Wobbler

Αναρωτιέμαι μερικές φορές, πόσο ευκολότερα θα ήταν μερικά πράγματα δίχως τις διάφορες ταμπέλες να προσθέτουν βάρος και αχρείαστες πληροφορίες στην ύπαρξη τους, ένα γεγονός που ισχύει και για οτιδήποτε «αναχρονιστικό» εμφανίζεται πλέον στο μουσικό γίγνεσθαι. Πόσο μάλλον για τα σχήματα που επιλέγουν να ακολουθήσουν το δρόμο που τους υπαγορεύει η καρδιά και το θυμικό, βαδίζοντας τα μονοπάτια των μουσικών τους ηρώων βήμα προς βήμα, μα και σχεδόν νότα προς νότα.

Ένα από αυτά τα σχήματα, οι Wobbler, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των όσων αναφέρθηκαν παραπάνω, καθώς η κατάταξη τους ως ένα κουιντέτο του αμιγώς προοδευτικού rock είναι τόσο αντιπροσωπευτική όσο και παραπλανητική, με τη μουσική τους να μπορεί να χαρακτηριστεί ως progressive σε όλα εκτός από τις προθέσεις. Με την προσκόλληση τους στα όσα έκαναν σπουδαίο το κίνημα του progressive rock, πίσω στα '70s, να είναι εμφανής, οι Νορβηγοί progsters, σε ολόκληρη τη μέχρι τώρα πορεία τους, ακολουθούνται από διάφορους κολακευτικούς παραλληλισμούς - με τους περισσότερους, ωστόσο, να συνοδεύονται και από την ταυτόχρονη αναφορά ιερών τεράτων του χώρου, προεξεχόντων των Yes.

Γεγονός, επίσης, είναι πως οι ίδιοι ουδέποτε αρνήθηκαν τις επιρροές που φέρουν από εκείνη την εποχή, μήτε την αγάπη τους για σχήματα όπως οι ELP, οι Gentle Giant ή οι King Crimson (και, προφανώς οι προαναφερθέντες Yes), αποτελώντας, στην ουσία, μέρος ενός revival κινήματος του εν λόγω ήχου, επαναφέροντάς τον στο σήμερα με κάθε του καλλιτεχνική πτυχή, εκτός εκείνης του ιδιαίτερου προσδιορισμού του ˙ της ανατρεπτικότητας και της προόδου. Αποδεχόμενοι, λοιπόν, την ύπαρξη δύο progressive rock σχολών, εκείνης της αέναης αναζήτησης και της δημιουργίας δίχως όρια και αυτής που ορίζεται ως τέτοια λόγω αισθητικών και τεχνοκρατικών κριτηρίων, οι Wobbler αποτελούν πιθανότατα έναν από τους κορυφαίους ποιοτικά εκπροσώπους του δευτέρου εξ αυτών.

Με ήδη ένα άλμπουμ στις αποσκευές τους που μπορεί να θεωρηθεί κλασικό (βλέπε "From Silence To Somewhere") και στάθηκε αυτόφωτο ως ένα από τα must-listen έργα του χώρου για την περασμένη δεκαετία, οι ίδιοι (κυριολεκτικά, αφού δεν υπήρξε η παραμικρή αλλαγή στο lineup τους) επέλεξαν να μην αποκλίνουν ιδιαίτερα από τη λογική και τις μανιέρες εκείνου, ακολουθώντας πιστά το εδραιωμένο τους μουσικό όραμα. Και πάλι με τον μαγικό αριθμό των τεσσάρων συνθέσεων να ορίζει τη δομή και του νέου δίσκου, και πάλι με την αγάπη για τους Yes να μην θέλει να κρυφτεί και να αποκαλύπτεται εξαρχής κιόλας, μέσω του "Fragile" look-alike εξωφύλλου του, αλλά και πάλι με αυτήν τη μοναδική ικανότητα να δημιουργούν μουσικά γοητευτικές συνθέσεις παρά το εκτεταμένο τους μέγεθος, οι Νορβηγοί κυκλοφορούν, κατ’ αναλογία, το δικό τους "Relayer".

Οι συγκρίσεις, έτσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται να αποφευχθούν ανάμεσα σε εκείνο και το άλμπουμ που διαδέχτηκε, σε μια αντίστοιχη κατάσταση με το πως έχει περάσει στη συλλογική συνείδηση το έβδομο πόνημα των Yes συγκριτικά με το "Close To The Edge", δικαίως ή όχι. Το βρετανικό '70s prog μοιάζει να αναγεννάται μέσα από τα αυλάκια του "Dwellers Of The Deep", μέσω, όμως, μιας σκανδιναβικής οπτικής, όχι μακριά από εκείνη των Änglagård ή των Anekdoten, η οποία του προσδίδει μια δυσπρόσιτη, ομιχλώδη σαγήνη που κορυφώνεται στο συναρπαστικό "Merry Macabre", την καλύτερη σχεδόν εικοσάλεπτη σύνθεση για φέτος. Σε εκείνο, φαίνεται να κρύβεται η πεμπτουσία του συμφωνικού prog, καθώς ξεδιπλώνει τη σπονδυλωτή του φύση στα 19 λεπτά της διάρκειας του, σε ένα νοητό ταξίδι από τους ELP του "Tarkus" και τους Van Der Graaf Generator μέχρι το "Adonis" των παραγνωρισμένων Anyone’s Daughter, με αχαλίνωτα ρυθμικά μέρη (σε ολόκληρο το δίσκο είναι εντυπωσιακοί οι Hultren - ένας από τους καλύτερους μαθητές του Chris Squire - και Kneppen) και την έμπνευση να μην στερεύει στιγμή.

Το δίχως άλλο, η ετυμηγορία είναι ξεκάθαρη σχετικά με το ποιόν του πιο πρόσφατου πονήματος των Wobbler, καθώς το "Dwellers Of The Deep" στέκεται ευθυτενές και ακλόνητο δίπλα στο "Madness And Magic" των Arabs In Aspic, ως τα πλέον συναρπαστικά έργα που έχει να προσφέρει το «ορθόδοξο», συμφωνικό prog φέτος. Απολαύστε το, εδώ,