Mother Turtle

Zea Mice

Self Released (2018)
Από τον Σπύρο Κούκα, 19/04/2018
Αν το '16 θεωρήθηκε η χρονιά των Poem και το '17 εκείνη των Need, το "Zea Mice" φαίνεται πως θα ορίσει το 2018 ως, αντίστοιχα, τη χρονιά των Mother Turtle
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δύο χρόνια έπειτα από το εκλεκτό δεύτερο πόνημα τους, οι Θεσσαλονικείς Mother Turtle επανέρχονται δισκογραφικά με την τρίτη κατά σειρά δουλειά τους. Πλέον, και με τα δύο προηγούμενα δείγματα γραφής που μας έδωσαν να φανερώνουν μια άκρατα δημιουργική μπάντα, η οποία θα μπορούσε να ξεχωρίζει σε οποιοδήποτε είδος κι αν επέλεγε να εκφραστεί, το στοιχείο της έκπληξης δεν έγκειται στο κατά πόσο το "Zea Mice" θα καταφέρει να συνεχίσει τις υψηλές καλλιτεχνικές πτήσεις της, μα στο που την οδήγησε αυτή τη φορά ο δημιουργικός της οίστρος.

Γεγονός, πάντως, είναι πως το σχήμα δεν απώλεσε την ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ με την οποία είχε διαποτίσει και τις προηγούμενες κυκλοφορίες του, κάτι που γίνεται αντιληπτό ευθύς εξαρχής, τόσο με το ξεκίνημα του εναρκτήριου "Kukuruzu" (εκεί όπου κάποιος περίεργος Ρώσος αγρότης παραπονιέται για τη σοδειά καλαμποκιού του), όσο και με την συνολική αισθητική των τίτλων των τραγουδιών. Παρόλα αυτά, το "Zea Mice", εν αντιθέσει με τους προκατόχους του, φαντάζει ως ο πιο σοβαρός κι εστιασμένος δίσκος των Θεσσαλονικιών μέχρι στιγμής και, σίγουρα, εκείνος με την, σε εισαγωγικά, σκοτεινότερη αισθητική, γεγονός που ενισχύεται και από τις ποιητικές απαγγελίες του Αριστοτέλη Μαυρόπουλου στο υποβλητικό "Zeitenlik".

Κατά τα λοιπά, η συναρπαστική κιθαριστική απόδοση του Κώστα Κωνσταντινίδη, με έντονες τις μεθυστικές αναθυμιάσεις του παιξίματος των Andrew Latimer και David Gilmour, συνεχίζει να αποτελεί την κυρίαρχη κινητήριο δύναμη των συνθέσεων, με δεδομένη και σημαντικότατη τη συμβολή των εκλεκτικών πλήκτρων. Οι επιρροές της μπάντας, άλλωστε, που γειτνιάζουν τους Camel και King Crimson με τους Emerson Lake & Palmer και τους Pink Floyd με τον Frank Zappa, δεν θα μπορούσαν να «υπαγορεύσουν» ένα αποτέλεσμα κάτι λιγότερο από σπουδαίο, ενώ η ουσιαστικά προοδευτική φύση των μουσικών που απαρτίζουν το μακεδονικό σεξτέτο, συγχρόνως με τη συνειδητή στροφή αυτών σε όσα πραγματικά εξέφραζε η σκηνή του Canterbury, εξασφαλίζουν την πρωτότυπη και αντισυμβατική απόδοση των πολυποίκιλων ιδεών του.

Τεράστιας σημασίας κίνηση για την ολοκληρωτική απαλλαγή από τα οποιαδήποτε συμβατικά δημιουργικά όρια φαντάζει η εδώ επιλογή του σχήματος να αποποιηθεί την καθιερωμένη φωνητική έκφραση, γεγονός που συνέβαλε τα μέγιστα στην επίτευξη ενός συμπαγέστερου, μα και περισσότερο απρόβλεπτου αποτελέσματος. Έτσι, η συμμετοχή του βιολιού και του σαξοφώνου αποκτά έναν απροσδόκητα περισσότερο πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ το άριστα καταρτισμένο rhythm section των Μπαλτά και Φιλοπέλου διεκδικεί και κερδίζει την προσοχή χάρη στους ευρηματικής υπόστασης ρυθμούς που σκαρφίζεται κατά το δοκούν.

Με το επιβλητικό "Nostos" να ολοκληρώνει υποδειγματικά ένα συνολικά υπέροχο δημιούργημα, αποτελώντας ξεκάθαρα το επιστέγασμα της μέχρι τώρα πορείας του σχήματος αλλά και μια από τις συνθέσεις της χρονιάς ανεξαρτήτως είδους, οι Mother Turtle φαίνεται να παίρνουν με τη σειρά τους την εγχώρια προοδευτική σκυτάλη από τους Poem και τους Need. Κι αν οι δύο τελευταίοι δικαίως αναδείχθηκαν σε πρωταγωνιστές της εγχώριας (και όχι μόνο) σκηνής τα δύο προηγούμενα έτη χάρη στις εξαιρετικές δουλειές τους, οι Θεσσαλονικείς έχουν όλα τα φόντα ώστε το 2018 να θεωρηθεί αντίστοιχα η δική τους χρονιά.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET