Perturbator

Αν με ξέρετε έστω και τρεις μέρες, θα γνωρίζετε για μένα ότι ζω και αναπνέω με τη μουσική του Perturbator. O Γάλλος dark synthwave δημιουργός James Kent, τι να κάνουμε, ήταν αυτός που το (ξανά)έφερε πρώτος. Όταν εκεί κοντά στο 2010 η αναβίωση του ηλεκτρονικού ήχου των 80s με έντονες αναφορές στο sci-fi και το horror κινηματογράφο έκανε ένα ανυπολόγιστο για πολλούς άλμα στο σήμερα και δημιούργησε το εικαστικό κίνημα του retrowave, ο Perturbator ήταν από αυτούς που πρωτοστάτησαν. Με δύο ασυναγώνιστες κυκλοφορίες το 2012, "Terror 404" και "I Am The Night", έβαλε το στίγμα πως είχε έρθει εδώ για να μείνει. Παράλληλα με αυτόν, πολλοί άλλοι μουσικοί και σχήματα όπως οι Carpenter Brut και Gost, γεφύρωσαν με την αισθητική τους, τους ηλεκτρονικούς ήχους με το metal κοινό - το σκοτάδι της νέας γενιάς του dark synthwave ξεχώρισε και έφερε κοντά με τα μπλιμπλικια τους μαυροφορεμένους, σε περίπτωση που δεν τα είχαν καταφέρει οι (τυχαίο; ) Ulver.

Ακόμη περισσότερο, ο Perturbator το 2021 με το "Lustful Sacraments", γεφυρώνει το synthwave και το black metal σε έναν δίσκο που απέδειξε το ανορίοτο ταλέντο του και το όραμά του. Οι σαγηνευτικές ζωντανές του εμφανίσεις, του έχουν ορίσει την ετικέτα ενός από τα πιο περιζήτητα live acts στο σκληρό ήχο αυτή τη στιγμή. Μπορούμε λοιπόν από την έως τώρα εισαγωγή να καταλάβουμε πως ο Perturbator έχει πολλά να αποδείξει στον εαυτό του αλλά και σε παθιασμένους οπαδούς σαν και του λόγου μου.

Μετά από πολλαπλά ακούσματα του "Age Of Aquarius", ανακαλύπτω πως ο Kent βρέθηκε στην ανάγκη για την επιστροφή στις ρίζες του και αυτό που αγαπά. Με το "Age Of Aquarius" ο Kent δεν προσπαθεί ξανά να πιέσει τα όρια προς μια νέα ηχητική αναζήτηση και κατεύθυνση, αλλά επιστρέφει μέσα του για να γράψει με τον τρόπο που αγαπά και εκεί που αισθάνεται σπίτι του. Οι χαρακτηριστικές του ατμόσφαιρες σε συνδυασμό με τις κιθάρες καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου του αποδεικνύουν περίτρανα. Διεσπαρμένα στη διάρκεια του "Age Of Aquarius" θα βρούμε γρήγορα, μπιτάτα, αγχωτικά και ναρκωμένα κομμάτια, χαρακτηριστικά του Perturbator που θυμίζουν καθ’ όλα κλασσικά του hits. Το "Lunacy" πάλλεται μέσα σε αυστηρά, γρήγορα bpm και ηπιότερες μα απειλητικές ατμόσφαιρες. Το "Mors Ultima Ratio", αχαλίνωτο, θυμίζει εποχές "Terror 404".

Ωστόσο, στη νέα εποχή του Perturbator τον βρίσκουμε να εξερευνά και πιο αργά beats. Το "The Art Of War" παρουσιάζεται σκοτεινό, industrial, θυμίζοντας άλλες εποχές όπου κάποιοι κυκλοφορούσαν με σωλήνες στα μαλλιά, με την ατμόσφαιρα να συνεχίζει στο ίδιο γεμάτο ένταση neon-noir στοιχείο (όρος που σκέφτηκα μόλις για αστυνομικό δράμα σε cyberpunk περιβάλλον) στο "12^th House". Η παράξενη επιλογή του "The Swimming Pool" για single με το ονειρικό του χτίσιμο μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο ως εισαγωγή στο προαναφερθέν "Mors Ultima Ratio" για να ξαφνιάσει.

Σαφώς, όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες στη μεριά της μουσικής που δραστηριοποιείται ο Perturbator, ξεχωρίζουν ιδιαίτερα τα κομμάτια όπου έρχονται ιδιαίτερα λαμπερά ονόματα για συνεργασία στα φωνητικά, μιας που είναι ένας ρόλος στον οποίο ο ίδιος ποτέ του δεν έχει βρεθεί. Η συνήθης συνεργάτης πια του Kent, Greta Link, μιας που έχουν συνεργαστεί σε πολλά κομμάτια και είναι και λογικό μιας που η φωνή της θυμίζει μια άλλη εποχή, όχι όμως παλιά, μα ακόμη αβίωτη, επιστρέφει στο πανέμορφο "Lady Moon" και συναρπάζει.

Γνωρίζαμε, πάλι, ήδη πως συνεργασία έχει υπάρξει και με τους Ulver, αφού και το κομμάτι "Apocalypse Now" προπορεύθηκε ως single. Από τη μία, τα λατρεμένα μου φωνητικά του Rygg δεν μπορούν να χάσουν, όπως και η αναφορά στην εμβληματική ομώνυμη ταινία που συνδέεται νοηματικά με την νέα εποχή του Υδροχόου, εποχή που αστρολογικά σημαίνει ριζική κοσμική αλλαγή. Από την άλλη όμως, η συνταγή synthwave και Ulver / Rygg έχει παραγίνει – βλέπε τα synthwave δικά τους μουσικά τερτίπια (είναι το "Machine Guns And Peacock Feathers" ένα από τα καλύτερα κομμάτια Ulver; ), όσο και συνεργασίες τους με τον Carpenter Brut, όπως και να το κάνουμε, έχει ακουστεί. Παράγει πάντα καλά αποτελέσματα, αλλά δεν πρωτοτυπεί.

Γνώριζα αλλά εσείς δεν γνωρίζατε, πως συνεργασία είχε υπάρξει και με τους Alcest γιατί το άφησε να εννοηθεί ο Neige προ μηνών που μιλήσαμε. Αυτή συνέβη στη μορφή του ομώνυμου, καταληκτικού κομματιού, που είναι πιθανόν η πιο ενδιαφέρουσα σύνθεση του δίσκου. Δέκα λεπτά ατμοσφαιρικής εξερεύνησης, που ο Neige χρησιμοποιεί τα φωνητικά του πιο πολύ ως συμπληρωματικό όργανο παρά μέσο για τραγούδι, με πολλά κιλά noise πειραματισμών. Το ενδιαφέρον συναγωνίζεται το "Hangover Square" το οποίο καταπιάνεται και με darkjazz πειραματισμούς και ήχους πνευστών αλλά και πιο βρώμικα ηλεκτρονικά, πράγματα που δεν έχουμε ξαναβρεί στις συνθέσεις του Perturbator.

Αυτό που δεν γνώριζα ούτε εγώ ούτε εσείς όμως, είναι πως στο δίσκο συμμετέχει και ο Author & Punisher, σε μία ιδιαίτερα δραστήρια γι’ αυτόν περίοδο αφού μόλις κυκλοφόρησε και το δικό του "Nocturnal Birding" για το οποίο επίσης μιλήσαμε αναλυτικά. Με ασφάλεια θα πω ότι το "Venus" είναι το αγαπημένο μου κομμάτι. Η αίσθηση ηχητικού κενού που δημιουργείται πριν ξεσπάσει το πρώτο «ρεφρέν» χτυπά καρδιά κατευθείαν. Μπορεί να μην φιλοξενεί τον περισσότερο πειραματισμό εκ των συνθέσεων του "Age Of Aquarius", αλλά κάτι στη δομή του το καθιστά κολλητικό.

Συνολικά, η νέα δουλειά του Perturbator είναι για άλλη μια φορά προσεγμένη και ποιοτική, αλλά για πρώτη φορά ασφαλής. Είναι πάρα πολύ παράξενο ο μάλλον λιγότερο καλός σου δίσκος να είναι ένας πάρα πολύ καλός, αλλά είναι μια συνθήκη που συμβαίνει όταν έχεις θέσει τον πήχη πάρα πολύ ψηλά, τόσο για τον εαυτό σου όσο και για όλο τον ήχο που εκπροσωπείς. Αυτή η κρίση δεν πηγάζει, ξανά, από την τελική εκτίμηση των πραγματικών συνθέσεων, αλλά από το γεγονός πως μοιάζει μια στιγμή παύσης πειραματισμού, μία συστροφή στον εαυτό που εξερευνά παρά μόνο ελάχιστα νέα στοιχεία - στο noise και το darkjazz - κάτι για να αγαπήσει αυτός και όχι οι έξω. Σε τελική ανάλυση, η γράφουσα τείνει να είναι περισσότερο αυστηρή με τους ήρωές της. Τούτων λεχθέντων, έχουμε αγαπήσει ήδη το "Age Of Aquarius" για το ρόλο που εκπροσωπεί σε αυτή τη λαμπρή μουσική πορεία. Μακάρι να το αγαπήσετε κι εσείς.

Bandcamp