Lazuli

Οποιαδήποτε άλλη μπάντα με το σερί καλών δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει οι Lazuli, θα είχε παγιωθεί στη συνείδηση των οπαδών του προοδευτικού rock ως top όνομα. Αντί αυτού, απολαμβάνουν μια καλή φήμη στη γενέτειρα τους, έχουν έναν μικρό αλλά πιστό πυρήνα οπαδών σε Ηνωμένο Βασίλειο και σε κάποιες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης κι εξαργυρώνουν τη δουλειά τους με συχνή live παρουσία. Καλά όλα αυτά αλλά, αλήθεια, οι Lazuli αξίζουν κάτι πολύ καλύτερο από αυτό. Το μόνο λάθος που μπορεί κανείς να τους προσάψει είναι ότι επιμένουν σε όλη τους τη δισκογραφία να τραγουδούν στα Γαλλικά, γεγονός που δεν πτοεί καθόλου μερικούς σαν την αφεντιά μου να τους συμπεριλαμβάνουν στις καλύτερες μη-αγγλόφωνες μπάντες αλλά, δυστυχώς, ίσως να απωθεί άλλους. Όσοι κολλάτε στη γλώσσα, εσείς χάνετε!

Το "Le Fantastique Envol De Dieter Böhm" είναι το ένατο άλμπουμ μιας δισκογραφίας που ξεκίνησε το 1999 κι έρχεται μόλις δύο χρόνια έπειτα από το εξίσου θαυμάσιο "Saison 8". Για πολλούς η πιο κλασική τους κυκλοφορία είναι το "En Avant Doute..." του 2006, εγώ από την άλλη θεωρώ όλα τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν κατά την περασμένη πια δεκαετία εξίσου ποιοτικά. Βασικά, η λέξη «ποιότητα» χαρακτηρίζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τους Lazuli: το να μην σου αρέσουν είναι πιθανό, το να μην παραδεχτείς όμως ότι είναι ποιοτικοί σε αυτό που κάνουν κινείται στη σφαίρα του παντελώς απίθανου.

Το νέο άλμπουμ δεν επιφυλάσσει καθόλου υφολογικές ή συνθετικές εκπλήξεις. Κινείται στα ίδια ακριβώς πλαίσια όπως και τα προηγούμενα, στο, προφανώς πια, κατασταλαγμένο και άμεσα αναγνωρίσιμο ύφος τους. Ένα καθαρά (προς τιμή τους) προσωπικό ύφος που κινείται κάπως παράλληλα με το μοντέρνο prog της Wilson βρετανικής σχολής - αφαίρεσε όμως τη μελαγχολία - και συνδυάζει, με πολύ πετυχημένο και ήπιο τρόπο, κάποια στοιχεία γαλλικού τραγουδιού, world και ηλεκτρονικής μουσικής. Η περιγραφή παρόλα αυτά τους αδικεί: το στυλ τους είναι τρομερά δουλεμένο, συνεκτικό και δεν θυμίζει κανέναν, στην πραγματικότητα.

Υπάρχουν δύο στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ήχο των Lazuli: πρώτον, η πολύ αισθαντική και ιδιαίτερα λεπτή χροιά της φωνής του Dominique Leonetti και δεύτερον το ιδιοκατασκευασμένο όργανο Léode που παίζει ο Claude Leonetti, ένα έγχορδο με αρκετά συνθετικό ήχο που προσθέτει μια ιδιαίτερη πινελιά στον Lazuli καμβά. Πέραν αυτών, τα τραγούδια έχουν όλα άρτια παιξίματα, ενορχηστρώσεις κι αρμονίες, όπως σε κάθε άλμπουμ τους, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι ο όρος progressive αφορά καθαρά τη διάθεση της μουσικής και όχι την τεχνοτροπία. Τα τραγούδια είναι όλα μελωδικά, ζωηρά και φωτεινά ως προς το στίγμα τους. Αν σου αρέσει ένα, θα σου αρέσουν όλα (και ανάποδα φυσικά), μερικά όμως όπως τα "Sol", "Dieter Bohm" και "Baume" προσθέτουν τους τίτλους τους σε έναν υποθετικό κατάλογο με τα ωραιότερα που έχουν γράψει.

Αν το "Le Fantastique Envol De Dieter Bohm" χάνει κάπου - εκτός από την έλλειψη εκπλήξεων - είναι στο ότι πρόκειται για εντελώς άκακη rock τέχνη. Η όλη ωριμότητα και ευγένεια του στυλ διαμορφώνει τελικά ένα άκουσμα αρκετά «μεσήλικο», χωρίς εξάρσεις, χωρίς την ψυχική ένταση και τον ξεσηκωμό που οφείλει να προκαλεί κάθε τι που χρησιμοποιεί το συνθετικό rock. Είναι τελικά το prog rock του καθιστικού, του ήρεμου ανοιξιάτικου απογεύματος, της ψύχραιμης ονειροπόλησης. Ένας δίσκος που θα ικανοποιήσει ή και θα σαγηνεύσει ακόμα τον prog ακροατή που δεν νοιάζεται για τις στρογγυλεμένες, ακίνδυνες μουσικές γωνίες.

Παραμένοντας μυστηριωδώς υποτιμημένοι, οι Lazuli συνεχίζουν το θαυμάσιο σερί τους με ένα ακόμα άλμπουμ που δεν είναι ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο από τα προηγούμενα. Όσοι τους γνωρίζουν, ξέρουν ακριβώς τι να περιμένουν. Θα αποζημιωθούν. Αξίζει όμως να τσεκαριστούν από οποιοδήποτε φίλο του ποιοτικού prog rock, με έπαθλο την πιθανή γνωριμία με μια από τις σταθερές αξίες του ευρωπαϊκού προοδευτικού ήχου.