Neal Morse

Ό,τι άποψη κι αν έχει κανείς γενικότερα για τον Neal Morse και την αστείρευτη δημιουργικότητά του, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη μοναδικότητά του και το στίγμα που έχει αφήσει στην progressive rock μουσική στα 25 χρόνια που την υπηρετεί. Τα έργα του με Spock's Beard, Transatlantic, Flying Colors, The Neal Morse Band και φυσικά οι δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει υπό το όνομά του καθιστούν έναν πραγματικό μουσικό θησαυρό για όποιον θελήσει να τον αναζητήσει.

Όπως είναι γνωστό, το 2002 μετά από διάφορα σημαντικά γεγονότα στη ζωή του, ο Morse αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του - και συνεπώς την τέχνη του - στην εξύμνηση της Χριστιανικής πίστης, έμμεσα ή άμεσα και κυρίως μέσα από τους προσωπικούς του δίσκους. Άλλοτε μιλώντας για το πώς άλλαξε ως άνθρωπος μέσα από αυτή στα αυτοβιογραφικά "Testimony" και "Testimony 2", άλλοτε παρουσιάζοντας μια εκδοχή της παραβολής του ασώτου υιού στη σύγχρονη εποχή (στο "One") κι άλλοτε αναζητώντας την έμπνευση σε ιστορικά πρόσωπα/γεγονότα της πίστης, όπως έκανε το 2007 στο καταπληκτικό "Sola Scriptura" το οποίο καταπιάνεται με τη ζωή του Γερμανού μοναχού και θεολόγου Martin Luther. Μέσα από μια σειρά συμπτώσεων, ο Neal Morse επιστρέφει εν μέρει σε εκείνο το άλμπουμ και κυκλοφορεί το "Sola Gratia"...

Πώς προέκυψε μια νέα προσωπική δουλειά και δη (τρόπον τινά) συνέχεια μιας παλιότερης; Αρχικά, ενώ ήταν σε διακοπές στις αρχές του έτους του ήρθε έμπνευση και όπως συνηθίζει να δουλεύει, μέσα σε λίγες ημέρες συνέλεξε υλικό για ένα ολόκληρο άλμπουμ. Παράλληλα, η γυναίκα του ανέφερε ότι ίσως είναι καιρός για ένα νέο σόλο άλμπουμ και ο Neal παράκουσε να «κάνει ένα νέο Sola άλμπουμ» και θυμήθηκε πως σε παλιότερες συζητήσεις με οπαδούς του είχε τεθεί το θέμα του να γράψει κάτι για τον Απόστολο Παύλο, μια από τις πιο σημαντικές, ιδιαίτερες και συζητημένες προσωπικότητες της Χριστιανικής πίστης.

Έτσι προέκυψε το "Sola Gratia", με τον Neal να γράφει όλη τη μουσική κατά τη διάρκεια του lockdown της πανδημίας και να τη στέλνει στους Mike Portnoy (τύμπανα) και Randy George (μπάσο) οι οποίοι είναι σταθεροί συμπαίκτες σε όλα τα προσωπικά του (prog) άλμπουμ. Παράλληλα, στο άλμπουμ συμμετέχουν ως καλεσμένοι τόσο ο Eric Gilette (κιθάρα), όσο και ο Bill Hubauer (πλήκτρα), ήτοι όλα τα μέλη της The Neal Morse Band, αλλά πρόκειται για έναν δίσκο που δημιούργησε εξ ολοκλήρου μόνος του ο Neal κι όχι στο πλαίσιο της συνεργασίας με τους υπόλοιπους, γι' αυτό και εξαρχής ξεκαθαρίστηκε πως πρόκειται για προσωπικό άλμπουμ της δισκογραφίας του.

Οι ομοιότητες με το "Sola Scriptura" - πέραν του προφανούς progressive rock μουσικού πλαισίου - περιορίζονται στη μικρή, σποραδική εμφάνιση μελωδιών που υπήρχαν σε αυτό, όπως παραδείγματος χάριν στο εισαγωγικό "Preface" που λειτουργεί σαν γέφυρα μεταξύ των δυο δουλειών. Από εκεί και πέρα υπάρχουν κάποιες δομικές διαφορές, αφού το "Sola Scriptura" περιλάμβανε μόλις τέσσερεις συνθέσεις - τρία τραγούδια διάρκειας 16-30 λεπτών και μια μπαλάντα - ενώ εδώ έχουμε δεκατέσσερεις, εκ των οποίων οι έξι είναι διάρκειας έως τρία λεπτά. Επίσης, το "Sola Gratia" δεν είναι τόσο σκοτεινό και τεχνικό όσο το "Sola Scriptura", ενώ υπάρχει πολύ πιο συχνή χρήσης χορωδίας η οποία σε σημεία φέρνει στο νου το πρόσφατο (κι επίσης πολύ δυνατό) εγχείρημα του "Jesus Christ - The Exorcist".

Το άλμπουμ περιλαμβάνει ό,τι μπορεί να αγαπάει κανείς στο (παραδοσιακό) progressive rock και κυρίως στις μουσικές του Neal Morse: πληθώρα ιδεών και μελωδιών τοποθετημένες με μαεστρική ροή, καταπληκτικά ορχηστρικά τραγούδια όπως το "Overture" και το "Sola Intermezzo" ή και ορχηστρικά μέρη (πχ στο "Warmer Than The Sunshine") όπου απολαμβάνεις τα παιξίματα σπουδαίων μουσικών, καθώς και πιο άμεσες/δυναμικές συνθέσεις όπως το "Building A Wall", στο οποίο ο Neal αναλαμβάνει και τα drums. Επίσης, περιλαμβάνει συναισθηματικά φορτισμένες συνθέσεις όπως το "Overflow" ή το "Never Change", ίσως τυποποιημένες σε ένα στυλ που έχει καθιερώσει αλλά πανέμορφες πάραυτα, και φυσικά το σχεδόν δεκάλεπτο, εντυπωσιακό "Seemingly Sincere" που καθιστά σαφές ευθύς εξαρχής γιατί ο Neal θεωρείται (και είναι) τόσο σπουδαίος συνθέτης/μουσικός.

Σχεδόν αβίαστα ο Neal Morse έφτιαξε και παρέδωσε ένα ακόμα εντυπωσιακό progressive rock άλμπουμ, βασισμένο σε μια συνθετική τεχνοτροπία την οποία μοιάζει να κατέχει καλύτερα από οποιονδήποτε και κυρίως με έμπνευση που μοιάζει αστείρευτη. Το "Sola Gratia" περιέχει 66 λεπτά απολαυστικής, για τους φίλους του Neal, μουσικής και προσθέτει ένα ακόμα πανέμορφο έργο στο prog παλμαρέ του, και στην τόσο σπουδαία και πλούσια δισκογραφία του.