Fates Warning

Το έτος είναι 2020 και οι Fates Warning υπάρχουν ακόμα. Το "Long Day Good Night" είναι το 13^ο full-length studio άλμπουμ τους. Για κάποιον λόγο αισθάνομαι ότι ίσως είναι το τελευταίο τους. Μπορεί να κάνω λάθος, αυτό όμως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτό που έχει σημασία, κατά τη γνώμη μου φυσικά, είναι πως μετά από 36 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας το "Long Day Good Night" ξεπερνά με ευκολία τους δύο προκατόχους του, τόσο σε επίπεδο συνθέσεων όσο και καλλιτεχνικού ερείσματος. Το εν λόγω μνημείο-απόσταγμα-κατάθεση ψυχής-παρακαταθήκη (καλό είναι να ξεκαθαρίζουμε για ποιο πράγμα μιλάμε και προπαντός σε ενεστώτα χρόνο) αποτελεί δίσκο επιτομή του τί σημαίνει Fates Warning, καθώς διατρέχει με χαρακτηριστική ευκολία ηχητικά τοπία από το σύνολο της ιστορίας, της εμβληματικής αυτής μπάντας.

Τι έχει, όμως, το νέο πόνημα των Fates που το καθιστά τόσο ανώτερο από τις τελευταίες δουλειές τους και ταυτόχρονα του δίνει την δυνατότητα να στέκεται δίπλα σε όποιο άλμπουμ τους ο καθείς θεωρεί κλασικό; Έχει κάτι το αναπόδραστο. Στέκεται απέναντι στον ακροατή και τον πλησιάζει αργά και σταθερά. Χωρίς φανφάρες και περιττά στολίδια. Κάθε νότα του είναι καίρια, απολύτως ταιριαστή και στη θέση της. Το συγκλονιστικό είναι πως το αποτέλεσμα δεν φαίνεται να προέρχεται απαραίτητα από εγκεφαλική διεργασία του συνθέτη, αλλά αντιθέτως από τη συσσώρευση εμπειριών που επιτρέπουν στους βετεράνους μουσικούς να παίζουν αυτό που πρέπει, όταν πρέπει και κυρίως όσο πρέπει. Σε μια εποχή που ομόσταυλοί τους καλλιτέχνες επιχειρούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού με διαφημιστικά κόλπα ή με το πόσο χαμηλοκουρδίζουν τα όργανά τους ή ακόμα χειρότερα με το πόσες νότες το δευτερόλεπτο μπορούν να παίξουν, οι Fates ασχολούνται με το δημιούργημα και όχι με τα εργαλεία. Όταν γράφουν riff κάνουν το σώμα να δονείται, όταν γράφουν στίχους και μελωδίες σε φέρνουν αντιμέτωπο με τον εαυτό σου, το σύμπαν και να πάντα και όταν ενδοσκοπούνται, το κάνουν με τρόπο που σε βυθίζει ολοκληρωτικά σε μια ψυχοακουστική εμπειρία σχεδόν θρησκευτική που σπανίζει στις μέρες μας. Το "Long Day Good Night" έχει κάτι τελεσίδικο. Περιέχει δεκατρείς συνθέσεις και διαρκεί 72+ λεπτά. Αδιαφορεί για τάσεις και διάρκειες. Αν έχεις σκοπό να το ακούσεις φευγαλέα καλύτερα μην το κάνεις. Όταν του δώσεις τον χρόνο που του αξίζει θα σε αποζημιώσει με το παραπάνω. Είναι μια φωνή που θα ακούς για καιρό μέσα σου ειδικά αν σκεφτείς ότι ίσως είναι και η τελευταία φορά που αποφάσισε να σου πει κάτι καινούργιο.

Σκόπιμα δεν αναφέρομαι σε επί μέρους συνθέσεις ή στην απόδοση-συμβολή των μελών ξεχωριστά. Το "Long Day Good Night" χωνεύεται ως ολότητα με όλα τα όρη και τις κοιλάδες του να αποτελούν ένα και αναπόσπαστο σύνολο. Στο τεχνικό κομμάτι, ο Joe Barresi φρόντισε όλα να ηχούν ζωντανά, αληθινά και εξαιρετικά. Στη δύση του πολύπαθου 2020 οι Fates Warning κόντρα στη λογική του song-cycle κυκλοφορούν το άλμπουμ της χρονιάς και όσον αφορά στην αγία τριάδα του progressive είναι πλέον οι μόνοι που διατηρούν το δικαίωμα να λέγονται άγιοι. Η μουσική βιομηχανία ίσως απαιτεί καινούργια, αναλώσιμα και γυαλιστερά gadgets. Οι Fates Warning, όμως, είναι εκείνο το βιβλίο-κειμήλιο-θησαυρός που έχει ξεμείνει σκονισμένο στο ράφι τέρμα αριστερά στη βιβλιοθήκη. Το "Long Day Good Night" είναι το απόσταγμα της συλλογικής βιογραφίας τους. Είναι τo όνειρο που είδες στην ενήλικη ζωή και σε έστειλε να θυμηθείς μυρωδιές από το πατρικό σου σπίτι. Όπως αυτό του εξωφύλλου. Αμήν.