Protest The Hero

Μοιάζει με ένα αναπόφευκτο παίδεμα, κάθε φορά που ακούω μια δουλειά των Protest The Hero, το να προσπαθώ ασυνείδητα να τους κατατάξω κάπου. «Θεωρείται progressive metal αυτό που παίζουν; Μπας κι είναι απλά πολύ τεχνικό power metal; Ή μήπως τελικά τείνει περισσότερο προς metalcore;». Στην πραγματικότητα, αλλάζω άποψη κάθε λεπτό και εν τέλει καταλήγω στο ότι είναι πιο εύκολο να προσαρμοστεί ένα ιδίωμα σε αυτούς, παρά το αντίθετο. Αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που καταδεικνύουν τη μοναδικότητα των Καναδών (ε, τι άλλο;), οι οποίοι έχουν προσφέρει αρκετούς λόγους για να θεωρούνται ξεχωριστοί.

Σε μουσικό επίπεδο γεφυρώνουν διαφορετικά μουσικά ιδιώματα με πολύ ξεχωριστό τρόπο, καταφέρνοντας με κάποιο διαολεμένο τρόπο να διατηρούν σε πρώτο πλάνο τις μελωδίες, την ώρα που βομβαρδίζουν τον ακροατή με τόνους ιδεών και υπέρ-τεχνικά παιξίματα. Σε εμπορικό επίπεδο έχουν μερικά εκατομμύρια προβολές στο youtube για τραγούδια όπως το "Bloodmeat" ή το "C’est La Vie" που δεν τα λες και ακριβώς εμπορικές συνθέσεις. Σε business επίπεδο, δεν δίστασαν να τα βάλουν με τις δισκογραφικές εταιρείες, κυκλοφορώντας τις δουλειές τους είτε μόνο μέσω crowdfunding ("Volition") ή μόνοι τους μέσω bandcamp ("Pacific Myth") και να επιβιώσουν.

Ταυτόχρονα, πραγματεύονται σημαντικά θέματα μέσω των στίχων τους, μη χάνοντας όμως ποτέ την αίσθηση του χιούμορ τους και τέλος σας διαβεβαιώνω ότι είναι μια από τις εντυπωσιακότερες μπάντες που έχω δει επί σκηνής. Γενικώς, έχουν συμβιβαστεί τόσο λίγο με τους συνήθεις όρους επιτυχίας (καλλιτεχνικούς ή εμπορικούς) που το γεγονός ότι έχουν φτάσει τα 18 χρόνια ύπαρξης/δισκογραφίας μοιάζει από μόνο του ένα επίτευγμα, πόσο δε η επιτυχία τους.

Με επτά έτη να έχουν περάσει ήδη από το "Volition" και τέσσερα από το ιδιόμορφο project του "Pacific Myth", το "Palimpsest" θα μπορούσε να θεωρηθεί ενός είδους comeback για τους Καναδούς και μάλιστα υπό δισκογραφική στέγη ξανά, και δη της (αρκετά δυνατής) Spinefarm. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν μοιάζουν να έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα.

Οι Protest The Hero συνεχίζουν να παίζουν μουσική στα όρια. Δεν γράφουν τραγούδια που θα σιγουτραγουδάς ενώ παίζουν στο background, αλλά συνθέσεις που προκαλούν και απαιτούν το ενδιαφέρον σου. Με το πόδι να φεύγει μόνο για λίγες στιγμές από το γκάζι, οι συνθέσεις τους για μια ακόμα φορά μοιάζουν με μια συνεχή ροή πληροφοριών, αλλά για όποιον δώσει την απαραίτητη προσοχή υπάρχει ανταμοιβή, καθώς κρύβεται ξεκάθαρη ουσία πίσω από το οργανωμένο χάος της μουσικής πρότασης των Καναδών.

Κάθε μια από τις εννέα συνθέσεις του "Palimpsest" έχει κάτι το εντυπωσιακό/ιδιαίτερο να επιδείξει, είτε μιλάμε για κάποιο περίτεχνο riff, είτε για κάποια μελωδική γραμμή του τραγουδιστή Rody Walker", είτε για κάποιο τεχνικό μέρος που σε αφήνει να αναρωτιέσαι τι γράψανε πάλι τα παλικάρια. Όμως, όλα βρίσκονται έξυπνα τοποθετημένα μέσα στο πλαίσιο δομημένων (λέμε τώρα) συνθέσεων διάρκειας 4-5 λεπτών, άσχετα που κάθε μια εξ αυτών περιέχει ιδέες για 4-5 τραγούδια μιας συνηθισμένης μπάντας.

Τραγούδια όπως το "The Canary", το οποίο πραγματεύεται τη ζωή της πρωτοπόρου αεροπόρου Αμέλιας Έρχαρτ ή το "From The Sky" που καταπιάνεται με την καταστροφή του γερμανικού επιβατικού αεροπλάνου Χίντενμπουργκ θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως και ενδεικτικά μιας συνθετικής ωρίμανσης και ξεχωρίζουν, με το πρώτο σχεδόν να έχει ρεφραίν και το δεύτερο ένα φανταστικό τελείωμα. Ταυτόχρονα, η θεματολογία των στίχων είναι πολύ ενδιαφέρουσα και η προσέγγιση του Walker δίνει εξτρά πόντους, καθώς λειτουργεί μεν ως εξιστόρηση σημαντικών γεγονότων μεν, χωρίς να διστάζει να πάρει πολιτική/κοινωνική θέση δε. Μια στιχουργική προσέγγιση επεκτείνεται σε όλες τις συνθέσεις του άλμπουμ

Παράλληλα, στις συνθέσεις που ξεχωρίζουν συγκαταλέγονται το εναρκτήριο "The Migrant Mother" ή και το πυρακτωμένο "All Hands" που σε παρασέρνουν με τους φρενήρεις ρυθμούς και με τις μελωδίες τους, όπως και το "The Fireside" του οποίου το μεσαίο, groovy μέρος και το τελείωμα είναι απολαυστικά και συγκαταλέγονται ξεκάθαρα στα highlight του άλμπουμ. Στο δε φινάλε του "Gardenia" αγριεύουν λίγο φέρνοντας περισσότερο στο νου τους The Dillinger Escape Plan, με των οποίων το συνθετικό mentality μοιράζονται αρκετά κοινά.

Σε σχέση με τους προκατόχους του θα τολμούσα να πω ότι το ατού του "Palimpsest" είναι η συνθετική ωρίμανση και συνεκτικότητα, καθώς και η ροή του άλμπουμ συνολικά, πάντα για τα δεδομένα των Protest The Hero, που το καθιστούν ιδανικό ξεκίνημα για κάποιον τολμηρό νέο ακροατή. Την ίδια στιγμή, είναι λογικό να λείπει το στοιχείο της έκπληξης, καθώς πλέον ξέρουμε τι να περιμένουμε από τους Καναδούς λίγο ή πολύ και η αλήθεια είναι πως δεν εξερευνούν αχαρτογράφητα νερά.

Σε κάθε περίπτωση, παραμένουν αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακοί, ποιοτικοί, άμεσα αναγνωρίσιμοι και μοναδικοί σε αυτό που κάνουν. Χρειαζόμαστε περισσότερες μπάντες σαν αυτούς. Ή περισσότερο από τους ίδιους. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.