Sonar with David Torn

Όπως είχε εξάλλου ανακοινωθεί, το "Tranceportation Vol. 2" έρχεται κάτι παραπάνω από μισό χρόνο έπειτα από το πρώτο μέρος, με στόχο να ολοκληρωθεί το πείραμα. Πρόκειται εξάλλου για τα ίδια ακριβώς sessions, από τα οποία προέκυψε υλικό περίπου 80 λεπτών, το οποίο με τη σειρά του μοιράστηκε σε δύο μέρη. Θα μπορούσα απλώς να σε παραπέμψω στο κείμενο του "Vol. 1" και να σου πω ότι ισχύουν ακριβώς τα ίδια.

Για όσους δεν γνωρίζουν, η συνεργασία ανάμεσα στους Ελβετούς progsters και τον Αμερικανό avant-garde κιθαρίστα ξεκίνησε αυθόρμητα και χωρίς σχέδιο το 2018 και κορυφώνεται στα δύο "Tranceportation". Ο γάμος ανάμεσα στο μινιμαλιστικό, πολυρυθμικό rock των Sonar και τους γεμάτους φαντασία κιθαριστικούς παροξυσμούς του Torn, ταίριαξαν τόσο απόλυτα που είναι πραγματικά δύσκολο να φανταστεί κανείς τη μη-συνέχεια της συνεργασίας. Οι αισθητικές τους είναι σιαμαίες.

Όπως και στο πρώτο μέρος, η κιθάρα του Torn, ένα πολυεπίπεδο εκφραστικό εργαλείο, στέκεται στο μέσο της μίξης και αφιερώνεται σε έναν ατελείωτο εξερευνητικό οργασμό. Με ευφάνταστη και δημιουργική χρήση της διαθέσιμης τεχνολογίας, καθώς και με διάθεση να χρησιμοποιήσει κάθε πιθανή και απίθανη κλίμακα, μοιάζει με τον δημιουργό που στέκεται στο μέσο ενός αλλόκοτου συνόλου και ζωγραφίζει ηχοτόπια - πολλοί ήχοι του μοιάζουν σαν να μην έχουν βγει ποτέ ξανά από κιθάρα.

Η ουσία όμως βρίσκεται ακόμα βαθύτερα, στα παιξίματα του ελβετικού κουαρτέτου και στην καρδιά των συνθέσεων του τεράστιου Stephen Thelen. Καταμεσής μιας μουσικής που φαντάζει πρωταρχικά σαν μια αφοσιωμένη σπουδή στα δυσκολότερα ρυθμικά μετρήματα, θα βρεις ένα σχήμα που πειραματίζεται στην ίδια την έννοια του χώρου, χωρίς όμως ούτε μια στιγμή - κι εδώ βρίσκεται η μαγεία τους - να μην γίνονται κουραστικοί. Συγχρόνως ευγενική κι απροσδιόριστα φουτουριστική, η μουσική των Sonar είναι μια ευθύγραμμη βουτιά σε μια παράξενη σκουληκότρυπα. Τα τρίτονα κουρδίσματα των Thelen/Wagner συμβάλλουν σε αυτήν την παράξενη αίσθηση, ας το πω όμως ακόμα μια φορά: το rhythm section των Kuntner/Pasquinelli είναι απλά αδιανόητο.

Οι τέσσερις συνθέσεις του άλμπουμ είναι από εννέα ως δώδεκα λεπτά η κάθε μία κι ακούγονται σαν ένα παρατεταμένο mid-tempo τζαμαριστό trip. Ακριβώς στην ίδια λογική με το "Vol. 1", ακούγονται όλες απλώς ως κομμάτι του ίδιου γιγάντιου πράγματος και δεν έχουν την πρόθεση να διαφοροποιηθούν μεταξύ τους. Η σταθερή προσήλωση στον ρυθμό βέβαια συνεπάγεται και μια αρμονική μονοτονία που ίσως μπορούσε λίγο να αποφευχθεί, το "Tranceportation" όμως είναι ένα έργο ολοκληρωτικά αφιερωμένο στο mood, στην αίσθηση ότι κινείσαι εκτός σώματος, προς έναν ακαθόριστο προορισμό.

Το πείραμα πέτυχε. Οι οπαδοί της κιθαριστικής πρωτοπορίας, της εκσυγχρονισμένα αιώνιας κληρονομιάς των King Crimson ή του διερευνητικού progressive rock γενικώς, μπορούν να προχωρήσουν άφοβα στην απόλαυση του "Tranceportation" στο σύνολο του. Είναι δύσκολο να δεις αν υπάρχει κάτι παραπέρα για αυτήν εδώ τη σύμπραξη και πως θα μπορούσαν να προσφέρουν μελλοντικά κάτι διαφορετικό αλλά, σε κάθε περίπτωση, η δουλειά έγινε. Μια ευγενική avant μυσταγωγία που υπνωτίζει τον ακροατή, σχεδόν σαν να αποδομεί την ίδια τη διαδικασία της ακρόασης. Οι λίγοι (;) που την εκτιμούν, την εμπιστεύονται ήδη. Κύριοι, ευχαριστούμε για την εμπειρία.