Psychotic Waltz

Προσπάθησε να πας τον χρόνο 24 χρόνια πίσω για να δεις πως σκεφτόσουν, τι σε καθόριζε, τι σε εξέφραζε. Πιστεύεις ότι θα ήταν λογικό σήμερα μετά να είσαι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος; Τώρα σκέψου τι περιμένεις από το νέο άλμπουμ των Psychotic Waltz, ενός συγκροτήματος που ήταν ήδη απρόβλεπτο στη σχετικά βραχύβια δισκογραφική του πορεία από το 1990 ως το 1996.

Πριν ανησυχήσεις, οφείλεις πρώτον να έχεις πίστη σε αξίες που είναι αναλλοίωτες στο χρόνο. Δεύτερον, να έχεις υπόψη του πως το αξίωμα του «expect the unexpected» δεν έχει πλέον και τόση ισχύ το 2020 στη μουσική. Και τρίτον να έχεις εμπιστοσύνη στον Thomas Waber.

Επίσης, είναι καλό να έχεις στο μυαλό του ότι, πέραν της ναφθαλίνης που ενδέχεται να έχει επηρεάσει τις συνθετικές ικανότητες των Dan Rock, Brian McAlpin, Norm Leggio και Ward Evans, αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ των Psychotic Waltz με τον Devon Graves πίσω από το μικρόφωνο κι όχι τον Buddy Lackey. To δεύτερο αποτελεί μια σημειολογική αλλά ταυτόχρονα και σημαντική παράμετρο, για την οποία όσοι παρακολούθησαν από κοντά τα πεπραγμένα του Devon με τους Dead Soul Tribe και τους The Shadow Theory όχι μόνο δεν θα έπρεπε να ανησυχούν, αντιθέτως ίσως θα έπρεπε να αδημονούν.

Ακόμα και με τα παραπάνω δεδομένα, όμως, είναι δύσκολο να περιγράψει ηχητικά το που στέκεται το άλμπουμ της δισκογραφικής επιστροφής των Psychotic Waltz. Ίσως ένας μαθηματικός τύπος που θα περιλάμβανε τον ρυθμό ηχητικής μεταβολής μεταξύ των τεσσάρων πρώτων δουλειών της μπάντας και έναν χρονικό πολλαπλασιαστή να έδινε μια κάποια απάντηση, αφού το "The God-Shaped Void" μοιάζει να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Bleeding" έχοντας περάσει μέσα από ένα φίλτρο της μετέπειτα πορείας του Devon Graves και έχοντας προσαρμοστεί σε σημερινά ηχητικά δεδομένα. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι τα μη μετρήσιμα στοιχεία είναι αυτά που καθορίζουν περισσότερο το νέο άλμπουμ των Psychotic Waltz. Για να το θέσω διαφορετικά: «ναι, το συναίσθημα είναι εδώ και είναι το σωστό συναίσθημα». Αυτό μένει στο τέλος της κάθε ολοκληρωμένης ακρόασης.

 Το εν λόγω συμπέρασμα δεν εξάγεται απαραίτητα από πρώτες ακροάσεις. Όπως πολλά σπουδαία άλμπουμ, αναδεικνύει τις αρετές του και σε εγκλωβίζει στον μοναδικό του ηχότοπο ενώσω το ακούς ξανά και ξανά. Και το ακούς γιατί σου τραβάει το ενδιαφέρον, όχι ψυχαναγκαστικά ώστε να βρεις κάτι καλό. Πρόκειται για μια κλασσική περίπτωση άλμπουμ που το σύνολο του είναι ανώτερο του αθροίσματος των επιμέρους τραγουδιών του, ενώ πρέπει να σημειωθεί πως το χαρτί του nostalgia factor βρίσκεται εκ των προτέρων πεταμένο στον κάδο ανακύκλωσης από πλευράς των δημιουργών του. Ναι, ο χαρακτήρας της μπάντας υπάρχει, αλλά δεν αναμασούν ιδέες, ούτε προσπαθούν να κάνουν αναφορές στο παρελθόν.

Όπως και να το κάνουμε, ο Devon Graves παραμένει ένας από τους καλύτερους ερμηνευτές εκεί έξω, ενώ το δίδυμο των Rock/McAlplin συνεχίζει να αλληλοσυμπληρώνεται ιδανικά και υφαίνει έναν μοναδικό ιστό με το παίξιμό του, έχοντας ως αιχμή του δόρατος άλλοτε τις ακουστικές κιθάρες, άλλοτε τα riff κι άλλοτε τις εντυπωσιακές δισολίες. Το δε rhythm section των Leggio/Evans ακούγεται στιβαρό όπως πάντα, αλλά ενδεχομένως με τον καλύτερο ήχο που είχε ποτέ. Γενικότερα, η παραγωγή είναι σύγχρονη, καθαρή, δυνατή και μαζί με την εξαιρετική δουλειά στις ενορχηστρώσεις βοηθάει να αναδειχθούν ακόμα περισσότερο τα τραγούδια.

Tο εναρκτήριο (και πρώτο δείγμα) "Devils And Angels" έχει έναν αναγνωριστικό ρόλο αλλά καταφέρνει να εισάγει τον ακροατή με πειστικό τρόπο στον μεστό συνθετικά νέο κόσμο των Psychotic Waltz, ενώ τα "Stranded" και "Back To Black" ανεβάζουν στροφές, όντας ίσως οι πιο άμεσες συνθέσεις του άλμπουμ, χωρίς όμως να στερούνται βάθους και ποιότητας. Κι αν στο "All The Bad Men" ακούγονται περισσότερο σαν Psychotic Waltz της ύστερης περίοδος του παρελθόντος και ζεσταίνουν τους παλιούς φίλους, είναι οι ακουστικές κιθάρας, το φλάουτο και οι μελωδίες του "The Fallen" που αποτελούν μια πρώτη μικρή κορύφωση, με το "While The Spiders Spin" να ακολουθεί κατά πόδας, έχοντας ως ατού τη μοναδική εκφραστικότητα στις ερμηνείες του Graves και την απολαυστική δισολία του.

Το mid-tempo του "Pull The String" με τα βαριά riff και το μεγάλο ρεφραίν είναι ως και εθιστικό, ενώ το εξίσου εξαιρετικό "Demystified" μοιάζει βγαλμένο από τον άτυπο γάμο των Dead Soul Tribe και των Psychotic Waltz, με τον Graves στο επίκεντρο. Το "Sisters Of The Dawn" θα μπορούσε αν χαρακτηριστεί ως η πιο prog σύνθεση του άλμπουμ και αυτό αναφέρεται μόνο ως θετικό, ενώ οι ακουστικές κιθάρες και οι μαγικές μελωδίες του "In The Silence" δίνουν ένα ιδανικότατο φινάλε, σε ένα άλμπουμ το οποίο έχει ιδανική διάρκεια (λίγο κάτω από μια ώρα) για να σε οδηγήσει - εν μέσω μιας περίεργης ζάλης - ξανά στην αρχή του, ώστε ο κύκλος της ακρόασης να επαναληφθεί.

Ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας που προσθέτει πόντους στο τελικό αποτέλεσμα είναι ο συνήθης «δύσκολος δρόμος» των οποίο επιλέγει να ακολουθήσει ο Graves στο στιχουργικό κομμάτι. Με περιεχόμενο που περισσότερο εγείρει ερωτήματα παρά δίνει απαντήσεις περιπλέκει πνευματικές αναζητήσεις και θέματα όπως η θρησκεία, η πολιτική και οι πόλεμοι μέσω από ένα ψυχεδελικό φίλτρο, σίγουρα δεν αρκείται σε μια απλοϊκή επιφανειακή προσέγγιση.

Ενδεχομένως, το "The God-Shaped Void" να είναι περισσότερο ένα «εξαιρετικό metal άλμπουμ», παρά ένα «εξαιρετικό progressive metal άλμπουμ», υπό την έννοια ότι δεν παρουσιάζει κάτι ρηξικέλευθο, ούτε εστιάζει σε ιδιαίτερα τεχνικά παιξίματα. Αλλά, πρώτον η ουσία είναι στον κοινό τόπο, ήτοι στο «εξαιρετικό άλμπουμ» και δεύτερον ποιος τολμάει να πει ότι δεν είναι ουσιωδώς προοδευτική η μουσική προσέγγιση των Psychotic Waltz (και) σε αυτό το άλμπουμ;

Είναι βέβαιο ότι αρκετοί θα ισχυριστούν πως δεν βρίσκουν στους σημερινούς Psychotic Waltz κάποια στοιχεία του παρελθόντος που τους κατέστησαν τόσο ξεχωριστούς, αλλά στην πραγματικότητα, τα επίπεδα ποιότητας παραμένουν υψηλότητα, το μυαλό παραμένει ανοιχτό και το ταλέντο αποδεικνύεται ανεπηρέαστο. Κάπως έτσι, μακριά από αυταπάτες εμπορικής επιτυχίας και κάποιου είδους καταξίωσης – για αυτό άλλωστε χρειάστηκαν σχεδόν 10 χρόνια να το ολοκληρώσουν - οι Psychotic Waltz επιστρέφουν με ένα πραγματικά μεστό και εν τέλει απολαυστικό άλμπουμ.