The Tangent

Δεν τα έχουν καταφέρει και άσχημα ως τώρα οι The Tangent. Μια μπάντα που ξεκίνησε ως το one off project του κιμπορντίστα/τραγουδιστή Andy Tillison έχει διανύσει ήδη 16 χρόνια ύπαρξης και φτάνει αισίως στο δέκατο άλμπουμ της. Ακόμα πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι The Tangent θεωρούνται πια μια πολύ υπολογίσιμη progressive rock δύναμη, σημαιοφόροι και μπροστάρηδες του παλιομοδίτικου '70s style prog και ότι η κοινότητα τους αγκαλιάζει με θέρμη.

Προσωπικά μιλώντας, άλμπουμ όπως το "Proxy" με φέρνουν πάντα σε μια παράξενη θέση αμφίσημης διάθεσης και σχιζοφρενικών ψυχαναγκασμών. Από τη μία, μου είναι αδύνατο να μη θαυμάσω τις τεχνικές αρετές, την αισθητική καλλιέργεια και την συνολική μουσικότητα τέτοιων γκρουπ, χαρακτηριστικά συνυφασμένα με τα δομικά θεμέλια του prog όπως τα έχτισαν οι γίγαντες της δεκαετίας του '70. Από την άλλη όμως, υπάρχει μια φωνή στο μυαλό μου που δεν λέει να σωπάσει, μια φωνή που πάντα διαμαρτύρεται και αναρωτιέται «τί στο καλό χρειαζόμαστε τέτοιους δίσκους εν έτει 2018»;  Στο βαθμό που κάποιοι ακροατές και δημιουργοί αναζητούν νέες εκφράσεις σε υπάρχοντα ιδιώματα όπως το prog, σε τί ακριβώς μπορεί να εξυπηρετεί η συνεχής και μόνο με μικροδιαφορές αναπαραγωγή μουσικών που ακουγονται πανομοιότυπες εδώ και 45 χρόνια; Θέτω το ερώτημα εδώ, σε μια παρουσίαση ενός καλού δίσκου όπως το "Proxy", γνωρίζοντας ότι παραμένει μετέωρο.

Στο "Proxy" λοιπόν ο prog γνώστης θα συναντήσει όλα τα αναμενόμενα στερεότυπα. Δαιδαλώδεις, μεγάλης διάρκειας συνθέσεις, δεκάδες σόλο, μια παρέλαση από vintage Hammond και synth ήχους, έως και το κλασικό αλά Chris Squier ηχόχρωμα στο μπάσο σε κάποιες στιγμές. Το εναρκτήριο ομώνυμο track κυλάει τόσο προβλέψιμα στα 16 ολόκληρα λεπτά του που πραγματικά βρέθηκα στα όρια της απογοήτευσης, ευτυχώς όμως όσο το άλμπουμ προχωράει φανερώνει ότι δεν είναι γυμνό από ατού. Η παρτίδα σώζεται από την έντονη σχέση της μουσικής τους με στοιχεία από jazz, fusion και funk, γεγονός που βοηθάει τα tracks να αναπνεύσουν λίγο διαφορετικό οξυγόνο και να ξεφύγουν από τα κλισέ. Οι συνθέσεις προς αυτές τις κατευθύνσεις ακούγονται και με μεγαλύτερο ενδιαφέρον, κυρίως το "The Melting Andalusian Sky" του οποίου η δομή πατάει στην καθαρή jazz, αφήνοντας παράλληλα χώρο και για τον σχετικό αυτοσχεδιασμό.

Η μουσική απόδοση των μελών είναι φυσικά θαυμάσια. Ο Theo Travis στα πνευστά (και με ποιον δεν έχει παίξει) κλέβει την παράσταση, προσθέτοντας τις αιθέριες αποχρώσεις που τελικά ξεχωρίζουν στο άλμπουμ ενώ και ο Jonas Reingold (Flower Kings, Kaipa, The Sea Within και πολλοί άλλοι) βρίσκει χώρο να παίξει τους παπάδες του. Ο δε Tillison σε Hammond,piano και synths παίζει αυτά που πρέπει, τα φωνητικά του όμως δεν προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο στις συνθέσεις - αν και πρέπει να επικροτήσουμε τον γνήσια σαρκαστικό/κοινωνικό του στίχο. Οι συνθέσεις κουβαλούν όλη αυτήν την μουσικότητα, φορτώνονται όμως αρκετά και σπάνια καταφέρνουν να γεννήσουν εικόνες στο μυαλό του ακροατή, ένα μυαλό που συνήθως παραμένει απασχολημένο στο να διαχειρίζεται τον όγκο της πληροφορίας.

Η επίγευση του "Proxy" είναι γλυκόπικρη. Αναντίρρητα θα ακούσεις καλή «έντεχνη» μουσική αλλά πιθανόν να μην θυμάσαι και πολλά όταν η ακρόαση θα έχει τελειώσει. Για μένα εκεί κρύβεται και η αποτυχία του. Και στο βαθμό που τέτοιοι καλλιτέχνες διαθέτουν τέτοια ποιότητα κατάρτισης, αναρωτιέμαι πού τελικά βρίσκεται η υποτιθέμενη πρόοδος. Όσοι πάντως δεν συμφωνούν και λατρεύουν το πυκνό, «κλασικό», πομπώδες prog των '70s, οι The Tangent ίσως κυκλοφόρησαν τον δίσκο της χρονιάς για αυτόν τον χώρο, μαζί με το ντεμπούτο των All Traps On Earth. Προσωπικά λέω να παραμείνω ρομαντικός, πιστεύοντας ότι το προοδευτικό με το αναχρονιστικό δεν μπορούν να χωράνε στην ίδια πρόταση.