Guppy Fish

The Fall Of Man

Self Released (2020)
Από τον Σπύρο Κούκα, 11/11/2020
Διευρυμένο ηχητικά και αγγίζοντας διάφορες πτυχές του σύγχρονου προοδευτικού ήχου, το "The Fall Of Man" διέπεται από μια σπάνια ωριμότητα που δύσκολα υποδηλώνει τη φύση του ως ντεμπούτο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η σπορά των φιλοπρόοδων ακουσμάτων, σε ό,τι αφορά την ελληνική σκηνή, έχει αποδώσει ορισμένους εξέχουσας ποιότητας καρπούς, καθώς παλαιότερα αλλά και νέα σχήματα εμφανίζονται άκρως δημιουργικά και παραγωγικά. Από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους Need στους συναισθηματικά υπερβατικούς Mother Of Millions, τους πολύπειρους Fragile Vastness και Horizon’s End και τους - νεοεισελθόντες στα δισκογραφικά χωράφια - Calyces, η εγχώρια παραγωγή εμφανίζεται ολοένα πλουσιότερη, με τους Guppy Fish να έρχονται, με τη σειρά τους, να επιβεβαιώσουν του λόγου το αληθές με το ντεμπούτο τους full length.

Γεγονός, βέβαια, είναι πως η αθηναϊκή μπάντα μετράει σχεδόν μια δεκαετία τυπικής παρουσίας στον χώρο, έχοντας ξεκινήσει το 2011 και κυκλοφορώντας το πρώτο της EP τρία χρόνια αργότερα, το 2014. Από τότε, αρκετά είναι εκείνα που άλλαξαν, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων μελών στο lineup του σχήματος, όχι όμως και η διάθεση του για εκλεπτυμένο progressive rock στα πλαίσια που όριζαν πρωτίστως τα έργα του Steven Wilson, μα και η άκρατη ανάγκη για ηχητική εξερεύνηση.

Διευρυμένο ηχητικά και αγγίζοντας διάφορες πτυχές του σύγχρονου προοδευτικού ήχου, το "The Fall Of Man" διέπεται από μια σπάνια ωριμότητα που δύσκολα υποδηλώνει τη φύση του ως ντεμπούτο. Καθώς ξεδιπλώνεται από τραγούδι σε τραγούδι, αποκαλύπτοντας τις ποικίλες του επιρροές με έναν απολύτως ενδοσκοπικό τρόπο, το άλμπουμ αποτελεί μια υποδειγματική διδαχή ως προς την ουσία και τις επιδιώξεις του ποιοτικού, αισθαντικού progressive rock.

Τα ονόματα των Porcupine Tree, Opeth, Riverside (βλέπε "Easily Played") είναι μονάχα η πρώτη, άμεση ηχητική εικόνα που έρχεται στο μυαλό σχετικά με την προέλευση των εμπνεύσεων του αθηναϊκού κουαρτέτου, αφού οι πανταχού παρόντες Pink Floyd, οι King Crimson ως το πορφυρό φως ενός φάρου που δείχνει προς την αέναη αναζήτηση (βλέπε "Above The Sky Pt I"), μα ακόμη και οι εγχώριοι πρωτεργάτες Socrates (βλεπε την έναρξη του - κατά τα άλλα post-"Watershed" Opeth-ικού - "Exposed"), προσθέτουν χρώματα σε έναν καμβά που επιλέγει τα ηχητικά του χρώματα με κριτήρια κυρίως συναισθηματικά, παρά αυστηρώς τεχνοκρατικά.

Η παρουσία των πλήκτρων αποδίδει μια ιδιαίτερη αίσθηση πολλών επιπέδων στο υλικό, είτε με την πιο συμβατική και παραδοσιακά prog χρήση τους, είτε με τα διάφορα ατμοσφαιρικά «τερτίπια» τους, τα οποία κι ενισχύουν με τον τρόπο τους την εκάστοτε σύνθεση. Έτσι, συγχρόνως με την ανά στιγμές ονειρική, σχεδόν, αγαλλίαση που διέπει τα κιθαριστικά θέματα, αλλά και τα αξιοζήλευτα φωνητικά που δεν πτοούνται στιγμή από την εντονότερη του αναμενομένου προφορά τους, κυριαρχεί μια αίσθηση γλυκόπιοτης χαρμολύπης, που σαγηνεύει με κάθε επιπλέον άκουσμα.

Συνολικά, λοιπόν, μιλάμε για ένα ιδανικό ντεμπούτο μιας μπάντας που εύχομαι ολόψυχα να μπορέσει να συνεχίσει το δημιουργικό της ταξίδι απρόσκοπτα, με τις συνθήκες που θα της επιτρέψουν να είναι παραγωγική σε συντομότερα διαστήματα ανάμεσα στα εκάστοτε πονήματα της. Άλλωστε, τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής της προδιαθέτουν για εξίσου όμορφα πράγματα και στο μέλλον, ένα μέλλον που, καλώς ή κακώς, δεν είναι πάντοτε δεδομένο αν και πότε θα υπάρξει. Πόσο μάλλον για σχήματα της δικής τους συνομοταξίας, όπου η καλλιτεχνική δημιουργία αποτελεί τρόπο και τόπο έκφρασης και δεν συνδέεται με ουσιαστικά οικονομικά ανταλλάγματα, παρά μόνο με τις αντίστοιχες απαιτήσεις.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET