Takis Barbagalas

Νέος προσωπικός δίσκος του Τάκη Μπαρμπαγάλα, νέα βουτιά στη νύχτα. Όχι εξετάζοντας, αυτήν τη φορά, το δίπολο του Έσπερου και του Εωσφόρου αλλά σίγουρα εμβαθύνοντας στη μαγεία της. Και αν στις δουλειές του ο Έλληνας κιθαρίστας αλλάζει ηχητικές και θεματικές εμπνεύσεις, παραμένουν κάποιες σταθερές με πιο σημαντικές τον προσωπικό του ήχο αλλά και τους συνεργάτες του που τον ακολουθούν από τις ημέρες των Will-o-the Wisp ακόμα.

Το "Nocturne" αποτελείται από τέσσερεις συνθέσεις, η μία μόνο με στίχους, το "Alone". Το περίεργο είναι ότι, μετά την πρώτη ακρόαση, αν κάποιος είναι και λίγο αφηρημένος, μπορεί να μείνει με την εντύπωση ότι υπάρχει τραγούδισμα και στις τέσσερεις συνθέσεις. Αυτό δικαιολογείται εύκολα στο "Lunatic Moon" όπου η φωνή του Άγγελου Γερακίτη αναλαμβάνει κάποια μελωδία του συνόλου, έστω και χωρίς στίχους, όμως στα "Night Eyes" και "Morpheus" η εξήγηση θα πρέπει να αναζητηθεί αλλού. Οι σαφείς και επαναλαμβανόμενες μελωδίες της κιθάρας και των πλήκτρων και οι ψίθυροι του φλάουτου «μιλάνε» στον ακροατή σχεδόν όσο καλά θα το έκανε και ένα στόμα.

Πέραν αυτού του χαρακτηριστικού, για τους φίλους των Will-o-the Wisp υπάρχει μία ακόμα ευχάριστη έκπληξη αφού ηχητικά το "Nocturne" είναι ό,τι πιο κοντινό στις δουλειές τους. Μακριά από τον σκληρό ήχο των Manticore’s Breath και πολύ πιο δομημένο από την προηγούμενη προσωπική δουλειά του Μπαρμπαγάλα, το "Nocturne" μπορεί να μπει στην ίδια κατηγορία psychedelic-prog-folk που τοποθετούνται και οι Will-o-the Wisp.

Αν τα παραπάνω δίνουν μία εικόνα για τον ήχο του άλμπουμ, τότε για την ποιότητά του τα λόγια μας θα μπορούσαν να είναι ακόμα λιγότερα. Έτσι κι αλλιώς το μίνιμουμ ποιότητας σε όλες τις δουλειές του Τάκη είναι πολύ υψηλό από μόνο του. Έχοντας φτάσει λοιπόν στο σημείο να συγκρίνεται μόνο με το παρελθόν του, καταφέρνει φέτος να παρουσιάσει μία δουλειά που μπαίνει στις κορυφαίες της δισκογραφίας του και είναι ικανή να αντέξει στο χρόνο (και στις αναζητήσεις των συλλεκτών) όσο και οι δουλειές των προηγούμενων σχημάτων του, σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Κλείνοντας δε γίνεται να μη συστήσουμε όποιος μπορεί να προτιμήσει τη βινυλιακή έκδοση του άλμπουμ, όχι μόνο για τον εξαιρετικά καλαίσθητο σχεδιασμό του (όπως πάντα) αλλά και για το bonus single που περιλαμβάνει μία διαφορετική εκδοχή του "Morpheus" αλλά και ένα επιπλέον τραγούδι, το "Jack O' Lantern", που δεν ταιριάζει με τον νυχτερινό χαρακτήρα του βασικού δίσκου αλλά αποτελεί ένα όμορφο δείγμα folk prog με το χαρακτηριστικό riff του.