Yes

Μοιάζει ευχή και κατάρα να είσαι συλλέκτης των συνολικών δισκογραφικών πεπραγμένων των Yes, αφού οι σπουδαίοι Βρετανοί progressive rock γίγαντες παρουσιάζουν μια άνευ προηγουμένου παραγωγή κυκλοφοριών, με πληθώρα συλλογών και ζωντανά ηχογραφημένων δίσκων να κατακλύζουν την αγορά και να πληθαίνουν χρόνο με το χρόνο. Έτσι, με μονάχα ένα έτος να έχει παρέλθει από το "50 Live", το περσινό live άλμπουμ που γιόρταζε τη συμπλήρωση μισού αιώνα ύπαρξης της μπάντας, ακόμη ένας ανάλογος δίσκος εμφανίζεται φέτος, ο οποίος παρουσιάζει ένα ντοκουμέντο της εμφάνισης της στο Hard Rock Hotel του Las Vegas, τον Ιούλιο του 2019.

Με το lineup των Steve Howe, Alan White, Geoff Downes, Billy Sherwood και Jon Davison (με την επιπλέον παρουσία του Jay Schellen ως δεύτερου - guest - ντράμερ) να έχει σταθεροποιηθεί τα τελευταία χρόνια, τις ενστάσεις για την απουσία κάποιων μελών να είναι συνεχώς στο προσκήνιο, αλλά και την ίδια την μπάντα να αποδίδει, ως είθισται, εξαιρετικά επί σκηνής ανεξαρτήτως συνθέσεως μουσικών, οι εκπλήξεις του νέου live δίσκου είναι λίγες, αφορώντας κυρίως την παρουσία ορισμένων τραγουδιών στο tracklist του, αλλά και το σχέδιο του Roger Dean που φέρει στο εξώφυλλο του.

Το εναρκτήριο "No Opportunity Necessary, No Experience Needed", οικειοποιημένο πλέον από τους ίδιους παρά από τον αυθεντικό δημιουργό του (βλέπε Richie Havens) δίνει το στίγμα των εδώ επιλογών, αφού η μπάντα εκτελεί κομμάτια από την κορυφαία της περίοδο, κοινώς φτάνοντας το εύρος των επιλογών χρονικά μέχρι και το "Drama". Η παρουσία του "America" των Simon & Garfunkel, το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στην "Yesterdays" συλλογή, την πρώτη χρονολογικά που κυκλοφόρησε το σχήμα, έχει τη δική της σημασία, αφού είναι από τις σπάνιες φορές που έχει παιχτεί ζωντανά, όπως άλλωστε και η εδώ διασκευή τους στο κλασικό "Imagine".

Σε ό,τι αφορά το τελευταίο, η συμμετοχή του John Lodge (των Moody Blues), σε φωνητικά και μπάσο, αλλά και η παρουσία του Alan White, ο οποίος υπήρξε ντράμερ και της αυθεντικής ηχογράφησης από το 1971, αποτελεί έναν πολύ όμορφα αποδοσμένο φόρο τιμής στη μνήμη και το έργο του John Lennon, από ένα καλλιτεχνικό σχήμα αντίστοιχου βεληνεκούς. Κατά τα λοιπά, ιδιαίτερη μνεία αξίζει ο Steve Howe, ο οποίος στο συγκεκριμένο tour είχε αυξημένες αρμοδιότητες, αφού εμφανιζόταν επί σκηνής τόσο με τους Yes, όσο και με τους Asia, χωρίς προφανώς κανένα εκτελεστικό πρόβλημα παρά την πλέον προχωρημένη του ηλικία.

Το μοναδικό «ναι μεν, αλλά» της συγκεκριμένης κυκλοφορίας έγκειται σε δύο επί μέρους τομείς. Ο πρώτος, έχει να κάνει με την υπερπροσφορά κυκλοφοριών από πλευράς της μπάντας, η οποία λειτουργεί λογικότατα βάσει των νόμων της αγοράς, αλλά σε μια εμπορική μανιέρα που εν τέλει αφορά λίγους. Σε δεύτερο χρόνο, όσο κι αν θέλω να βλέπω τους Yes σαν μια «κολεκτίβα» σπουδαίων μουσικών, οι οποίοι πηγαινοέρχονται εντός του σχήματος και η παρουσία τους σε αυτό μονάχα ως σταθερή δεν πρέπει να θεωρείται, δεν μπορώ να μην έχω ενστάσεις για την - πλέον μόνιμη - θέση του Jon Davison. Σίγουρα, ο Αμερικάνος αποτελεί έναν αξιόλογο ερμηνευτή, έχοντας καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να «μιμείται» τόσο πειστικά τις ερμηνείες του Jon Anderson, που η απουσία του τελευταίου προκαλεί λιγότερη αίσθηση από ότι ίσως θα έπρεπε. Ωστόσο, με τον τελευταίο να συνεργάζεται μέχρι και πρόσφατα με τον Trevor Rabin και τον Rick Wakeman (ως μια εναλλακτική Yes εκδοχή), δεν αντιλαμβάνομαι τη σκοπιμότητα αυτής της «εμμονής» στον πρωήν τραγουδιστή των Glass Hammer.

Σε κάθε περίπτωση, το 17^ο ζωντανά ηχογραφημένο Yes άλμπουμ φαντάζει υπόθεση για εκείνους τους λίγους, φανατικούς ακροατές τους, οι οποίοι επιθυμούν να έχουν στην κατοχή τους όλα όσα το αγαπημένο τους σχήμα έχει να προσφέρει. Για τους υπόλοιπους, αλλά και σε ένα λιγότερο οπαδικό, μακροσκοπικό επίπεδο, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι σε ό,τι αφορά το status και τη σπουδαιότητα των Yes στην παγκόσμια μουσική κληρονομιά, περνώντας μάλλον απαρατήρητο μέσα στην πολυπληθή και συνεχώς αυξανόμενη δισκογραφία τους.