Airbag

Είναι το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο; Οι Airbag είναι από εκείνα τα γκρουπ που σε ταλαιπωρούν πάρα πολύ για να βγάλεις τελική ετυμηγορία. Διαβάζω τα λόγια του Κώστα Σακκαλή και του Μάνου Πατεράκη όταν τους ανακαλύπταμε και τους πιστεύαμε αντίστοιχα, και νιώθω ότι, επί της ουσίας, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Οι ίδιοι προβληματισμοί εγείρονται μέσα από την ίδια ηχητική ευχαρίστηση και τούμπαλιν. Ας εξηγηθώ.

Θυμάμαι το promotion όταν ξεκινούσαν: «οι Νορβηγοί διάδοχοι των Radiohead». Σήμερα, πάνω από δέκα χρόνια και πέντε full length μετά, οι Airbag θεωρούνται μια από τις πιο εμπορικές prog rock μπάντες της Νορβηγίας. Radiohead βέβαια δεν κατάφεραν να γίνουν ούτε κατά διάνοια κι επιτυχημένοι έγιναν με «ξένες πλάτες»: ένα γκρουπ που ενώ έχει εξόφθαλμο ταλέντο, ποιότητα κι επαγγελματισμό, δεν καταφέρνει να ξεφύγει με τίποτα από τις επιρροές του και να χαράξει έναν προσωπικό δρόμο.

Φαντάσου όλα αυτά τα τεράστια γκρουπ που καθόρισαν αυτό που λέμε σύγχρονο βρετανικό prog rock ήχο. Οι Marillion των '80s, οι Pink Floyd του "Division Bell", οι Porcupine Tree, ίσως ακόμα και οι Radiohead ή οι rock στιγμές των Archive. Όλα αυτά είναι ολοφάνερα στην τέχνη των Airbag, τόσο που δυσκολεύεσαι τελικά να απολαύσεις όλα τα θαυμάσια που συμβαίνουν στη μουσική τους. Αν δεν σε πειράζει ένα γκρουπ να μοιάζει πολύ με τους παραπάνω, θα πάθεις πλάκα με το "A Day At The Beach" και αν, για κάποιο λόγο δεν έχεις εντρυφήσει στους παραπάνω, ενδέχεται να το λατρέψεις.

Η βασική διαφορά του άλμπουμ από τις προηγούμενες δουλειές τους είναι ότι, αφού έχασαν δύο μέλη, οι Airbag εδώ παρουσιάζονται ως τρίο. Καμιά ζημιά δεν έγινε όμως, ενορχηστρωτικά κι εκτελεστικά ακούγονται σφιχτοδεμένοι και συμπαγείς όσο ποτέ, υποβοηθούμενοι κι από την εξαιρετικότατη παραγωγή. Είναι επίσης εμφανής και η χρήση περισσότερων synths κι ηλεκτρονικών στοιχείων, σε μια επιλογή που θα ικανοποιήσει τους φίλους του 80s prog, ενώ και οι λουπίτσες που εμφανίζονται σποραδικά, πάλι σε βρετανικό έδαφος παραπέμπουν - λέγε με Bristol.

Κατά τα λοιπά, οι τέσσερις από τις έξι συνθέσεις είναι κοντά σε δεκάλεπτες διάρκειες, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει ότι παρουσιάζουν σημαντικές εναλλαγές. Το "Machines And Men" και το "Megalomaniac" διαθέτουν μια ικανοποιητική κορύφωση, το "Into The Unknown" από την άλλη δεν δικαιολογεί τη διάρκεια του. Τα συντομότερα "A Day At The Beach" part 1 και 2, έχουν αρκετό ενδιαφέρον με το επίμονο τους φλερτ με την ambient/electronica. Φυσικά, μέσα στο άλμπουμ υπάρχουν διάσπαρτες πανέμορφες στιγμές και μελωδίες, καταπληκτικά κιθαριστικά solo από τον Bjorn Riis - του οποίου η τελευταία προσωπική δουλειά μας άρεσε και μας φάνηκε λίγο πιο αυθεντική - και συνολικά μια ιδιαίτερα συναισθηματική και καλαίσθητη έκφραση. Οι δυνατότητες των Airbag είναι πολύ μεγάλες, αν αποφάσιζαν να βρουν την ολόδικη τους φωνή.

Δεν θέλω να φανεί αυτό το κείμενο σαν αρνητική κριτική, διότι δεν είναι. Εκφράζει όμως την απογοήτευση του να βλέπω τόσο ταλαντούχους μουσικούς να μην είναι αρκετά σκληροί με τον εαυτό τους, να μην τους πειράζει η έλλειψη προσωπικότητας ενώ ανήκουν, θεωρητικά, στον προοδευτικό χώρο. Στα αυτιά μου λοιπόν, παραμένουν μια πολύ καλή μπάντα που αδικεί όμως τον εαυτό της: θα μπορούσαν να είναι εξαιρετικοί. Το αν το ποτήρι όμως είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο, είναι μια απάντηση που δεν μπορώ να απαντήσω οριστικά και αμετάκλητα. Όσοι αγαπάτε τις μουσικές που αναφέρθηκαν, ακούστε τους Airbag - αξίζουν - και απαντήστε όπως νομίζετε. Άλλοι πάντως, αισθάνομαι ότι τα κατάφεραν αρκετά καλύτερα.