Spock's Beard

Η αλλαγή μέλους σε ένα συγκρότημα είναι κάτι σαν την αλλαγή παίκτη ή προπονητή στην αγαπημένη σου ομάδα. Αν πιστεύεις στο σύνολο πάνω από όλα, τότε πάντα θέλεις να ελπίζεις πως αυτή θα φέρει μία ανανεώση και θα πάει την «ομάδα» ένα βήμα μπροστά. Έστω και αν ήταν λίγοι αυτοί που είδαν έστω και μισή ηλιαχτίδα στην προ εντεκαετίας αποχώρηση του Neal Morse από τους Spock’s Beard, εν τέλει ο «χωρισμός» λειτούργησε ευεργετικά και για τους δύο. Ο μεν Morse με τη μία έδειξε να απελευθερώνεται συνθετικά, φτάνοντας σε ανεπανάληπτα σημεία έμπνευσης στους σόλο δίσκους του, οι δε Beard, αν και πέρασαν μία μεταβατική περίοδο, κατέληξαν στους τελευταίους δίσκους τους -και δη στο "X"- σε περιοχές που ούτε ο ίδιος ο Neal τους είχε οδηγήσει. Και ενώ όλα έδειχναν πως  είχαν πάρει τον δρόμο τους, έρχεται άλλη μία αποχώρηση, αυτή τη φορά του Nick D'Virgilio (φωνή και drums), να δημιουργήσει ανάμεικτα συναισθήματα στους οπαδούς. Από τη μία ένα προφανές μούδιασμα: «Πώς θα συνεχίσει το συγκρότημα πλέον χωρίς τους άλλοτε δύο βασικούς πυλώνες του;». Αλλά από την άλλη και η ελπίδα που λέγαμε παραπάνω, πως οι νέοι, δηλαδή ο Ted Leonard στα φωνητικά και ο Jimmy Keegan στα drums (ο οποίος βέβαια ήταν ο live drummer της μπάντας όσο ο D'Virgilio είχε χρέη frontman) θα προσφέρουν έναν νέο αέρα στο πολύπαθο αυτό σχήμα.

Η ώρα της κρίσης δεν θα μπορούσε να βρίσκεται αλλού, παρά στα πρώτα ακούσματα του "Brief Nocturnes And Dreamless Sleep", ενδέκατου δίσκου των Spock’s Beard.

Το πιάνο της εισαγωγής, το μπάσιμο της κιθάρας και η ακόλουθη μελωδία στα πλήκτα του "Hiding Out", που ανοίγει τον δίσκο, δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν καλύτερη διαβεβαίωση στο... «The more things change, the more they stay the same». Οι μελωδίες είναι εδώ, το prog είναι εδώ, το κολλητικό ρεφρέν είναι εδώ... οι Spock's Beard είναι (ακόμα) εδώ ρε άπιστοι! Και μπορεί το γκρουβαριστό "I Know Your Secret" να κάνει ένα βηματάκι πίσω, θυμίζοντας τα πρώτα μετέωρα βήματα αφού έφυγε ο Neal, αλλά το εννιάλεπτο και κάπως «ταξιδιάρικο» "A Treasure Abandoned" σβήνει κάθε αμφιβολία για το πως θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τη φυγή του D'Virgilio, με ένα από τα πιο όμορφα ρεφρέν που έχω ακούσει από τους ίδιους. Φέρνει λίγο στην πιο ραδιοφωνική περίοδο των Kansas και είναι από αυτά τα τραγούδια που θες να βάζεις στο repeat, ξεχνώντας πως ο δίσκος έχει και συνέχεια. Και τι συνέχεια στην προκειμένη! To mid-tempo και πιο συναισθηματικό "Submerged" αποτελεί μία πραγματική στιγμή «λάμψης» του Leonard, ενώ το "Afterthoughts", όπως προδίδει και ο τίτλος, αποτελεί το τρίτο μέρος των "Thoughts". Δεν είναι παρόμοιο με τους προκατόχους του, αλλά κινείται στην ίδια συνθετική φιλοσοφία και αισθητική, με χαρακτηριστικά πολυφωνικά σημεία - άλλη μία απολαυστική στιγμή.

Καταρρίπτοντας το κλισέ πως το προτελευταίο κομμάτι ενός δίσκου είναι συνήθως το χειρότερό του, το "Something Very Strange" αποτελεί το διαμάντι του "Brief Nocturnes And Dreamless Sleep". Επικός ήχος, επιβλητικές μελωδίες, άλλο ένα κολλητικό ρεφρέν και εξαιρετικά background φωνητικά. Το δε "Waiting For Me" που κλείνει το άλμπουμ (ή για να ακριβολογώ, τη μονή έκδοση του άλμπουμ), είναι αυτό που θα έλεγε κανείς «κλασικοί Beard». Καθόλου τυχαίο άλλωστε αφού, όπως και στο "Afterthoughts", τη σύνθεση συνυπογράφει ...ο Neal Morse, σε ένα ακόμα άτυπο συνθετικό reunion, μιας και το ίδιο είχε συμβεί στο "The Emperor's Clothes" του "X".

Βλέποντας τον δίσκο σαν σύνολο, παρατηρώ μία τάση προς πιο μελωδικά κομμάτια και ελαφρώς (αλλά πολύ ελαφρώς) λιγότερα prog. Χωρίς να υπάρχουν υπερβολές ή τάσεις επίδειξης, ελάχιστες νότες φαντάζουν περιττές. Αν εξάλλου ο δίσκος είχε Α και Β πλευρά, θα έλεγα πως η πρώτη, με κύριους άξονες τα "Hiding Out" και "A Treasure Abandoned", παρουσιάζει του «νέους» Spock's Beard και δείχνει προς ποια κατεύθυνση θα κινηθούν λογικά στο μέλλον, ενώ η δεύτερη, από το "Afterthoughts" και μετά, φέρνει στον νου περισσότερο τις 90s δουλειές τους.

Καλώς ή κακώς η απουσία του D'Virgilio περνάει μάλλον απαρατήρητη, αφού ο μεν Leonard είναι εξαιρετικός -και όχι κατά συνθήκην- τραγουδιστής, ενώ ο Keegan όσο ύψος του λείπει το έχει σε δυναμική στο παίξιμό του.

Τι είναι εν τέλει το "Brief Nocturnes And Dreamless Sleep"; Ούτε καλύτερο αλλά και ούτε χειρότερο από τον / τους προκατόχους του. Είναι εξίσου δισκάρα.