εθελοτυφλούσα αν δεν ανέφερα ότι μάλλον στην εμφάνιση των Jinjer ακούσαμε από άποψη απόδοσης, τα καλύτερα φωνητικά της βραδιάς, πράγμα εμφανές από τις πρώτες νότες του “Perrenial”.

Επιπλέον, συγκριτικά με την περσινή τους εμφάνιση -ίσως να έφταιγε και ο καιρός που δεν ήταν ήλιος με σαράντα βαθμούς αλλά μια χαλαρή δροσούλα- η Tatiana φάνηκε να οργώνει τη σκηνή με ευκολία και να μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Στο πλευρό της, οι Roman, Vladi και Eugene, με έμφαση στον τελευταίο που έχανες τα δάχτυλά του πάνω στο μπάσο από την ταχύτητα που αυτά κινούνταν, να δίνουν μαθήματα τεχνικής επί του γκρουβάτου djent metal που εκπροσωπούν.

Η δυστυχής πραγματικότητα απέναντι σε μια τόσο άρτια εμφάνιση είναι ότι το κοινό που παρακολούθησε με θέρμη τους Jinjer, βρέθηκε στο χώρο για αυτούς αποκλειστικά. Το κοινό στο σύνολό του ωστόσο δε φάνηκε ιδιαίτερα ανοιχτό σε ένα συγκρότημα που βρίσκεται μακριά από τον πατροπαράδοτο ήχο του metal και είναι πραγματικά κρίμα αν σκεφτείς το πόσο καλή δουλειά κάνουν επί σκηνής και το γεγονός ότι είχαν τον ήχο εντελώς με το μέρος τους. Καταλαβαίνω και συμπάσχω στη σημασία όσων επρόκειτο να ζήσουμε λίγα λεπτά μετά την εμφάνιση των Jinjer, αλλά κακό δεν είναι να αναγνωρίζουμε τον κόπο και το καλό αποτέλεσμα ακόμη και σε κάτι που δεν μας αρέσει αισθητικά.

Ευτυχώς, ένα σημαντικό κομμάτι των παρευρισκομένων βρέθηκε μπροστά για να διασκεδάσει με την ψυχή του με τις κομματάρες που έχουν γράψει στην πλειοψηφία τους οι Jinjer και τους χαρήκαμε χωρίς να λιώνουμε κάτω από τη ζέστη. Κι ας μας έλειψε λίγο φέτος το mega-hit "Pisces", καλυφθήκαμε υπέρ του δέοντος με επιλογές όπως "Wallflower" και "Sleep Of The Righteous". Μια εξαιρετική εμφάνιση από τους Jinjer, που ας μην κοροϊδευόμαστε έμελλε να επισκιαστεί συναισθηματικά (χωρίς αυτό να υποβαθμίζει την ποιότητά της) από όσα θα ακολουθούσαν. [E.T.]

Έπειτα από τη δυνατή -αν και λίγο αταίριαστη υφολογικά- προθέρμανση των Ουκρανών metallers, οι πρώτες νότες του προηχογραφημένου "Halloween" intro υποδήλωσαν ότι η στιγμή που περιμέναμε, η συναυλιακή εν Ελλάδι επιστροφή, δηλαδή, των Helloween, είχε φθάσει. Η αναμονή, μεγάλη, αφού μια γεμάτη δεκαετία είχε περάσει από την προηγούμενη φορά που μας είχαν επισκεφθεί, έχοντας τότε εντελώς διαφορετικό status και δυναμική από αυτήν που απολαμβάνουν -δικαίως- στα reunion χρόνια τους.

Πλέον, με σύνθεση που περιλαμβάνει ξανά τους Kai Hansen και Michael Kiske, το προπέρσινο άλμπουμ "Helloween" που έφερε κάτι από τη μαγεία των πρώιμων χρόνων τους και ξαναβρίσκοντας το μέγεθος δημοφιλίας που τους αξίζει, οι πρωτοπόροι του ευρωπαϊκού power metal ήρθαν, είδαν και σε δύο ώρες κατέκτησαν και τον πλέον δύσπιστο παρευρισκόμενο με τα όσα παρουσίασαν επί σκηνής.

Εκκινώντας το set τους με το επικών διαστάσεων "Skyfall", αυτό το σπουδαίο instant classic των σύγχρονων χρόνων τους είχε το ρόλο του «προσανάμματος» για την υπόλοιπη βραδιά, αφού αποτέλεσε μια προσαρμογή για όλους τους συμμετέχοντες (μπάντα, κοινό, αλλά και κονσόλα). Ακόμη κι έτσι, όμως, υπήρξε μια μοναδική στιγμή στη μεταλλική ιστορία της χώρας, αφού μια από τις πλέον αγαπημένες μπάντες του εγχώριου κοινού παρουσιαζόταν μπροστά μας σε όλο της το μεγαλείο.

Για τα όσα ακολούθησαν, βέβαια, δεν μπορούν να υπάρξουν αστερίσκοι, παρά μόνο πάθος και διθύραμβοι, καθώς ο ένας ύμνος διαδέχονταν τον άλλο σε εκτελέσεις πέραν από κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη. Στο "Eagle Fly Free", το sing along του κοινού υπήρξε εκκωφαντικό, τόσο που υπερκάλυπτε σε σημεία την αλαβάστρινη φωνή του Michael Kiske, δίνοντας και το πάτημα στον Andi Deris να ζητήσει λίγο ακόμη όμορφο συναυλιακό θόρυβο στο "Mass Pollution" που ακολούθησε.

Άλλωστε, το χάρισμα της μπάντας να δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο κοινό της υπήρξε εντυπωσιακό, με μπροστάριδες τους επικοινωνιακότατους frontmen της και με σύμμαχο τις υπέροχα προσαρμοσμένες, συναυλιακές εκτελέσεις των -κλασικότερων των κλασικών-τραγουδιών της. Θες "Future World", με το rock 'n' roll feeling του να θυμίζει κάτι από τα παλιά, θες "I’m Alive" που αποτέλεσε την «έκπληξη» του set και δεν μας χάλασε διόλου, οι Helloween πραγματοποίησαν μια απίθανη, ηγετική εμφάνιση που μας έδωσε την ευκαιρία να μπορούμε να καυχηθούμε που ήμασταν ενεργό μέρος της.

Με τον Kai Hansen να αποτελεί τον πυρήνα και την προσωπικότητα που ξεχωρίζει λίγο παραπάνω σε αυτή τη φάση της καριέρας τους, το medley των τραγουδιών από το πρώτο EP και το ντεμπούτο άλμπουμ τους φάνταζε ως την αγνή speed metal κορύφωση που χρειαζόμασταν, πριν οι ρυθμοί πέσουν με το »Forever And One» και το αισθαντικό ντουέτο των Andi Deris και Michael Kiske - εκεί που μια θάλασσα από flashlights έκανε λίγο πιο φωτεινή την Πλατεία Νερού για όσο διήρκεσε.

Η περίοδος της ανασύνταξης κράτησε λίγο παραπάνω, καθώς προετοιμαζόμασταν για το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, με τον Sascha Gerstner να μας κρατά απασχολημένους με τα solo και τις πόζες του. Τα παραπάνω, διαδραμάτισαν ιδανικό ρόλο ως εισαγωγή για το hit "Best Time" από το τελευταίο τους άλμπουμ, προτού ο "Dr. Stein" διεκδικήσει -και κερδίσει- μερικές από τις τελευταίες ικμάδες φωνής που μας είχαν απομείνει.

Αποκορύφωμα, πάντως, της βραδιάς, αποτέλεσε το τέλος της, μιας και τόσο λόγω δυναμικής συνθέσεων, όσο και από άποψης διάθεσης, συμμετοχής και αλληλεπίδρασης κοινού και μπάντας, αγγίξαμε το τέλειο. Στο αγαπημένο "How Many Tears" ακούσαμε ένα από τα καλύτερα heavy metal τραγούδια σε μια εκτέλεση - οπτικοακουστικό όνειρο, με το solo section πριν τις τελευταίες στροφές του κομματιού να είναι ανατριχιαστικό και να μας προσφέρει ένα συγκινητικό easter egg με την μελωδία του "Heading For Tomorrow" στον αυτοσχεδιασμό του Kai Hansen. Άλλωστε, αυτή είναι και η ουσία αυτού του reunion, η αποδοχή και η συνύπαρξη όλων των εποχών των Helloween, ως μια επανένωση στις πράξεις και όχι απλά για το θεαθήναι, και η καλλιτεχνική ανάδειξη όλων των πτυχών που τους έφτασαν ως εδώ.

Γιατί, ας μην γελιόμαστε. Η σημειολογία της ένταξης στοιχείων που φωνάζουν Gamma Ray (βλ.το καταληκτικό 'somewhere out in space' στο "Skyfall") -πόσο μάλλον σε μια σύνθεση που φέρει την υπογραφή του Michael Weikath- δίνει από μόνη της ένα ισχυρό μήνυμα ενότητας, αυτή που τους έλειψε στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους και τους έπληξε σε σημαντικό βαθμό.

Ας μην ξεφεύγουμε, ωστόσο, αφού τα καλύτερα ακόμη δεν είχαν έρθει.  Αυτόν τον τίτλο, άλλωστε, τον διεκδικεί επάξια το "Keeper Of The Seven Keys", το πιο λαμπρό κόσμημα του ευρωπαϊκού power metal, το οποίο κι εμφανίστηκε ενώπιον μας σε όλη του τη λαμπρότητα. Κορυφαίο συνθετικά κι εκτελεστικά, με τον Michael Kiske συγκινητικά συνεπή στις ερμηνευτικές του ακροβασίες και τον Andi Deris καίρια παρεμβατικό, και με ένα sing along που θα μνημονεύεται από τους ίδιους για την ένταση, την έκταση και την «αυθάδεια» του (αφού, ούτε ο ίδιος ο Kai Hansen δεν μπορούσε να μας πάρει το λόγο), το ομότιτλο τραγούδι της δισκογραφικής κορυφής της μπάντας αποτέλεσε ένα συναυλιακό highlight για τα σύγχρονα εν Ελλάδι συναυλιακά δρώμενα.

Φυσικά, συναυλία των Helloween χωρίς το "I Want Out" δεν γίνεται να ολοκληρωθεί, με το διασημότερο τραγούδι των Κολοκύθων να δίνει το παρόν καταληκτικά και να σφραγίζει μια κορυφαία εμφάνιση, δεδομένα μια από τις σπουδαιότερες που έχουμε δει, είτε στο σανίδι του Release Athens Festival είτε γενικότερα, τα τελευταία χρόνια. Το υπέροχο, δε, με την περίπτωση των Γερμανών δεν είναι μονάχα η ικανότητα τους να μας προσφέρουν μια τέτοια, αρχοντική εμφάνιση, αλλά το γεγονός πως το πραγματοποιούν με εφτά επί σκηνής πρωταγωνιστές, ο καθένας με το δικό του εμφανή ρόλο και μερίδιο σε αυτήν την επιτυχία, είτε μιλάμε για τον πανταχού παρόντα Markus Grosskopf, είτε για τον μετρονόμο Dani Löble ή οποιονδήποτε άλλο από τους προαναφερθέντες μουσικούς.

Με ελάχιστα έως ανύπαρκτα παράπονα, τα οποία ίσως θα εστίαζαν στον εναρκτήρια μέτριο ήχο (που, ωστόσο, από το "Eagle Fly Free" κι έπειτα έφτιαξε εντυπωσιακά) και στην συζητήσιμη αισθητική των CGIs που έντυναν το show μέσω των γιγαντοοθονών (αν και ταιριαστά με το κάθε τραγούδι), αλλά και μια ατελείωτη διάθεση και κέφι που θα μπορούσε να επιμηκύνει τη δίωρη εμφάνιση τους άλλο τόσο με την ίδια ένταση, οι Helloween απέδειξαν κι επί σκηνής το μέγεθος τους σαν μπάντα, κι έδειξαν πως το power metal αποτελεί τη μουσική της ψυχής μας.  Μια μουσική ενός ιδιώματος που όσες φορές κι αν επιχειρήσει να επιστρέψει στα πρότερα μεγαλεία του, επιτυχημένα ή όχι, θα μας βρει εκεί. [Σ.Κ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος