AC/DC, The Pretty Reckless @ Wembley, London 07/07/24

Όταν το μακρινό 2009 οι AC/DC δονούσαν το ΟΑΚΑ, ο τώρα μεσήλικας εαυτός μου απορεί με τον τότε 29χρονο, τί περνούσε από το κεφάλι μου και έχασα την ευκαιρία να δω ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του rock από κοντά. Και μάλιστα σε μια εποχή με τον με τον Angus Young, ακόμα σχετικά νέο (τότε 54), τον Brian Johnson χωρίς τα γνωστά προβλήματα ακοής, με τον Cliff Williams στο μπάσο, τον Phil Rudd στα τύμπανα και φυσικά με τον Malcom Young... ζωντανό. Κάλλιο αργά παρά ποτέ βέβαια οπότε όταν έμαθα πως ο Brian επιστρέφει και ότι ξαναβγαίνουν στο δρόμο για tour δεν έχασα την ευκαιρία και να τους δω επιτέλους -για πρώτη και μάλλον τελευταία φορά- αλλά και να προλάβει και ο 14χρονος γιος μου να δει από κοντά ένα από τα ΄κλασικά’ συγκροτήματα, αυτά που ‘πρέπει’ κάθε φέρελπις ροκάς να γνωρίζει και αν είναι αρκετά τυχερός, να δει live.

Δύο βράδια στο θρυλικό Wembley λοιπόν που όπως διάβασα βιντεοσκοπήθηκαν για κάποια νέα live κυκλοφορία, κάτι που φανερώνει την πίστη της μπάντας στο πόσο βρίσκεται σε φόρμα. Έχοντας διαβάσει για προβλήματα στον ήχο από την πρώτη βραδιά ήμουν ίσως ψιλιασμένος αλλά δεν είχα καμιά αγωνία για αυτό που θα παρακολουθούσα. Μαζί με τον υπόλοιπο 90.000 κόσμο πέρασα τις πύλες του υπέροχου -και απίστευτα οργανωμένου- σταδίου και ήμουν σίγουρος ότι θα περάσω τέλεια. Ηλικίες όπως ήταν αναμενόμενο 50+ κυρίως αλλά και πολλά νεαρά παιδιά με τους γονείς ή τους παππούδες τους που ήρθαν να απολαύσουν ένα rock 'n' roll υπερθέαμα. Πάνω-κάτω ξέρεις τί θα δεις. Ξέρεις τί θα ακούσεις. Είναι όλα χορεογραφημένα και ‘προκάτ’ χρόνια τώρα. Αλλά το live είναι live. Είναι αυτές οι στιγμές που σου σηκώνουν τις τρίχες και που εντυπώνονται για πάντα στο μυαλό σου.

Η τεράστια σκηνή φάνηκε να ‘καταπίνει’ τη Taylor Momsen και τους The Pretty Reckless. Ο ήχος χανόταν τελείως στο αχανές αυτό γήπεδο και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της καλλονής Momsen, οι περισσότεροι προτίμησαν τις μπύρες στα διάφορα bar του Wembley και τις ουρές στο merchandise για τα μπλουζάκια των £45 και τα φωτεινά κερατάκια των £20. Πανάκριβα αλλά ο κόσμος ήθελε ένα αναμνηστικό. Στη μία ώρα που κράτησε το setlist, τα highlights ήταν το "Witches Burn" και το "Take Me Down" και φυσικά η ενέργεια της Momsen που ντυμένη με ένα νεγκλιζέ προσπαθούσε να παρακινήσει το κόσμο να ανταποδώσει την ενέργεια. Φιλότιμοι αλλά ο κόσμος ήρθε για να δει κάτι άλλο.

Μισή μόλις ώρα μετά το support, στις 8 ακριβώς και με τον ήλιο ακόμα ψηλά στον ουρανό του Λονδίνου, άρχισε να παίζει το intro βιντεάκι από το τελευταίο άλμπουμ "Power Up". Εξάλλου τυπικά η περιοδεία αυτή είναι στα πλαίσια της προώθησης αυτού του άλμπουμ. Στην πραγματικά τεράστια σκηνή, στριμώχθηκαν στο κέντρο ο Angus Young στη κιθάρα, ο Matt Laug στα τύμπανα και ο Stevie Young στο μπάσο, καθώς φαίνεται πως η τεράστια περσόνα του Angus ήθελε όλη τη σκηνή δική της. Και όντως τη γέμισε με το παραπάνω καθώς εμφανίστηκε με τη κλασσική σχολική του στολή και υπό τους ήχους του "If You Want Blood (You've Got It)". Δυστυχώς στα πρώτα τραγούδια ο ήχος είναι άθλιος και η φωνή του γεμάτου κέφι και χορό Brian Johnson μπουκώνεται υπερβολικά, ενώ και η κιθάρα έχει μεταπτώσεις στην ένταση. Αλλά ξέρετε κάτι; Δεν ενόχλησε κανέναν. Όλοι είχανε έρθει για ένα πάρτι και να διασκεδάσουν. Και οι AC/DC πραγματικά τα έδωσαν όλα για αυτό.

Πολύ νωρίς σκάει το "Back In Black" και ο κόσμος ενθουσιάζεται. Είναι φανερό ότι είναι για μια best-of συναυλία αφού μόνο τα -πολύ καλά- "Shot In The Dark" και "Demon Fire" ακούγονται από το "Power Up" (κρίμα που δεν ακούσαμε το "Through The Mists Of Time" αλλά δεν πειράζει). "Shot Down In Flames" με τα videowall να βγάζουν φωτιές όπως και στο θρυλικό "Highway To Hell" που έγινε το απαραίτητο sing along. Ο Angus ήταν σε τρομερή φόρμα και ΟΚ, μπορεί το "Thunderstruck" να παίχτηκε 20% πιΟ αργά αλλά στο τέλος της δίωρης συναυλίας έδωσε ένα 15λεπτο προσωπικό show με τα γνωστά θεατρικά του πάνω στην πλατφόρμα.

Το Wembley δεν είναι River Plate και οι Βρετανοί δεν είναι Αργεντίνοι οπότε δεν ζήσαμε από κοντά τέτοιες στιγμές αλλά υπήρχε πολύ κέφι και όλοι διασκέδασαν τα "Rock 'Ν' Roll Train", "High Voltage" ενώ στο "You Shook Me All Night Long" έγινε ένα μικρός χαμός στο υπέροχο σολάρισμα του Angus. O Johnson ήταν τίμιος, σε στιγμές αγκομαχούσε αλλά γενικά έκανε τη δουλειά όπως ξέρει και με πολύ κέφι. Λίγα λόγια αλλά πολύ χορός στη σκηνή και παρέσυρε το κοινό να τραγουδήσει δυνατά στο "T.N.T". Μας αποχαιρέτησαν με ρίψη κανονιοβολισμών που έκαναν το Wembley να σειστεί και τους σεκιουρητάδες να τρομάξουν αφού μάλλον δεν το περίμεναν. Αλλά όταν βλέπεις τόσα κανόνια στη σκηνή, τί περιμένεις; Μια ομοβροντία ήχου, καπνού και πυροτεχνημάτων και το κοινό στο Wembley υποκλίθηκε στους θρύλους. Δεν λέμε αντίο ακόμα. Το rock 'n' roll και οι AC/DC δεν θα πεθάνουν ποτέ.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μωυσίδης και επίσημ σελίδες των AC/DC και The Pretty Reckless στο Facebook