Pattern-Seeking Animals

Prehensile Tales

Inside Out (2020)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 07/05/2020
Το μελωδικό progressive rock στα καλύτερα του
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οποιαδήποτε μπάντα κι αν φτιαχτεί σήμερα, είτε από νεαρά παιδιά είτε από παλιές καραβάνες, όταν θα έρθει η ώρα να μπουν στη διαδικασία να ξεκινήσουν να δισκογραφούν - και δη μέσα από κάποια εταιρεία - θα έρθουν αντιμέτωποι με μια σειρά από κανόνες που «καλό θα ήταν» να ακολουθούν για να έχουν περισσότερες πιθανότητες «επιτυχίας». Από το πόσο συχνά θα βγάζουν δίσκους και το πώς θα συνδυάζεται η κυκλοφορία τους με κάποια κλεισμένη περιοδεία ως το ποιο τραγούδι θα κυκλοφορήσει ως πρώτο single και μια σωρό από ανάλογες παραμέτρους.

Σίγουρα οι κανόνες έχουν αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια (λόγω της επιρροής του internet) και παρά το ότι πολλές φορές οι συμβουλές των «ειδικών» είναι στη σωστή κατεύθυνση, έχει καταλήξει να χάνεται η ουσία που είναι η μουσική αυτή καθαυτή. Συγκεκριμένα, σκέφτομαι πως οι Pattern-Seeking Animals απλά τυχαίνει να έχουν ως στέγη την Inside Out γιατί όλα τα μέλη τους παίζουν ή έπαιζαν σε μπάντες που συνεργάζονται με την εν λόγω δισκογραφική εταιρεία. Διότι, κατά τα άλλα, ούτε τις περιοδείες φαίνεται πως έχουν ως προτεραιότητα, ούτε κάτι ιδιαίτερα ρηξικέλευθο παρουσιάζουν, μοιάζοντας περισσότερο με spin-off project παρά με κανονική μπάντα, ενώ τώρα κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ μόλις μερικούς μήνες μετά το ντεμπούτο τους. Και, όσο το ακούω, σκέφτομαι πόσο κρίμα θα ήταν να μην έβρισκε αυτό το υπέροχο συγκρότημα το δρόμο του, λόγω του ότι δεν παίζει με τους κανόνες της βιομηχανίας.

Το ομότιτλο ντεμπούτο τους είχε βρει με ευκολία μια θέση στην προσωπική μου λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, όντας ένα μεστό άλμπουμ, γεμάτο καταπληκτικές συνθέσεις, είτε ήταν άμεσα 4λεπτα τραγούδια, είτε 10λεπτα prog έπη. Δέκα μήνες μετά έρχεται το δεύτερο άλμπουμ τους, το οποίο κινείται στο ίδιο και σε ψηλότερο επίπεδο με τον προκάτοχό του, επιβεβαιώνοντας την ποιότητα του συγκροτήματος είναι και ξεκαθαρίζοντας πως ο σκοπός τους είναι να μείνουν.

Τα βασικά στοιχεία της μουσικής τους συνταγές δεν φαίνεται να διαφοροποιούνται, με την τεχνική κατάρτιση των εγνωσμένης αξίας μουσικών που απαρτίζουν το συγκρότημα να αποτελεί απλώς ένα όπλο που προσφέρει ποιότητα, διαφοροποίηση και έξτρα ενδιαφέρον στις συνθέσεις τους. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως στο "Prehensile Tales" η παρέα των John Boegehold, Ted Leonard (Spock's Beard, Enchant), Dave Meros (Spock's Beard) και Jimmy Keagan (ex-Spock's Beard) μένει στάσιμη. Αντιθέτως, επιχειρεί να βουτήξει σε πιο βαθιά/απαιτητικά νερά και τα καταφέρνει περίφημα.

Ξεκινώντας με το 8λεπτο "Raining Hard In Heaven" είναι εμφανές πως έχουν προσθέσει AOR στοιχεία στο οπλοστάσιό τους, τα οποία φέρνουν αμυδρά στο νου κάτι από Asia ή και Toto, χωρίς όμως να αλλοιώνουν τον χαρακτήρα τους. Παρόμοια στοιχεία - έστω και λιγότερο έντονα - υπάρχουν στο πιο πιασάρικο "Here In My Autumn", που λογικά επιλέχθηκε ως πρώτο single, καθότι πρόκειται για μια πραγματικά όμορφη σύνθεση.

Κι αν το 4λεπτο και πιο άμεσο "Elegant Vampires" είναι η μόνη απλά συμπαθητικά σύνθεση του άλμπουμ, το "Why Don't We Run" είναι ένα υπέροχο κράμα ανατολίτικων μελωδιών, ακουστικών κιθάρων και πιασάρικων φωνητικών γραμμών, με το πανέμορφο refrain του να ξεχωρίζει μονομιάς. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό τραγούδι, ενδεικτικό του συνθετικού ταλέντου των μελών αυτής της μπάντας και δη του Boegehold, ο οποίος είναι ο ιθύνων νους και βασικός συνθέτης.

Όμως, είναι οι δυο επόμενες (και τελευταίες) συνθέσεις που βρίσκουν την μπάντα να ανοίγει τα φτερά της και να βάζει για όριο το άγνωστο, καθώς τα "Lifeboat" και "Soon But Not Today" διαρκούν 17 και 12 λεπτά αντίστοιχα και είναι γεμάτα με εκείνα τα μαγικά συστατικά που καθιστούν τις μακροσκελείς prog συνθέσεις συναρπαστικές. Υπέροχες μελωδίες εναλλάσσονται, οι ρυθμοί ανεβοκατεβαίνουν, οι μουσικοί βρίσκουν χρόνο να αναπνεύσουν, τα πνευστά βρίσκουν κι αυτά αρκετό χώρο ώστε να προσδώσουν το δικό τους ηχόχρωμα και παρόλα αυτά δεν χάνεται ούτε για μια στιγμή η ροή και η εστίαση στην ουσία. Νομίζω πως από ένα σημείο και μετά τέτοιου είδους συνθέσεις είναι προτιμότερο να ακούγονται και να εξερευνιούνται παρά να περιγράφονται, ενώ καταδεικνύουν ξεκάθαρα τις πολύ υψηλές δυνατότητες του συγκροτήματος.

Υπάρχουν κάποιες επιπρόσθετες λεπτομέρειες που έχουν ιδιαίτερη σημασία, αν και για όσους γνωρίζουν το μουσικό παρελθόν των μελών των Pattern-Seeking Animals μπορεί να είναι ως και προφανείς. Όπως για παράδειγμα το πόσο καλή/καθαρή είναι η παραγωγή (δια χειρός του σπουδαίου Rich Mouser) που επιτρέπει στις τεχνικές αρετές κάθε μέλους να αναδειχθούν χωρίς να καπελώνουν τη σύνθεση. Ή το πόσο προικισμένος είναι ο Ted Leonard, που για μια ακόμα φορά εντυπωσιάζει με τις ερμηνείες του. Απλά, σε αυτή τη δουλειά όλοι μοιάζουν να βγάζουν κάτι από τον καλύτερο εαυτό τους κι έτσι το τελικό αποτέλεσμα απογειώνεται.

Στη σχεδόν μια ώρα διάρκεια του, το "Prehensile Tales" ρέει αβίαστα και προσφέρει ένα απολαυστικό ταξίδι μελωδικού progressive rock, στα καλύτερα του. Δεν ξέρω πόσα από τα προαπαιτούμενα καλύπτουν οι Pattern-Seeking Animals για να κάνουν επιτυχία στο χώρο (sic), αλλά κάτι μου λέει ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει πραγματικά είναι να γράφουν καλή μουσική. Κι αν είναι να γράφουν τέτοιες μουσικές, όπως αυτές που γράφουν ως τώρα, τότε καλώς να βγάζουν ένα άλμπουμ κάθε δέκα μήνες, αδιαφορώντας για κανόνες επιτυχίας.

  • SHARE
  • TWEET