Opeth

«Σε τι διαφέρει ο Mikael Akerfeldt από τον Bon Jovi; Γιατί άκουγε Twisted Sister την ημέρα της συγκεκριμένης συναυλίας; Πότε και γιατί χτύπησε τον εαυτό του στον ώμο ως ένδειξη επιβράβευσης; Αν ποτέ παίξουν το "Free Bird" πού θα το κάνουν; Τι σχέση έχει το Missouri με το misery;». Όταν είσαι σε μια συναυλία των Opeth είναι σαν να είσαι σε ένα εστιατόριο που πέραν του μοναδικού μενού που συνδυάζει ετερόκλητες γεύσεις, είναι τα ιδιαίτερα καρυκεύματα να κάνουν τη διαφορά στην τελική γεύση. Αυτά τα καρυκεύματα δεν είναι κάτι άλλο, παρά το χιούμορ που επιστρατεύει με μια αφοπλιστική απλότητα και (αυτό)σαρκασμό ο ιθύνων νους τους, ο Mikael Akerfeldt επί σκηνής ανάμεσα στα τραγούδια, όπου και δίνονται οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Όμως, πριν πάμε στα καρυκεύματα, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το εστιατόριο έχει χτιστεί σε ένα φοβερό μενού και σε μια ομάδα από μάγειρες που πλαισιώνουν τον master σεφ...

OK, σταματάω με τους - ίσως λίγο αστείους το παραδέχομαι - παραλληλισμούς μου και συνοψίζω πως οι Opeth καταφέρνουν για μια ακόμα φορά, με τη νέα τους ζωντανή κυκλοφορία υπό τον τίτλο "Garden Of The Titans", να αποδείξουν ότι η θέση μεταξύ των κορυφαίων είναι καλά καπαρωμένη. Επιτρέψτε με να επιχειρηματολογήσω λίγο επί αυτού (όσοι δεν μου επιτρέπετε, το νόημα το έχετε διαβάσει ήδη).

Αρχικά, η περίσταση ήταν ξεχωριστά διαφορετική από τις συνήθεις και είμαι σίγουρος πως κάτι τέτοιες περιπτώσεις τον «γαργαλάνε» τον Akerfeldt να τις αξιοποιήσει. Έτσι, η εμφάνιση στο Red Rock αμφιθέατρο, λίγο έξω από το Denver των ΗΠΑ, στην κοινή περιοδεία με τους Gojira και τον Devin Townsend (από αυτές που δεν θα βλέπαμε ποτέ εδώ ή θα ήταν ολόκληρη ημέρα φεστιβάλ) αποτελούσε ένα venue διαφορετικό από αυτά που παίζει μια metal μπάντα, έστω και του διαμετρήματος των Σουηδών. Όντως, πρόκειται για έναν εντυπωσιακό χώρο, με τις το φυσικό σκηνικό γύρω-γύρω και την αμφιθεατρική εξέδρα σε απόσταση ασφαλείας από την πολύ όμορφη σκηνή που έχει στηθεί στη μέση να το καθιστούν διαφορετικό από τα συνήθη.

Όμως, εκείνο το βράδυ του Μαΐου της περσινής χρονιάς δεν ήταν όλα τόσο ιδανικά, καθώς ο Akerfeldt αναφέρει 2-3 φορές κατά τη διάρκεια της εμφάνισης πως τα χέρια του έχουν παγώσει και (βεβαίως) αστειεύεται πως σκόπευε να βγάλει το δερμάτινο μετά το πρώτο τραγούδι. Μόνο ο Mendez τολμάει να σταθεί με κοντομάνικο και ο Axenrot να βγάλει το δερμάτινο, αλλά τελικά η εικόνα μάλλον κολακεύει ακόμα περισσότερο την μπάντα για κάποιο λόγο, η οποία στην απόδοσή της δεν φαίνεται να επηρεάζεται ούτε από τις χαμηλές θερμοκρασίες.

Πλέον, οι Opeth μοιάζουν με κάτι παραπάνω από μια καλοκουρδισμένη μηχανή στα γρανάζια της οποίας παίζουν όλοι πολύ σημαντικό ρόλο, αλλά θα μου επιτραπεί να ισχυριστώ πως μετά τον Akerfeldt είναι η συνεισφορά του Svalberg που ξεχωρίζει, όχι μόνο γιατί τα πλήκτρα έχουν περισσότερο χώρο, αλλά γιατί με τα δεύτερα φωνητικά του ανεβάζει επίπεδο τις ζωντανές τους εκτελέσεις. Όταν ακούς τραγούδια σαν το "The Wilde Flowers" ή το "In My Time Of Need" και ακόμα περισσότερο στην διπλή φωνητική ερμηνεία του "Cusp Of Eternity" που εκτελεί τέλεια παρέα με τον Akesson είναι άμεσα αντιληπτός ο ισχυρισμός μου.

Επίσης, είναι φανταστικό το πώς η συναυλία μοιάζει να ρέει αβίαστα από το "Sorceress" στο "Ghost Of Perdition" ή από το "Demon Of The Fall" στο "The Wilde Flowers" κι από το "Era" στο "Deliverance" και σε κάνει να σκέφτεσαι πως ηχητικά τα τραγούδια θα μπορούσαν να ανήκουν στο ίδιο άλμπουμ. Οι Opeth έχουν φτάσει στο τέλειο σημείο ομογενοποίησης της μουσικής τους μέσα από τις ζωντανές εκτελέσεις των τραγουδιών και οφείλει κάποιος πραγματικά να τους βγάλει το καπέλο σε αυτόν τον τομέα.

Παράλληλα, τα visual effects στη σχετικά μεγάλη σκηνή δένουν άψογα και ανεβάζουν ακόμα περισσότερο το οπτικό κομμάτι της DVD κυκλοφορίας, ενώ ο ήχος είναι τόσο αψεγάδιαστος που αν δεν ξέρεις πόσο αυθεντικός (και τελειομανής) τύπος είναι ο Akerfeldt θα πίστευες ότι μπορεί και να τον έχουν πειράξει, κάτι για το οποίο επίσης αστειεύεται κάποια στιγμή.

Όσοι νομίζετε ότι το "Garden Of The Titans" αποτελεί «μια ακόμα live κυκλοφορία» από τους Opeth και είναι μάλλον περιττή, θα χάσετε αν δεν δείτε αυτό το DVD (ή δεν ακούσετε το ηχητικό μέρος του). Στο κάτω-κάτω έχει μόνο δέκα τραγούδια, διαρκώντας το τυπικό της μιάμισης περίπου ώρας που παίζουν συνήθως (πέραν των επετειακών εμφανίσεων). Πρακτικά, αυτό είναι το μόνο του μειονέκτημα: σε αφήνει να θες κι άλλο, καθώς η μπάντα προσπαθεί να καλύψει την υπερπλούσια δισκογραφία της, με ένα μόνο τραγούδι από κάθε άλμπουμ, εκτός από το "Sorceress" για το οποίο περιοδεύουν και το "Blackwater Park" το οποίο αγνοούν επιδεικτικά...

Μισό λεπτό να σκεφτώ αν ξέρω πολλές μπάντες - και ειδικά αυτού του επιπέδου - που τολμούν να μην παίξουν ούτε νότα από το καλύτερο και πιο δημοφιλές άλμπουμ τους. Σωστά μαντέψατε...