Elder

Υποκύπτω στο λαϊκισμό, αλλά μιλάω από καρδιάς. Οι Elder «γέρασαν».

Γιατί πρέπει να περάσει τόση πολλή ώρα για να πούνε τόσα λίγα; Σε ένα ιδεατό καλλιτεχνικό κόσμο, τα συγκροτήματα οφείλουν κάπως, ρε παιδί μου, να προοδεύουν ή έστω να προκαλούν λίγο τον εαυτό τους με έμπνευση, ακόμα και αν σερβίρουν το ίδιο μοτίβο συνέχεια. Αν αυτός ο κύκλος κλείσει, το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον γίνεται παρωχημένο, συνήθεια και φανμποϋσμός/φανγκερλισμός κ.ο.κ. Το "Omens" δείχνει πως δυσκολεύεται να περάσει έστω και αυτό το χαμηλό κατώφλι. Νομίζω ότι θέλει συνειδητή προσπάθεια να κάνεις κάτι τόσο χλιαρό. Αλλά τα άνωθεν προφανώς δεν είναι και τα μοναδικά κριτήρια.

Στα πέντε, χωρίς καλό λόγο δεκάλεπτα, τραγούδια του "Omens", το διακριτικά πληκτροφόρο prog rock των Elder, αφήνει πίσω τις όποιες doomίζουσες καταβολές είχαν διατηρήσει. Για παράδειγμά -και κόντεψε να ματώσει το μάτι μου μέχρι να το θυμηθώ- το "In Procession" με την ψαρωτική φιλτραρισμένη αρχή του, παραπέμπει στην συνέχεια αρκετά συχνά προς την '70s περίοδο των αγαπημένων μου Manfred Mann's Earth Band.

Όπως έχω πει και στο παρελθόν, η φυσική ροπή των Elder προς την φλυαρία πάντα σώζονταν, έστω και την τελευταία στιγμή, από κάποια εξωπραγματικά δυνατή και μελωδία. Στο "Omens" όμως τα υπερμεγέθη τραγούδια που μας έχουν συνηθίσει οι Elder πλατειάζουν, περιφέρονται άσκοπα και δεν καταλήγουν πουθενά. Η λύτρωση στο παρά πέντε δεν έρχεται πια. Και αν κάτι ξεκινάει με ενδιαφέρον, δεν καταφέρνει να διατηρηθεί μέχρι τέλους. Στο live υποθέτω τα τραγούδια θα ρέουν σαν νερό (που κανείς δεν προσέχει από πού τρέχει), άλλα όντας κρυμμένος πίσω από την ασφάλεια των ηχείων στο σπίτι, οι Elder εμφανίζονται κουρασμένοι και «επαναλήψιμοι».

Βέβαια, όσοι αρέσκονται με το κάτω άκρο του μέσου όρου απόδοσης των συγκροτημάτων που αγαπούν, να λέμε και την αλήθεια, το "Omens" θα την κάνει την δουλειά του.

Φωτεινή εξαίρεση ίσως το "Halcyon", που σε κρατάει σε μια επιδερμική εγρήγορση για έντεκα λεπτά μέχρι τελικά να δικαιώσει πρόσκαιρα την προσήλωση του ακροατή, ενώ σε σημεία ομολογώ ένα leadάκι με παραπέμπει στο "Tubular Bells" του Mike Oldfield. Όπως και στο "Embers", το χαρούμενο θέμα που παίζουν στο repeat διαθέτει groove και συναίσθημα, αλλά μετά από αρκετές ακροάσεις, το βρίσκω ουδέτερο και στείρο που κάνει για μουσική ασανσέρ.

Οι Elder μας είχαν θέσει τον πήχη ψηλά και κατάφεραν να δημιουργήσουν πολύ μεγάλο hype γύρω από το όνομα τους. Τώρα καλούνται να το υπερασπιστούν, αφού το παρελθόν τους θέτει προσδοκίες. Το "Omens" ξεκάθαρα δεν είναι η κορυφή της καριέρας τους. Ίσως στο επόμενο καλύτερα;