Motorpsycho

Η άτυπη και χαλαρή «τριλογία Gullvåg», που αποτελείται από το "The Tower", το "The Crucible" και τούτον εδώ τον δίσκο, έχει βαφτιστεί από τον υπεύθυνο για τα εξώφυλλα αυτών των κυκλοφοριών. Έτσι, για τρίτη συνεχόμενη φορά μια δημιουργία του Håkon Gullvåg, συντοπίτη των Motorpsycho, μας κάνει την πρώτη γνωριμία με μια δουλειά τους.

Σε κάθε δίσκο που βγάζουν οι αγαπημένοι μας μάστορες από το Trondheim και καλύπτουμε από αυτήν εδώ την ιστοσελίδα τα τελευταία χρόνια, όλοι σχεδόν αναφέρουμε στα κείμενά μας τον όρο «πρόοδος». Πράγματι, αν ήθελε κάποιος να κατατάξει τη μουσική των Motorpsycho των τελευταίων αρκετών δίσκων κάπου, το progressive είναι ίσως η πιο βολική ταμπέλα. Το ίδιο συμβαίνει και με το "The All Is One", το οποίο ηχογραφήθηκε ως επί το πλείστον σε τρία sessions που έλαβαν χώρα στο τέλος του 2019, κοντά στην περίοδο που μας είχαν επισκεφτεί. Παρ’ όλα αυτά, ο όρος χρησιμοποιείται περισσότερο κυριολεκτικά και λιγότερο για να κρεμάσει απλώς μια ταμπέλα σε κάθε μουσικό τους δημιούργημα. Αρκετά όμως με τις ταμπέλες. Και τα τραγούδια κύριε;

Σε μια συνέντευξη που μας είχε δώσει ο Bent Sæther λίγο αφότου κυκλοφόρησε το "The Crucible", μας είχε αναφέρει ότι ακόμα και σήμερα οι Motorpsycho φτιάχνουν τους δίσκους τους με άξονα το βινύλιο και τους χρονικούς περιορισμούς που αυτό θέτει. Ίσως αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που τα "Take The Air (Pupil)" και "The Light Fantastic" κατέληξαν τελικά στο "The Light Fantastic" μαζί με άλλα leftovers, αντί για το "The Crucible". Το ίδιο μοτίβο παρατηρούμε ότι συμβαίνει και στο "The All Is One", που βγήκε σε διπλό βινύλιο, οπότε επιτρέψτε μου την ομαδοποίηση και παρουσίαση των τραγουδιών σε αυτή τη βάση.

Στην πρώτη πλευρά λοιπόν, το εναρκτήριο ομότιτλο βγάζει μονομιάς ένα Kashmir-ικό αίσθημα, ενώ τα φωνητικά θυμίζουν σε έναν μικρό βαθμό παλιούς Genesis. Οι διφωνίες λειτουργούν πάρα πολύ ωραία καθώς αναπτύσσεται το (εννιάλεπτο, έτσι;) κομμάτι. Τα "The Same Old Rock (One Must Imagine Sisyphus Happy)" και "The Magpie" που παίρνουν τη σκυτάλη είναι «κανονικά» rock κομμάτια, συμβατικής διάρκειας. Το "The Magpie" μάλιστα μπορεί να είναι και το καλύτερο του δίσκου, με τα ορμητικά του τύμπανα και τις πολυφωνίες να συνοδεύουν πολύ ταιριαστά τις κελαηδιστές μελωδίες. Πιστεύω ότι σε αυτές εκτός από τον Snah σημαντική συμβολή έχει και ο κλασσικής παιδείας κιθαρίστας Reine Fiske, που συχνά περιοδεύει κιόλας μαζί τους. Η πρώτη πλευρά κλείνει με το μικρό ιντερλούδιο "Delusion (The Reign Of Humbug)", στο οποίο τα φωνητικά θυμίζουν Steven Wilson παλιάς εποχής.

Διαβάζοντας το tracklist του δίσκου, η ύπαρξη ενός 42λεπτου κομματιού - που θα μπορούσε να ήταν αυτόνομη κυκλοφορία - δημιούργησε αρχικά ένα αίσθημα περιέργειας και ίσως και δυσπιστίας για το τι πρόκειται να συναντήσουμε. Η δεύτερη και η τρίτη πλευρά του δίσκου λοιπόν καλύπτονται από τα πέντε μέρη του "N' .O.X. ∞". Σε τούτο το κομμάτι οι Motorpsycho συνεργάζονται με τον Ola Kvernberg στο βιολί και στα λοιπά έγχορδα, με τον οποίο έχουν ξαναδουλέψει στο εξαίρετο "The Death Defying Unicorn" και με τον Lars Horntveth στα πλήκτρα και τη lap steel.

Το πρώτο μέρος, με τίτλο "Circles Around Τhe Sun, Pt. 1", ξεκινάει με κάποια μπλιμπλίκια που είναι σα να σε ξυπνάνε (ή να σε κοιμίζουν) και να σε κατευθύνουν προς μια καινούργια ιστορία. Κάτι σαν έναν «δίσκο μέσα στον δίσκο», σαν ένα μουσικό "Inception". Ύστερα από λίγο, η παρουσία των Kvernberg και Horntveth συντελεί στο prog όργιο που έπεται. Το ηλεκτρικό βιολί σολάρει προς το τέλος του κομματιού, ερχόμενο σε ευθεία μονομαχία με τα υπόλοιπα έγχορδα. Στη συνέχεια, το δεύτερο μέρος "Ouroboros (Strange Loop)" επιβεβαιώνει τον τίτλο του, περιστρεφόμενο γύρω από μια συνεχή οκτάλεπτη λούπα. Η ενορχήστρωση ακούγεται για μια ακόμη φορά πλούσια. Στο τρίτο μέρος "Ascension" ένα διαστημικό μπάσο, μια απλή μελωδία κι ένα λυπημένο solo από βιολί μας οδηγούν στην έξοδο.

Στην τρίτη πλευρά έχουμε τα δύο τελευταία μέρη του "N’ O.X. ∞". Από το επικού χαρακτήρα "Night Of Pan" παρελαύνουν η ψυχεδέλεια, ο αυτοσχεδιασμός και ακόμα και κάποια space στοιχεία. Η πλευρά και το ίδιο το "N’ O.X. ∞" κλείνουν με το λυσσώδες, με ψήγματα metal, "Circles Around The Sun, Pt. 2",όπου συνειδητοποιούμε αυτό που φαινόταν από τον προηγούμενο δίσκο: ο Tomas Jarmyr έχει πλέον ενσωματωθεί πολύ καλά στους Motorpsycho και το παίξιμό του εντυπωσιάζει. Με το "N' .O.X. ∞" να ολοκληρώνεται και έχοντας διαβάσει ότι άντλησαν έμπνευση για τη μουσική του μεταξύ άλλων και από το εξώφυλλο, το οποίο δεν ήταν έτοιμος πίνακας του Gullvåg αλλά φιλοτεχνήθηκε ειδικά γι’ αυτή την κυκλοφορία, μπορώ εύκολα πια να το πιστέψω.

Αφού τελειώνει ο «δίσκος μέσα στον δίσκο», το "A Little Light" μας επαναφέρει στη ροή στην τέταρτη πλευρά, με έναν τρόπο σα να μας ξυπνάει από το όνειρο που μόλις παρακολουθήσαμε. Το υπέροχο "Dreams Of Fancy" ξετυλίγεται καταλήγοντας σε μια πραγματικά πανέμορφη πανδαισία εν χορδαίς και οργάνοις, ενώ τα φωνητικά θυμίζουν λίγο Jon Anderson. Το "The All Is One" κλείνει με το "Like Chrome", που συμπυκνώνει υπό μοντέρνο πρίσμα Blue Öyster Cult από τη μία και Led Zeppelin από την άλλη.

Στα φωνητικά έχει γίνει πολύ καλή δουλειά από τους Sæther και Ryan, ενώ ο πρώτος έχει και πάλι κάνει υποδειγματική παραγωγή. Προβλήματα και χαρακτηριστικά της σημερινής εποχής όπως η υπερβολική συμπίεση και η πλαστικούρα στον ήχο δεν έχουν θέση εδώ. Ο progressive χαρακτήρας του δίσκου δεν περιορίζει το συγκρότημα σε μανιέρες και στεγανά που έχουμε δει άλλους να μπαίνουν, αλλά αποτελεί ουσιαστικά τη συνταγή της επιτυχίας τους. Από δίσκο σε δίσκο και από εποχή σε εποχή, κάτι νέο, κάτι διαφορετικό. Σε αυτό βοηθάει και ο κατά βάθος jam χαρακτήρας της μπάντας, ο οποίος όμως δεν είναι αυτοσκοπός και γι’ αυτό δεν τους έχει οδηγήσει στο να βαλτώσουν, αλλά στο να εξελίσσονται συνέχεια.

Με τους Motorpsycho ό,τι και να γράφει το ρολόι, η έννοια του χρόνου χάνεται όταν ξεκινάει η ακρόαση και μπαίνεις σε ένα τούνελ η διάσχιση του οποίου μπορεί να πάρει μόνο λιγότερο χρόνο από όσον σου χρειάζεται. Και μετά να θες κι άλλο, κι άλλο , κι άλλο. Ευτυχώς, μόλις τελειώσει η τέταρτη πλευρά, μπορείς να βάλεις τον δεύτερο δίσκο στη θήκη του. Να βγάλεις πάλι τον πρώτο, αφού περιεργαστείς και πάλι το πλούσιο artwork. Να σκουπίσεις την πρώτη πλευρά και να τη βάλεις στο πλατώ. Να ακουμπήσεις πάνω της τη βελόνα. Να βουλιάξεις στον καναπέ για τον επόμενο γύρο.