«A Buyer's Guide»: Lake Of Tears

Παρακολουθώντας περισσότερο από δυο δεκαετίες τους Lake Of Tears, πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι πήγε λάθος. Σε μια εποχή που το ατμοσφαιρικό metal ήταν στα ντουζένια του, οι Σουηδοί φάνταζαν τεράστιοι σε μια «κλίκα» ατόμων που ασχολούμασταν εντατικά με τον συγκεκριμένο ήχο. Στον πραγματικό κόσμο, η μπάντα δεν έγινε ποτέ μεγάλη, ακόμα και μέσα στα στενά σύνορα του μουσικού ύφους που ακολουθούσαν. Σε αντίθεση με τα συγκροτήματα που πρωτοστατούσαν και πέρασαν μια περίοδο μεγάλης δόξας, οι Lake Of Tears, αν και πρωτοτύπησαν σε αρκετές χρονικές περιόδους της καριέρας τους, έμειναν πάντα η μπάντα των λίγων αλλά πιστών οπαδών.

Δημιουργήθηκαν στις αρχές του '90 από τους Daniel Brennare, Jonas Eriksson, Mikael Larsson και Johan Oudhuis. Κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους από την Black Mark το 1994 ενώ το ατμοσφαιρικό doom/death metal τους ήταν απόλυτο επίκαιρο και ταιριαστό στο κλίμα της εποχής. Έπρεπε να έρθει όμως το "Headstones" που ακολούθησε ώστε η μπάντα να τραβήξει τα βλέμματα κριτικών και ακροατών καθώς και να ξεκινήσει τη, δισκογραφικά, χρυσή εποχή της η οποία κράτησε μια πενταετία.

To "Headstones" συνδύαζε τις βαριές κιθάρες, τη θεματολογία του φανταστικού αλλά και το doomy groove, παρόμοιο με αυτό που συναντούσαμε την ίδια εποχή στους Cathedral. Ακολούθησε το "A Crimson Cosmos" με έναν πιο προοδευτικό και ψυχεδελικό ήχο και το "Forever Autumn" κατά το οποίο η μελαγχολία, αλλά και η συνθετική τους δεινότητα, έπιασαν «κορυφή». Καταλληλότερη αλλά και πιο δυστυχής στιγμή για την μπάντα να διαλύσει προσωρινά.

Θα ήταν σωστό να θεωρήσουμε τη μετέπειτα πορεία των Lake Of Tears, την εποχή από το "The Neonai" και μετά ώς μια δεύτερη περίοδο αφού ουσιαστικά όλο το βάρος πέφτει στον Daniel Brennare. Παλιοί και νέοι συνεργάτες έρχονται και φεύγουν αλλά ο mainman της μπάντας συνεχίζει την προσπάθεια του, πάντα με αξιόλογες κυκλοφορίες αλλά χωρίς αυτές να συνοδεύονται με οποιαδήποτε εμπορική επιτυχία.

«Κερασάκι σε μια χαλασμένη τούρτα» η διάγνωση του Daniel με χρόνια λευχαιμία αλλά και μια έντονη περίοδο κατάθλιψης η οποία τον απομακρύνει ακόμα περισσότερο από την εγκόσμια ζωή. Κατά συνέπεια το, μέχρι πρότινος, τελευταίο αλλά και αμφιλεγόμενο "Illwill" ακολούθησε μια δεκαετία δικαιολογημένης σιωπής. Πλέον όμως, επέστρεψε συνειδητοποιημένος, έχοντας μάθει να ζει τόσο με τα προβλήματα υγείας όσο και με τις ψυχικές διαταραχές.

Το σκοτεινό του ταξίδι αλλά και η κάθαρση ήρθαν με το φετινό "Ominous", έναν δίσκο γεμάτο συναίσθημα αλλά και μουσικό πλούτο. Ιδανική αφορμή ώστε να θυμηθούμε μαζί την υπόλοιπη δισκογραφία ενός τόσο αξιόλογου όσο και υποτιμημένου συγκροτήματος. [Γ.Β.]

 

A Crimson Cosmos
(Black Mark, 1997)

Για όποιον σαν του λόγου μου έχασε το "Headstones" το σοκ ήταν τεράστιο. Το καταπληκτικό εξώφυλλο του Jan Kristian Wåhlin σε μεταφέρει με τη μία στον «πορφυρό κόσμο», όπως και κάθε μία από τις άπειρες διαχρονικά ακροάσεις αυτού του κορυφαίου δίσκου. Σε εννέα συνθέσεις και σκάρτα 40 λεπτά φαίνεται ότι δεν υπάρχει στιγμή που να περισσεύει. Αντιθέτως, ο δημιουργικός οίστρος βρίσκεται στο κόκκινο, με τρομερές όσο απλές ιδέες στα παιξίματα, ακαταμάχητες μελωδίες και μελαγχολική διάθεση σε απόλυτη αρμονία με τρομερή αίσθηση του ρυθμού. Οι κυρίαρχές '70s psych/prog επιρροές μάλιστα γέρνουν την πλάστιγγα ξεκάθαρα στο rock φάσμα, δείχνοντας θαρρείς τον δρόμο για όσα θα ακολουθήσουν έκτοτε στην αγαπημένη Σουηδία. Ενδεικτικά αλλά όχι αποσπασματικά, το boogie "Boogie Bubble", το "Devil's Diner" με το τρομερό μπάσιμο και το ονειρικό "Lady Rosenred", αποτελούν ένα αποτύπωμα αυτού του δίσκου στη δισκογραφία των Lake Of Tears αλλά και στα '90s που ζήσαμε και αγαπήσαμε. [Θ.Ξ.]

Forever Autumn
(Black Mark, 1999)

Τέταρτος δίσκος μέσα σε μια πενταετία για τους πολύ δραστήριους, δισκογραφικά, Σουηδούς και η μπάντα βρίσκεται ακόμα σε εξαιρετική, συνθετική, φόρμα. Ο πιο μελωδικός δίσκος τους, περιέχει πολλά ακουστικά σημεία και ακόμα πιο έντονες Pink Floyd επιρροές. Φλάουτο, ακορντεόν και το αξέχαστο τσέλο στην αρχή του εναρκτήριου "So Fell Autumn Rain" «ζεσταίνουν» τον ήχο. Οι συνθέσεις χαρακτηρίζονται από μεγάλη ομοιογένεια δίνοντας την αίσθηση ενός σφιχτοδεμένου concept album. Ο Daniel Brennare ποτέ δεν διεκδίκησε δάφνες μεγάλου τραγουδιστή αλλά η «γρέζα» φωνή του ταιριάζει απόλυτα στη φθινοπωρινή ατμόσφαιρα του δίσκου. Το "Forever Autumn" τερματίζει στο photo finish με το "A Crimson Cosmos" και ο νικητής εξαρτάται μόνο από την ψυχική διάθεση του ακροατή. Αν και ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει, εμπορικά, τα «μεγάλα» ονόματα του χώρου, το "Forever Autumn" (όπως και οι δυο δίσκοι που προηγήθηκαν) στέκει ισάξια ανάμεσα στους καλύτερους και πιο σημαντικούς δίσκους του ατμοσφαιρικού ήχου ενώ ταυτόχρονα μοιάζει τόσο διαφορετικός από ότι άλλο κυκλοφόρησε από αντίστοιχες μπάντες. [Γ.Β.]

 

Headstones
(Black Mark, 1995)

Στο δεύτερο άλμπουμ τους, οι Σουηδοί διατηρούν ακέραιες τις doom καταβολές τους, χωρίς όμως τα death metal στοιχεία του ντεμπούτου τους. Τα riff βρωμάνε Sabbath-ίλα, τα φωνητικά γίνονται πιο μελωδικά, ψυχεδελικά πλήκτρα κάνουν την εμφάνισή τους, ενώ, παράλληλα, το συγκρότημα δεν διστάζει να αντικαταστήσει, όπου χρειάζεται, τις «ξερές» παραμορφώσεις με ακουστικές κιθάρες. Πριν την ψυχεδέλεια του "A Crimson Cosmos" και την gothic μελαγχολία του "Forever Autumn", εδώ οι Lake Of Tears βρήκαν την ταυτότητά τους, χαρίζοντας μας έναν δίσκο που συμπυκνώνει όλα τα στοιχεία που οι ακροατές αγαπήσαμε σε αυτούς. Με έναν τρόπο λοιπόν, το "Headstones" είναι ο πιο πλήρης δίσκος τους αφού στα περίπου 48 λεπτά που διαρκεί, το συγκρότημα δεν σταματά να μας εκπλήσσει μέσα από τις αισθητικές του επιλογές και τους πειραματισμούς του που κορυφώνονται -αλλά δεν περιορίζονται εκεί- στο διάρκειας 13 λεπτών, "The Path Of The Gods". Χωρίς αμφιβολία, οι Lake Of Tears από πολύ νωρίς απέδειξαν πως η μουσική τους δεν πρόκειται να μείνει πιστή σε μουσικές ταμπέλες και να αποδεχτεί ηχητικά στεγανά, κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα στο "Headstones". [Α.Α.]

Moons And Mushrooms
(Dockyard 1, 2007)

Η δεύτερη περίοδος των Lake Of Tears δεν περιέχει τις έντονες μουσικές μεταβολές ανάμεσα στους δίσκους. Το "Moons And Mushrooms" εκ πρώτης όψεως δεν ξεφεύγει από τον παραπάνω κανόνα. Στην πραγματικότητα όμως η ένταξη του Magnus Sahlgren ως επίσημου κιθαρίστα της μπάντας (αν και προυπήρχε στην μπάντα ως guest από το 1999) έδωσε στους Lake Of Tears έναν πιο κιθαριστικό ήχο συγκριτικά με τα "Black Brick Road" και "The Neonai" που προηγήθηκαν. Αν και συνθετικά οι Σουηδοί δεν φτάνουν τις κορυφαίες τους στιγμές, το "Moons And Mushrooms" περιέχει πολύ αξιόλογα κομμάτια τα οποία ακούγονται φρέσκα και γεμάτα ενέργεια λοξοκοιτώντας όμως και στη μελαγχολία του παρελθόντος. Μετά την απογοήτευση που ένοιωσε η μπάντα από την Black Mark και ένα σύντομο πέρασμα από τη Noise, οι Lake Of Tears βρίσκονται, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, στη φερέλπιδα Dockyard 1 και το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους είναι ένας δίσκος που σίγουρα δεν απογοήτευσε κανέναν οπαδό της μπάντας. [Γ.Β.]

 

The Neonai
(Black Mark, 2002)

Η νέα χιλιετία βρήκε το συγκρότημα ημι-διαλυμένο να χρωστάει, βάσει συμβολαίου, ένα ακόμη άλμπουμ στην Black Mark. Έτσι, ο Daniel Brennare ολοκλήρωσε σχεδόν εξ ολοκλήρου μόνος του το δίσκο, με τους Mikael Larsson και Johan Oudhuis να αναφέρονται στα credits παρόλο που η συμμετοχή τους ήταν ιδιαίτερα περιορισμένη. Μέσα λοιπόν από συνθήκες που παρέπεμπαν σε εγγυημένη συνταγή αποτυχίας, οι Lake Of Tears κυκλοφόρησαν έναν άλμπουμ που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις προηγούμενες ή επόμενες κυκλοφορίες τους. Μπορεί οι κιθάρες να έφυγαν από το προσκήνιο και τα πλήκτρα να έκλεψαν την παράσταση, μπορεί το drum machine και τα ηλεκτρονικά στοιχεία να απομάκρυναν ακόμη περισσότερο τον ήχο τους από τις ρίζες τους, όμως το "Neonai" παραμένει ένα εξαιρετικό -και κατ' εμέ κάπως υποτιμημένο- άλμπουμ. Χάρη στη λιγότερο «σκληρή» και σαφώς πιο up-tempo προσέγγιση, ο πέμπτος δίσκος με την υπογραφή του συγκροτήματος αποτελεί την πιο «πιασάρικη» στιγμή της πορείας τους, ενώ εδώ συναντάμε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ ο Daniel Brennare. Ξεκάθαρα, το ιδανικό jumping point για μη μεταλλάδες που θέλουν να τσεκάρουν τι παίζουν αυτοί οι Σουηδοί. [Α.Α.]

Black Brick Road
(Noise, 2004)

"Such a dark cold way" ξεκινά να τραγουδά ο Daniel, τελειώνει η πρώτη στροφή, μπαίνει η χαρακτηριστική κιθαριστική μελωδία και γίνεται άμεσα αντιληπτό, ότι η παρένθεση του "Neonai" έκλεισε. Ξαναέχουμε κιθάρες φίλτατοι, και όχι μόνο. Αν κάτι χαρακτηρίζει εξίσου τον δίσκο είναι η χρήση hammond, ενώ η γενικότερη αίσθηση που αφήνει, είναι ότι συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Forever Autumn". Η ομώνυμη σύνθεση είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, το "Rainy Day Away" κλείνει το μάτι στο "Crimson Cosmos" (a boogie bubble refrain again) και ο δίσκος κλείνει με ένα από τα καλύτερά τους τραγούδια. Η προσωρινή - όπως αποδείχθηκε - παύση που επήλθε το 2003, δεν άφησε σημάδια πάνω τους. Μάλλον ώθηση τους έδωσε, κάτι που φάνηκε και τρία χρόνια αργότερα. Τα πολλά επίθετα που χρησιμοποιούνται και εδώ για να περιγράψουν τη μουσική τους, δείχνει ένα πράγμα: ανήκουν παντού και πουθενά. [Π.Ζ.]

Ominous
(AFM, 2021)

Σε mood "Fight Club", ο πρώτος κανόνας του "Ominous" είναι να το αντιμετωπίσει κανείς σαν σύνολο και όχι αποσπασματικά, κατά την προτροπή του Daniel Brennare, παρά την αναγκαιότητα ύπαρξης των single για την απαραίτητη προώθησή του. Ο δεύτερος κανόνας που διέπει το "Ominous" είναι η κατάργηση των ιδιωμάτων και των διαχωριστικών γραμμών. Έχοντας παλέψει με τη λευχαιμία και τις ψυχικές ασθένειες, ο φίλος μας ο Daniel επιστρέφει μετά από δέκα χρόνια, για να υπενθυμίσει ότι ο δρόμος μπορεί να μην είναι εύκολος, το ταξίδι όμως με τις όποιες δυσκολίες του μπορεί να κρύβει πολύ όμορφες στιγμές σε κάθε στροφή, όπως και αυτός εδώ ο δίσκος. Δεν έχει σημασία εάν είναι περισσότερο rock ή metal, μπορεί να είναι και τα δύο, ή ακόμη καλύτερα μπορεί υπεράνω ιδιωμάτων και διαχωριστικών γραμμών, όπως άλλωστε ήταν και η εξαιρετική δισκογραφία των Lake Of Tears. Εφόσον λοιπόν το ταξίδι είναι τόσο όμορφο, ουσιαστικά δεν έχει σημασία εάν και πότε θα φτάσουμε στο τέλος. [Θ.Ξ.]

 

Illwill
(AFM, 2011)

Αν κάποτε δημιουργηθεί λίστα με «αδικημένα» άλμπουμ στον ευρύτερο metal χώρο, το συγκεκριμένο θαρρώ θα βρίσκεται εντός της. Η λογικοφανής εξήγηση είναι ότι διαδέχεται το κορυφαίο "Moons And Mushrooms". Επίσης, οι Lake Of Tears δεν έχουν κυκλοφορήσει άσχημο δίσκο. Ποτέ. Ίσως η πιο heavy δουλειά τους, μερικώς απόρροια των άσχημων μαντάτων που έλαβε ο Daniel Brennare σχετικά με την υγεία του. Διατηρεί τα trademark στοιχεία τους, η ποικιλία στον ήχο και στις συνθέσεις τους δε λείπει ούτε και τώρα. Τί συνδέει το Motorheadικό "Parasites" με το τρίλεπτο hit "Out Of Control" και το σκοτεινό, στα όρια του black, "Midnight Madness"; Η ψυχή του δημιουργού τους, τόσο καιρό με αυτήν πορεύονται, αυτήν καταθέτει μέσω της μουσικής του. Απαρνήθηκαν τα πλήκτρα που ανέκαθεν τους συντρόφευαν, βάρυναν, μα εν τέλει παρέμειναν οι ίδιοι. Μην το προσπεράσετε ελαφρά τη καρδία, όσο κι αν δίχασε τους φίλους τους, όσο απωθητικό εξώφυλλο κι αν έχει. [Π.Ζ.]

 

Greater Art
(Black Mark, 1994)

Ως ενήλικα τέκνα των early '90s από τη Σουηδία, οι Lake Of Tears είναι απόλυτα λογικό να έχουν ακραίες καταβολές, αυτό όμως που είναι εντυπωσιακό με αυτό το σχήμα είναι ότι φαίνεται πως βρίσκεται σε τροχιά προόδου και μπροστά από την εποχή του ήδη από το άγουρο ντεμπούτο του. Οι πολύ της μόδας τότε death/doom/gothic metal αναφορές κυριαρχούν φυσιολογικά στο "Greater Art" και η φωνή του Brennare είναι λες και κάπνιζε από την κοιλιά της μάνας του και το 'κοψε στα δέκα, από την άλλη όμως η διάθεση για γκρούβα δεν κρύβεται και η διαχρονική στη μουσική μελαγχολική διάθεση είναι επιμελώς διάσπαρτη. Παρά τη δεδομένη ποιότητά του και τα τουλάχιστον ενδιαφέροντα τραγούδια, προεξάρχοντος του μεγάλου "Upon The Highest Mountain", το "Greater Art" βρίσκεται μόνο συγκυριακά στην τελευταία θέση της κατάταξης καθώς όσα θα ακολουθήσουν αποτυπώνουν σαφέστερα και καλύτερα το καλλιτεχνικό όραμα ενός ενός ανθρώπου και συγκροτήματος χωρίς καν μία μέτρια δουλειά στο ενεργητικό του. [Θ.Ξ.]

 

By The Black Sea
(AFM, 2014)

Για όσους δεν τους έχουν δει live, το ηχογραφημένο στο Βουκουρέστι "By The Black Sea" αποτελεί μάλλον τη μοναδική τους ευκαιρία να πάρουν μια γεύση το πως έμοιαζε και ακουγόταν το συγκρότημα πάνω στη σκηνή. Και αυτό γιατί, μετά την αποχώρηση των Mikael Larsson και Johan Oudhuis, δεν είναι ξεκάθαρο, όχι μόνο αν οι Lake Of Tears θα ξανακάνουν περιοδείες, αλλά αν γενικότερα θα παίξουν live κάποια στιγμή στο μέλλον. Και παρόλο που το συγκρότημα, κυρίως λόγω υλικού, δεν φημίζεται για τις live εμφανίσεις του, εδώ οι Lake Of Tears αποδεικνύουν πως μπορούν να υποστηρίξουν άψογα ζωντανά και τις πιο ήρεμες, αλλά και τις πιο σκληρές στιγμές τους. Η μόνη μου ένσταση αφορά την έλλειψη εκπροσώπησης του "Moons and Mushrooms", που από τη μία αδικεί την αξία του άλμπουμ και από την άλλη μας στερεί την ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση για το πως θα ακούγονταν live μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Όπως και να έχει, με βάση τις ιδιορρυθμίες τους ως συγκρότημα και τα προβλήματα που αντιμετώπισαν στην καριέρα τους οι Σουηδοί, το "By The Black Sea" αποτελεί μάλλον την καλύτερη δυνατή ζωντανή κυκλοφορία που θα μπορούσαμε να έχουμε από αυτούς. Κι ευτυχώς, αυτή είναι πάρα πολύ καλή. [Α.Α.]

A Compilation 

Spotify Playlist

1. Upon The Highest Mountain (Greater Art)
2. Raven Land (Headstones)
3. Sweetwater (Headstones)
4. Headstones (Headstones)
5. Boogie Bubble (A Crimson Cosmos)
6. Devil's Diner (A Crimson Cosmos)
7. Lady Rosenred (A Crimson Cosmos)
8. So Fell Autumn Rain (Forever Autumn)
9. Forever Autumn (Forever Autumn)
10. To Blossom Blue (Forever Autumn)
11. The Shadowshires (The Neonai)
12. Solitude (The Neonai)
13. Black Brick Road (Black Brick Road)
14. Crazyman(Black Brick Road)
15. Last Purple Sky (Moons And Mushrooms)
16. Like A Leaf (Moons And Mushrooms)
17. Head On Phantom (Moons And Mushrooms)
18. Parasites (Illwill)
19. Midnight Madness (Illwill)
20. At The Destination (Ominous)