Subsignal

Οι Subsignal μοιάζουν να έχουν μια δύσκολη, διπλή αποστολή. Το πρώτο μέρος της είναι να κρατήσουν την ισορροπία σε έναν progressive metal κόσμο που κοντεύει να ξεχάσει ότι μεγαλούργησε λόγω της λυρικότητάς του και το δεύτερο είναι να συνεχίσουν το ένδοξο έργο των σπουδαίων Sieges Even. Και μόνο το γεγονός ότι μετρούν δέκα χρόνια ζωής και φτάνουν αισίως στο πέμπτο στούντιο άλμπουμ τους θα έπρεπε να αποτελεί ευτύχημα, αλλά στην πραγματικότητα συνεχίζουν παλεύουν για την καταξίωσή τους σαν να ήταν νεοεμφανιζόμενοι στον χώρο.

Παραμένουν πιστοί στις μουσικές αρχές τους συνεχίζουν να γράφουν τεχνικά απαιτητική μουσική που όμως εστιάζει στις μελωδίες και στα τραγούδια, έχοντας με μια πολύ «ανθρώπινη» φωνή να τραγουδάει τους προσεγμένους και ιδιαίτερα προσωπικούς στίχους, δίνοντας κι ένα ελαφρό AOR ηχόχρωμα στο progressive rock/metal που παίζουν. Αυτά πρέσβευαν πάντα και συνεχίζουν να πρεσβεύουν οι Markus Steffen (κιθάρα/βασικός συνθέτης) κι ο Arno Menses (φωνή) και μαζί με αυτούς όσοι βρίσκονται παρέα τους.

Παρόλο που ο τίτλος του νέου άλμπουμ ("La Muerta") και το εξώφυλλο του προϊδεάζουν για μια πιο «σκοτεινή»/βαριά δουλειά σε σχέση με τις προηγούμενες, τελικά λειτουργούν παραπλανητικά. Στην πραγματικότητα, το "La Muerta" είναι το πιο αισιόδοξο και πιθανότατα πιο «απλό» στην συνθετική προσέγγισή και τις μελωδίες άλμπουμ των Γερμανών. Παράλληλα, διαθέτει καλύτερη ηχητική ομοιογένεια και ισορροπία, με τα πλήκτρα του Markus Maichel να έχουν πάρει λίγο μεγαλύτερο ρόλο, με τον. Ομολογουμένως, οι Yogi Lang και Kalle Wallner των RPWL, οι οποίοι ανέλαβαν για πρώτη φορά την παραγωγή, έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στον εν λόγω τομέα.

Στο συνθετικό κομμάτι, το "La Muerta" περιλαμβάνει  τόσο πιο άμεσες (ως κι «ευχάριστες») συνθέσεις σαν το "Every Able Hand" και το "Stars Don’t Shine", όσο και συνθέσεις πιο πιστές στο πνεύμα της μπάντας όπως το ομότιτλο τραγούδι και το "Bells". Το δε σύντομο, ορχηστρικό "Teardrops" η ακουστική κιθάρα του Steffen φέρνει στο νου το "A Sense Of Change", ενώ το κλείσιμο με το "Some Kind Of Drowning" - όπου τον Menses συνοδεύει η Marjana Semkina των Iamthemorning - θυμίζει περισσότερο σύγχρονους Anathema παρά Subsignal. Πάντως, οι καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ είναι εκεί που η μπάντα χτίζει πάνω στον δικό της χαρακτήρα, όπως κάνει στο εξαιρετικό “Passages” με την υπέροχη συνύπαρξη ακουστικής κιθάρας και πιάνου ή στο "As Birds" που φέρνει κάτι από την αύρα προηγούμενων δουλειών της μπάντας.

Όμως, παρόλο που κάποιες σταθερές είναι εδώ, όπως η ποιότητα που παραμένει αδιαπραγμάτευτη, το ντελικάτο παίξιμο (ειδικά του Steffens) και οι μελωδίες που ρέουν αβίαστα, η αισιοδοξία και η απλότητα στις μελωδίες αφαιρούν κάτι από την μουσική περιπέτεια και την συναισθηματική φόρτιση, δυο παράγοντες που πάντα προσωπικά ξεχώριζα στις μουσικές της μπάντας. Αυτό το έλλειμα, σε συνδυασμό με το ότι αποτελεί το επόμενο βήμα μετά το υπέροχο (και μάλλον καλύτερο άλμπουμ τους) "The Beacons Of Somewhere Sometime", το καθιστούν ως την δουλειά των Subsignal που με κράτησε λιγότερο από οποιαδήποτε προηγούμενη, χωρίς αυτό να αναιρεί πως η παρουσία τους και η κάθε δισκογραφική δουλειά τους αποτελεί ευτύχημα για τον prog χώρο.