Ανασκόπηση 2018: Progressive Rock & Metal

Το τέλος των Rush

Μας το λένε πλαγίως από το 2015 αλλά δυστυχώς το 2018 έγινε επίσημο: οι Rush δεν υπάρχουν πλέον, γεγονός που έχει κυρίως να κάνει με τη χρόνια τενοντίτιδα του Neil Peart και τη συνολική απόσυρσή του από τα τύμπανα, αν και διαισθανόμαστε ότι συνολικά έχει χαθεί το κίνητρο γύρω από το brand name των Rush. Χάνεται έτσι και η τελευταία ελπίδα πολλών από εμάς να τους δούμε κάποτε ζωντανά, σε ένα από τα κορυφαία απωθημένα των Ελλήνων rock/metal οπαδών. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι οι δηλώσεις τους θα έχουν την αξιοπιστία του Ozzy ή των Tool. Πέραν αυτών όμως το τέλος των Rush, ενός από τα πιο επιδραστικά γκρουπ στην ιστορία του prog, μπορεί να είναι και μια ευκαιρία για να γιορτάσουμε 50 χρόνια μεγαλείου και ιδιοφυίας από μια υπεργκρουπάρα της οποίας η μουσική κληρονομιά θα είναι αισθητή μέχρι να σβήσει ο ήλιος. (A.K.)

Η επιστροφή των Conception

Με τις φήμες να οργιάζουν για αρκετό καιρό, το πολυπόθητο αλλά συνάμα ανέλπιστο reunion των εμβληματικών Νορβηγών progsters (20 και πλέον χρόνια από την τελευταία φορά που υπήρξαν πραγματικά ενεργοί κι εφτά από τη στιγμή της προσωρινής απόσυρσης του Roy Khan από τη μουσική βιομηχανία) δεν μας προσέφερε μονάχα προσδοκίες αλλά κι ένα EP που ικανοποίησε πλήρως τις αχόρταγες ορέξεις μας. (Σ.Κ.)

Οι Dream Theater στην Inside Out

Mε τη RoadRunner να χάνει αργά αλλά σταθερά την αίγλη που είχε παλιότερα σαν δισκογραφική, η αλλαγή για τους Dream Theater ήταν μάλλον αναπόφευτη. Η Inside Out από την άλλη, μια δισκογραφική που κράτησε το prog ζωντανό δίνοντας βήμα σε αξιόλογες μπάντες, με έναν ιδρυτή δηλωμένο οπαδό των Dream Theater, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και κατάφερε να τους φέρει στις τάξεις της. Μετά το αμφιλεγόμενο "The Astonishing" και με έναν φανερά πιο heavy προσανατολισμό, το "Distance Over Time" θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στη μεγάλη ιστορία της μπάντας, μένει να δούμε κατά πόσο θα φέρει και έναν αέρα αλλαγής. (Ν.Κ.)

Οι Between The Buried And Me στα Grammy

Τα grammy είναι ένας αστείος θεσμός, γιατί δεν έχουν ούτε κάποια συγκεκριμένη λογική, ούτε ξεκάθαρα κριτήρια, ούτε κάποια διαφάνεια στις επιλογές τους. Αλλά δεν παύουν να έχουν μεγάλη απήχηση και να φτιάχνουν τις καριέρες αυτών που βραβεύουν. Αδυνατώ να πιστέψω ότι αυτοί που τελικά προέκριναν το "Condemned To The Gallows" για υποψήφιο τραγούδι στη metal κατηγορία έχουν ακούσει έστω κι ένα ολόκληρο τραγούδι των Between The Buried And Me χωρίς να τους πονοκεφαλιάσει. Αλλά και μόνο που μια τόσο «αδάμαστη» μπάντα (για τα δεδομένα του mainstream) φτάνει στο επίπεδο να βρίσκεται σε αυτήν τη θέση, είναι κάτι που έχει την ιδιαίτερη αξία του και για τη metal μουσική γενικότερα και για το prog πιο συγκεκριμένα. (Χ.Κ.)

Devin Townsend Project on a hiatus​​

Ο τρελό-Devin χρόνο με τον χρόνο εδραιώνει τη θέση του μεταξύ των ηγετών της prog σκηνής και ως Devin Townsend Project είχε να επιδείξει ένα πολύ καλό σερί δίσκων, με το πιο πρόσφατο, το "Transcendence" να χαίρει σχεδόν καθολικής αναγνώρισης. Όμως, θα έπρεπε να περιμένουμε ότι ένας τόσο δραστήριος και υπερπαραγωγικός καλλιτέχνης θα κορεστεί και πιο γρήγορα. Κάτι που συνέβη και τον οδήγησε να βάλει τους DTP στον πάγο για απροσδιόριστο διάστημα. Όχι ότι θα σταματήσει να παράγει και να κυκλοφορεί μουσικές, αλλά μένει να δούμε τι και πως επιφυλάσσει το μέλλον, ελπίζοντας να μην μας λείψει το εν λόγω project για πολύ καιρό. (Χ.Κ.)

Plus: Επανακυκλοφορία του "Fly From Here" των Yes με φωνητικά από τον Trevor Horn - Κυκλοφορία των Steven Wilson Remixes των πρώτων πέντε άλμπουμ τους.

Σε μια χρονιά που περισσότερο απασχόλησαν τα διάφορα tribute άλμπουμ στη μνήμη του Chris Squire, οι θρυλικοί Yes αποφάσισαν να επανακυκλοφορήσουν το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο δίσκο τους, με τα φωνητικά μέρη ερμηνευμένα από τον Trevor Horn, τραγουδιστή τους την εποχή του "Drama". Συγχρόνως, στην αγορά εμφανίστηκε ένα πληρέστατο box set των πέντε πρώτων κυκλοφοριών τους, με την επιμέλεια του remix τους να έχει γίνει δια χειρός Steven Wilson, αλλά επίσης συνεχίστηκε και η "Cruise To The Edge" σειρά εμφανίσεων τους, με τον Tony Kaye να εμφανίζεται με την μπάντα ξανά έπειτα από το 1994. (Σ.Κ.)

Spock's Beard - Noise Floor

Oι Spock's Beard επανήλθαν στα επίπεδα του εξαιρετικού "Brief Nocturnes And Dreamless Sleep" και κυκλοφόρησαν ένα ακόμα άλμπουμ ποιοτικού κι εμπνευσμένου progressive rock, επιβεβαιώνοντας πως παραμένουν μια από τις καλύτερες μπάντες του ιδιώματος. (Σ.Κ.)

Arena - Double Vision

To κάποτε περιθωριοποιημένο prog rock πλέον βρίσκει περισσότερα ανοιχτά μυαλά να ακουστεί, και οι Arena σαν σταθερή αξία με το "Double Vision" παρέχουν μια παραδοσιακή μεν, ενδιαφέρουσα δε δουλειά, με αποκορύφωμα το 22λεπτο "The Legend Of Elijah Shade" να κλέβει την παράσταση και να κρατά το ενδιαφέρον του ακροατή. Όμορφες κιθάρες, δυνατές ερμηνείες φτιάχνουν μια ακόμη αξιόλογη προσθήκη στη δισκοθήκη μας. (N.Κ.)

Perfect Beings - Vier

Οι Αμερικανοί progsters είχαν ήδη δώσει καλά δείγματα γραφής, τίποτα όμως που θα μπορούσε να μας προετοιμάσει για την εμπειρία του τρίτου τους άλμπουμ "Vier". Ακόμα και ο όρος prog rock δεν μοιάζει ικανός να περιγράψει αυτό το πλήρως αντισυμβατικό μουσικό ταξίδι που δεν υπακούει σε δομές, κανόνες και συμβάσεις κανενός είδους. Πλήρης ελευθερία έκφρασης και ευρείς διασκελισμοί ανάμεσα σε rock, jazz, contemporary και ηλεκτρονική μουσική σε ένα ημι-αριστούργημα που αποδεικνύει ότι όσο “παραδοσιακό” και αν είναι το προοδευτικό rock μπορεί ακόμα να καινοτομεί και να εκπλήσσει. (Χ.Κ.)

Gazpacho - Soyuz

Μια από τις πλέον αξιόπιστες μπάντες του progressive rock οικοδομήματος χρησιμοποιεί τη γαλήνη και ζεστασιά των συνθετικών της αρετών για να μας προσφέρει ακόμη ένα κομψοτέχνημα λυρικού prog, μακριά από μανιέρες και στεγανά. (Σ.Κ.)

Kayak - Seventeen

Σπουδαία επιστροφή για τους Ολλανδούς progressive rockers, Kayak, με ένα άλμπουμ που έχει υποδειγματική τραγουδοποιία. Με μελωδίες που μοιάζουν βγαλμένες από μια άλλη εποχή, αλλά με ήχο σημερινό και με σημαντική βοήθεια νέων μουσικών, όπως ο Kristoffer Gildenlow (μπάσο), ο παλιόλυκος Ton Scherpenzeel έκανε την έκπληξη, κυκλοφορώντας μια από τις πιο όμορφες progressive rock δουλειές του 2018. (Χ.Κ.)

A Perfect Circle - Eat The Elephant

Δεν είναι το hype γύρω από τον Keenan, η προσμονή για το νέο Tool ή η 15ετής απουσία των A Perfect Circle που κάνουν το "Eat The Elephant" έναν σπουδαίο δίσκο. Είναι η εκθαμβωτική ποιότητα των τραγουδιών του, τραγούδια που πίσω από τον μινιμαλισμό και την απλότητα τους κρύβουν ωκεανούς δύναμης, συναισθημάτων και καλλιτεχνικής άποψης. Ο βηματισμός του ελέφαντα ταρακούνησε για τα καλά τον μοντέρνο rock κόσμο εν γένει και, ναι, η φωνητική ερμηνεία του Keenan εδώ είναι πιθανόν και το highlight της καριέρας του. (A.K.)

Coheed & Cambria - Vaxis: Act I - The Unheavenly Creatures​

Μετά από ένα άλμπουμ που εστίαζε στην πιο προσιτή πλευρά των Coheed And Cambria, το οποίο δεν ήταν και ιδιαίτερο επιτυχημένο, ο Claudio Sanchez επέστρεψε σε αυτό που ξέρει να κάνει πραγματικά καλά. Στο να γράψει ένα 70λεπτο, concept άλμπουμ που συνδυάζει άψογα το μοντέρνο, alternative hard rock με το progressive rock, γεμάτο πολύ ωραία τραγούδια. Και φυσικά τα κατάφερε εξαιρετικά. (X.K.)

Oak - False Memory Archives

Έτσι ξαφνικά και με μόνη παρακαταθήκη το προ πενταετίας ντεμπούτο τους, οι Νορβηγοί Oak παρέδωσαν με το "False Memory Archive" ένα ανεξήγητα ποιοτικό άλμπουμ που δεν τους βάζει απλά στον prog χάρτη αλλά τους μετατρέπει σε σοβαρό φαβορί για τις καλύτερες μπάντες που έρχονται. Έχοντας απόλυτα προσωπικό στυλ που ενσωματώνει κλασικές, electronic και pop αποχρώσεις, οι Oak μοιάζουν σαν τα ηπιότερα ηχητικά ξαδέρφια των Leprous και τολμούν να κοιτάξουν στα μάτια τους prog γίγαντες. Αναπάντεχο album από μια μπάντα που μαγεύει κάθε έναν από τους λίγους ακόμα ακροατές τους. (Α.Κ.)

Vola - Applause Of A Distand Crowd

Ξεφεύγοντας από το πλέον κορεσμένο και κλισαρισμένο Djent, οι Vola τολμούν να πάνε τον ήχο τους παραπέρα, ρισκάρουν να ξενίσουν αρκετό από το κοινό που έχουν, αλλά καταφέρνουν να φτιάξουν ένα άλμπουμ γεμάτο από μαγευτικές μελωδίες και ιδιαίτερα ηχοχρώματα, σε μια σχεδόν ονειρική ατμόσφαιρα. H εξομάλυνση του ήχου, οι ελαφρύτερες κιθάρες και τα σε σημεία ρετρό πλήκτρα, μοιάζουν να κάνουν ένα ιδιόμορφο πάντρεμα '80s prog rock, με όλη την παικτική και ρυθμική ιδιαιτερότητα που ορίζει το εμπνευσμένο από τους Meshuggah υποείδος του μεταλλικού χώρου. Ένα καλοδουλεμένο διαμαντάκι που εγγυημένα όλο και σου κολλάει κάποια μελωδία στο μυαλό. (Ν.Κ.)

Lunatic Soul - Under The Fragmented Sky

Το alter ego των Riverside και καθαρτήριο του Mariusz Duda, αποτυπώνει και αυτήν την εύθραυστη, εσωστρεφή πλευρά του, που κάποιες εκφάνσεις της φαίνονται στους Riverside. Όταν τα 36 λεπτά του EP θεωρούνται (αφελώς) «απομεινάρια» του "Fractured", αντιλαμβάνεται κανείς για το επίπεδο της μουσικής με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος. Όπως πάντα πειραματικό, με ηλεκτρονικά στοιχεία, στοιχειωτικά φωνητικά αλλά και αυτή τη γλυκόπικρη μελαχολία που χαρακτηρίζει καθετί που αγγίζει ο Mariusz, αποτελεί ένα σύντομο αλλά αξιομνημόνευτο ταξίδι. (Ν.Κ.)

Roine Stolt's The Flower King - Manifesto Of An Alchemist

Μια δουλειά που ικανοποιεί την πλειονότητα των οπαδών της μουσικής του πολυπράγμονα Roine Stolt και αποτελεί ένα ακόμα ποιοτικό άκουσμα για τους λάτρεις του παραδοσιακού, retro prog. (Σ.Κ.)

Soft Machine - Hidden Details

Στην επέτειο των 50 (!) ετών από το ντεμπούτο τους και 37 (!!) ετών από το προηγούμενο studio άλμπουμ τους, αυτοί εδώ οι Canterbury θρύλοι επέστρεψαν από το πουθενά για να δείξουν σε όλους τους νεότερους πως γίνεται η δουλειά. Το "Hidden Lights" αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι αυτό που κάνει ένα προοδευτικό σχήμα σπουδαίο δεν είναι το στυλ, ο ήχος και τα παιξίματα του. Είναι αυτή η ρημάδα η προσωπικότητα, αυτοί που για την οποία όλοι παλεύουν και λίγοι κατακτούν. Αυτή που στους Soft Machine περισσεύει για πέντε ακόμα δεκαετίες. Μαγεία, χωρίς στάλα νοσταλγίας και αναχρονισμού. (Α.Κ.)

Kino - Radio Voltaire

Η επιστροφή των Kino αποτελεί μια πραγματικά άρτια πρόταση για τους φίλους του βρετανικού prog και μάλιστα, με κάποιο τρόπο, το "Radio Voltaire" είναι πολύ ανώτερο από τα δυο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει με το προσωπικό του σχήμα ο John Mitchell. (Σ.Κ.)

Glass Hammer - Chronomonaut

Και οι Glass Hammer το βιολί τους. Φτάνοντας αισίως στο 18ο studio άλμπουμ τους, οι Αμερικανοί progsters δεν δείχνουν ακόμα σημάδια καλλιτεχνικής κόπωσης. Το "Cromononaut" αντίθετα έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από εξαιρετικές δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει στην τρέχουσα δεκαετία και οι ανεπτυγμένες jazz γεύσεις που προσθέτουν κάνουν το πιάτο ακόμα νοστιμότερο, γαργαλώντας και τους πιο ανικανοποίητους prog ουρανίσκους! (Α.Κ.)

Dilemma - Random Acts Of Liberation

Οι Ολλανδοί Dilemma είχαν κάνει μια μικρή αίσθηση στα τέλη των '90s, αλλά διαλύθηκαν μάλλον άδοξα μετά από μερικά χρόνια για να επανενωθούν το 2012, αλλά κάπου στην πορεία ο τραγουδιστής τους τα παράτησε και φαινόταν πως το τέλος θα ήταν οριστικό. Όμως, επανήλθαν και κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το δεύτερο στούντιο άλμπουμ τους, το οποίο περιλαμβάνει μερικές εξαιρετικές progressive rock συνθέσεις, με εστίαση στη μελωδία. Δυο πράγματα που το κάνουν να ξεχωρίζει είναι ότι τη θέση του frontman έχει αναλάβει ο Dec Burke (των Frost*) και ότι τον ήχο έχει επιμεληθεί ο σπουδαίος Rich Mouser. Από τις όμορφες εκπλήξεις του 2018. (Χ.Κ.)

Southern Empire - Civilisation

Μονάχα μια ματιά στο εξώφυλλο του δεύτερου άλμουμ των Southern Empire μας προϊδεάζει επαρκέστατα για το μεγαλοπρεπές περιεχόμενο του, μιας και η θύμηση εκείνων των Transatlantic των πρώτων τριών άλμπουμ παραείναι έντονη οπτικά. Και μουσικά, πάντως, οι Αυστραλοί δεν πάνε πίσω, αφού με μόλις τέσερα τραγούδια και 68 λεπτά μουσικής ακολουθούν ιδανικά τις διδαχές των μεγάλων του είδους (βλέπε και προαναφερθέντες, Neal Morse Band μεταξύ άλλων), δείχνοντας πως το μέλλον τους ανήκει. (Σ.Κ.)

Yuka & Chronoship - Ship

Φθάνοντας αισίως στο τέταρτο της δημιούργημα, η συνθέτρια (και keyboard-ίστρια) Yuka Funakoshi και η εκλεκτή παρέα εκπληκτικών μουσικών που τη συνοδεύει, συνεχίζει να παράγει μουσικές με το θυμικό στο grandiose prog rock παρελθόν και το βλέμμα στο μέλλον. Μάλιστα, το "Ship", φαντάζει ως το πιο προσβάσιμο άλμπουμ τους μέχρι τώρα, οπότε όσοι δεν γνωρίζατε την περίπτωση τους, σπεύσατε. (Σ.Κ.)

Sonar with David Torn - Vortex

Ως γνωστόν, δεν υπάρχει μέτρια μπάντα από την Ελβετία και οι Sonar δεν κλονίζουν αυτό το δόγμα. Γνήσιοι πειραματιστές, ενώνουν δυνάμεις με τον θρυλικό πρωτοπόρο κιθαρίστα David Torn και κυκλοφορούν μια δουλειά που χαρτογραφεί έναν ακόμα άγνωστο ηχητικό κόσμο όπου βασιλεύουν τρίτονες κιθάρες, δάση από πολύχρωμα κουμπάκια και σοφά King Crimson μετρήματα. Δίσκος απαιτητικός μα μαγευτικός κι ένα κλειστοφοβικό trip που θα μπορούσαν να γεννήσουν οι Meshuggah αν έβγαζαν τις παραμορφώσεις και άκουγαν περισσότερο avant/space rock. (Α.Κ.)

Onsegen Ensemble - Duel

Για όποιον δεν το έχει αντιληφθεί ακόμα, η Φινλανδία τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει επίπεδο εξόφθαλμα και οι Onsegen Ensemble μας χαρίζουν ένα ακόμα επιχείρημα. Progressive, post rock, symphonic, folk, όποιο συστατικό κι αν θεωρήσεις κυρίαρχο στη μουσική αυτής εδώ της σοφιστικέ κολεκτίβας έχει ελάχιστη σημασία. Αυτό που μένει είναι το συναρπαστικό μωσαϊκό ηχοχρωμάτων που δημιουργούν, ένα γοητευτικό κι αινιγματικό ταξίδι από ένα σχήμα που μοιάζει να εκφράζει το πιο γνήσια ελεύθερο δισκάκι του 2018. (Α.Κ.)

Riversea - The Tide

Αν το συναίσθημα μετρούσε περισσότερο από κάθε άλλο χαρακτηριστικό στην προοδευτική μουσική του σήμερα, οι Riversea και το πανέμορφο δεύτερο τους άλμπουμ θα είχαν πολλαπλάσια αναγνώριση απ’ ό,τι απολαμβάνουν. Ακόμη κι έτσι, όμως, η αισθαντική φωνή του Marc Atkinson ντύνει υπέροχα τις συνθέσεις του "The Tide", με τους Marillion της εποχής Hogarth να φαντάζουν ό,τι πιο κοντινό στον ήχο του δίσκου. (Σ.Κ.)

Riverside - Wasteland

Σαν τον αναγεννημένο φοίνικα, μετά τη σημαντική απώλεια του κιθαρίστα τους και την αμφίβολη συνέχειά τους ως μπάντα, οι Riverside επέστρεψαν εμφατικά, χωρίς περιστροφές και θέλοντας όχι να καλύψουν, αλλά να τιμήσουν την απουσία του αδικοχαμένου Piotr. Παντρεύοντας στοιχεία από το παρελθόν και το παρόν τους, με μπροστάρη τον Mariusz ρίχνουν μια αισιόδοξη ματιά στο μέλλον, και καταφέρνουν να μην χάσουν την ταυτότητα τους αλλά ούτε και να επιτηδεύσουν τη μουσική τους. Αντιθέτως, με ένα μείγμα συναισθημάτων, εντάσεων και χρωμάτων, σαν πραγματικό "Wasteland", μέσα από μια ατέρμονη περιπλάνηση κρύβουν μικρούς θησαυρούς γι αυτούς που ξέρουν που να κοιτάξουν ώστε να τους ανακαλύψουν. (N.K.)

Haken - Vector

Δουλειές σαν κι αυτή δικαιώνουν όσους τοποθετούν τους Haken μεταξύ των κορυφαίων εκπροσώπων της progressive metal σκηνής των ημερών μας, κερδίζοντας επάξαι τον τίτλο του καλύτερου αμιγώς progressive δίσκου της χρονιάς. (Σ.Κ.)

Between The Buried And Me - Automata I & II

Ήταν η χρονιά τους. Πολλοί δεν κατάλαβαν τη σκοπιμότητα του διαχωρισμού των δύο σιαμαίων Automata όμως το πείραμα πέτυχε για τους BTBAM τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά. Μετά από μια στιβαρή πορεία, η μπάντα φαίνεται ότι φτάνει στη δημιουργική της κορυφή, το σημείο εκείνο όπου το ακραίο progressive που χρόνια εκπροσωπούν ενώνεται με την κληρονομιά των Dream Theater, ειδικά στο ''Automata II''. Κορυφαία άλμπουμ που δύσκολα θα ξεπεραστούν από τους ίδιους - εκτός αν τους υποτιμάμε κι έχουν ήδη σαλπάρει να γίνουν όντως οι νέοι Theater. Βρε λες; (Α.Κ.)

Voivod - The Wake

Το τεράστιο παρελθόν τους είναι απλά η μαγιά για νέα πράγματα, με τους Καναδούς να καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν ακόμη έναν άκρατα δημιουργικό, συναρπαστικό δίσκο προοδευτικού χάους. (Σ.Κ.)

Oceans Of Slumber - The Banished Heart

Οι Oceans Of Slumber διαθέτουν την Cammie Gilbert, μια από τις κορυφαίες αν όχι την κορυφαία σύγχρονη metal τραγουδίστρια. Για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, το "Banished Heart" εμπεριέχει υλικό που όταν εξερευνεί ατμοσφαιρικά ή προοδευτικά μονοπάτια μεγαλουργεί, όταν δε αναλώνεται σε ακρότητες είναι απλώς ανεκτό. Το καλό είναι ότι η μπάντα μεγαλώνει και έχει τη δυνατότητα να αφήσει εποχή αρκεί να καταλάβει τι θησαυρό έχει στα χέρια της. Σε κάθε περίπτωση, από τις πιο ενδιαφέρουσες metal μπάντες για να παρακολουθεί κανείς. (Α.Κ.)

Conception - My Dark Symphony EP

Καλλιτεχνικά μιλώντας, αυτή ήταν ίσως η σημαντικότερη στιγμή για το metal της χρονιάς που πέρασε. 21 χρόνια έπειτα εκείνο το υπέροχο "Flow", οι Νορβηγοί μάστορες επέστρεψαν με αυτό το EP και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Θα περίμενε κανείς ο ήχος τους να μοιάζει αναχρονιστικός, είναι τέτοια όμως η ποιότητα και η ταυτότητα τους που τελικά ακούγονται ολόφρεσκοι και πλήρως ανταγωνιστικοί προς τη νεότερη γενιά prog γκρουπ. Το δείγμα βέβαια είναι μικρό και χρειαζόμαστε επειγόντως ένα full length, αλλά η ανατριχίλα του "Feather Moves" μας κλείνει το μάτι! (Α.Κ.)

Seventh Wonder - Tiara

Το βάρος του παρελθόντος τους, σε συνδυασμό με την έκθεση του τραγουδιστή τους Tommy Karevik στους Kamelot, μας έκανε να σκεφτόμαστε εάν το "Tiara", ο πρώτος δίσκος των Seventh Wonder μετά από 8 ολόκληρα χρόνια θα μπορούσε να ανταπεξέλθει των προσδοκιών. Γι’ ακόμη μια φορά λοιπόν, το λυρικό Prog-power της μπάντας βάζει γυαλιά σε όλους, σφύζει από μελωδία, ποικιλία και φυσικά φοβερές ερμηνείες από τον Tommy. Μια πλήρης και απολαυστική δουλειά, με έναν καλώς εννοούμενο αέρα '90s που φέρνει ένδοξες στιγμές στο μυαλό. (Ν.Κ.)

Redemption - Long Night's Journey Into Day

Η αλλαγή πίσω από το μικρόφωνο με τον Tom Englund (Εvergrey) να παίρνει τη θέση του Ray Alder (Fates Warning) σίγουρα προκάλεσε το ενδιαφέρον αλλά και μια σχετική ανησυχία, αφού η φωνή του Ray είχε συνδεθεί άρρηκτα με τους Redemption. Xωρίς λοιπόν ο δίσκος να αποτελεί κάτι το ρηξικέλευθο για τη μπάντα, είναι μια ακόμη ποιοτική και τίμια προσθήκη στη δισκογραφία τους, με τα κλασσικά δυνατά riff, μπόλικα κιθαριστικά σόλο και αρκετές πιασάρικες μελωδίες. Αν κάτι χαρακτηρίζει τους Redemption, αυτό είναι σίγουρα η συνέπεια. (Ν.Κ.)

Kingcrow - The Persistence

Τους πήρε επτά άλμπουμ αλλά ίσως έφτασε τελικά ο καιρός που ένα ευρύτερο ακροατήριο θα εκτιμήσει το progressive των Ιταλών Kingcrow. Το ''The Persistence'' είναι ένας πανέμορφος δίσκος από ένα γκρουπ που μυστηριωδώς έχει βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στον κλασικό Theater ήχο και στις μοντέρνες, τύπου Leprous εκφάνσεις του ιδιώματος. Πάρα πολύ καλή περίπτωση γκρουπ που αξίζει να ανακαλύψεις. Σε προειδοποιούμε, θα βρεις κάμποσες κομματάρες εδώ πέρα! (Α.Κ.)

Orphaned Land - Unsung Prophets And Dead Messiahs

Μπορεί σε μεγάλο βαθμό να έχουν απωλέσει τη μοναδικότητά τους και να φλερτάρουν επικίνδυνα με ένα καθαρά «τσιφτετελάδικο» χαρακτήρα, ωστόσο παραμένουν μια ιδιαίτερη μπάντα με ενδιαφέρον για όποιον αρέσκεται στον ανατολίτικο αέρα τους. Με σημαντικούς guest (Steve Hackett (Genesis), Hansi Kursch (Blind Guardian), Thomas Lindberg (At The Gates) προσπαθούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις, ωστόσο χωρίς να αγγίζουν τα επίπεδα του παρελθόντος είναι ακόμη ξεχωριστοί σε αυτό που κάνουν. (Ν.Κ.)

Tesseract - Somber

Οι Βρετανοί πρωτοπόροι του djent ήχου έχουν προλάβει ήδη να θεωρούνται ταυτόχρονα μεγάλη και αμφιλεγόμενη μπάντα μετά από τέσσερα μόλις full length. Αυτό δεν αλλάζει την ουσία όμως ότι, παρά τη μικρή του διάρκεια, το ''Sonder'' τους βρίσκει σε εξαιρετική συνθετική και στιλιστική φόρμα, αποτελώντας πιθανόν και τον καλύτερο τους δίσκο ως τώρα. Ο τερατώδης, κολοσσιαίος τους ήχος είναι πάντα εδώ, ο Daniel Tompkins επίσης και τα πολλά post/ambient στοιχεία μοιάζουν να εξυπηρετούν τη μουσική καλύτερα από ποτέ. Το μόνο που λείπει από τους TesseracT είναι να εμφυσήσουν εμπιστοσύνη και σταθερότητα στο κοινό τους και από αυτήν την άποψη, το "Sonder" μοιάζει να προσφέρει εύφορο χώμα για να φυτευτεί ο σπόρος. (Α.Κ.)

Monuments - Phronesis

Ένα βαρύ πάρτυ έμελλε να οργανώσουν οι Monuments, με βασικά στοιχεία τα χορευτικά riff, τις πιασάρικες μελωδίες αλλά και την ένταση που οφείλει να έχει κάθε πάρτυ που σέβεται τον εαυτό του. Χωρίς ιδιαίτερη καινοτομία αλλά ούτε και το στοιχείο της έκπληξης, θεμελιώνονται δικαίως ανάμεσα στις πιο ισχυρές δημιουργικές δυνάμεις του χώρου, και μας κάνουν να ανυπομονούμε να χτυπηθούμε στους ρυθμούς τους που σίγουρα απογειώνονται σε live περιβάλλον. (Ν.Κ.)

Ihsahn - Amr

Παίζοντας πλέον μόνος του, ο Ihsahn δεν λογαριάζει κανέναν και τίποτα. Έχει χαράξει το δικό του μονοπάτι, πειραματιζόμενος αλλά χωρίς να χάνει τη μαυρομεταλλική νοοτροπία του. Μπολιάζοντας το progressive metal με ηλεκτρονική μουσική, με μερικά θανατηφόρα riff αλλά και μια σε σημεία pop αισθητική, ακούγεται πάντα επίκαιρος και πάντα ενδιαφέρων, πράγμα αξιοθαύμαστο για έναν μουσικό που βρίσκεται στα 43 του χρόνια και με πολλές φοβερές δουλειές στο βιογραφικό του. (Ν.Κ.)

Distorted Harmony - A Way Out

Εξελίσσοντας τον ήχο τους και ακολουθώντας τα μονοπάτια που ορίζει το modern prog της εποχής, οι Ισραηλινοί επαναπροσδιορίζουν την εικόνα τους και χαρίζουν έναν καλοδουλεμένο δίσκο που δημιουργεί ξανά προσδοκίες για τη συνέχεια. (Σ.Κ.)

Plini - Sunhead

Μπορεί το "Sunhead" να διαρκεί μόνο είκοσι λεπτά, αλλά η μουσική του πυκνότητα το κάνει να κοιτά στα ίσια δουλειές της μιας ώρας. Ο Plini έχει πλέον καταξιωθεί στο χώρο της μοντέρνας instrumental μουσικής, και το νέο του εγχείρημα δείχνει πως η έμπνευση περισσεύει. Ένα μείγμα Meshugg-ικών ρυθμών, με επιρροές από Αlan Ηoldsworth, Steve Vai, αλλά και τη ραφιναρισμένη λεπτομέρεια του Joe Satriani, δημιουργούν ένα πραγματικά πλούσιο και ενδιαφέρων ήχο που θα αγγίζει κάθε φίλο της προοδευτικής μουσικής. (Ν.Κ.)

Steven Wilson - Home Invasion: In Concert At The Royal Albert Hall

Τον περασμένο Ιούλιο μια από τις απολύτως μηδαμινές παράπλευρες απώλειες των φονικών πυρκαγιών που έπληξαν την Αττική ήταν και η ακύρωση της συναυλίας του Steven Wilson. Οκ, η Τεχνόπολη δεν είναι Royal Albert Hall, αλλά μάλλον χάσαμε μια μοναδική συναυλία αν μπορούμε να κρίνουμε από το DVD που κυκλοφόρησε λίγο αργότερα μέσα στη χρονιά. Το "Home Invasion" είναι ένα ακόμα ντοκουμέντο ότι καλλιτεχνικά ο Wilson έχει ξεφύγει πολύ μπροστά από τον δεύτερο... (X.K.)

Ayreon - Ayreon Universe

Η πρώτη φορά που οι Ayreon θα ανέβαιναν στη σκηνή θα ήταν δεδομένα ξεχωριστή και λαμπερή και φυσικά δεν θα ήταν δυνατό να μην απαθανατιστεί σε ένα DVD. Μέσα από τις τρεις sold-out βραδιές, η κυκλοφορία παρουσιάζει τα όσα σπουδαία έλαβαν χώρα, με σπουδαίους ερμηνευτές να ανεβοκατεβαίνουν στη σκηνή και να αποδίδουν τις μοναδικές συνθέσεις του Arjen Lucassen. (X.K.)

Opeth - Garden Of The Titans - Live At The Red Rocks Ampitheatre

Οι Opeth βρίσκονται σε πολύ καλό φεγγάρι, τόσο δημιουργικά όσο και σε επίπεδο απόδοσης στις συναυλίες τους και αυτός ήταν ο κύριος λόγος που θέλησαν να κυκλοφορήσουν ένα νέο DVD. Η ιδιαίτερη τοποθεσία στο Red Rocks αμφιθέατρο ήταν ένας ακόμα λόγος και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει για αυτή την απόφαση, καθώς δεν είναι υπερβολή να πει κάποιος ότι οι Σουηδοί μοιάζουν καλύτεροι από ποτέ επί σκηνής σε αυτό το DVD. (X.K.)

The Neal Morse Band - The Similitude Of A Dream: Live In Tilburg / Morsefest 2017: Testimony Of A Dream

Διπλό χτύπημα όσον αφορά στις Live κυκλοφορίες από τον Neal Morse και την μπάντα του. Πρώτα κυκλοφόρησε το DVD από την εμφάνιση στο Tilburg κατά την περιοδεία που παρουσίαζαν ολόκληρο το τρομερό "The Similitude Of A Dream" και προς το τέλος του έτους κυκλοφόρησε το χορταστικό box-set του "Testimony Of A Dream" στο οποίο απαθανατίζονται όλα όσα έγιναν στο MorseFest 2017, το ετήσιο φεστιβάλ που διοργανώνει ο Morse στο Nashville. Και τα δυο είναι εξαιρετικά, με το πρώτο πιο σύντομο και συμπαγές και το δεύτερο larger than life σε περιεχόμενο και με εντυπωσιακό packaging. (X.K.)

Haken - L-1VE

Μερικούς μήνες πριν κυκλοφορήσουν το νέο τους στούντιο άλμπουμ, οι Haken κυκλοφόρησαν την πρώτη ζωντανή δουλειά τους, που αποτυπώνει μια βραδιά από την περιοδεία για το "Affinity". Στο DVD του "L-1VE" είναι αντιληπτό ότι οι Haken βρίσκονται σε ανοδική πορεία, βαδίζοντας στα χνάρια των μέντορων τους, των Dream Theater και δείχνοντας πως μπορούν σταδιακά να ηγηθούν του prog metal χώρου. Και μας δίνουν και μια ευκαιρία να δούμε τι δεν βλέπουμε. (X.K.)

Plus: Fates Warning - Live Over Europe

Αν και αρχικά περιμέναμε η νέα ζωντανή κυκλοφορία των Fates Warning να προέρχεται μόνο από την εμφάνισή τους στη χώρα μας (βέβαια, αυτό έχει γίνει ήδη), τελικά το "Live Over Europe" (όπως μαρτυράει ο τίτλος του) έχει ηχογραφήσεις από διάφορες στάσεις της τελευταίας ευρωπαϊκής τους περιοδείας και αποτυπώνει την πολύ καλύτερη κατάσταση στην οποία βρέθηκε η μπάντα στο δεύτερο σκέλος έναντι του πρώτου. Και τα δυο πέρασαν από τη χώρα μας, οπότε το γνωρίζουμε καλά. Σε κάθε περίπτωση, το χορταστικό σετ και η καλή απόδοση καθιστούν την εν λόγω κυκλοφορία τουλάχιστον αξιόλογη και με λόγο ύπαρξης. (X.K.)

The Sea Within - The Sea Within

Η πιο εντυπωσιακή νέα είσοδος στα prog δρώμενα - από πλευράς ονομάτων που απαρτίζουν το συγκρότημα - ήταν αυτή των The Sea Within, του supergroup που συνέστησε ο Roine Stolt, βλέποντας μάλλον ότι τα υπόλοιπα μέλη των Transatlantic δεν έχουν πολλή όρεξη να βάλουν σε λειτουργία το prog supergroup. Πήρε από το πάνω ράφι τραγουδιστες (Daniel Gildenlow & Casey McPherson) και drummer (Marco Minnemann), πήρε έναν άσημο αλλά με γαλόνια πληκτρά (Tom Brislin) και τον παλιόφιλο Tomas Bodin και προσπάθησαν να γράψουν όλοι μαζί μουσική. Το αποτέλεσμα είναι συμπαθητικό και σίγουρα ποιοτικό progressive rock, αλλά όπως παραδέχτηκε κι ο Stolt κάποιοι δεν έχουν συνηθίσει να δουλεύουν τόσο δημοκρατικά μέσα σε μια μπάντα και αυτό εν τέλει φαίνεται. (X.K.)

Ring Van Mobius - Past The Evening Sun

Ως «progressive rock κατευθείαν από το 1971, αλλά δημιουργημένο σήμερα» περιγράφει τη μουσική της η νορβηγική μπάντα από Karmøy και η αλήθεια είναι πως πετυχαίνει διάνα στο να προσδιορίσει την ηχητική της κατεύθυνση, καθώς το υλικό του ντεμπούτου της ακούγεται σαν από κάποιο χαμένο ELP άλμπουμ, με ολίγην από Van Der Graaf Generator. (Σ.Κ.)

All Traps On Earth - A Drop Of Light

Anglagard. Η μαγική λέξη που δικαίως ξεσηκώνει αλαλαγμούς χαράς και όρκους αφοσίωσης από την πλειονότητα των οπαδών του συμφωνικού prog. Οι All Traps On Earth αποτελούν τα ¾ των Anglagard και, τέλος πάντων, η παρουσία του mastermind Johan Brand αρκεί. Το ντεμπούτο τους "A Drop Of Light" κυκλοφόρησε στα μέσα φθινοπώρου και μία μόνο ακρόαση αρκεί για να καταλάβεις γιατί επισκίασε αμέσως κάθε άλλη συγγενική κυκλοφορία μέσα στο 2018. Μεγαλειώδες, οργασμικό, ατελείωτο symphonic όργιο που δεν προσφέρει κάτι καινούριο στην προοδευτική μουσική, εν τούτοις η φαντασία και οι ηχητικές περιπέτειες που γεννάει εμπνέουν δέος. (Α.Κ.)

Howling Sycamore - Howling Sycamore

Τι θα περίμενες από ένα νέο project που αποτελείται από τους Jason McMaster (Watchtower), Davide Tiso (Ephel Duath) και Hannes Grossman (Necrophagist, Obscura); Δεν ξέρω πόσοι πήραν χαμπάρι την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου τους, όσοι πάντως δώσουν την προσοχή τους θα αποζημιωθούν με εκτυφλωτικό tech extreme metal που αγκαλιάζει τέσσερις δεκαετίες ακραίας προοδευτικής αντίληψης και βρίσκει χώρο και για κάποιους jazz πειραματισμούς. Προσευχόμαστε να συνεχίσουν. (Α.Κ.)

Gleb Kolyadin - Gleb Kolyadin

Δεν χρειαζόμασταν το ντεμπούτο solo άλμπουμ του Gleb Kolyadin για να αντιληφθούμε πόσο καλός πιανίστας/συνθέτης είναι αφού ο mastermind των Iamthemorning έχει ήδη παραδώσει τα διαπιστευτήρια του στις δύο δουλειές των Ρώσων progsters. Αυτό δεν μειώνει όμως την απόλαυση της μοναδικής του δεξιοτεχνίας, σφραγίζοντας ένα prog που μένει καθαρά προσανατολισμένο στην κλασική μουσική και το fusion. Έξτρα δόλωμα οι συνεργασίες κορυφής - Gavin Harrison, Jordan Rudess, Steve Hoggarth ανάμεσα σε άλλους, με την παράσταση να κλέβει ο Mike Moss των Antimatter - και οι πλουσιες ενορχηστρώσεις που κάνουν αυτό το ντεμπούτο να μοιάζει με μία έντεχνη φαντασμαγορία. Άξιος! (A.K.)

Poem - Unique

Έχοντας πλέον υψηλές προσδοκίες μετά την επιτυχία του "Skein Syndrome", φαίνεται πως οι Poem δεν αγχώθηκαν και παρέμειναν προσηλωμένοι στο μουσικό τους όραμα. Με περιπετειώδη διάθεση αλλά και χωρίς να χάνουν τα θεμελιώδη στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν, μπορεί να μην είναι τόσο "Unique", αλλά είναι σίγουρα ποιοτικοί και συνεπείς. Αυτό το ακουστικό πέρασμα του "Euthanasia" αρκεί για να πιάσει κανείς την ουσία αυτής της μπάντας. Αγνό συναίσθημα. (N.K.)

Methexis - Topos

Το "Topos" διεκδικεί μια θέση ανάμεσα στα πιο μεγαλεπήβολα άλμπουμ που έχει βγάλει ποτέ η Ελληνική prog σκηνή, όχι εξαιτίας της δομής του (δύο 20λεπτες instrumental συνθέσεις) ή της πλούσιας του ενορχήστρωσης αλλά για το καλλιτεχνικό πάντρεμα που επιχειρεί ανάμεσα σε prog rock, contemporary classical, jazz και cinematic ήχους. Ο Νικήτας Κίσσωνας και το σπουδαίο αυτό project αξίζει μια θέση δίπλα στους μεγάλους - εγχώριους και παγκόσμιους - γιατί η μουσική που παράγεται είναι τέτοια. Παραμένει όμως και αντισυμβατική, μοναχική και μυστηριώδης, στοιχείο που (θα έπρεπε να) ενισχύει την καλλιτεχνική του αξία. Εγκληματική αμέλεια το να τους αγνοήσεις. (A.K.)

Mother Turtle - Zea Mice

Τρίτο άλμπουμ για τους Θεσσαλονικείς Mother Turtle και αυτό που έλαμπε αχνά κάτω από την επιφάνεια αρχίζει να μοιάζει με πραγματικό χρυσάφι. Το ''Zea Mice'' συγκροτεί ένα περιπετειώδες prog που ενσωματώνει υψηλότατες δόσεις καθαρού πειραματισμού, avant garde διαθέσεων και jamming καταβολών, σε ένα αμάλγαμα που δεν συναντάμε συχνά. «Δύσκολος» και λεπτομερής δίσκος που ανταμείβει πλουσιοπάροχα τον ακροατή που θα επενδύσει τον χρόνο και τη σκέψη του. (A.K.)

Takis Barbagalas - Nocturne

Έχοντας φτάσει στο σημείο να συγκρίνεται μόνο με το παρελθόν του, ο Έλληνας κιθαρίστας καταφέρνει να παρουσιάσει μία δουλειά που μπαίνει στις κορυφαίες της δισκογραφίας του και είναι ικανή να αντέξει στο χρόνο. (Σ.Κ.)

Empty Frame - Who Wants To Ride The Horse

Με τις αντιθέσεις με τις οποίες ευεργετείται ο δίσκος να εντείνονται στοχευμένα αλλά να μην επικρατούν εξ ολοκλήρου και με μια διευρυμένη post-rock σύνδεση να υπάρχει περισσότερο διαισθητικά, το "Who Wants To Ride A Horse" στέκεται ως ένα άλμπουμ συνολικών κι όχι επιμέρους ακροάσεων στον ευρύτερο prog χώρο. (Σ.Κ.)

Crippled Black Phoenix - Great Escape

Δεν είναι εύκολο να θεωρήσεις το ''The Great Escape'' ακριβώς απογοήτευση τη στιγμή που εμπεριέχει σχεδόν τα πάντα από όσα επιθυμεί να ακούσει κάποιος φίλος των Crippled Black Phoenix. Μαζί με την καλή μουσική όμως δυστυχώς εμπεριέχεται επίσης και μια στιλιστική αλαζονεία εκ μέρους του Justin Greaves, μια αποπροσανατολισμένη συνθετική πυξίδα και η πλήρης απώλεια της αύρας μιας μπάντας που ακριβώς 10 χρόνια πριν φάνταζε ως το next big thing του ψυχεδελικού - και όχι μόνο - rock. Ίσως να θεωρούσαμε το "The Great Escape" ως ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ, αν δεν είχε προηγηθεί η θλιβερή διάψευση των μεγάλων προσδοκιών μας γύρω από την μπάντα που το δημιούργησε. (Α.Κ.)

The Pineapple Thief - Dissolution

Οι The Pineapple Thief στο "Dissolution" ρίχνουν και τις εντάσεις και κυκλοφορούν ένα από τους πιο υποτονικούς δίσκους της καριέρας τους, με τη συμμετοχή του Gavin Harrison και την πιο έντονη συνθετική του συνεισφορά να περνά ανεκμετάλλευτη. (Σ.Κ.)

The Tangent - Proxy

Το αναχρονιστικό prog rock των The Tangent παρουσιάστηκε εξόχως άρτιο τεχνικά, αλλά ελάχιστα μνημειώδες, σε μια κυκλοφορία που σίγουρα βρήκε ορισμένους υποστηρικτές, αλλά δεδομένα απογοήτευσε περισσότερους. (Σ.Κ.)

The Sea Within - The Sea Within

Τα supergroups εξ ορισμού δημιουργούν υψηλές προσδοκίες, και ιστορικά δυστυχώς δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν σ’αυτές. Έχοντας κυριολεκτικά την αφρόκρεμα του prog, θα περίμενε κανείς κάποιο συγκλονιστικό άλμπουμ. Χωρίς να είναι κακό, το "The Sea Within" βασίζεται στο χαλαρό στυλ του Roine Stolt, έχει κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, κάποιες κλασσικά ωραίες ερμηνείες από τον Daniel Gildenlow, αλλά δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει. Θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη prog rock άλμπουμ από τα μπόλικα που κυκλοφορούν, και να μην το πάρουμε καν χαμπάρι. (Ν.Κ.)

Subsignal - La Muerta

Ως συνέχεια των Sieges Even, οι Subsignal είναι συνυφασμένοι με όρους όπως η ποιότητα και η καλή αισθητική, κάτι που επιβεβαιώνουν με κάθε δουλειά τους. Το πέμπτο στούντιο άλμπουμ τους "La Muerta" τους βρίσκει να κάνουν κάποια σωστά βήματα όσον αφορά σε θέματα ήχου και παραγωγής, αλλά είναι η λιγότερο εμπνευσμένο εμπνευσμένη δουλειά τους ως τώρα, ενώ μάλλον ηθελημένα έχουν βάλει στην άκρη την πιο «περιπετειώδη» πλευρά τους. Για κάποιον λόγο, πάντως, μοιάζει η δουλειά με την καλύτερη υποδοχή από ένα πιο «ευρύ» prog κοινό (πέραν δηλαδή της υφιστάμενης βάσης των οπαδών τους). Ας είναι, το αξίζουν... (Χ.Κ.)

Leprous, Agent Fresco, 22

Όποιος είχε δει τις προηγούμενες εμφανίσεις των Leprous στη χώρα μας και είδε και αυτήν εδώ, φαντάζομαι θα αντιλήφθηκε τη διαφορά που κάνει όταν μια μπάντα δουλεύει σκληρά, εξελίσσεται και γίνεται καλύτερη. Τρομερή απόδοση, τρομερός ήχος, τρομερός φωτισμός και κυρίως ένα σετ γεμάτο καλά τραγούδια. Προσθέστε στην εξίσωση τους εξαιρετικούς Agent Fresco που ήταν κι αυτοί εντυπωσιακοί και τους ιδιαίτερα ταιριαστούς 22 και δεν θα έχει άδικο όποιος ισχυριστεί ότι αυτή ήταν η καλύτερη prog βραδιά που ζήσαμε το περασμένο έτος. (X.K.)

Pain Of Salvation, Need, Mother Of Millions

Μια βραδιά όνειρο για κάθε φίλο της progressive μουσικής, που αμφιβάλλω αν άφησε κάποιον από τους παρόντες δίχως χαμόγελο. Oι Mother Of Millions που άνοιξαν τη βραδιά απέδειξαν πως είναι σίγουρα μεγαλύτερη μπάντα από αυτή που αντικατοπτρίζεται στο εμπορικό τους στάτους, οι Need παρά τις τεχνικές δυσκολίες κέρδισαν τον κόσμο γι ακόμη μια φορά δίνοντας το 100% επί σκηνής, ενώ οι αναγεννημένοι Pain Of Salvation έδειξαν σαν να περνάνε δεύτερη εφηβεία, με την ενέργεια, την αψεγάδιαστη απόδοσή τους, αλλά και την απαράμιλλη ικανότητά τους να ξεσηκώνουν το κοινό. Συναυλία για σεμινάριο. (N.K.)

Fates Warning, Methodica

Ένα ονειρικό σετ, μια μπάντα παθιασμένη και άψογη και ο κόσμος σε μια διαρκή ενέργεια να τραγουδά διαρκώς, αλλά κυρίως χαμόγελα και διάχυτη ικανοποίηση. Θα έλεγε κανείς ότι είδαμε μια από τις πιο σημαντικές συναυλίες των Fates Warning στη χώρα μας, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι απολαύσαμε μια συναυλία που μας χάρισε αναμνήσεις που θα κρατάμε για καιρό. (Σ.Κ.)

Sons Of Apollo, Parthian Shot

Σημαντικό live λόγω ονόματος, που όμως δεν ανταπεξήλθε ακριβώς στις προσδοκίες που δημιουργούν τα μέλη των Sons Of Apollo. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την παικτική δεινότητα των Portnoy, Thal, Sherinian και Sheehan ή τη φωνή του Soto, αλλά ο ήχος δεν ήταν ιδιαίτερα σύμμαχος, τα slots για σόλο από το κάθε μέλος ήταν περισσότερα από όσα χρειαζόντουσαν και η εμφάνιση έμοιαζε μάλλον διεκπεραιωτική. Συνυπολογίζοντας το αμφιλεγόμενο υλικό του πρώτου δίσκου ίσως μιλάγαμε σε άλλη βάση για αυτό το live αν δεν περιλάμβανε την εντυπωσιακή εκτέλεση του "Lines In The Sand" των Dream Theater που έκανε τη βραδιά να αξίζει για αυτόν και μόνο τον λόγο. (Χ.Κ.)

Royal Hunt, Soul Cages, New Past

Η επιστροφή των Δανών στη χώρα μας υπήρξε μνημειώδης από άποψη απόδοσης της μπάντας (και του γεννημένου performer DC Cooper), αλλά η μέτρια προσέλευση του κόσμου και η γλυκόπικρη εμφάνιση των αγαπημένων Soul Cages μετρίασε τις συνολικές εντυπώσεις. (Σ.Κ.)

Plus: Poem & Mother Of Millions release shows

Θα ήταν άδικο να μην επισημανθούν δυο πολύ όμορφες συναυλίες, για δυο release πάρτι από δυο εξαιρετικές εγχώριες μπάντες. Πρώτα οι Mother Of Millions (με μια μικρή καθυστέρηση είναι η αλήθεια) παρουσίασαν το καταπληκτικό "Sigma" του 2017 στο Temple και εν συνεχεία οι Poem παρουσίασαν τη νέα τους δουλειά "Unique" στο Ίλιον Plus. Και στις δυο περιπτώσεις οι μπάντες δικαίωσαν όσους πιστεύουν - όπως εγώ - ότι ανήκουν μεταξύ των καλύτερων συγκροτημάτων στη χώρα μας. Επίσης, και οι δυο μπάντες είχαν εξαιρετικό τραγουδιστή... (Χ.Κ.)