Sons Of Apollo, Parthian Shot @ Fuzz Club, 24/09/18

Ένα χορταστικό live, από μουσικούς σπάνιας ποιότητας και τεχνικών ικανοτήτων

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 25/09/2018 @ 16:30

Πέρσι, σχεδόν ίδια ημέρα και στο ίδιο μέρος είδαμε τον Devin Townsend, ενώ φέτος είχαμε την ευκαιρία να δούμε την all star μπάντα των Sons Of Apollo. Αρχικά, οφείλουμε ένα ευχαριστώ στον δήμαρχο της Φιλιππούπολης και δευτερευόντως σε κάποιους ανθρώπους που για κάποιον λόγο πιστεύουν ότι μια μπάντα που παίζει progressive metal (και δεν είναι οι Dream Theater ή δεν έχει τις λέξεις Fates και Warning στο όνομά της) μπορεί να μαζέψει περισσότερους από 500-600 νοματαίους.

Το χθεσινό βράδυ ήταν προβλεπόμενα οικείο, αφού ακόμα κι αν δεν γνώριζες πολλούς ανθρώπους, είχες την αίσθηση πως ήταν εκεί οι παροικούντες την prog Ιερουσαλήμ της χώρας μας. Αν γινόταν μια δημογραφική έρευνα ο μέσος όρος ηλικίας θα ήταν υψηλότερος από τα συνήθη μιας metal συναυλίας και το ποσοστό των μουσικών (επίδοξων και επαγγελματιών) επίσης πολύ υψηλό. Το Fuzz δεν κατάφερε ούτε κατά διάνοια να γεμίσει, αλλά από ένα σημείο και μετά είχε τουλάχιστον αρκετό κόσμο ώστε να δείχνει «ζεστά» γεμάτο. Σε κάθε περίπτωση, τόσο οι συνθήκες, όσο και η γενικότερη ατμόσφαιρα προϊδέαζαν για μια όμορφη βραδιά.

Στην ώρα τους (20:00) ανέβηκαν επί σκηνής οι Parthian Shot και θεωρώ πως κατάφεραν να ζεστάνουν το κοινό. Το progressive που παρουσίασαν είχε ενδιαφέροντα στοιχεία και θα σταθώ στο πολύ καλό παίξιμο τόσο στις κιθάρες, όσο και στο drumming, ενώ και τα πλήκτρα είχαν σωστή θέση στο συνολικό στήσιμο της μπάντας. Εκτίμησα αρκετά κάποια πολυφωνικά μέρη και η μόνη μου ένσταση όσον αφορά στα φωνητικά του Παναγιώτη Παπαγεωργίου προκύπτει όταν τα σκληραίνει λίγο.

Parthian Shot

Το υλικό που έπαιξαν προερχόταν κυρίως από το επερχόμενο ντεμπούτο άλμπουμ τους, του οποίου - όπως μας ενημέρωσαν - έλαβαν το τελικό master την ίδια ημέρα με τη συναυλία. Η αλήθεια είναι ότι φαινόταν ότι έλειπε λίγο η τριβή με τη σκηνή (καθώς δεν θυμάμαι να παίζουν πολύ συχνά ζωντανά), αλλά σταθήκαν συνολικά πολύ καλά και αναμένουμε να ακούσουμε το υλικό τους, ώστε την επόμενη φορά που θα τους δούμε να είμαστε πιο εξοικειωμένοι μαζί του και να το εκτιμήσουμε περισσότερο στη ζωντανή του απόδοση.

Parthian Shot

Χωρίς σημαντική χρονοτριβή το πανό των Sons Of Apollo εμφανίστηκε στο πίσω μέρος της σκηνής, το drum kit του Mike Portnoy αποκαλύφθηκε και ενώ έπαιζε η προηχογραφημένη εισαγωγή, ένα-ένα τα αστέρια που συνθέτουν το συγκρότημα πήραν τις θέσεις τους για την εκκίνηση με το "God Of The Sun", το οποίο προσωπικά με βρήκε κάπως μουδιασμένο...

Sons Of Apollo

...κι ο λόγος ήταν ο πολύ μέτριος ήχος. Ειδικά, τα τύμπανα μου φαινόντουσαν ιδιαίτερα άνευρα, λες και τα άκουγα κατευθείαν από τον ήχο που παράγουν χωρίς ενίσχυση και γενικά το σύνολο ήταν κάπως «θολό». Σίγουρα, όχι αυτό που περιμένει κάποιος όταν ξέρει ποιους μουσικούς έχει πάει να δει.

Όπως ήταν φυσιολογικό, στην πορεία ο ήχος βελτιωνόταν σταδιακά, αλλά τόσο στο "Signs Of The Time" και στο Deep Purpleικό "Divine Addiction" δεν θα τον χαρακτήριζα ιδεατό. Πάντως, οι βιρτουόζοι μουσικοί είχαν αρχίσει να θερμαίνονται και να βγάζουν την παικτική τους ποιότητα και υπήρχαν στιγμές που δεν ήξερες ποιον να πρωτοχαζέψεις. Αυτό ήταν και το νόημα της εν λόγω βραδιάς όμως...

Sons Of Apollo

Το live ανέβηκε αυτόματα ένα επίπεδο μόλις οι Sons Of Apollo άρχισαν να παίζουν το "Just Let Me Breathe", που προέρχεται από το "Falling Into Infinity", ήτοι τον μόνο full length δίσκο στον οποίο συνυπήρξαν ο Portnoy με τον Sherinian. Αν και ο Soto δεν ακουγόταν και τόσο καλά για να κρίνω την απόδοσή του, με εντυπωσίασε ως δεύτερος (κι ενίοτε ως πρώτος) τραγουδιστής ο Ron Thal (ή Bumblefoot), ο οποίος πέραν από shredder απέδειξε ότι έχει καταπληκτική φωνή, αν και τα μάτια μου δύσκολα ξεκόλλαγαν από τον Mike Portnoy, που παραμένει ένας από τους πιο εντυπωσιακούς drummer που μπορεί να δει κάποιος επί σκηνής κάνει τα πάντα να φαίνονται πολύ πιο εύκολα από ότι πραγματικά είναι.

Εν συνεχεία, στο "Labyrinth" - που είναι εν τέλει μάλλον το αγαπημένο μου τραγούδι από το πρώτο άλμπουμ των Sons Of Apollo - ο ήχος είχε πλέον φτιάξει αρκετά και αποδόθηκε πολύ όμορφα, με τα πλήκτρα του Sherinian να ξεχωρίζουν, ενώ από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένα εναλλάξ γαϊτανάκι ανάμεσα σε κάποιο τραγούδι και σε ένα solo spot των μελών της μπάντας.

Sons Of Apollo

Πρώτος πήρε τη σκυτάλη ο Billy Sheehan, του οποίου το solo ήταν μεν εντυπωσιακό, αλλά προσωπικά δεν ένιωσα ότι προσέφερε κάτι ιδιαίτερο στο live, για να ακολουθηθεί από το πυρακτωμένο (αλλά σχετικά αδιάφορο) "Lost In Oblivion".

Δεύτερος πήρε τη σκυτάλη ο Jeff Scott Soto που αφιέρωσε το δικό του spot στον Freddie Mercury, ερμηνεύοντας τα "Prophet Song" και "Save Me" (με τη βοήθεια του Bumblefoot). Ο Soto έχει κυκλοφορήσει ένα προσωπικό, ζωντανό άλμπουμ αφιερωμένο στους Queen, το οποίο αξίζει να ακούσει όποιος δεν το έχει κάνει και απέδειξε ότι όσο κι αν έχουν περάσει τα χρόνια κρατάει την φωνή του σε εξαιρετικά επίπεδα. Αναμενόμενα, η συνέχεια είχε το δικό του και εκ των καλών συνθέσεων του άλμπουμ, "Alive", που αποδόθηκε με την ουσία που του αρμόζει.

Sons Of Apollo

Τρίτος στη σειρά ο Bubmlefoot, μαζί με την υπόλοιπη μπάντα, κινήθηκε γύρω από το θέμα του Ροζ Πάνθηρα, αλλάζοντας εντυπωσιακά ανάμεσα στις δυο ταστιέρες της «δυο σε μια» κιθάρας του. Το ότι μετά από το σόλο του ακολούθησε το 10λεπτο instrumental "Opus Maximus" θεωρώ ότι δημιούργησε μια κοιλιά στο live και δεν το λέω μόνο επειδή το άκουσα από τους γύρω μου, αλλά γιατί το ένιωσα κι εγώ που ως αθεράπευτα Theater-ικός δεν είχα ποτέ μου πρόβλημα με τα εκτεταμένα σόλο και τζαμαρίσματα. Βέβαια, σε σημεία το θέαμα ήταν πολύ εντυπωσιακό, ομολογουμένως.

Τέλος, ήταν ο Derek Sherinian που κατ’ εμέ είχε το καλύτερο και πιο ουσιώδες spot, κάνοντας με περισσή άνεση τα πλήκτρα του να ακούγονται σαν κιθάρα και έχοντας ένα καλώς εννοούμενο αέρα rock star. Και βέβαια, μας οδήγησε αριστοτεχνικά στην κορύφωση του live, με το μοναδικό "Lines In The Sand" που νομίζω ήταν με διαφορά, για την πλειονότητα του κοινού, η καλύτερη στιγμή της βραδιάς.

Sons Of Apollo

Για encore, οι Sons Of Apollo επεφύλασσαν μια διασκευή στο "And The Cradle Will Rock" των Van Halen που βρήκε τον Soto να κάνει βόλτα μέσα στο κοινό όσο το τραγουδούσε και αποδόθηκε με πυγμή και νεύρο, πριν το εξαιρετικό χιτάκι "Coming Home" αποτελέσει ιδανικό κλείσιμο, με τον Soto να παρακινεί τον κόσμο σε sing along, παίζοντας μαζί του.

Δεν νομίζω πως χωρά αμφιβολία πως όσοι βρέθηκαν στο Fuzz τη Δευτέρα το βράδυ, απήλαυσαν ένα χορταστικό live, από μουσικούς σπάνιας ποιότητας και τεχνικών ικανοτήτων, που δεν έδιναν την αίσθηση ότι έκαναν κάποιου είδους αγγαρεία επειδή είναι φτασμένοι. Προσωπικά, περίμενα λίγο καλύτερο τον ήχο (τόσο συνολικά και κυρίως στην αρχή) και αυτός ήταν ο κύριος λόγος που δεν ένιωσα το live να απογειώνεται, πέραν του "Lines In The Sand". Για το παικτικό κομμάτι δεν τολμώ καν να πω κάτι, αλλά θεωρώ ότι τα live των Sons Of Apollo θα γίνουν ακόμα καλύτερα όταν έχουν ένα ακόμα άλμπουμ στις αποσκευές τους και γεμίσουν το σετ με περισσότερα τραγούδια και λιγότερα τζαμαρίσματα. Σε κάθε περίπτωση το πρόσημο παραμένει θετικό και αν περάσουν ξανά από τα μέρη μας θα είμαστε και πάλι εκεί.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography

SETLIST

God Of The Sun
Signs Of The Time
Divine Addiction
Just Let Me Breathe
Labyrinth
Billy Sheehan bass solo
Lost In Oblivion
Prophet Song / Save Me (διασκευές Queen)
Alive
Bumblefoot guitar solo
Opus Maximus
Derek Sherinian keys solo
Lines In The Sand

Encore:

And The Cradle Will Rock (διασκευή Van Halen)
Coming Home

  • SHARE
  • TWEET