Ανασκόπηση 2025: Punk / Hardcore

Turnstile - Never Enough

Το "Never Enough" βρίσκει τους Turnstile να επιβεβαιώνουν πως δεν είναι απλώς ένα hype φαινόμενο, αλλά το συγκρότημα που καθορίζει τη σύγχρονη εναλλακτική σκηνή. Συνεχίζοντας το μονοπάτι του "Glow On", ο δίσκος λειτουργεί σαν φυσικό επόμενο. Ακουγεται και είναι εξίσου δουλεμένος, εξίσου φιλόδοξος, χωρίς να προσπαθεί να αναπαράγει το αρχικό σοκ. Hardcore punk ενέργεια, indie ανοιχτοσύνη, pop και ambient περάσματα, ska πνευστά και απρόσμενοι ας πούμε jazz πειραματισμοί συνυπάρχουν οργανικά, χτίζοντας ένα ενιαίο και απολύτως συνεκτικό έργο. Καποιοι θα έλεγαν οτι υπερβάλουν για την φανφάρα. Μπορεί. Αλλά τους πάει. Παρά τις αλλαγές στη σύνθεση, η ταυτότητα παραμένει ακέραιη και το όραμα ξεκάθαρο. Το "Never Enough" εδραιώνει τους Turnstile ως μία από τις πιο επιδραστικές μπάντες της εποχής μας, αποδεικνύοντας ότι η εξέλιξη δεν σημαίνει ποτέ έκπτωση.

La Dispute - No One Was Driving The Car

Στο "No One Was Driving The Car" οι La Dispute πιο ώριμοι, πιο φιλόδοξοι και πιο ανήσυχοι από ποτέ. Χωρίς να αναζητούν τη «μεγάλη εικόνα», χτίζουν έναν δίσκο από θραύσματα, γεμάτο αφηγήσεις, ήχους και συναισθήματα που ενώνονται σε ένα πυκνό κολλάζ υπαρξιακού άγχους. Η μεγάλη διάρκεια και η έντονη πολυσχιδία, από doom και grunge μέχρι folk και post-rock, δεν βαραίνουν το αποτέλεσμα, αλλά του δίνουν βάθος και χώρο να αναπνεύσει. Η φωνή του Dreyer παραμένει περισσότερο απαγγελία παρά τραγούδι, λειτουργώντας σαν οδηγός μέσα στο χάος. Πρόκειται για έναν δίσκο καίριο, πολιτικό χωρίς συνθήματα και βαθιά ανθρώπινο, που συνοψίζει ιδανικά τη σύγχυση και την κόπωση της εποχής μας. Αγγίζει κορυφές, όχι μονο στο είδος αυτό, καθώς μιλάμε για τεράστια δισκάρα!

Propagandhi - At Peace

Το "At Peace" σηματοδοτεί άλλη μια ουσιώδη επιστροφή, οκτώ χρόνια μετά το προηγούμενο δίσκο τους, επιβεβαιώνοντας γιατί παραμένουν μια από τις πιο αιχμηρές φωνές του punk. Είναι ρε! Χωρίς να κυνηγούν εντυπωσιασμούς, οι Καναδοί εξελίσσουν διακριτικά τον tech-thrash/punk ήχο τους, δίνοντας έμφαση σε mid-tempo δομές, μελωδικά περάσματα και σύνθετες μπασογραμμές, χωρίς να χάνουν τη χαρακτηριστική τους ένταση. Δεν νιώθεις ότι κάτι πάει ασχημα έδω. Στιχουργικά, ο δίσκος αντικατοπτρίζει κόπωση, πίκρα και διαύγεια, υψώνοντας ανάστημα απέναντι στην απελπισία, τον κυνισμό και την πολιτική παραίτηση. Βρίζει. Ας περάσει. Δεν είναι δίσκος νεανικής οργής, αλλά ώριμης αντίστασης. Είναι μεστός, συγκεντρωμένος και απολύτως αναγκαίος. Οι Propagandhi επιστρέφουν όχι για να αποδείξουν κάτι, αλλά γιατί εξακολουθούν να έχουν λόγο και αυτό (πρέπει να) αρκεί.

Catharsis - Hope Against Hope

Το "Hope Against Hope" είναι μια απρόσμενη αλλά βαθιά ουσιαστική επιστροφή των Catharsis, όχι ως νοσταλγικό απολίθωμα, αλλά ως ζωντανή πολιτική και καλλιτεχνική δήλωση. Είναι τρομερά βρόμικα ωραίο. Γραμμένο σε βάθος δεκαετιών ήρθε αιφνιδιαστικά, αλλά αυτός ο δίσκος συμπυκνώνει εμπειρία, μνήμη και επιμονή μέσα από ένα φορτισμένο metallic hardcore με έντονα neo-crust στοιχεία. Η παραγωγή είναι σύγχρονη, χωρίς να αποτινάσσει τη σκόνη των ’90s, ενώ οι συνθέσεις δίνουν έμφαση στην ατμόσφαιρα, τη συλλογικότητα και το συναίσθημα. Οι Catharsis δεν επιστρέφουν για να κηρύξουν, αλλά για να σταθούν δίπλα (μας), προσφέροντας ένα μήνυμα αλληλεγγύης και αντίστασης. Ξεπερνά τη μουσική και λειτουργεί ως πράξη. Απολαυστικά ακραίο.

Arm's Length - There's A Whole World Out There

Η επιβεβαίωση ενός θετικού προαισθήματος έχει πάντα κάτι λυτρωτικό, και το "There’s A Whole World Out There" λειτουργεί ακριβώς έτσι για τους Arm’s Length. Οι Καναδοί συνοψίζουν με ωριμότητα το σύγχρονο emo/punk rock, χτίζοντας έναν δίσκο που αγκαλιάζει την απώλεια και τη μετατρέπει σε δύναμη. Παρότι η διάρκεια αγγίζει τα 47 λεπτά και τόσο πολύ δεν θα βρεις σε όλη την ανασκόπηση σχεδόν, η συνθετική τους άνεση κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο, ισορροπώντας ανάμεσα σε ‘90s ρίζες, pop-punk νεύρο και indie κάτι. Κάπου σκάει μια συναισθηματική κορύφωση και αλλού μια μνημονική ένταση. Σε πάνε μπρος και πίσω. Σε ανεβοκατεβάζουν. Σε χτυπάνε. Ένα πλούσιο, ειλικρινές άλμπουμ που επιβεβαιώνει πως οι Arm’s Length ήρθαν για να μείνουν. Είναι πραγματικά καλό.

Deadguy - Near-Death Travel Services

Ως γνωστόν, εντός κι εκτός της punk σκηνής, καμιά φορά ένας δίσκος φτάνει. Σε αυτό το πλαίσιο, οι Deadguy υπήρξαν άκρως επιδραστικοί, αποκτώντας status-quo θρύλου, παρόλο που διαλύθηκαν μετά την κυκλοφορία του υπέροχου ντεμπούτου τους, "Fixation on a Co-Worker". 30 περίπου χρόνια μετά, το συγκρότημα επιστρέφει με έναν δίσκο, στον οποίο η 90s νοσταλγία συναντά την σύγχρονη ενέργεια και ένταση, πετυχαίνοντας να μας χαρίσουν μια δουλειά, όχι απλώς αντάξια του μύθου τους, αλλά ικανή να χαράξει μια νέα, μεγαλειώδη πορεία για ένα γκρουπ που ποτέ δεν πήρε την πραγματική αναγνώριση που του αξίζει. Μια σπουδαία επιστροφή και, σίγουρα, μια από τις πιο αξιόλογες κυκλοφορίες της χρονιάς.

AFI - Silver Bleeds the Black Sun…

Βάζεις το άλμπουμ να παίζει, κάθεσαι, χαλαρώνεις, ακούς τις μελωδίες να ξεδιπλώνονται, προβληματίζεσαι, ακούς τη φωνή, σηκώνεσαι, τσεκάρεις, επιβεβαιώνεις ότι έχεις βάλει τον σωστό δίσκο, ξανακάθεσαι, απολαμβάνεις. Οι AFI επέστρεψαν φέτος ανανεωμένοι με ένα άλμπουμ που λειτουργεί ως δυναμική δήλωση αναδιαμόρφωσης της ταυτότητα του σχήματος. Μην περιμένετε εδώ να ακούσετε punk, hardcore, ή horror rock. Μην περιμένετε καν να ακούσετε ένα post-punk που θυμίζει κάπως την προηγούμενη δουλειά τους. Στο "Silver Bleeds the Black Sun…", το συγκρότημα εστιάζει στην κληρονομιά των Bauhaus, πέφτοντάς με τα μούτρα στο goth σκοτάδι, χωρίς όμως να ξεχνάει τις ρίζες του και όλα αυτά που το καθιστούν σημαντικό εδώ και τόσες δεκαετίες. Και τα καταφέρνει περίφημα, χαρίζοντας μας μια από τις καλύτερες δουλειές του. Και αυτό, με δεδομένη τη δισκογραφία τους, δεν είναι μια καθόλου εύκολη υπόθεση.

Agnostic Front - Echoes in Eternity

Οι θρύλοι του νεοϋορκέζικου hardcore επέστρεψαν με το "Echoes in Eternity", το πρώτο τους στούντιο άλμπουμ μετά από έξι χρόνια, και αφού ο Roger Miret έδωσε μια νικηφόρα μάχη με τον καρκίνο. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει καθώς, εδώ, ακούμε ένα συγκρότημα που δεν έχει ξεμείνει από έμπνευση με τη φλόγα μέσα τους να καίει ακόμα γερά και παθιασμένα. Καμία από τις 15 εκρηκτικές συνθέσεις δεν ξεπερνά τα δυόμιση λεπτά, οι κιθάρες σκάνε στη μούρη σου με φόρα, τα ντραμς σε κυνηγάνε να σε σκοτώσουν, οι γκρούβες αναμετριούνται με τα breakdowns, και, στο επίκεντρο, ο Miret δίνει μια παθιασμένη ερμηνεία με την παραγωγή να ενισχύει την ωμή ενέργεια και το OG του τελικού αποτελέσματος. Δεν επαναπροσδιορίζει την hardcore punk σκηνή (δεν περιμέναμε εξάλλου και κάτι τέτοιο), αλλά επιβεβαιώνει γιατί οι Agnostic Front παραμένουν θεμελιώδεις στην ιστορία του είδους.

Dropkick Murphys - For The People

«Ποιοι θα σταθούν στο πλάι μας;» αναρωτιούνται οι Αμερικανοί στο πρώτο τραγούδι του δίσκου και, με βάση τη νέα τους δουλειά, μάλλον πολλοί θα απαντούσα. Στο "For The People", οι Dropkick Murphys συνεχίζουν να περπατάνε έναν δρόμο που πατάει γερά στην κουλτούρα και τις αξίες αυτού του punk ήθους που πάνω από όλα βάζει την εργατική τάξη, τον αγώνα για ισοτιμία και συμπερίληψη και, φυσικά, την αλληλεγγύη. Η επιστροφή του Al Barr, μετά από τέσσερα χρόνια και δύο δίσκους, έστω και για ένα τραγούδι θα συγκινήσει και τους πιο σκληρούς καριόληδες εκεί έξω, ενώ η συμμετοχή καλλιτεχνών όπως ο Billy Bragg, οι Mary Wallopers, και οι The Scratch ενισχύει την αίσθηση της συλλογικότητας.

Biohazard - Divided We Fall

Όσο συγκινητική και αν βρήκαν κάποιοι την επανένωση των Biohazard με το line-up των 90s, θεωρώ πως κανένας δεν είχε ιδιαίτερα ψηλά τον πήχη για τη νέα τους δουλειά. Και γιατί να τον έχει εξάλλου, με δεδομένο ότι το συγκρότημα έχει πολλά χρόνια να μας προσφέρει μία κυκλοφορία, αντάξια του ντόρου που κάποτε έκαναν στη hardcore / crossover σκηνή. Στο "Divided We Fall" λοιπόν, δέκατο άλμπουμ του σχήματος, οι Αμερικανοί κινούνται στον αυτόματο, προσπαθώντας να αναβιώσουν τη φλόγα του παρελθόντος και, σε μεγάλο βαθμό, τα καταφέρνουν, πατώντας όμως περισσότερο στη νοσταλγία και λιγότερο στις συνθέσεις. Κοινώς, πρόκειται για έναν δίσκο στον οποίο οι Biohazard δεν κάνουν άλματα αλλά ξαναβρίσκουν πατήματα. Πολύ συχνά βέβαια, αυτό, από μόνο του, είναι αρκετό.

Hidden frequencies: Πέντε χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, οι τεράστιοι Today Is The Day επέστρεψαν με το "Never Give In", συνδυάζοντας post-hardcore, metal, και noise επιρροές και αποδεικνύοντας πως, μετά από περισσότερα από 30 χρόνια πορείας και έντεκα δίσκους, ακόμη έχουν πάρα μα πάρα πολλά να πουν.

Fucked Up - Grass Can Move Stones

Και τέλος πάντων, γιατί να παίξεις κάτι απλό όταν έχεις ήδη χτίσει ένα θεότρελο concept και μπορείς να το συνεχίσεις με τον πιο μεγαλεπήβολο τρόπο; Η παρέα από το Τορόντο άφησε τη λογική στην εξώπορτα, επανήλθε στη θεματική των ζωδίων του Κινέζικου ωροσκοπίου, πρόσθεσε ένα νέο αφηγηματικό επίπεδο γιατί έτσι, και ξεκίνησε μία νέα τριλογία που αναμένεται να ολοκληρωθεί το επόμενο φθινόπωρο. Ανάμεσα στις προσδοκίες και την ποσότητα πληροφορίας, το "Year Of The Goat" έχει κάθε άλλο παρά εύκολο έργο, τα δύο μισάωρα κεφάλαιά του ωστόσο ανταπεξέρχονται και βάζουν γερά τα θεμέλια για τη συνέχεια.

Modern Life Is War - Life On The Moon

Το να είχε κανείς την απαίτηση για αναβίωση του ύφους ή/και του συναισθήματος των ημερών του "Witness" είκοσι χρόνια μετά, θα ήταν επιεικώς παράλογο. Οι καιροί έχουν αλλάξει, το hardcore μαζί τους, και η πεντάδα από την Iowa παρομοίως, ήδη από την περασμένη και βάλε δεκαετία. Στο "Life On The Moon" υπάρχουν ακόμα στιγμές που θυμίζουν το μακρινό παρελθόν, το σύνολο όμως τραβάει περισσότερο στην πειραγμένη καμπύλη που είχαν αρχίσει τα "Midnight In America" και "Fever Hunting", πατώντας γερά στο παρόν και διατηρώντας ακέραιο το μήνυμα των δημιουργών του.

L.S. Dunes - Violet

Από όλο το κατεβατό της λίστας με υποψηφιότητες για βραβείο του πιο 2005 δίσκου που κυκλοφόρησε το 2025, το "Violet" έχει πανάξια κερδισμένη μία θέση ψηλά. Τα ονόματα των συντελεστών από μόνα τους (βλ. Frank Iero, Anthony Green, Tim Payne, Tucker Rule και Travis Stever από My Chemical Romance, Circa Survive/Saosin, Thursday, Yellowcard και Coheed And Cambria αντίστοιχα) θα ήταν αρκετά. Το περιεχόμενο του άλμπουμ στέκει ακριβώς σαν αυτό που θα περίμενε κάποιο στοιχειωδώς υποψιασμένο αυτί, με την καλή έννοια. Το μπόνους χτύπημα του "Valley Of Debt" έσκασε όλο γούστο.

Thrice - Horizons/West

Οι post-hardcore μάστορες αρνούνται πεισματικά να συμβιβαστούν με τα κεκτημένα και συνεχίζουν στον μοναχικό δρόμο τους. Με ψυχρούς όρους, το "Horizons / West" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σα την πιο εμπορική δουλειά στη δισκογραφία του συγκροτήματος, και παρά την αλήθεια που κουβαλάει αυτή η δήλωση, με τον τρόπο της κρύβει τη μισή πραγματικότητα. Οι μελωδίες κυριαρχούν και η παραγωγή λάμπει, σίγουρα. Την ίδια στιγμή ωστόσο, η σκληράδα είναι ακόμα παρούσα και οι συνθέσεις κρατάνε σφιχτά την καρδιά που κάποτε έστελνε καλλιτέχνες σε ασθενοφόρα.

Stick To Your Guns - Keep Planting Flowers

Το λένε moshing και είναι απλό. Στη μέχρι τώρα πορεία τους, οι Jesse Barnett & Co. έχουν αποδείξει ξανά και ξανά το ποιόν τους, τόσο στο στούντιο όσο και στο σανίδι, εκεί που μετράει πραγματικά. Η όγδοη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους μοιάζει περισσότερο με υπενθύμιση της αξίας τους, παρά με οτιδήποτε άλλο. Ανεβασμένες εντάσεις. Τσιτωμένα σπασίματα. Στίχοι που αξίζουν να φωναχτούν δυνατά. Περάσματα φίλων εκεί που δεν τα περιμένεις. Το "Keep Planting Flowers" δεν θα αλλάξει τη ροή του όποιου σύμπαντος, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του έτσι κι αλλιώς.

Hidden Frequencies: Αντλώντας έμπνευση από το περσινό πέρασμά της από την Αθήνα, η μπροστάρισσα των Against Me! παραδίδει τον ίσως πιο ισορροπημένο σόλο δίσκο της στο "Adventure Club", κάτω από την ταμπέλα των Laura Jane Grace In The Trauma Tropes, με συμβολή κάμποσων γνωστών-αγνώστων της εγχώριας σκηνής, επειδή γιατί όχι. Μετά από εφτά χρόνια δισκογραφικής απουσίας, οι Good Charlotte επανέρχονται με το "Motel Du Cap", αλλά παρά το βήμα μπροστά σε σύγκριση με τον προκάτοχό του, οι πάλαι ποτέ πρίγκιπες του pop-punk παραμένουν σε ρηχά νερά τόσο για τα δικά τους δεδομένα όσο και για εκείνα του αναζωογονημένου ιδιώματος.

Dead Pioneers - Po$t American

Ήδη το εξώφυλλο προϊδεάζει για το τι πρόκειται να ακούσει κάποιος από το "Po$t American" των Dead Pioneers. Επιδέξια καταγγελτικό hardcore punk που κατακρίνει την αποικιοκρατία, τον ρατσισμό και το αμερικανικό «όνειρο» επιστρατεύοντας post punk στοιχεία και ακόμα και spoken word. Ένας δίσκος που ωθεί μέσω της θυμωμένης του ποίησης στο να αναρωτηθεί ο ακροατής τι ακριβώς έχουν κάνει οι λευκοί που αποικήσανε την Αμερική. Η έξυπνη και αιχμηρή μουσική που ντύνει τους στίχους είναι το τέλειο συμπλήρωμα για το μήνυμα των Dead Pioneers. Λάβετε, φάγετε και καταλάβετε.

PUP - Who Will Look After The Dogs?

Πέμπτος δίσκος για τους Καναδούς PUP, οι οποίοι με το "Who Will Look After The Dogs?" διεκδικούν μια θέση στα κορυφαία σχήματα των ημερών μας με την πιο ώριμη ίσως δουλειά τους. Εδώ οι PUP ξεφεύγουν από τη θεματική της αυτολύπησης και αποκτούν μια έπαρση την οποία ίσως τελικά και να είχαν ανάγκη. Φαίνεται να μην τους νοιάζει τίποτα κι αυτό λειτουργεί υπέρ τους. Φέτος έγραψαν έναν δίσκο εύπεπτο και ταυτόχρονα αξιομνημόνευτο, αστείο και ταυτόχρονα απελπισμένο. Μάλλον ήρθε η ώρα που τα κουτάβια ωρίμασαν σε σκυλιά.

Radioactivity - Time Won’t Bring Me Down

Επιστροφή μετά από μια δεκαετία για τους Radioactivity και το "Time Won’t Bring Me Down" είναι ένας μικρός θρίαμβος. Ο χρόνος της απουσίας τους φαίνεται να μην τους επηρέασε καθόλου και τα μινιμαλιστικά αλλά εθιστικά ακόρντα τους είναι μεν αρκετά pop, αλλά και με πολλές κοφτερές άκρες. Σε ένα-δυο σημεία όπως στο "Analog Ways" ή στο "Shell" οι ταχύτητες πέφτουν και το συναίσθημα ανεβαίνει και αυτό δίνει μια νότα διαφορετικότητας. Πολύ ευπρόσδεκτος δίσκος από μια μπάντα που είχαμε σχεδόν ξεχάσει αλλά μας διέψευσε.

Pleaser - Begging Guitars

Η καταγωγή τους από τη Δανία δεν προδιαθέτει ακριβώς για τον ήχο που θα ακούσει ο ακροατής. Οι Pleaser στο "Begging Guitars" αποθεώνουν με το στυλ τους το πάλαι ποτέ riot grrrl κίνημα, φέρνουν μια αύρα από Amyl & The Sniffers και έχουν το μπάσο στο προσκήνιο. Τα κομμάτια είναι σχεδόν όλα γρήγορα και ενεργητικά και δε σε αφήνουν να ξαποστάσεις ούτε για ένα λεπτό στη λιγότερη από μισή ώρα που διαρκεί ο δίσκος. Αλλά, ποιος θέλει να ξαποστάσει όταν ακούει punk;

Punter - Australienation

Προερχόμενοι από την punkομάνα Αυστραλία, οι Punter έχουν εικόνισμα τους Radio Birdman και τους Dead Kennedys και συνδυάζουν αυτόν τον ήχο με λίγη pub rock και garage αλητεία. Τα αιχμηρά leads, οι δονούμενες μπασογραμμές και οι κολασμένες φωνητικές γραμμές συμμαχούν έτσι ώστε στα δεκατρία περίπου τρίλεπτα κομμάτια του "Australienation" να έχουμε μια πεισμωμένη κατάθεση ψυχής τριών Αυστραλών punks προς τον κόσμο. Ακόμα και μια τουριστική ακρόαση του συγκεκριμένου δίσκου είναι ικανή να μετατραπεί σε σχολαστική εξαιτίας της ποιότητάς του. Πολύ ευχάριστη έκπληξη από μια χώρα που προδιαθέτει για τέτοιες.

Hidden frequencies: Ο τρίτος δίσκος του supergroup των Ways Away λέγεται "I’m Not You" εξερευνά όλες τις πτυχές από το post-hardcore στο punk rock και ξεπερνά τις προηγούμενες δουλειές τους. Ενέργεια και μελωδία είναι οι δύο πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό ακούγοντας το "It's a Beautiful Day, What a Beautiful Day" των Αμερικανών Skinhead. Οι Παριζιάνοι αναρχοπάνκηδες Barren? μας πρόσφεραν ένα μάτσο πιασάρικα κομμάτια στο "Once Upon A Death... Our National Industry", με αρμονικά φωνητικά. To "Yew" των Ουαλών Can Kicker κρύβει σκληρές κιθάρες, αλλά και λίγη anarcho/post-punk ατμόσφαιρα. Μετά από ένα demo κι ένα EP, οι Puffer φέτος με το "Street Hassle" κατάφεραν να βγάλουν ένα πολύ fun ντεμπούτο που τιμά τις ηχητικές ρίζες τους. Τα εκνευρισμένα φωνητικά των Bad Cop/Bad Cop συνεχίστηκαν και στο "Lighten Up", συνδυασμένα με καλιφορνέζικες μελωδίες.

Ameretat - Ameretat

Πέρασε λίγος καιρός από το καινούριο LP του ντουέτου των Ιρανών της διασποράς κι εμείς ακόμη δεν έχουμε χωνέψει απολύτως τι είναι αυτό που ακούσαμε. Το ομώνυμο άλμπουμ του σχήματος αποτελεί μια αμείλικτη hardcore επίθεση που, όχι απλώς χωράει μέσα της ένα τεράστιο εύρος punk / crust / d-beat και metal επιρροών, αλλά, συγχρόνως, κουβαλά γενναίες δόσεις παραδοσιακής και σύγχρονης ιρανικής folk μουσικής. Παραδόξως, το παραπάνω τουρλουμπούκι όχι απλώς δεν ξενίζει τον ακροατή αλλά του ανοίγει ένα νέο δρόμο προοδευτικής - μα καθόλου βαρετής ή επιτηδευμένης - συνύπαρξης. Άλμπουμ που καθορίζει την χρονιά, συγκρότημα που ήρθε για να μείνει.

Vacant Home - Nowhere Fast (2025)

Είναι δύσκολο να βρεις στις μέρες μας ορθόδοξο hardcore που να μην αποτελεί αναμάσημα ενός αναμασήματος από 40 χρόνια πριν. Σε αυτό το πλαίσιο, και με δεδομένο πως η εποχή των εύκολο κατηγοριοποιήσεων έχει περάσει ανεπιστρεπτί, η ανάμιξη σκηνών και το που τελικά γέρνει η ζυγαριά σηματοδοτεί και τον κάθε διαχωρισμό. Και όλα αυτά τα λέω γιατί το "Nowhere Fast" βρίσκει τους Vacant Home να κινούνται με αυτοπεποίθηση στο μεταίχμιο ανάμεσα στο hardcore punk και το post-hardcore, χτίζοντας έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα νευρικός και εσωστρεφής. Παρά όμως την μελωδικότητα και τα λιγότερο τσαμπουκαλεμένα ξεσπάσματα, το άλμπουμ κουβαλά μια Bane-ική αλήθεια που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησής. Οι Vacant Home δεν προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν το hardcore, αλλά το χρησιμοποιούν ως εργαλείο έκφρασης μιας γενιάς που νιώθει πως τρέχει χωρίς προορισμό. Και τα καταφέρνουν περίφημα.

Scowl - Are We All Angels

Συνεχίζοντας αυτό που έλεγα παραπάνω, οι Scowl, με βεβαιότητα, έχουν πλέον ξεφύγει από τον στενό ορισμό του hardcore punk και το "Are We All Angels" το επιβεβαιώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Το συγκρότημα διατηρεί την ενέργεια και την επιθετικότητα της σκηνής απ’ όπου προέρχεται, λατρεύοντας και τιμώντας τις ρίζες του, αλλά συνδυάζοντας όλα τα παραπάνω με alternative και pop επιρροές, δημιουργώντας έναν ήχο πιο εμπορικό και προσβάσιμο. Η Kat Moss παραμένει στο επίκεντρο, τα τραγούδια είναι δομημένα στη βάση των hooks, τα ρεφρέν, χωρίς να εγκαταλείπουν το punk ένστικτο τους, σου κολλάνε στο μυαλό για μέρες. Άλμπουμ που θα διχάσει τους πιο παραδοσιακούς ακροατές, αλλά λειτουργεί ως φυσική εξέλιξη ενός σχήματος που αρνείται να μείνει στάσιμο. Hardcore για το 2025, με βλέμμα στραμμένο έξω από τα όρια της σκηνής.

Destiny Bond - The Love

Για όσους ίσως βιαστούν να θεωρήσουν το δεύτερο full-length του σχήματος «ακόμη ένα hardcore άλμπουμ», να ενημερώσουμε πως το "The Love", όπως κααι το προ διετίας ντεμπούτο "Be My Vengeance", είναι ένας δίσκος που χτυπά κατευθείαν στο στομάχι. Οι Destiny Bond παραδίδουν ένα άλμπουμ ωμό, επιθετικό και συναισθηματικά φορτισμένο, με έμφαση στις queer ταυτότητες, που πατά γερά στο παρελθόν και το παρόν του hardcore ήχου. Οι συνθέσεις είναι άμεσες και χωρίς περιττές εισαγωγές, τα riffs λειτουργούν σαν σφυριές στο κεφάλι και οι ρυθμοί δεν αφήνουν περιθώρια για ανάσες και χαλάρωση. Άλμπουμ που δεν ενδιαφέρεται για πειραματισμούς αλλά, παράλληλα, ούτε για ορθοδοξίες, καταφέρνει τελικά να υπηρετεί πιστά τη hardcore φιλοσοφία με ειλικρίνεια, ένταση, και απόλυτη αφοσίωση στο συναίσθημα.

Raw Brigade - 100%

100% Hardcore. 100% Straight Edge. 100% Latino. Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε την πεντάδα μας χωρίς να συμπεριλάβουμε κι έναν δίσκο που αποτίνει φόρο τιμής στο παλιομοδίτικο hardcore που αγαπήσαμε, χωρίς όμως να ακούγεται σαν νοσταλγική αναπαραγωγή του παρελθόντος. Το συγκρότημα από την Κολομβία στο "100%" αντλεί έμπνευση από την κλασική αμερικανική σκηνή, προσθέτοντας όμως σύγχρονη παραγωγή και μοντέρνα προσέγγιση. Τα τραγούδια, που δεν ξεπερνούν τα τρία λεπτά, είναι σύντομα, γρήγορα, περιεκτικά και γεμάτα ενέργεια, λειτουργώντας ως υπενθύμιση ότι μερικές σκηνές δεν χρειάζεται απαραίτητα να εξελιχθούν για να παραμείνουν επίκαιρες, καμιά φορά φτάνει απλώς να παραμείνουν αιχμηρές.

Hidden frequencies: Οι Age Of Apocalypse στο δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο "In Oblivion" μας χάρισαν ένα (metallic) hardcore ολοκαύτωμα, οι Jivebomb στο "Etherial" κέρασαν μπουκωμένα ουρλιαχτά και τσαμπουκαλεμένες riff-άρες, οι Spite House στο "Desertion" μπολιάζουν την ορμή τους με post-hardcore ανησυχίες και μελωδικά περάσματα που φανερώνουν ένα συγκρότημα έτοιμο να κάνει το μεγάλο άνοιγμα, ενώ οι Pig Pen στο "Mental Madness" προσκαλούν τον ακρότατή στο απόλυτο κλωτσομπουνίδι party και όποιος αντέξει. Η φρενήρης αλητεία της χρονιάς έρχεται από τους Citric Dummies και το, ευφάνταστο "Split With Turnstile" (χο χο). Τέλος, μπορεί να μην καταλάβαμε τι ακριβώς θέλανε να πετύχουν οι αγαπημένοι μας Higher Power στο "There's Love In This World If You Want It" αλλά ό,τι και αν είναι αυτό, με βεβαιότητα αξίζει αναφοράς.

Yellowcard - Better Days

Κατά μία έννοια, το σχήμα από τη Φλόριντα ακολουθεί παράλληλη πορεία με εκείνη του στυλ στα πλαίσια του οποίου μια φορά κι ένα καιρό καταξιώθηκαν. Χαμηλών τόνων στα πρώτα βήματα. Ψήγματα μεγαλείου εδώ κι εκεί. Μετάβαση στις μεγάλες κατηγορίες. Αμφισβήτηση από κριτικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους. Καταξίωση από κοινό και οπαδούς. Απότομη πτώση. Επιστροφή στον κόσμο των ζωντανών, περίπου από το πουθενά. Το "Better Days" μπορεί να μην είναι το άλμπουμ που θα τους ξαναβάλει στα χρυσά σαλόνια, αλλά έχει αρκετό κέφι κι ακόμα περισσότερη ουσία για να επαναφέρει τη χαμένη αίγλη στο όνομά τους.

Pinkshift - Earthkeeper

Ποιος είπε ότι το ποπάνκ του σήμερα είναι μόνο νοσταλγικά τρικ και δοκιμασμένες συνταγές; Οι βάσεις είχαν τοποθετηθεί τρία χρόνια πίσω. Η κοινή συνισταμένη με το emo που υπήρχε και θα υπάρχει από πάντα και για πάντα, στο "Earthkeeper" δεν κρατάει παρά ελάχιστα πράγματα από το χθες. Το νεύρο ξεχειλίζει δικαιοσύνη. Οι ερμηνείες της Ashrita Kumar έχουν σφραγίδα προσωπικότητας. Ο συνδυασμός των συστατικών γίνεται με τόσο άμεσο και ειλικρινή τρόπο, ώστε να μην μοιάζει σαν απλό μαγείρεμα επιρροών. Η παγίδα του δεύτερου δίσκου αποφεύγεται με χαρακτηριστική ευκολία.

As December Falls - Everything's On Fire But I'm Fine

Χέρια στον αέρα, πλατιά χαμόγελα, μελωδίες για τραγούδι και τούπα-τούπα για δέσιμο. Κάποιες φορές η εικόνα είναι τόσο απλή όσο φαίνεται. Μετρώντας αισίως μια δεκαετία στη σκηνή, το κουαρτέτο από το Nottingham έχει μεγαλώσει, έχει μάθει από τα λάθη του, έχει βρει τα πατήματά του και, καθόλου ασήμαντο, έχει διατηρήσει την καρδιά του άθικτη. Στο "Everything's On Fire But I'm Fine" τα hooks πιάνουν γερά, ο αέρας είναι γνήσια σύγχρονος, κι οι πόζες δίνουν και παίρνουν. Όχι, δεν υπάρχει ωριμότητα στον ορίζοντα, προς θεού.

Stateside - Where You Found Me

Το δυνατότερο «καλώς τα παιδιά» LP της χρονιάς στο υπό-είδος, με διαφορά από το δεύτερο. Όχι μόνο για τις μελωδίες που κολλάνε πιο εύκολα από τσίχλα σε καινούργιο ρούχο. Ούτε για τον τρόπο που αναπνέουν οι ενορχηστρώσεις. Ούτε για τα στιχάκια που φαντάζουν ισόποσα βγαλμένα από εφηβικά μηνύματα, σημειώσεις σε παιδεμένα τετράδια και ατάκες από μισοξεχασμένες ρομαντικές κομεντί. Το "Where You Found Me" τα έχει όλα αυτά, ακόμα σημαντικότερα όμως αποπνέει μία φρεσκάδα που έχει κάθε λόγο να κάνει πιστούς και φίλους να κραυγάσουν 'dammit'.

Heart Attack Man - Joyride The Pale Horse

Στη λεπτή γραμμή που χωρίζει την pop από τη rock πλευρά του punk, η τριάδα από τον τόπο των Cavaliers κάθεται ακριβώς στη μέση. Τη μία στιγμή μπορεί να πάει προς τη μία, την επόμενη στην απέναντι, και στο καπάκι να χαθεί στιγμιαία από το κάδρο για ένα σύντομο πέρασμα κάπου παραπέρα. Στα τριάντα σκάρτα λεπτά του "Joyride The Pale Horse" δεν υπάρχει χώρος για προβληματισμούς και παραξενιές, ούτε προφανώς για ανατροπές στο σενάριο. Το σερβίρισμα είναι λιτό κι απέριττο, σαν ασσίστ στον κενό χώρο μετά από αβίαστο λάθος στο κεντρικό ημικύκλιο.

Hidden Frequencies: Σε μία αναπάντεχη-ή-όχι-και-τόσο-εδώ-που-τα-λέμε στροφή, ο Nathan Williams παραμερίζει φασαρίες, ψυχεδέλειες και lo-fi αισθητικές, για να τραβήξει τους Wavves προς μία πιο poppy κατεύθυνση στο "Spun". Φάση ή όχι, θα δείξει. Στα ανέκαθεν θολά σύνορα με το βασίλειο του emo, οι Motion City Soundtrack συνεχίζουν αξιόπιστοι όσο ποτέ και για 7η (έβδομη, ολογράφως) φορά τα λένε ωραιότατα στο "The Same Old Wasted Wonderful World". Στην παράξενη μεταμοντέρνα πλευρά, ο Can Of Bliss μπασταδεύει ένα σκασμό πραγματάκια και δίνει μία hyper εκδοχή του ύφους στο "Champion".

The World Is A Wonderful Place And I Am No Longer Afraid To Die - Dreams Of Being Dust

Εκεί που τα νερά του emo και του post-hardcore θολώνουν, βρίσκονται μερικές πολύ σημαντικές μπάντες εκεί έξω. Η φωνή αυτού του μακροσκελούς συγκροτήματος που θα ονομάσουμε ακρονυμιακά TWIABP, είναι βαθιά πολιτική και έξυπνη. Με αναφορές από ατόφιο hardcore σε θύμησες Cave In, post rock σημεία, emo φωνητικά και κιθάρες εδώ κι εκεί και τα κλασσικά post-hardcore ξεσπάσματα, ένας δίσκος τους είναι πάντοτε ένα ιδιαίτερο ταξίδι. Έτσι και το "Dreams Of Being Dust", ένα μακροσκελές, ως συνηθίζουν, έργο, περνά από όλα και λέει πολλά. Έμφαση στο "Beware The Centrist" για τη στιχουργική του σπιρτάδα. Η εξάδα που αποτελεί συνήθως το σχήμα, έχει πολλά να περηφανεύεται για τον τελευταίο της δίσκο. Αν ψάχνετε για κάτι πραγματικά ποικιλόμορφο και εντυπωσιακό, ο συγκεκριμένος δίσκος θα κερδίσει το στοίχημα σας.

Saturdays At Your Place - These Things Happen

Σε κάτι πραγματικά emo μέχρι το μεδούλι όμως, οι Saturdays At Your Place μπορεί να είναι η πιο υποτιμημένη μπάντα των καιρών μας στο είδος τους. Από το όνομα και μόνο μας γυρνούν σε λυκειακές αναμνήσεις, και μπορεί το "Something Worth Celebrating" να στέκει αγέρωχη κορυφή στη δισκογραφία τους, το φετινό "These Things Happen" όμως φτάνει πολύ κοντά. Κομμάτια σαν το "Waste Away" και το "I’d Rather Be In Michigan" εγκολπώνουν την ουσία αυτού του παρεξηγημένου υποϊδιώματος. Φωνητικά καθαρά και ξάστερα, σε χροιά αλλά και συναισθηματική πρόθεση, κιθάρες που κλαίνε πιο πολύ από σένα, συναισθήματα που φέρνουν σε αυτό το τόσο γνώριμο βίωμα της αμερικάνικης σειράς των 00s μεσημέρια σε συγκεκριμένο κανάλι κι εμάς να φανταζόμαστε το αμερικάνικο όνειρο και μια άγρια εφηβεία. "What the fuck am I supposed to do when you treat me like I’m invisible to you?".

Anxious - Bambi

"We should have named the band Bambi" - είπε ο Grady Allen στους συμπανταίους του κι έτσι ένα ρετροσκοπικό άλμπουμ γεννήθηκε. Το "Bambi" ο δεύτερος δίσκος των Anxious που κοιτά γενναία την 00s σύμπραξη emo και post-hardcore, συγκεντρώνεται γύρω από αυτό το βαρύ συναίσθημα του «τι και αν;». Τι και αν είχαμε πει το συγκρότημα Bambi; Τι και αν είχαμε πάρει την άλλη απόφαση από αυτή που πήραμε; Η βάση της υπερανάλυσης σε κάθε ταλαιπωρημένο μυαλό ξεκινά με αυτή την ερώτηση που προκαλεί το άγχος. Έτσι, οι Anxious παίζουν με το όνομά τους, τις δεύτερες σκέψεις, τα σενάρια που παίζουν στο μυαλό σαν ταινία όταν δεν είμαστε ευχαριστημένοι με το που μας έβγαλε η ζωή. "Some Girls", "Counting Sheep" και "I’ll Be Around" στιγματίζουν τις εύκολα κορυφαίες στιγμές του δίσκου.

Hot Mulligan - The Sound A Body Makes When It’s Still

Από την υπερανάλυση στην παραίτηση, η διάσπαση προσοχής είναι η μάστιγα της εποχής μας και στην αντίπερα όχθη του προηγούμενου, οι Hot Mulligan, πεσιμιστικά εντρυφούν στα άδυτα της στεναχώριας με το "The Sound A Body Makes When It’s Still". Τίποτα μέσα σε αυτό το δίσκο δεν είναι ευχάριστο - εκτός από αυτό το ανίκητο συναίσθημα του ότι κάποιος άλλος κάπου εκεί έξω καταλαβαίνει τι περνάς και πως σκέφτεσαι και γιατί και το έκανε τραγούδια. Οι κιθάρες προσπαθούν να ξυπνήσουν το απαθές σώμα. Οι στίχοι όμως επαναφέρουν τον εαυτό στο σκουπίδι που βλέπει στον καθρέφτη, κι ας μην ανταποκρίνεται αυτή η όψη στην πραγματικότητα εκτός του υποκειμένου. Οι Hot Mulligan στριμώχνουν δεκάξι κομμάτια σε έναν δίσκο που βαράει ανελέητα, σε σημείο να μιλάμε ίσως για την καλύτερη τους δουλειά - κι ας είναι το "You’ll Be Fine" πολύ σκληρός αντίπαλος.

Ben Quan - Wisher

Στη μόλις δεύτερη δουλειά τους, οι Ben Quad εντυπωσιάζουν σίγουρα με το αδάμαστο "Wisher". Κάπου εκεί ανάμεσα σε πολλά πεντακάθαρα κλαψιάρικα φωνητικά εμφανίζεται ένας Sam Wegrzynski για να δώσει μια άλλη σαγήνη πιο ξεψυχισμένων φωνητικών μέχρι να αγριέψει, τη φωνή του και την κιθάρα του παρέα (χαζέψτε τον στο "Painless") κι έτσι ο δίσκος να αποκτήσει μια αίγλη πολύ δική του. Φυσικά οι Hawthorne Heights ακούγονται ως επιρροές στο background και πως θα γινόταν αλλιώς άλλωστε αν κουβαλάς πάνω στις πλάτες σου την κληρονομιά της Οκλαχόμα, δεν παύουν όμως οι Ben Quad να έχουν κάτι πολύ ιδιαίτερο να προσφέρουν. Γεμάτο και συνεργασίες (με Zayna Youssef, Sam Canty και Nathan Hardy), το "Wisher" είναι ένα βαθιά προσεγμένο album που θα αφήσει μια τσιριχτή φωνούλα στα σωθικά σου - αν όχι, θαύμασε τις εντυπωσιακές κιθάρες του.

Hidden frequencies: Στο Michigan γίνεται ως γνωστόν emo γιορτή - δίπλα στους παραπάνω πλασάρουν και την δική τους πιο πανκ κλάψα οι Rodeo Boys με το "Junior" και τις προσωπικές τους αναζητήσεις. Μπορεί να μην είναι από μεσοπολιτεία, οι Moving Mountains όμως έχουν την νεοϋορκέζικη κατήφια στο τσεπάκι τους και τη ντύνουν με ένα emo περίβλημα στο υποτιμημένο αριστούργημα της επιστροφής τους μετά από δέκα χρόνια, "Pruning Of The Lower Limbs". Math rock emo με κοριτσίστικο άρωμα γιατί αυτό το δεντρόσπιτο δεν είναι μόνο για αγόρια, έρχεται από τους Pool Kids και είναι ίσως το πιο φρέσκο της παρέας, με μια alt rock τροπή, στο εύστοχο "Easier Said That Done". Δεύτερη δουλειά και από τoυς Glitterer του Ned Russin ως συγκρότημα και τέταρτη ως γενικότερη ύπαρξη του project, σταθερός στα βήματα της ντυμμένης με ντροπαλά emo ρούχα φωνάρας του στο "Erer".

Point Mort - Le Point De Non Re-tour

Το "Le Point De Non Re-tour" των Point Mort είναι από εκείνους τους δίσκους που λειτουργούν σαν υπόγεια αποκάλυψη. Χτισμένο πάνω σε ένα μωσαϊκό μοντερνου crust, sludge, post-hardcore και core μετατοπίσεων, δεν εγκλωβίζεται ποτέ στη μίμηση, αλλά μετατρέπει τις επιρροές σε προσωπική γλώσσα. Θα μπορούσε να είναι σχεδόν σε όλες τις λίστες αυτής της ανασκόπησης. Η μπάντα τολμά μεγάλες φόρμες και απότομες αλλαγές χωρίς να χάνει συνοχή, ενώ τα φωνητικά της Sam Pillay κινούνται εντυπωσιακά από την εύθραυστη εξομολόγηση στην ωμή επίθεση. Κομμάτια που ξεκινούν παραπλανητικά και ξεδιπλώνονται σταδιακά, συνθέσεις που ισορροπούν ανάμεσα στην ατμόσφαιρα και τη βία και μια διαρκής αίσθηση ρίσκου κάνουν τον δίσκο να μοιάζει με σημείο χωρίς επιστροφή. Ένα υποτιμημένο διαμάντι της χρονιάς που αξίζει πολλά.

Militarie Gun - God Save Τhe Gun

Οι Militarie Gun στο "God Save The Gun" δεν γράφουν έναν δίσκο λύτρωσης, αλλά καταγράφουν τη στιγμή ακριβώς πριν από αυτή. Το ΄πιασες; Είναι ένας δίσκος εγκλωβισμένος στο «τώρα», εκεί που ξέρεις ότι πρέπει να αλλάξεις για να επιβιώσεις, αλλά δεν αντέχεις ακόμα τον άνθρωπο που θα γίνεις ή που είσαι; Σκατά! Η ένταση δεν προκύπτει από εκρήξεις hardcore, αλλά από τη σύγκρουση μελωδίας και ωμής εξομολόγησης. Indie rock, post-hardcore και λίγο garage μπλέκονται χωρίς να χάνεται η ταυτότητα της μπάντας, με παραγωγή που δίνει βάθος σε φαινομενικά απλές φόρμες. Υπάρχουν άνισες στιγμές, όμως τα ρεφρέν είναι τεράστια και ειλικρινή. Tα φωνητικά ισορροπούν ιδανικά ανάμεσα σε τραγούδισμα και κραυγή. Ένας αληθινός, που πονάει όσο πρέπει και περιέχει μερικά πολύ όμορφα τραγούδια.

The Armed - The Future Is Here And Everything Needs To Be Destroyed

Αυτοί εδώ κάνουν αυτό που μόνο μεγάλες μπάντες τολμούν. Οι τύποι γκρεμίζουν συνειδητά το πρόσφατο παρελθόν τους για να ξαναχτίσουν πάνω στις hardcore ρίζες τους. Το άλμπουμ είναι σύντομο, κατεπείγον και πολιτικά φορτισμένο, γεμάτο θόρυβο, μαξιμαλιστική παραγωγή και ένα wall of sound που συνθλίβει. Κι όμως, κάτω από την επιθετικότητα κρύβεται η εμπειρία των mainstream χρόνων (τους). Κομμάτια όπως τα "Sharp Teeth" και "Purity Drag" έχουν δομή και άμεση δύναμη. Η μπάντα ακούγεται πεινασμένη, επίκαιρη, χωρίς να χάνει το χρώμα και την τρέλα που τη χαρακτηρίζουν. Δεν είναι δίσκος εντυπωσιασμού, αλλά βάθους. Είναι μια ακόμη απόδειξη ότι οι The Armed κινούνται πάντα ένα βήμα μπροστά αν και παραμένουν αρκετά δυσκολοι και σκληροί. Τα core περασματα, ειναι πανέμορφα, τα noise σημεία ειναι φανταστικά, τα pop τους είναι τρέλα!

Black Eyes - Hostile Design

Η επιστροφή των Black Eyes δεν βασίζεται στη νοσταλγία, αλλά στη φυσική συνέχεια μιας μπάντας που ωρίμασε χωρίς να χάσει την ορμή της. Post-hardcore, dub, jazz και art punk συνυπάρχουν με εντυπωσιακή ευθύτητα, σε έναν δίσκο που σε παρασύρει από το πρώτο λεπτό. Οι ρυθμοί είναι χορευτικοί, το σαξόφωνο ξανά πρωταγωνιστικό και οι μπασογραμμές κουβαλούν πολιτική ένταση και σωματικότητα. Δεν υπάρχουν περιττοί πειραματισμοί ούτε κρυφά νοήματα. Ρε όλα λειτουργούν άμεσα και αποτελεσματικά σου λέω. Το "Hostile Design" είναι σύντομο, ένα μισαωράκι, αρκετά πυκνό και πεινασμένο, αφήνοντάς σε να θέλεις κι άλλο. Μπαμ μπαμ υπέροχη ξεπέτα. Μια ταπεινή αλλά πελώρια επιστροφή, καμια εικοσαριά χρόνια μετά, γεμάτη κίνηση, αντίσταση και καθαρή, αναζωογονητική διασκέδαση. Ρε!

Pygmylush - Totem

Το πιο εναλλακτικό. Το "Totem" ειναι λίγο grunge, λίγο post-rock, με πολύ noise-rock στιλ και ύφος. Αποτελεί μια σπάνια και ουσιαστική επιστροφή, γεννημένη από τα απομεινάρια των Page99 αλλά χωρίς καμία διάθεση νοσταλγικού εγκλωβισμού. Παρότι ηχογραφήθηκε σχεδόν πριν από μια δεκαετία, ακούγεται σήμερα απρόσμενα φρέσκο, αποτυπώνοντας μια μπάντα που τόλμησε να απομακρυνθεί από το καθαρό screamo προς πιο σύγχρονες και alternative rock φόρμες. Δεν πρόκειται για ανακύκλωση του παρελθόντος, αλλά για ένα σύνθετο μωσαϊκό επιρροών. Είπαμε, έχει σκοτεινό grunge, αργές ατμοσφαιρικές στιγμές και τεχνικά, νευρικά ξεσπάσματα. Οι επαναληπτικές, υπνωτικές κιθάρες, αυτά τα πολυεπίπεδα φωνητικά και η αίσθηση ελεγχόμενου χάους δίνουν στο άλμπουμ συνεκτικότητα και ένταση. Είναι μια γέφυρα ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο για ακόμα πιο τολμηρές εξελίξεις. Άντε να δουμε.

Hidden frequencies: Οι Silverstein στο "Antibloom" παρουσιάζουν ώριμο, συναισθηματικό post-hardcore με έμφαση στη μελωδία και την ένταση. Οι Gumm στο "Beneath Τhe Wheel" βγάζουν ωμό, νευρικό τύπου hardcore με καθαρή DIY ενέργεια. Οι Boneflower στο "Reveries" κινούνται σε σκοτεινό screamo και post-hardcore, χτίζοντας συναίσθημα μέσα από ατμόσφαιρα και εκρήξεις.

Nuvolascura - How This All Ends

Δίσκοι που γεννήθηκαν μέσα από πίεση, κοινωνική ασφυξία και συσσωρευμένη οργή, με ήχους ακραίους αλλά ουσιαστικούς ακούστηκαν πολύ και το αξιζαν και με το παραπάνω. Το screamo και τα παρακλάδια του έδειξαν ξανά γιατί παραμένουν πολιτικά επίκαιρα, μιας και διεθέτουν μια όμορφη επιθετικότητα χωρίς φίλτρο, αλλά και μελωδία που κουβαλά μνήμη και τραύμα. Αυτά τα συνοψίζουν ιδανικά οι Nuvolascura με καθαρή κατεύθυνση στο "How This All Ends". Πέντε χρόνια μετά το προηγούμενο τους, η μπάντα επιστρέφει πιο επιθετική και πιο πολιτική, μετατρέποντας την εμπειρία πανδημίας, αρρώστιας και κοινωνικής πίεσης σε καθαρή ηχητική βία. Γαμεί. Το screamo τους αγγίζει emoviolence και mathcore, χωρίς να χάνει μελωδική συνοχή. Blast beats, κοφτές δομές και τα δηλητηριώδη φωνητικά της Erica συνθέτουν μια αδιάκοπη επίθεση 23 λεπτών. Είναι δίσκος επιβίωσης, όχι εκτόνωσης. Είναι ένα αριστουργηματικό ξέσπασμα που δεν ζητά κατανόηση, μόνο αντοχή. Γαμήσου μαζί του.

Emma Goldman - All you are is we

Το "All You Are Is We" των Emma Goldman είναι ένας δίσκος που ορίζει το 2025 στο ακραίο άκρο του screamo. Δώδεκα κομμάτια, 28 λεπτά καθαρής έντασης, με emoviolence, mathcore και post-hardcore να μπλέκονται με breakbeat εκρήξεις. Ο ήχος κοιτά τέλη ’90s και αρχές ’00s, αλλά μιλά απόλυτα στο τώρα. Θεματολογία και σκέψεις για οικονομική ανασφάλεια, ψυχική φθορά, καθημερινή καταπίεση. Οι στίχοι είναι ευθείς, πολιτικοί και ειρωνικοί, χωρίς διδακτισμό. Η παραγωγή του Will Killingsworth κρατά το χάος σφιχτοδεμένο και ανθρώπινο. Hardcore ας πούμε techno παρεμβολές, riffs για moshpit και πάρα πολύ ξύλο και μια αίσθηση επαναστατικής αναγκαιότητας. Όχι απλώς ένας πολύ καλός δίσκος, αλλά το πιο επιθετικό και εφευρετικό ντεμπούτο της χρονιάς. Μιλάμε για άλλου επίπεδου καφρίλα.

Pyre - This Is How We Lose Fullness

Το "This Is How We Lose Fullness" των Pyre είναι από εκείνους τους δίσκους που σε κάνουν να σταματάς και να προσέχεις κάθε δευτερόλεπτο. Ένα ντεμπούτο από τη Φιλαδέλφεια που εμφανίζεται σχεδόν από το πουθενά και αξιοποιεί screamo, post-hardcore και midwest emo με εντυπωσιακή φυσικότητα. Ο πεσιμιστικός τίτλος και το εξώφυλλο προϊδεάζουν σωστά. Σωστότατα. Μικρές φθορές, εσωτερικό άδειασμα, συναισθηματική αποσύνθεση. Σκατά. Η παραγωγή είναι καθαρή αλλά φορτισμένη, οι κιθάρες πότε γλυκαίνουν και πότε ξεσπούν, ενώ τα τύμπανα οδηγούν διαρκώς τη δυναμική. Ο δίσκος κορυφώνεται στο κέντρο του, χωρίς να χάνει συνοχή ή ένταση. Αναπάντεχα ώριμος, βαθιά ειλικρινής και από τις πιο όμορφες εκπλήξεις της χρονιάς. Αν το νιώσεις στα μέσα σου θα σε κατακτήσει. Είναι άρρωστο.

Massa Nera - The Emptiness Of All Things

Μετά από λίγες αλλά ουσιαστικές κυκλοφορίες και κάποια σπλιτ, οι Massa Nera επιστρέφουν φέτος με έναν δίσκο που απλώνει το screamo προς διάφορες post κατευθύνσεις, χωρίς να λείπουν πιο τεχνικές και core αναφορές. Στο "The Emptiness Of All Things" επιβεβαιώνουν τη φήμη τους ως μία από τις πιο ανήσυχες μπάντες του χώρου στο τώρα. Η αρχή είναι εκρηκτική, γεμάτη ένταση, νεύρο και ρυθμική ακρίβεια. Στη συνέχεια, οι post-hardcore και ατμοσφαιρικές αποχρώσεις ρίχνουν κάπως τον ρυθμό, με ορισμένα εκτενή instrumental περάσματα να μοιάζουν σαν διαλλείματα. Ωστόσο, ο πειραματισμός, η τεχνική αρτιότητα και η παραγωγή κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο και τον κάνουν άλλον έναν εξαιρετικά ενδιαφέρον δίσκο του είδους για την χρονιά που πέρασε.

For Your Health - This Bitter Garden

Οι For Your Health στο "This Bitter Garden" παίζουν με την ιδέα του σύγχρονου mathcore ντυμένου με emo και screamo αισθητική παλιότερης εποχής, μετατρέποντας την υπερβολή σε βασικό τους όπλο. Ο δίσκος κινείται νευρικά ανάμεσα σε mathcore, grind ξεσπάσματα και post-hardcore δραματουργία, με κιθάρες τεχνικές και κοφτές αλλά ταυτόχρονα πιασάρικες και φωνητικά που εναλλάσσονται συνεχώς, προσθέτοντας χάος και θεατρικότητα. Υπάρχουν στιγμές όπου η ασυνέπεια και τα πιο ήσυχα interludes σπάνε τη ροή, όμως η συνολική ενέργεια παραμένει εκρηκτική και ειλικρινής. Βγάζει μια εμπορικούρα, αλλά είναι ζωντανό, ατίθασο και γεμάτο ιδέες, αποδεικνύοντας ότι η μπάντα έχει θέση στη σύγχρονη math/screamo σκηνή και περιθώριο να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο. Σκληρό και ωμό όσο κανένα στο είδος.

Hidden frequencies: Από την εκρηκτική, μελωδική ένταση των Raein στο "Forme Sommerse" και το ασφυκτικό, κοφτερό hardcore των Stormo στο "Tagli / Talee" μέχρι την εύθραυστη emo ευαισθησία των Crochet στο "Cherish" και τις σύντομες, ανελέητες screamo εκρήξεις των Shizune στο "Breviario d'oblio" , η σκηνή δείχνει το πλήρες συναισθηματικό της εύρος. Οι Lord Snow στο "Have You Heard of the High Elves" προσθέτουν αφηγηματικότητα και folk αποχρώσεις σε μια ας την πουμε επιστροφή, ενώ οι To Be Gentle, με τα "I Am Α Spiritual Being Having Α Human Experience" και "If You Are Reading This We Are All Connected Αnd We All Love You", φέρνουν αργόσυρτο, βαθιά ανθρώπινο screamo που αμφιβητείτε και δεν βγάζει και τον πιο αυθεντικό ήχο!

Dying Wish - Flesh Stays Together

Οι Dying Wish έχουν πλέον στα χέρια τους ένα διόλου ευκαταφρόνητο σερί από κυκλοφορίες που τους τοποθετούν στο επίκεντρο του σύγχρονου hardcore και θα λέγαμε, γιατί όχι και στον mainstream ήχο πλέον. Αφού ο κόσμος κατάπιε και αγκάλιασε τις τεράστιες περσόνες και φωνάρες των Courtney Laplante και Tatiana Shmayluk στον ακραίο ήχο, διψούσε για παρουσίες σαν κι αυτή της Emma Boster κι από εκεί ξεκίνησε ο όλεθρος. Στον τρίτο τους δίσκο, "Flesh Stays Together" αυτό το γυάλισμα του ήχου τους και το πέρασμα στο mainstream είναι εμφανές σε κομμάτια όπως το "A Curse Upon Iron", ωστόσο οι Dying Wish δεν διαπραγματεύονται εκπτώσεις στην σκληρότητα του ήχου τους και στο πως αυτός μετουσιώνεται σε album. Το "Flesh Stays Together" είναι υπόδειγμα περάσματος στα μεγάλα μουσικά σαλόνια - άκου το "I’ll Know You’re Not Around" και θα καταλάβεις.

Pupil Slicer - Fleshwork

Η ύπαρξη των Pupil Slicer στον υποχθόνιο σκληρό ήχο είναι μια από αυτές που αγαπάμε πολύ. Ένα ερώτημα για τη συνέχεια τους υπήρξε μετά την αποχώρηση του Luke Fabian από το συγκρότημα, ωστόσο η Kate και ο Josh βρήκαν άλλον Luke (Booth) για το μπάσο και συνεχίζουν ακάθεκτοι με το εκρηκτικό "Fleshwork". Ξεχάστε τα απαλά, σχεδόν pop περάσματα του "Blossom". Στο "Fleshwork" οι αναφορές σε Dillinger Escape Plan είναι ακόμη πιο ευθείες, τα κομμάτια σκίζουν και τα breakdowns είναι πιο βαριά από τον πόνο της ύπαρξης - το "Sarcosanct" αποτελεί το τέλειο παράδειγμα. Άλλοτε, οι αναφορές στο black metal παρελθόν (μιας που είχαν πρότερα άλλο σχήμα) κάνουν διακριτές εμφανίσεις σε κομμάτια σαν και το "Nomad". Γενικά όμως, το "Fleshwork" αξίζει μια θέση στην καρδιά σας.

Malevitch - Under A Guilded Sun

Σε εκείνο το σκοτεινό μουσικό μέρος που κρύβεται ο πληθωρικός όρος «genrebending», σίγουρα θα εντοπίσουμε και οντότητες όπως οι Malevitch. Ένα συγκρότημα που πραγματικά θα ταίριαζε σε πολλές ανασκοπήσεις, οι Malevitch συνδυάζουν έναν τόνο πράγματα - sludge, black, hardcore, με έμφαση τόσο στο τελευταίο, αλλά λίγο περισσότερο στον αντιφασιστικό χαρακτήρα που διαπνέει τόσο τα μέλη του συγκροτήματος όσο και την μουσική του αισθητική. Το "Under A Guilded Sun" και τρίτος δίσκος του συγκροτήματος, εξερευνά όλα αυτά τα μουσικά κατατόπια με ευκολία και πάρα μα πάρα πολύ θυμό, έτοιμο να σε καταπιεί ολόκληρο. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τον αφήσεις, αν είσαι έτοιμος για κάτι πολύ σκοτεινό.

Scarab - Burn After Listening

Grind και death αναφορές θα σε βρουν στο κατάφορα βίαιο ντεμπούτο των Scarab από τη Φιλαδέλφεια, που όμως το κέντρο του παραμένει σθεναρά κρατημένο σε metalcore και hardcore καταβολές. Το έξυπνο λογοπαίγνιο του τίτλου του "Burn After Listening" που παραπέμπει σε αυτόν της ταινίας "Burn After Reading" των αδερφών Coen, αντιμετωπίζει την πραγματικότητα και την παράνοια με τον ίδιο καυστικό τρόπο, με μουσικές και στιχουργικές αιχμές αντί των κινηματογραφικών. Κομμάτι πάνω από δύο λεπτά δεν θα βρεις, θα βρεις όμως το έπος "Ten Foot Shadow", τη συνεργασία με τους Nails στο "Ugly" αλλά και αυτή με Blacklisted και Innumerable Forms στο "Withdrawn".

Crossed - Realismo Ausente

Οι Ισπανοί έχουν ένα αστείρευτο ταλέντο να γράφουν εντυπωσιακό all things post hardcore και screamo, ειδικά όσων αφορά το σύγχρονο underground. Στην περίπτωση των Crossed, αυτό το γηγενές ταλέντο μετουσιώνεται σε μια σύμπραξη με metalcore και hardcore βάση. Το "Realismo Ausente" είναι μια κυκλοφορία που δεν φοβάται να μπλέξει επιρροές, ούτε και να επιμείνει στην τοπική του διάλεκτο για τίτλους και στίχους. Τα κομμάτια "Monotonia De la Lluvia En La Ventana" και "Cruz Vertical" ξεχωρίζουν λαμπρά μέσα στις συνθέσεις, εφευρίσκοντας και μικρές black metal στιγμές εκεί που κανείς δεν τις περιμένει. Πραγματικά ένα άκουσμα που μπορεί να προσελκύσει οπαδούς όλων των ιδιωμάτων που περιέχει και να τους κερδίσει παρόμοια.

Hidden frequencies: Τιμώντας την πόλη τους, οι Ingrown ονομάζουν τη νέα τους κυκλοφορία "Idaho" και το Idaho μοιάζει πιο βαρύ από ποτέ. Τα love it or hate it φωνητικά των Kaonashi δεν τους εμποδίζουν από το να προχωρούν συνεχώς ένα βήμα πιο κοντά στην επιθυμητή μουσική κορυφή - τα breakdowns τους άλλη μια φορά τσακίζουν στο "I Want To Go Home" και οι απαλές του στιγμές λειτουργούν σαν τσιρότα. Από την άλλη, στα Δανέζικα κρύα, οι EYES δημιουργούν το χαοτικό και δυναμικό τους metallic hardcore για άλλη μια φορά στα πλαίσια του "Spinner". Οι παλαίουρες πλέον Bleeding Through, εξακολουθούν να κρατούν τα ηνία του ιδιώματος με πρόσθετο το χαρακτηριστικό των πλήκτρων με τον ένατο δίσκο τους, βολικά τιτλοφορημένο ως "Nine".

Habak - Mil Orquídeas en Medio del Desierto

Σε έναν δίκαιο κόσμο, όταν στο μέλλον θα αναρωτιόμαστε τι συνέβη το 2025 στην crust σκηνή, το πρώτο πράγμα στο οποίο θα αναφερόμαστε θα είναι οι Habak. Και αυτό γιατί, πέντε χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, οι Μεξικανοί επέστρεψαν με έναν δίσκο που επιβεβαιώνει το καλλιτεχνικό μέγεθός τους. Δεν βγαίνουν εξάλλου κάθε μέρα άλμπουμ σαν το "Mil Orquídeas en Medio del Desierto" που συνδυάζουν την d-beat οργή με το βαθύ συναίσθημα, τη μελωδία με ένα ωμό τείχος θορύβου, την επίθεση με την μελαγχολία, την εσωτερική πάλη με την κάθαρση. «Μια από τις αδιαπραγμάτευτες κυκλοφορίες της χρονιάς» υποστηρίζαμε στην αρχή της χρονιάς και απολύτως τίποτα δεν έχει αλλάξει σήμερα.

Hellshock - XXV

Δεν θα πούμε πως ό,τι σχετικό με το punk βγαίνει στο Portland είναι απαραίτητα καλό αλλά, διάολε, οι πιθανότητες μοιάζουν να είναι πάντα με το μέρος τους. Οι Hellshock, οι οποίοι έκαναν μεγάλο νταβαντούρι όταν επέστρεψαν το 2022, κυκλοφόρησαν φέτος μια δουλειά αντίστοιχη του ονόματός τους που ακούγεται σαν φυσική συνέχεια της μακράς τους πορείας στο μεταλλικό crust. Χωρίς καμία διάθεση για ανανεώσεις ή πειραματισμούς, το συγκρότημα μας παρέδωσε αυτό που θέλαμε από αυτούς, δηλαδή σκοτεινή, βαριά, εξεγερσιακή μουσική που πατάνε εξίσου στον extreme και τον punk ήχο. Πιθανά να μην κερδίσει νέους ακροατές έξω από τον στενό κύκλο του είδους, αλλά πρόκειται για μια δουλειά που ξεχωρίζει ως ένα κατάμαυρο μνημείο ενός ήχου που πεισματικά αρνείται να εξημερωθεί.

...But The Shadows Have Foes - Look With Pity Upon the Sallow Face of God, For We Have Built Hells Beyond His Imagining

Αν συμφωνήσουμε πως το crust αποτελεί μια μουσική που εστιάζει κυρίως στο συναίσθημα, τότε οι ...But The Shadows Have Foes κατάφεραν να μας παραδώσουν μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς για το είδος. Και αυτό γιατί, στη νέα τους δουλειά, παίρνουν τις black metal ατμόσφαιρες και τις συνδυάζουν με την οργή, τη θλίψη, και την αλήθεια της crust σκηνής, με το αποτέλεσμα, πιθανά να μην ανταποκρίνεται στον πήχη που είχαν θέσει προ τριετίας, αλλά, και πάλι, να κινείται πάνω από τον μέσο όρο. Μια σκοτεινή επιστροφή που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά όσων βλέπουν το crust ως μέσο συναισθηματικής έκφρασης και, παράλληλα, σαν πολιτικό όπλο. Αδάμαστο και ζωτικό, το "Look With Pity Upon the Sallow Face of God, For We Have Built Hells Beyond His Imagining" μπορεί να μην αφήνει με το στόμα ανοιχτό αλλά, σίγουρα, μας αφήνει με την καρδιά γεμάτη.

War//Plague - The Rot Thickens

13^η κυκλοφορία για το θρυλικό συγκρότημα από τη Μιννεάπολη και όλα όσα μας είχαν υποσχεθεί στο ξεκίνημα τους συνεχίζουν και ισχύουν εδώ με το συγκρότημα να παραμένει πιστό στον d-beat πυρήνα του, εξαπολύοντας και πάλι μια ωμή, αδυσώπητη επίθεση κοινωνικής οργής, που επικεντρώνεται στην ταχύτητα, στην ένταση και στη μανιασμένη ενέργεια. Metal, crust, punk συναντιούνται μέσα από καταιγιστικά, βρώμικα riffs που δεν αφήνουν χώρο για πολλές αναλύσεις αλλά ούτε περιθώρια αμφισβήτησης. Οι War//Plague παραμένουν ένα από τα κορυφαία σχήματα του είδους που, χωρίς να επαναπροσδιορίζουν το είδος, το επαναφέρουν και μας το σερβίρουν στην πιο καθαρή, επιθετική και πολιτικά φορτισμένη μορφή του.

Psych-War - Psychotic Warmonger

Από τη Φιλαδέλφεια (των Η.Π.Α. ρε γαβγαβ) αλλά με άρωμα Σουηδίας, το ντεμπούτο των Psych-War αποδείχθηκε μία από τις πιο τσιτωμένες κυκλοφορίες της χρονιάς και, με βεβαιότητα, ένα άλμπουμ που αξίζει να ακούσετε αν λατρεύετε τις πιο ακραίες εκδοχές του d-beat ήχου. Πρόκειται για έναν ωμό, επιθετικό και πολιτικά φορτισμένο δίσκο, ριζωμένο βαθιά στην crust παράδοση, με σαφείς αναφορές σε Discharge, Wolfbrigade και Disfear αλλά που, παράλληλα, ρίχνει λοξές ματιές στο death metal των γιγαντιαίων Bolt Thrower. Σε έναν κόσμο που μοιάζει να καίγεται γύρω του, το "Psychotic Warmonger" ξεχωρίζει ως μια τίμια, ακατέργαστη κυκλοφορία, ικανή να κάνει ακροατές διαφόρων ειδών του ακραίου ήχου να δώσουν τα χέρια και να συμφωνήσουν πως αυτή είναι μια σπουδαία crust κυκλοφορία.

Hidden frequencies: Τρία χρόνια μετά το ισοπεδωτικό "Le Futur Est Là", οι Γάλλοι Bombardement μας παρέδωσαν 20 λεπτά d-beat τελειότητας στο "Dans La Fournaise", οι Ούγγροι Tetem ανέβασαν αρκετά τον πήχη στο "Egy másik világ pokla", οι Desolacion εξαπέλυσαν μια μανιασμένη επίθεση στον ομώνυμο δίσκο τους, οι Σουηδοί Exploatör μας χάρισαν έναν all-star crust όλεθρο στο "Apokollaps", οι Τεξανοί Sickness of Greed στο ντεμπούτο τους, "All That's Before Us", παίζουν ιαπωνικά αφήνουν μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον, ενώ, τέλος, οι Deadsky με το "Reapers Call" μπερδεύουν d-beat, crust, και thrash metal με εξαίσια αποτελέσματα.

Drain - …Is Your Friend

Οι Drain με τους δύο πρώτους τους δίσκους εδραιώθηκαν ως ένα από τα καλύτερα νέα ονόματα στον χώρο του crossover. Με τον τρίτο δίσκο τους "…Is Your Friend", αυτό τους το status δε διατηρείται απλώς, αλλά ενισχύεται κιόλας. Γκάζια πατημένα στο πάτωμα, hooks διάσπαρτα από εδώ κι από εκεί, feelgood αίσθηση και η ακρόαση αφήνει τα στόματα ανοιχτά από κομμάτι σε κομμάτι. Αν σας αρέσουν οι Power Trip ή οι Scowl, δεν μπορείτε να προσπεράσετε τούτους εδώ. Μιλάμε για ένα από τα κορυφαία ονόματα του χώρου πλέον.

End It - Wrong Side Of Heaven

Μετά από μια σειρά από πολύ καλά EPs, το "Wrong Side Of Heaven" ήταν ένα αρκετά αναμενόμενο ντεμπούτο. Με τον παραγωγό των Turnstile στην κονσόλα, παρακαλώ, οι End It έφτιαξαν δεκαπέντε τραγούδια από ένα κράμα hardcore και thrash, βάζοντας ακόμα και soul πινελιές. Ο δίσκος έχει ταχύτητα, έχει μελωδίες, έχει ενέργεια, έχει ενδιαφέροντα φωνητικά, έχει έμπνευση. Μη σας ξεγελάσει το πιο ήρεμο "Could You Love Me?", ο δίσκος κατά τα άλλα ξυρίζει και είναι σε πολύ υψηλή ένταση και ενέργεια, αποτελώντας μια από τις καλύτερες μοντέρνες hardcore κυκλοφορίες της χρονιάς.

Stress Test - Stress Test

Ερχόμενοι από το Portland, οι Stress Test μας παραδίδουν το ογκώδες ντεμπούτο τους έχοντας ενσωματώσει σε αυτό τα crossover και thrashcore ακούσματά τους. Μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα των 18 λεπτών προλαβαίνουν να ασχοληθούν στιχουργικά με θέματα κοινωνικού αναβρασμού και στοχευμένης συστημικής οργής, «ντύνοντάς» τα με εξαιρετικά κοψίματα και riffs που εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις σύντομες διάρκειες. Στην καρδιά του "Stress Test" βρίσκεται το crossover hardcore και το αποτέλεσμα είναι τόσο δουλεμένο που δε θυμίζει κάποιο άγουρο ντεμπούτο, αλλά δίσκο φτασμένης μπάντας του χώρου.

Heaven’s Gate - Tales From A Blistering Paradise

Μετά από ένα single και ένα EP, φέτος ήρθε η ώρα για τον πρώτο μεγάλο δίσκο (όσο μεγάλος μπορεί να είναι ένας δίσκος ούτε καν είκοσι λεπτών!) των Heaven’s Gate. Με τραγουδιστή από τους Municipal Waste και drummer από τους Cannibal Corpse, το πάντρεμα μεταξύ hardcore punk και thrash metal βγαίνει αρκετά φυσικά και ομοιογενώς στο "Tales From A Blistering Paradise". Οι Αμερικανοί μας έδωσαν ένα ωμό crossover σφηνάκι που πατάει πάνω στα βασικά του είδους και μπορεί να ακουστεί απνευστί, ξανά και ξανά.

Combust - Belly Of The Beast

Με τον δεύτερο δίσκο τους "Belly Of The Beast" οι νεοϋορκέζοι Combust αφήνουν αρκετά πίσω το ντεμπούτο τους και δείχνουν ότι βρίσκονται σε πολύ ανοδική πορεία. Επηρεασμένοι από τους γίγαντες Cro-Mags, μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες του hardcore, οι Combust παίζουν παλαιάς κοπής crossover hardcore και μέσα σε ένα μισαωράκι και μια ντουζίνα κομμάτια δίνουν μια τρομερή ένεση αδρεναλίνης. Μπορεί το στυλ να είναι παλαιάς κοπής, αλλά τα φωνητικά πάντως φέρνουν κατά νου σύγχρονα σχήματα και ήχο. Αξιολογότατη η εξέλιξή τους.

Hidden frequencies: Οι Σουηδοί Industrial Puke συνεχίζουν με το "Alive To No Avail" την πορεία που χάραξαν με το ντεμπούτο τους, δηλαδή ακολουθούν τα χνάρια του d-beat και του hardcore με γηπεδικά φωνητικά. Οι Καλιφορνέζοι CRISTØ στο "Fragments Of The Inferno" EP τους εξακολουθούν πολύ δυναμικά και σε υψηλές ταχύτητες, έχοντας ακόμα και metal στοιχεία.

Barren Path - Grieving

Από τις στάχτες των μυθικών Gridlink ξεπρόβαλλαν οι Barren Path για να μας χαρίσουν άλλη μια μουσική εξτραβαγκάνζα. Το "Grieving", αποτελεί φυσική συνέχεια του κολοσσιαίου "Coronet Juniper" και επί 14 λεπτά χτυπάει ανελέητα. Ο Takafumi Matsubara, στις δώδεκα συνθέσεις του άλμπουμ, για ακόμη μια φορά αποδεικνύει πως είναι ένας κιθαριστικός ογκόλιθος, με παιξίματα, riffs και κιθαριστικά θέματα αστρονομικών διαστάσεων. Μέσα στο τεχνικό του χάος, το "Grieving" επιτυγχάνει να ακροβατεί ανάμεσα σε γοητευτική μελωδικότητα και άκρατο δυσαρμονικό χάος, προσφέροντας ένα πεισμωμένο δίσκο που φαντάζει ως ο εξορκισμός ενός άδοξου φινάλε, αλλά τρέφεται επίσης από το καύσιμο μιας εμβληματικής μουσικής πορείας, ορίζοντας τον πήχη για ολόκληρο το ιδίωμα.

Chepang - Jhyappa

Οι Νεοϋορκέζοι από το Νεπάλ, Chepang, είναι δικαίως το πιο καυτό όνομα στο διεθνές grindcore στερέωμα, και το πρώτο τους άλμπουμ υπό τη σκέπη της Relapse, μια από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς. Το "Jhyappa", κατέφθασε και βρήκε το immigrindcore των μυστών να αγκαλιάζει έντονα τις crossover/hardcore αναφορές του, διαθέτοντας πελώρια γκρούβα. Κάθε λεπτομέρεια, είτε ηχητική, είτε σε φωνητική γραμμή, είτε θεματική ή εικαστική, δείχνει πως οι Chepang δεν εμβαθύνουν πλήρως στην τόσο μοναδική τους αισθητική, αλλά συνενώνουν δύο κόσμους με τρόπο οργανικό, συνεισφέροντας το λιθαράκι τους σε κατάρριψη συνόρων και σύσφιξη δεσμών αντίστασης.

Iron Lung - Adapting // Crawling

Όταν η καλύτερη, πιθανώς ever (το συζητάμε), powerviolence μπάντα επιστρέφει με νέο δίσκο έπειτα από 12 χρόνια, είναι δεδομένο πως θα πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ της χρονιάς σε αυτό το φάσμα του ακραίου ήχου. Το "Adapting / Crawling" είναι ένα εξτρεμιστικό μανιφέστο, κατά τη διάρκεια του οποίου το ντουέτο των Jensen Ward (επίσης Innumerable Forms) και John Kortland παραδίδει σεμινάρια. Από κάθε παύση μέχρι κάθε πυρηνική έκρηξη θορύβου και ταχύτητας, από κάθε κιθαριστικό delay μέχρι επίπονο τυμπανιστικό ποδοβολητό, εδώ έχουμε κυκλοφορία ταυτόσημη του τι εστί αυτό το είδος.

Deaf Club - We Demand A Permanent State Of Happiness

Καυστικό, ειρωνικό, εκκεντρικό, το δεύτερο άλμπουμ των Deaf Club του πολυπράγομονα Justin Pearson δεν είναι ένα κλασικό grindcore άλμπουμ. Με ηγετικό θράσος, οι μουσικοί πειραματίζονταια με τις κλασικές δομές και διάρκειες του ιδιώματος, για να ενσωματώσουν μια πληθώρα ηχητικών επιρροών, που συχνά μετατρέπουν το "We Demand A Permanent State Of Happiness" σε ένα noise rock άλμπουμ που έχει βαρέσει μπιέλα. Το θέμα όμως είναι, πως οι Deaf Club επιτίθενται στην απάθεια και την αναλγησία με ήχους που εξάπτουν όλες τις αισθήσεις. Ένα άλμπουμ διαφορετικό, ένα άλμπουμ όμως που επίσης φανερώνει το θαυμαστό ηχητικό εύρος του ήχου, όπως και όλα που συμπεριλάβαμε σε αυτή την ενότητα.

Scalp - Not Worthy Of Human Compassion

Αν το σοκ των Iron Lung δεν σου ήταν αρκετό, ευκαιρία (επιτέλους) να μυηθείς σε έναν από τους αξιότερους επιγόνους. Ο ζόφος των Scalp ξεδιπλώνεται περίτρανα στο εντυπωσιακό "Not Worthy Of Human Compassion", το οποίο διακατέχεται από ένα πηχτό σκοτάδι που καλύπτει την ηχητική βία που συντελείται επί δεκαοκτώ λεπτά. Ο νιχιλισμός των Scalp δεν επισκιάζει όμως την ειλικρινή μουσικότητα των σύντομων κομματιών τους, τα οποία διαθέτουν τέτοια γνήσια ορμή, που είναι ικανά να σε παραλύσει.

Hidden frequencies: To mincecore ζει και βασιλεύει με τους DIY παλαίουρες κάφρους Haggus να κυκλοφορούν τον δίσκο - κατάθεση "Destination Extinction", ένα άλμπουμ εξίσου πολιτικό όσο και διασκεδαστικό. To ντουέτο των Trauma Bond στο «καλοκαιρινό» του άλμπουμ που είναι το "Summer Ends. Some Are long Gone" παρουσιάζει ένα από τα πιο φορτισμένα άλμπουμ που μπορείς να ακούσεις. Αποχαιρετούμε την ενότητα με λίγο πειραματικό jazzgrind από τους Ρώσους Byonoisegenerator που αποφασίζουν να παίξουν υπερπειραματικό extreme metal παραδομένο στο χάος των Naked City στο εξωφρενικό "Subnormal Dives".

Die Spitz - Something To Consume

Είναι ζόρικο όταν έχεις να βγάλεις ασπροπρόσωπο το hype που έστησαν μεγάλοι καλλιτέχνες που σε ξεχώρισαν. Οι Die Spitz τράβηξαν την προσοχή τόσο του jack White όσο και των Foo Fighters και συνεπώς, ο πρώτος τους δίσκος είχε μεγάλα παπούτσια να γεμίσει. Η punk αλητεία όμως του "Something To Consume" έρχεται με ένα άγριο φεμινιστικό όνειρο που σίγουρα στην εφηβεία του είχε μια τεράστια αφίσα της Brody Dalle στο δωμάτιό του. Οι Τεξανές Die Spitz τα διαλύουν όλα στο πέρασμά τους και γιατί όχι, να είναι η επόμενη μπάντα μετά τους Green Day που θα κάνει το punk (rock) παγκόσμιο φαινόμενο πάλι. Το είχε πει άλλωστε και η τεράστια Kim Gordon και ποιοι είμαστε εμείς να διαφωνήσουμε: "Girls invented punk rock, not England".

Winona Fighter - My Apologies To The Chef

Καιρό είχαμε να δούμε νέα μπάντα απροκάλυπτα pop-punk που να εντυπωσιάσει με τέτοια ευκολία. Η τριάδα ωστόσο των Winona Fighter δεν δυσκολεύτηκε καθόλου και επανηχογραφώντας κάποια παλαιότερα κομμάτια τους παρέα με λίγα ακόμη, κυκλοφορούν το "My Apologies To The Chef". Πράξη που έκανε σίγουρα την Avril Lavigne να πάρει (από το σταθερό) τηλέφωνο την Hayley Williams και να ακολουθήσει ο διάλογος «Το άκουσες;» «Ουάου!» (με απόλυτη σιγουριά, ο παραπάνω διάλογος συνέβη). Λίγο αργότερα, πήρε τηλέφωνο και τη μπάντα η Phoebe Bridgers να παραπονεθεί για το "You Look Like A Drunk Phoebe Bridgers" που από τη μία την έθιξε, από την άλλη όμως είναι κομματάρα! Αν ψάχνετε λίγη καλή και φρέσκια pop-punk διάθεση, μην πάτε παραπέρα, οι Winona Fighter είναι αυτό που χρειάζεστε.

Speedway - A Life’s Refrain

Η μάνα Σουηδία δεν σταμάτησε ποτέ να αποτελεί μεγάλο σημείο αναφοράς για την punk παγκόσμια σκηνή. Μια από τις πιο πρόσφατες εξαγωγές τους είναι αυτή των Speedway που το 2025 κέρδισαν με δύο τρόπους - ο ένας η ευκαιρία τους να συνοδεύσουν τους Refused σε επιλεγμένες ημερομηνίες της αποχαιρετιστήριας περιοδείας τους (να στηρίξουν και το σπίτι τους), και ο άλλος η κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, "A Life’s Refrain". Το ενεργητικό hardcore punk των Speedway είναι δύσκολο να σε αφήσει ασυγκίνητο αν η καρδιά σου είναι punk. Με το "Walls Of Ire" στην ασυγχώρητη διάρκεια των τριών λεπτών να χαλάει το σερί των μίνι κομματιών, οι Speedway υπόσχονται μια εμπειρία εντός του δίσκου σαν και το όνομα της. Πριν προφτάσεις να καταλάβεις από που σου ήρθε, το δάχτυλό σου έχει πατήσει το repeat.

Doomsday - Never Known Peace

Με ορέξεις για απρόσκοπτο ξυλοφόρτωμα και crossover βάπτισμα, οι Doomsday δεν σταματάνε πουθενά. Ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος των Καλιφορνέζων ονομάζεται "Never Known Peace" και είναι πραγματικά αβυσσαλέος. Η μία κιθάρα πατάει στο hardcore με απίστευτο ρυθμό, όσο η άλλη είναι τέρμα μεταλλάς με leads και solos που θα ζήλευαν και οι μεγάλοι του thrash metal. Ο δίσκος δανείζεται εμβληματικά στοιχεία ισόποσα και από τα δύο στρατόπεδα και δεν τάσσεται με κανένα, παρά τα φέρνει κοντά. Μια πραγματικά αξιόλογη κυκλοφορία που φαίνεται να υπόσχεται ένα πολύ λαμπρό μέλλον στους Doomsday, σε αντίθεση με το τι μπορεί να προϊδεάζει το όνομά τους. Καμιά ειρήνη εδώ μέσα, μόνο μπασταρδεμένες μεταλοπάνκ φάπες.

Valatie - Dragged Through The Garden

Ένα ντεμπούτο αποκάλυψη από τα βάθη της post-hardcore και screamo συνάντησης, το "Dragged Through The Garden" των Valatie από το Σικάγο έχει ισορροπήσει μέσα σε μόλις 23 λεπτά στεναχώρια και γλύκα με οργή και βία. Ο ήχος των Valatie είναι σαν την πιο τοξική σου σχέση - εμποτισμένος μόνο με αρνητικά συναισθήματα, δοσμένα όμως μέσα από μια άρτια αισθητική ειδικά στο πλαίσιο των διπλών φωνητικών του. Συνθέσεις όπως τα "Valerie" και "Stubborn Sun" εντυπωσιάζουν εντός και εκτός υποϊδιώματος ενώ τα δύο τελευταία κομμάτια απογειώνουν το δίσκο. Μπορεί το screamo να είναι ελαφρώς καταραμένο να μένει στα υπόγεια, τα συγκεκριμένα τυπάκια όμως έχουν προοπτικές για μεγάλα πράγματα.

Hidden frequencies: Η μεγαλοφυΐα του Alex CF (Fall Of Efrafa, Morrow, Wreathe και πόσα άλλα) εξαπλώνεται συνεχώς σε νέα σχήματα, και αυτή τη φορά με το κλασσικό αναρχοπάνκ των Ancient Lights στο ντεμπούτο τους "Reclamation". Punk και αναρχικά ξηγιούνται και οι oi-punks Béton Armé από τον Καναδά, στα γαλλικά όμως στη δική τους περίπτωση (το γαλο-αναρχοπάνκ άλλωστε έχει τη δική του παράδοση), με τον πρώτο τους δίσκο "Renaissance". Από τα γαλλικά στα Ισπανικά και στη μητρική γλώσσα της Βενεζουελιανής Eva Leblanc, όπου έχει στήσει στην Αγγλία την δική της queer οικογένεια με όνομα Traidora και με πολλές δόσεις grind γράφει hardcore punk και εντυπωσιάζει με το "Una Mujer Trans Sin País". Για το Ισπανικό underground τα είπαμε και νωρίτερα οπότε κρατάμε τα Ισπανικά αλλά μεταφερόμαστε στην Ισπανία και βρίσκουμε τους Sacrosanta Decadencia Occidental και το θεόβαρο crust τους στο καταπληκτικό "Danzas No Solpor Do Mundo" με το εξίσου καταπληκτικό εξώφυλλο. Σε αντίθετα, περισσότερο mainstream μονοπάτια, οι Touch Heaven μπολιάζουν post-hardcore με shoegaze όπως επιτάσσουν οι τάσεις και αποτέλεσμα είναι το ιδιαίτερο "ASkySoBlack". Queer, αντιφασιτικά και hardcore στοιχεία θα βρει κανείς στο ομότιτλο ντεμπούτο των MEM//BRANE, που δεν μασάει επ’ ουδενί τα λόγια του. Φεμινιστική powerviolence οργή μοιράζουν και οι Xiao από τη Σουηδία, όπου το "Control" τους βάζει πολύ δυνατά στο χάρτη.

Μορμώ - Δυστοπία

Επιστροφή και για τους Μορμώ με τη "Δυστοπία". Μέσα από πέντε μόλις συνθέσεις καταφέρνουν να ενώσουν την τραχύτητα του crust με πιο ατμοσφαιρικές και μελωδικές στιγμές, ενώ αφήνονται απόλυτα σε έναν σκοτεινό και οργισμένο εαυτό. Πικρά, βαριά riffs, δομημένος ρυθμός με συγκρατημένα ντραμς και φωνή-κραυγή που βγαίνει μέσα από την δυστοπία. Μια ακόμη από τις πιο αξιόλογες DIY κυκλοφορίες της χρονιάς, βάζει απόψη και ψυχή, ακόμη κι αν η τελευταία πνίγεται και ασθμαίνει.

Ξόρκι - Χειραψία Με Τον Σατανά

Σε μια κυκλοφορία γεμάτη διεστραμμένα υλικά, το Ξόρκι μας φέρνει ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Dungeon synth με synth-punk αισθητική, η "Xειραψία Με Τον Σατανά" πέρα από την επιτυχημένη επίκληση στο αλλόκοτο, μοιράζει απλόχερα σατανικό χορευτικό πανικό. Λοκομοτίβες από κόκκαλα, τουρσιά νεογνά και υγρές αντανακλάσεις δημιουργούν ένα ηχοτοπίο απόκοσμο και εν τέλει εθιστικό.

Pirates City - Πειρατεία

Στον χαρακτηριστικό ήχο του εγχώριου punk rock, εκείνον μιας αλητείας ροκεντρόλ και δρομίσιας, αποδίδουν φόρο τιμής οι Pirates City (στη δική τους περίπτωση με μπόλικες δόσεις ska), με το άλμπουμ τους "Πειρατεία". Μια ειλικρινής και ατόφια καταγραφή όσων αποτελούν τη βιωμένη εμπειρία πολλών, όπως αυτή μοιράζεται στους δρόμους και τα στέκια του underground ήχου της Αθήνας - με μια έξτρα δόση Θεσσαλονίκης.

DEEP x CUT - How To Be Normal

Οι DEEP x CUT δύο χρόνια μετά το "No Heal" συνεχίζουν να κρατάνε ψηλά την hardcore γροθιά τους. Με ωμό και αιχμηρό punk, άξιο του ονόματος της μπάντας, το "How To Be Normal" προκαλεί σεισμό με την ταχύτητα και την έντασή του. Μέσα από πέντε συνθέσεις που ξεχωρίζουν, πλοηγούμαστε κάπου ανάμεσα στην ασφυξία και την κραυγή της διαρκούς υπενθύμισης του τι συνειδητοποιήσεις περιλαμβάνει το να αρνείσαι να ανήκεις στα κανονικά παιδιά.

ΤΣΕΡΡΥ ΜΠΡΑΝΤΥ - H Kλεψύδρα Αδειάζει

Στο κλείσιμο του έτους, οι ΤΣΕΡΡΥ ΜΠΡΑΝΤΥ δίνουν ένα ακόμη ενδιαφέρον release του diy ήχου. Η φάση των Αθηναίων punk-rockers σίγουρα δεν έχει κουράσει, μάλιστα επιστρέφουν με το πρώτο τους LP, το οποίο κυλάει ευχάριστα ανάμεσα στην μελωδικότητα και την έκρηξη. Προσωπικοί δαίμονες που δύσκολα μπαίνουν σε λήθαργο, συνομιλούν με το συλλογικό millennial αίσθημα και συνθέτουν το θεματικό υπόβαθρο μιας κλεψύδρας που αδειάζει σε μια καθημερινότητα πιεστική που χρειάζεται απαραίτητα επανεκκίνηση.

Hidden Frequencies: Το δεύτερο άλμπουμ των Ρεύμα 102, "Δάκρυα Από Τσιμέντο" - άγριο synth-punk από την Θεσσαλονίκη, τους βάζει σίγουρα στις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς. Dark post-punk με synths που μένουν, μας χαρίζουν και οι Ardenti Crucis, με το πολύ δυνατό "Deeper the Thoughts, Darker the Fear". Μένοντας (κατά το ήμισυ) στην σκηνή 500 χλμ βόρεια της Αθήνας, οι NON KANON μας δίνουν το τρίτο τους EP "III", σκοτεινό industrial sludge, που ξεχωρίζει για την δυστοπική του ποιητικότητα - όπως και την αναφορά στον Χρόνη Μίσσιο. Μένουμε βόρεια, στο υπαρξιακό punk/post-punk των Πράγματα και το ομώνυμο ΕP καθώς και στο τέλειο hardcore των Τίμιο Ξύλο και του νέου τους demo - για τις στιγμές που ενώ όλα συμβαίνουν, δεν τρέχει τίποτα, για να αλλάξουμε τελείως κατεύθυνση και να περάσουμε στο τσιτωμένο northcore των Psychobreak με το LP "ΣΤΟΥΚΑ" που ακούγεται με το μαχαίρι στα δόντια. Αλλάζοντας γεωγραφίες, παραμένοντας DIY, σίγουρα σηκώνει αναφορά το επιθετικό κάτσα πανκ από Φρεσκοπεθαμένους Καλλιτέχνες με το ντεμπούτο LP "Γκαζάκια Βία και Λαγνεία", όπως και το «σε εμπόλεμη συνθήκη» ωμό d-beat hardcore των PissSniffers από το ομώνυμο LP τους.

Hekátē - Μαύρη Τρύπα

Οι all-female Ηekátē επέστρεψαν πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους με τη "Mαύρη Τρύπα", ένα LP που αναδεικνύει την μουσική και στιχουργική τους εξέλιξη σε μια από τις ενεργές punk μπάντες - σημεία αναφοράς. Το σύγχρονο αστικό τοπίο βρίσκει τον ζοφερό του ήχο, μέσα σε περίπου 33 λεπτά που εναλλάσσονται μεταξύ σύνθετων synthwave ηχοτοπίων και δυναμικού punk. Τον δίσκο κατακλύζει το αίσθημα εσωτερικής ασφυξίας με ρίζες στο υπάρχον, λειτουργώντας ως μια υπενθύμιση, τόσο της βιωμένης πραγματικότητας μέσα από τα φίλτρα των «από κάτω», όσο και της αντίστασης ως καθημερινής πρακτικής και δημιουργίας.

Qualia and the Five Ancestors of the Great Maryland Kingdom - Accidentally Funding The End Of The World

Punk rock για το τέλος του κόσμου. Οι Qualia στο δεύτερό τους άλμπουμ κινούνται στο μεταίχμιο punk rock, metal και mathcore, στρέφοντας το βλέμμα στη μολυσμένη ουσία της σύγχρονης ύπαρξης, την καταστροφή - περιβαλλοντική και ανθρώπινη - που συντελείται καθημερινά γύρω μας. Όπως προδίδει και ο τίτλος, η ευθύνη, η επίγνωση αυτής της κατάρρευσης είναι στο προσκήνιο, το ίδιο όμως και η αγωνία της σύνδεσης. Με μικρές μα εκρηκτικές δόσεις μουσικής ενέργειας, το "Accidentally Funding The End of The World" βάζει ξεκάθαρα τους Qualia στον φετινό μουσικό χάρτη.

Drama Princess - Common Experience

Λίγο πριν την εκπνοή του χρόνου οι Drama Princess μας συστήνονται δισκογραφικά με το ντεμπούτο τους, "Common Experience". Μια math rock, midwest emo προσθήκη που φέρει επιρροές της σύγχρονης αμερικάνικης σκηνής και μεταπηδάει από την ένταση στην μελωδικότητα. Αυτή η εναλλαγή δυναμικών διαπερνά όλο το άλμπουμ, δίνοντας συναισθηματικές φορτίσεις, ειδικά σε σημεία που ο ήχος τους ξεχωρίζει και τεχνικά.

Soulhound - The Divine Purge

Αn only mosh material, το πρώτο full-length άλμπουμ των metalcore Sοulhound από τη Θεσσαλονίκη μας βάζει στο κέντρο του pit. Βαριά riffs, screamo φωνητικά και ψήγματα σκοτεινής μελωδικότητας μέσα σε ένα metallic hardcore περιβάλλον, συνθέτουν τον ωμό και επιθετικό ήχο τους. Μια SKG εκδοχή του "Purge" περιλαμβάνει σίγουρα το "The Divine Purge" στο soundtrack του.

Burnt Tapes - New Lungs

Σε μια χρονιά που το εγχώριο punk rock και emo έπαιξε πολύ, δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν από αυτή τη λίστα οι Burnt Tapes - αν και η βάση τους είναι στο Λονδίνο. Σε μια πιο βαριά και συναισθηματική συνέχεια του "Never Better", έχουμε μελωδικό punk, με κιθάρες και φωνητικά που δίνουν τον τόνο, αλλά τον στίχο να πρωταγωνιστεί επί της ουσίας. Με στιγμές επανάληψης και άλλες, ιδανικές για singalongs, η ενδοσκοπική ευαισθησία του "New Lungs" δίνει την νέα ανάσα που υπόσχεται.

Hidden frequencies: Το σκοτεινό, μελωδικό ντεμπούτο των εκ Κορίνθου ορμώμενων Lykofos τους βρίσκει να ισορροπούν ανάμεσα σε crust punk και black metal, και να δίνουν τον δικό τους ήχο στον «πένθιμο θόρυβο». Με ένα εύρος επιρροών από Καταχνιά και Ανατέλλων Τρόμος, βρίσκουν αυτόνομα τον ήχο τους. Οι εξαιρετικές Witches On Beaches στο ομότιτλο full-length τους συνδυάζουν dreamy synthια, ψυχεδέλειες, riot grrrl ενέργεια και αιχμηρό στίχο σε ένα ολοδικό τους αμάλγαμα. Για βαρύ d-beat hardcore, εν προκειμένω από Κατερίνη, το ωμό και σφοδρότερο "Final Omen/Apocrypha" των FOA. Φέτος πήραμε και δύο κομμάτια απαό Dirty Wombs που στο "Verge Of The End" EP δάμασαν και πάλι τα μαγευτικά burning spirits.

Saetia - Tendrils

Η επιστροφή των Saetia είναι ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα του χώρου για τη χρονιά που μας πέρασε. Εικοσιέξι χρόνια λέει. Μια ολόκληρη ζωή. Μπορεί οι Saetia να μην είχαν την αναγνώριση όσο υπήρξαν εν ενεργεία, κατά την απουσία τους όμως το screamo γιγαντώθηκε και ομολογουμένως τους χρωστάει πολλά. Σεβόμενοι την κληρονομιά τους, οι Saetia επέστρεψαν με το "Tendrils", ένα EP τριών κομματιών που υπόσχεται πάρα πολλά. Αν δεν σε πείθει το screamo, αν σε πείσει το μαγευτικό του εξώφυλλο. Ωστόσο, το ομώνυμο κομμάτι διδάσκει μαθήματα καλαισθησίας ενώ τα "Three Faces Past" και "Corkscrew Spine" παίρνουν το μαχαίρι το καλό από την κουζίνα και με δυο κινήσεις μας δίνουν την ψυχή στο χέρι. Περιμένουμε κι άλλα, σύντομα.

Full of Hell - Broken Sword, Rotten Shield

Όχι ότι βάζουν και ποτέ ιδιαίτερα κώλο κάτω οι Full of Hell αφού κάθε χρόνο κυκλοφορούν και από κάτι, έτσι και φέτος δεν μας έλειψαν και παρέδωσαν το "Broken Sword, Rotten Shield". Η επιτομή του καλoγυαλισμένου grindcore, οι Full Of Hell αυτή τη φορά εξερευνούν πεδία ανεξερεύνητα προηγουμένως για τα δεδομένα τους, αφού εισάγουν στη θεματολογία τους το επικό στοιχείο. Σχεδόν επηρεασμένοι από το παράξενο παιδί των Fall of Efrafa και των Castle Rat, αφού γράφουν μια ιστορία για μια λεγεώνα σκύλων - ιπποτών, που αναπόφευκτα θα βρεθεί αντιμέτωπη με την κατάρα της θνητότητας, οι Full Of Hell δεν διστάζουν να μπουν ακόμη και σε ηλεκτρονικά κατατόπια (βλέπε "CorpseLight") και σίγουρα παράγουν ένα παράξενο μα αιμοβόρο και άκρως ενδιαφέρον σύντομο έργο.

MSPaint - No Separation

Η μπάντα με το καλύτερο όνομα και premise των τελευταίων χρόνων, είναι αναμφίβολα οι MSPaint που αποφάσισαν να παίξουν numetal με hardcore και στη θέση της κιθάρας έβαλαν synthesizers. Αφού ακούστηκαν για τα καλά με το ντεμπούτο "Post American", οι MSPaint επιστρέφουν δυναμικά με το "No Separation" EP και πέντε κομμάτια δυναμίτες κρυμμένα πίσω από ένα καρακίτς εξώφυλλο - αλλά γι’ αυτό μας αρέσει. Το σχεδόν synthwave "Wildfire" δίνει χώρο στο σαφέστατα πολιτικό και οργουελικό στίχο του "Surveilance" ("How can we sleep under surveillance in our dreams?"), ενώ το "Angel" είναι το πιασάρικο κομμάτι της χρονιάς. Οι MSPaint μοιάζουν ασταμάτητοι και μακάρι η πορεία τους να αποδειχθεί τέτοια, μέσα από την ελπιδοφόρα αισιοδοξία τους. "You’re good enough".

SPY - Seen Enough

Άλλη μια περίπτωση αποκαλυπτικού ντεμπούτου που ακολουθείται από ένα εξίσου αδάμαστο EP αποτελεί και αυτή των hardcore παιδιών SPY. Μετά το άκρως ενδιαφέρον "Satisfaction", οι SPY λες και ακολουθούν πορείες παράλληλες με τουρ προαναφερθέντες, επιστρέφουν φέτος, δύο χρόνια αργότερα με το "Seen Enough". Οι SPY δεν μπορούν άλλο, μπούχτισαν πια, και στρέφονται στη σκληρή μουσική που τους ανέθρεψε για να αποτνάξουν από πάνω τους ό,τι τους χαλάει τη μέρα. Διάρκειες στα ένα και τα δύο λεπτά και δεν χρειάζεται καν περισσότερο. Τα "Stay In Your Lane" και "Quit The Act" δείχνουν το δρόμο. Σχεδόν γκαραζιά η φάση τους και ο ρυθμός μας οδηγεί ευθεία μέσα στο moshpit. Μάθε τους όσο είναι νωρίς.

Rigorous Institution - Tormentor

Μαντέψτε. Μετά από κάποια EP κι έναν δίσκο φωτιά πριν από, οκ, τρία χρόνια αντί για δύο αυτή τη φορά, οι Rigorous Institution έρχονται το 2025 με την κυκλοφορία του "Tormentor". Αν δεν είστε προϊδεασμένοι από το "Cainsmarsh" για τη μουσική των Rigorous Institution, καλύτερα κάντε το. Το "Tormentor", κατά την παράδοση που το συγκρότημα έχει χτίσει, είναι βίαιο, βρώμικο, λασπωμένο, πονεμένο. Αναζητά την ταξική τους συνείδηση μέσα στις σκληρότερες και ασχημότερες εκφάνσεις της μουσικής, όσο η στιχουργία του καλεί και προτρέπει στην ταξική βία και την ταξική πάλη - μεγαλειώδες το "Regime Forces". Αν τους συγκρίναμε αισθητικά με κάτι άλλο παρόλο που το μουσικό κομμάτι έχει κάποιες αποκλίσεις, αυτό θα ήταν οι Racetraitor. Πάρτε μια γεύση από τον καταδικασμένο κόσμο τους.

Hidden frequencies: Άλλο ένα σφηνάκι μεθυστικού mathcore μας παραδίδουν οι Car Bomb με το "Tiles Whisper Dreams" και περιμένουμε λυσσασμένα την επόμενη full length κυκλοφορία τους. Η σταθερή αξία του Καναδέζικου screamo Ostraca παρουσιάζουν άλλο ένα EP γεμάτο συναισθήματα με το "Eventualities" - προτιμούν τα EP άλλωστε από τους δίσκους. Οι Αυστραλέζοι Speed έχουν κάνει αίσθηση στη hardcore κοινότητα με την αμετανόητη ενέργειά τους, ωστόσο φέτος περισσότερο συναισθηματικά, αφιερώνουν το "All My Angels" EP στον θάνατο τριών φίλων τους, που αντιπροσωπεύονται από τα τρία κομμάτια εντός του. Στα όρια του post και παραδοσιακού hardcore ήχου, οι Mil-Spec επιστρέφουν με το καταιγιστικό ομώνυμο EP τους, αντάξιο του πρότερου δίσκου "Marathon". Αν η επιθετική μουσική είναι το φάρμακό σου, μην ψάξεις παραπέρα από τους μάστορες του είδους Rotten Sound και το φετινό τους EP "Mass Extinction", η παραγωγή του θερίζει το ίδιο με τους στίχους του.

Cóclea / Canut De Bon - No Esperan Por Nadie

Δύο εξαίσια συγκροτήματα από το Σαντιάγκο της Χιλής (που έχει δυνατή DIY σκηνή) ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα screamo/math/noise δίπολο που κατά μήκος των συνθέσεών του ξεδιπλώνει πολλές πτυχές των δύο σχημάτων. Οι Coclea φαντάζουν πιο καλειδοσκοπικοί, οι Canut De Bon χτυπούν με λυσσασμένο emoviolence, και το "No Esperan Por Nadie", στα 30 λεπτά που διαρκεί, είναι μάλλον το καλύτερο μονόπρακτο για να αντιληφθείς τι μπορεί να κάνει το ιδίωμα σήμερα, και γιατί επιμένουμε πως είναι σε θαυμαστή έξαρση.

The Dissidents / D.O.V.E. - A Better World

Ένα από τα πιθανώς πιο πολυσυζητημένα, φετινά splits είναι το κατόρθωμα της σπουδαίας Grow Your Own Records να ενώσει δύο κορυφαία σύγχρονα anarcho-punk σχήματα. Οι The Dissidents και οι λατρεμένοι D.O.V.E. τιμούν τις μνήμες των Bill Chamberlain και Daryl Hardcastle (των θρυλικών Omega Tribe) στο "A Better World" και παραδίδουν ένα συγκλονιστικό έργο. Αυτή η μουσική είναι ακόμη συγκινητική, επίκαιρη, αιχμηρή, αναγκαία, και τα μαγευτικά υμνητικά κομμάτια των δύο μπαντών επιτυγχάνουν μέσω της στοχευμένης τους οργής να σε αναγκάζουν να ασχοληθείς σοβαρά με την πάρτη τους. Και να σταθείς αλληλέγγυο στις θέσεις τους.

Myteri / Los Revolutionarios - split

Oι αγαπημένοι μελωδικοί crustάδες Myteri από τη Σουηδία και οι Los Revolutionarios από το Μεξικό που αγαπούν τις ‘90ς εκδοχές του ήχου, αποφάσισαν να συμπράξουν σε ένα split LP που δεν περνάει απαρατήρητο. Η χαρακτηριστική αισθητική των πρώτων δένει με την αμείλικτη επίθεση των δεύτερων, σε 14 κομμάτια που μπορεί να μην πρωτοτυπούν στιγμή, μεταδίδουν όμως μια τόσο εντυπωσιακή ατμόσφαιρα. Αν εκτιμάς τις πιο σύγχρονες/μοντέρνες εκδοχές του crust punk, τότε εδώ θα βρεις σκοτεινό, βαρύ χαρντκορ με ταιριαστή παραγωγή και στοχευμένα, αποτελεσματικά, κιθαριστικά leads. Και τότε θα γυρνάς πιο συχνά από όσο νομίζεις σε αυτό.

Electric Chair / Physique - split

Το καλύτερο label του γνωστού σύμπαντος, η Iron Lung Records, βαπτίζει αυτό το split ως μια γιορτή της ενότητας, της αγάπης και του θορύβου. Το, ωμό στα όρια του κάτσα, πανκ των Electric Chair διαθέτει τόση ηλεκτρισμένη γκρούβα, που θα απορείς που βρήκαν τον χώρο σε μονόλεπτα κομμάτια να δώσουν ένα εύθυμο κλίμα. Το οποίο, αφαίμαξαν μονομιάς οι σπουδαίοι Physique, ένα από τα καλύτερα d-beat σχήματα των τελευταίων ετών. Πραγματικά, αρκεί μόνο μια ακρόαση στα πέντε κομμάτια που συνεισφέρουν για να αντιληφθείς γιατί είναι τόσο ξεχωριστό σχήμα.

V.A. - Farther Than Ever Before - A Tribute to Transatlanticism

Το τέταρτο άλμπουμ των Death Cub For Cutie, "Transatlatlanticism" έκλεισε πρόσφατα τα 20 χρόνια κυκλοφορίας του, όντας ένα από τα άλμπουμ που καθόρισαν την αισθητική μιας νέας γενιάς μουσικών. Κάπως έτσι, φτάνουμε στο "Farther Than Ever Before", μια συλλογή όπου έντεκα screamo/post-hardcore συγκροτήματα, υπό τον συντονισμό των The Holy Ghost Tabernacle Choir, διασκευάζουν τα κομμάτια του άλμπουμ. Το κίνητρο όμως, για αυτή την πρώτη από μια σειρά συλλογών - διασκευών, πέρα από την απόδοση τιμών, είναι η οικονομική ενίσχυση οργανισμών που μάχονται σε πολλαπλά φλεγόμενα κοινωνικά μέτωπα. Σε αυτή την περίπτωση, είναι τα Global Action For Trans Equality και Palestine Children’s Relief Fund. Όπως αναφέρει και η εξαιρετική συνοδευτική ανακοίνωση, πληθώρα ζητημάτων αναδύεται στον πλανήτη, από εξελισσόμενες γενοκτονίες, μέχρι συστημική βία και ρατσιστικά ανθρωποκυνηγητά σε κάθε γειτονιά. To DIY, ποτέ δεν ήταν, δεν είναι, και δεν θα είναι αμέτοχο. Στο καθαρά μουσικό σκέλος δε, το αποτέλεσμα δείχνει πως κάθε μπάντα, γνωστή ή άγνωστη, επένδυσε ουσιαστικά στο να δαμάσει θορυβωδώς τις πρωτότυπες συνθέσεις, διατηρώντας τον εύθραυστο πυρήνα τους. Το "Farther Than Ever Before" είναι μια συγκλονιστική συλλογή, που διατηρεί καλλιτεχνική και πολιτική ακεραιότητα με τον πιο ουσιώδη τρόπο. Τον άμεσο, μα όχι επιφανειακό.

Η είδηση του θανάτου του Colin Jerwood, εμβληματικού frontman των Conflict, έσκασε ως κεραυνός εν αιθρία. Το θρυλικό anarcho-punk σχήμα, όπως έδειξε και στη δισκογραφική του επιστροφή με το αξιοπρεπές "This Much Remains" που κυκλοφόρησε λίγες ημέρες πριν την απώλεια του μουσικού, συνέχιζε ακάθεκτο, την στρατευμένη, αιχμηρή του πορεία στο DIY. Ο Jerwood, φωνή και πυρήνας των Conflict από τα γεννοφάσκια τους, ήταν μια προσωπικότητα που εξαρχής άφησε ανεξίτηλο μέσα σε ένα φλεγόμενο μουσικοπολιτικό κίνημα. Ο μύθος των Conflict - και του Jerwood, ζει ανά δεκαετίες μέσα από τις θρυλικές, άκρως επιδραστικές πρώτες κυκλοφορίες της μπάντας που όρισαν έναν ήχο και μια αισθητική, την συμβολή της δικής τους, ανεξάρτητης δισκογραφικής, Mortahate Records, που έδωσε έρεισμα στην εκκίνηση ιστορικών σχημάτων, την πιο στρατευμένη και ενεργή μορφή αυτοοργάνωσης που παρουσίασαν, το, σημείο αναφοράς στην ιστορία του DIY, "The Gathering Of The 5000", την επεισοδιακή συναυλία στο Brixton Academy το 1987. Και φυσικά τις αναμνήσεις εκάστοτε οπαδού/υποστηρικτή αυτής της μουσικής κοσμοθεωρίας.

Χιλιάδες μπάντες ανά τον κόσμο βρήκαν στον αντικαπιταλιστικό/αντιεμπορευματικό, αναρχικό, αντισπισιστικό, αντιπολεμικό χαρακτήρα και ήθος των Conflict, και δη στην πελώρια και μαχητική παρουσία του Jerwood επί και εκτός σκηνής, τη σπίθα, το έρεισμα, για να δράσουν αδιαμεσολάβητα, να χρησιμοποιήσουν τη μουσική ως μέσο διαμαρτυρίας, διεκδίκησης. Να συνεισφέρουν το δικό τους μερίδιο στο ανταγωνιστικό κίνημα, σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Καμία πορεία, δεν είναι άμοιρη ευθυνών, λαθών, ατελειών, άστοχων τοποθετήσεων, άρα και ούτε και του Jerwood. Κάθε απώλεια όμως, είναι μια ευκαιρία διαλόγου, θύμησης, επανεξέτασης, ιστορικής διαλεκτικής, με βλέμμα στραμμένο στο παρόν και το μέλλον. Είναι δυστυχώς, και μια καταραμένα ταιριαστή στιγμή για να παίξουν πάλι τα κλασικά "It’s Time To See Who’s Who", "Increase The Pressure", "The Ungovernable Force" στα πικάπ μας και να αναστοχαστούμε. Η δύναμη αυτή, παραμένει ακυβέρνητη, η διαμαρτυρία, οφείλει να μεταμορφώνεται σε αντίσταση.