Lunatic Soul

Φαίνεται πως ο ψηλός πολωνός είναι από αυτούς τους τελειομανείς, φαινομενικά ήπιους ανθρώπους, που όμως κρύβουν μέσα τους μια άσβεστη δημιουργική φωτιά. Μια φωτιά που αντί να αργοσβήνει με τα χρόνια, να θαμπώνει και να καλύπτεται από τον καπνό που βγάζει, γίνεται ολοένα και πιο ζωηρή. Μια σε καίει με την έντασή της, μια σε ζεσταίνει με τη θαλπωρή που βγάζει.

Στο αισίως έβδομο πόνημα με το μοναχικό του όχημα τους Lunatic Soul, ο Mariusz Duda αφήνει (μερικώς) πίσω του το σκοτάδι και τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς. Αντ’ αυτού, το οργανικό στοιχείο πρωταγωνιστεί, με σκοπό να δημιουργήσει μια παγανιστικού ύφους μυσταγωγία. Η έμπνευση βγαλμένη μέσα από παιδικές μνήμες, που όπως αναφέρει και ο τίτλος συνδέονται άρρηκτα με τη φύση και τα πρωτόγονα συναισθήματα της ελευθερίας. Το μονοπάτι μέσα από τα σκιερά δάση συμβολίζει τους φόβους μας, αλλά και τη δύναμη του να τους αντιμετωπίζουμε.

Έξι κομμάτια, το καθένα με τη δική του προσωπικότητα, απαρτίζουν το δίσκο. Το υπνωτικό "Navvie" ανοίγει τον χορό, με την ακουστική κιθάρα να έχει την τιμητική της στο ρυθμικό κομμάτι και τις πολυφωνίες σε συνδυασμό με τα κρουστά να θυμίζουν σαμανική τελετή. Στο "The Passage" οι progressive καταβολές του Mariusz δεν περνούν απαρατήρητες. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται περισσότερο και οι ιαχές ανάμεσα στα riffs δίνουν ένα πολεμικό τόνο, πριν περάσουμε στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου. Mια κλασική Lunatic Soul σύνθεση, που παρουσιάζει ενδιαφέρον με τα επεξεργασμένα φωνητικα και το φοβερό κλείσιμο όπου και πάλι οι φωνές δημιουργούν ένα μυστικιστικό ηχητικό πέπλο.

Αν μπορούσαμε να μεταφράσουμε σε ήχο έναν χορό στο δάσος γύρω από τη φωτιά, κατά τα παγανιστικά πρότυπα, τότε σίγουρα το "Oblivion" θα ήταν η απόλυτη μετάφραση. Πολύπλευρο, με όλα τα μουσικά στοιχεία να δένουν αρμονικά και να σε ταξιδεύουν σε μια άλλη, ίσως απλούστερη αλλά σίγουρα πιο όμορφη πραγματικότητα.

Το "Summoning Dance" είναι μια νότα αισιοδοξίας με εμφανείς Riverside καταβολές ειδικά στο δεύτερο μισό του κομματιού όπου και οι εντάσεις ανεβαίνουν και το riffing πρωταγωνιστεί. Για το κλείσιμο ο Mariusz μας κράτησε το καλυτερο. Στο "The Fountain", τα τύμπανα ξεκουράζονται, και η φωνή με την κιθάρα και τα πλήκτρα έρχονται περισσότερο στο προσκήνιο. Η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να συγκινηθώ με κομμάτι, και δεν ντρέπομαι να πω πως σε αυτό κυριολεκτικά δάκρυσα από την πρώτη φορά που το άκουσα.

"silence breaks apart
brightness comes to life
stream of sounds
wash away the darkness from my soul"

Πόσες στιγμές αλήθεια αυτή η επανασύνδεση με τη φύση και τις πραγματικές μας ανάγκες μπορεί να καθαρίσει το σκοτάδι που κρύβουμε μέσα μας. Το θρόισμα των φύλλων, ο ήχος του νερού που κυλά, πράγματα απλά που όμως είναι πολύτιμα σε μια ζωή θορυβώθη και ισοπεδωτική. Θα τολμήσω να πω πως το "The Fountain" είναι ένα από τα ομορφότερα κομμάτια σε όλη τη δισκογραφία του καλλιτέχνη.

Στην ειδική έκδοση του άλμπουμ υπάρχουν τρία ακόμη τραγούδια. Το "Vyraj" είναι όμορφο, χωρίς όμως να ξεχωρίζει ιδιαίτερα. Αντιθέτως, το "Hylophobia" έχει κάτι από παλιούς Riverside και ένα πολύ πιασάρικο riff. Τέλος, το "Transition2" είναι ένα σχεδόν τριαντάλεπτο κομμάτι, με αρκετά αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα, που μοιάζει λίγο σαν αναδρομή στο παρελθόν των Lunatic Soul, αγγίζοντας όλες τις πτυχές του ήχου που μας έχουν ξεδιπλώσει σε προγενέστερες δισκογραφικές δουλειές. Θα ξεχώριζα το ατμοσφαιρικό πέρασμα κάπου στη μέση που μου έβγαλε ένα πολύ νοσταλγικό συναίσθημα.

Σκέφτομαι μήπως καταλήγουμε να ακουγόμαστε λίγο γραφικοί όταν σχεδόν πάντα εκθειάζουμε τα δισκογραφικά πονήματα του εν λόγω κυρίου. Από την άλλη, είναι αντικειμενικά αξιοθαύμαστο το πώς καταφέρνει να προσφέρει διαρκώς δουλειές που ξεχειλίζουν μουσικό ενδιαφέρον, αλλά και συναισθηματική ειλικρίνεια. Ίσως αυτή η ειλικρίνεια να είναι που μιλάει στην ψυχή μας τελικά.