Kayak

Seventeen

Inside Out (2018)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 15/01/2018
Εντυπωσιακή επιστροφή από τους Kayak, με ένα τόσο καλογραμμένο και καλοπαιγμένο άλμπουμ που αξίζει να ακουστεί
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αφενός η επιδερμική επαφή μου με την Ολλανδική prog σκηνή των '70s και αφετέρου το γεγονός πως βρίσκω την πλειονότητα των νέων κυκλοφοριών από «μαθουσάλες» του είδους αδιάφορες ανήγαγε την δισκογραφική επιστροφή των Kayak σε μια μάλλον αδιάφορη είδηση. Η υπογραφή τους στην Inside Out ήταν προφανώς αυτή που μου τράβηξε το ενδιαφέρον, αλλά ούτε κι αυτό αποτελεί εχέγγυο πλέον, αφού οι προσπάθειες της συμπαθούς δισκογραφικής να  «αναστήσει» δεινόσαυρους (βλέπε Kansas πέρσι) δεν έχουν στεφθεί με και με ιδιαίτερη επιτυχία ως τώρα.

Όμως, ο γερόλυκος Ton Scherpenzeel με ανάγκασε να του βγάλω το καπέλο για το δέκατο έβδομο (εξ’ ου κι ο τίτλος) άλμπουμ της μπάντας. Ειδικά, αναλογιζόμενος ότι έχουν περάσει σαράντα πέντε χρόνια από τότε που ο ίδιος την ίδρυσε, το αποτέλεσμα που παρουσιάζει είναι αξιοθαύμαστο.

Στην πραγματικότητα ξαναέστησε την μπάντα από την αρχή, πετυχαίνοντας διάνα με τον κιθαρίσα Marcel Singor, ενώ πολύ ταιριαστή αποδεικνύεται και η επιλογή του Bart Schwertmann στα φωνητικά. Μπορεί σε σημεία να έχει μια αναχρονιστική προσέγγιση, αλλά γενικά προσθέτει δυναμισμό, και συναίσθημα με τις ερμηνείες του. Την εντυπωσιακή σύνθεση ολοκληρώνουν ο (μόνιμος εδώ και χρόνια κάτοικος Ολλάνδίας) Kristoffer Gildenlow στο μπάσο κι ο Collin Leijenaar στα τύμπανα, αν και μόνο ο πρώτος εκ των δυο πρόφτασε να παίξει σε μόλις ένα τραγούδι του άλμπουμ.

Προφανώς, η μουσικής της μπάντας είναι περισσότερο regressive παρά progressive στην προσέγγισή της, αλλά η ηχητική ποιότητα που διακατέχει το "Seventeen", η παραγωγή και οι ενορχηστρώσεις είναι υποδειγματικά προσαρμοσμένες στο σήμερα, καθώς ο Scherpenzeel δεν πέφτει στην παγίδα να προσπαθήσει να αναπαράγει τον ήχο με τον οποίο έγινε επιτυχημένη η μπάντα στα '70s. Με κάποιο τρόπο μάλιστα καταφέρνει να μπολιάσει τον ήχο της με κάμποσα συμφωνικά στοιχεία και AOR μελωδίες χωρίς να κάνει το αποτέλεσμα να ακούγεται παρωχημένο. Είναι περισσότερο progressive για κλασσικοροκάδες, που θεωρητικά θα πρέπει να αρέσει ακόμα και σε οπαδούς της μουσικής του Meat Loaf ή και των Magnum φερ’ ειπείν. 
Συνθέσεις όπως τα τρίλεπτα "Somebody", "Falling" και "God On Our Side" αποδεικνύουν το ότι οι Kayak δεν χρειάζονται δαιδαλώδεις δομές ή μεγάλες διάρκειες για να γράψουν πραγματικά όμορφα τραγούδια, με καλύτερο όλων το AORίζον "All That I Want". Αλλά, την ίδια στιγμή, συνθέσεις σαν το σχεδόν 12λεπτο "La Pelegrina" και ειδικά το 10λεπτο "Walk Through Fire" κάνουν τη διαφορά και αναδεικνύουν την ποιότητα της μπάντας. Το δε ορχηστρικό "Ripples On The Water" κάπου στη μέση είναι μια ομορφιά από μόνο του.

Από το πουθενά, λοιπόν, οι Kayak κάνουν μια εντυπωσιακή επιστροφή στα μουσικά δρώμενα, προσφέροντας ένα άλμπουμ, που παρόλο που δεν προσφέρει απαραίτητα κάτι καινούργιο, είναι τόσο καλογραμμένο και καλοπαιγμένο που αξίζει να ακουστεί.

  • SHARE
  • TWEET