Coheed And Cambria

Vaxis - Act I: The Unheavenly Creatures

Roadrunner (2018)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 08/10/2018
Ο θαυμαστός κόσμος των Coheed And Cambria είναι εδώ και είναι ακόμα εντυπωσιακός
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

"Welcome Home" αναφωνεί ο Claudio Sanchez στο chorus του εναρκτήριου "The Dark Sentencer", δίνοντας το έναυσμα με διττό τρόπο: πρώτα κλείνοντας το μάτι στο σπουδαιότερο και πιο γνωστό τραγούδι της μπάντας και δεύτερον καλωσορίζοντας μας πίσω στην ιστορία των Amory Wars. Καλώς σας βρήκαμε ξανά Claudio!

Οι Coheed And Cambria είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, μια από τις πιο ξεχωριστές και καλύτερες μπάντες της σύγχρονης εποχής της rock μουσικής. Ένα μοναδικό μουσικό χωνευτήρι που έπιασε τον παλμό της γενιάς που διψούσε metalcore και τον πάντρεψε τόσο με την στόφα του κλασσικού rock, όσο και με την μελωδικότητα της pop, δημιουργώντας κάτι τόσο μοναδικό, που δεν θα μπορούσε εν τέλει να χαρακτηριστεί κάτι άλλο πέραν από progressive. Κι ας μην είναι τεχνικά.

Με το ένατο στούντιο άλμπουμ τους (που για συντομία θα λέμε σκέτο "The Unheavenly Creatures"), ο Claudio ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία των Amory Wars, συνεχίζοντας από εκεί που είχε μείνει το τελευταίο χρονικά άλμπουμ, το φανταστικό "No World For Tomorrow" (πάλι εν συντομία). Και πολύ καλά κάνει, καθότι η μοναδική φορά που αποφάσισε να κινηθούν εκτός του εν λόγω πλαισίου, στο προηγούμενο "The Color Before The Sun", είναι και η μοναδική μέτρια στιγμή στη δισκογραφία της μπάντας.

Μπορεί η ιστορία να έχει ξεκάθαρα sci-fi χαρακτήρα και να εκτυλίσσεται σε ένα σύμπλεγμα 78 πλανητών, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο πέραν από αλληγορίες και παραλληλισμούς γύρω από την ζωή του δημιουργού της και τους ανθρώπους γύρω του: οι γονείς του, οι φίλοι του, η γυναίκα του και ο ίδιος εμφανίζονται σε διάφορους ρόλους, ως τώρα, αλλά πλέον με την έλευση του γιου του στη ζωή ήρθε η ώρα να εισαχθούν και δυο νέοι κεντρικοί χαρακτήρες.

Πάντως, η ιστορία είναι περισσότερο ένα κερασάκι στην μουσική τούρτα, παρά απαραίτητος παράγοντας για να την εκτιμήσει κάποιος, καθώς τα τραγούδια στέκονται εντελώς αυτόφωτα και δεν χρειάζονται την όλη πλοκή για να εκτιμηθούν. Αυτό οφείλεται στο μεγάλο προσόν που έχει αυτή η μπάντα να γράφει καταπληκτικά πιασάρικες μελωδίες και να τις τοποθετεί σε όποιο συνθετικό πλαίσιο θέλει. Άλλοτε pop, άλλοτε prog, άλλοτε heavy κι άλλοτε ακουστικό, στην πραγματικότητα μπορεί να είναι οτιδήποτε και πάλι να ακούγεται μόνο ως Coheed And Cambria.

Το "The Unheavenly Creatures" είναι το πρώτο από τα πέντε (!) μέρη της συνέχειας της ιστορίας και περιλαμβάνει δεκατέσσερεις συνθέσεις (και μια εισαγωγή), έχοντας διάρκεια 80 λεπτά. Κάτι που φαντάζει υπερβολή για τους περισσότερους, δεν είναι για τους Coheed And Cambria. Τόσο γιατί το "less is more" ποτέ δεν τους πρέσβευε ποτέ ως νοοτροπία, όσο κυρίως διότι περιλαμβάνει τραγούδια που και στέκονται αυτοτελώς και δένουν ομοιογενώς σαν ένα σύνολο που ξεπερνάει το άθροισμα των μερών του. Και όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να βρω κακή σύνθεση σε αυτό το άλμπουμ.

Μπορώ, όμως, να πω κάποιες που ξεχωρίζω λίγο περισσότερο: το σχεδόν 8λεπτο, επιβλητικό άνοιγμα του "The Dark Sentencer", το τόσο άψογα πιασάρικο ομώνυμο τραγούδι, το "Black Sunday" με το Slayerικό riff, το σκοτεινό "Queen Of the Dark", το μεστό "Toys" με τις υπέροχες μελωδίες, το πανέμορφο "The Pavillion", το διαφορετικό "Night-Time Walkers", το heavy "The Gutter" ή το "Old Flames" με το "Black Parade" κλείσιμό του.

Η παραγωγή - την οποία επιμελήθηκε η μπάντα μόνη της - είναι άριστη τόσο σε επίπεδο ήχο, όσο και ενορχήστρωσης. Τα πιανάκια όπου τοποθετούνται ως μικρές εισαγωγές λειτουργούν εξαιρετικά δημιουργώντας έναν ιστό που διαπερνά το άλμπουμ, ο ήχος είναι ισορροπημένος και καθαρός όπως πρέπει και συνολικά το "The Unheavenly Creatures" είναι από εκείνα τα άλμπουμ που όσο τα ακούς τα απολαμβάνεις και τα ανακαλύπτεις ταυτόχρονα. Από εκείνα που αντιλαμβάνεσαι την αξία τους από την πρώτη στιγμή, αλλά μεγαλώνουν με τον χρόνο και με τις ακροάσεις.

Οι Coheed And Cambria συνεχίζουν να γράφουν μουσικές για τα παιδιά που δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι περίεργο να αρέσουν σε κάποιον ταυτόχρονα οι Rush και οι My Chemical Romance, για τα παιδιά που ψάχνουν τους αντί-ήρωες και τις αλληγορίες στα κόμικς, στις ταινίες/σειρές και στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας και για τα παιδιά που συνεχίζουν να είναι αμετανόητα geeks, ακόμα κι όταν δεν είναι πλέον παιδιά. Ο θαυμαστός τους κόσμος είναι εδώ και είναι ακόμα εντυπωσιακός.

  • SHARE
  • TWEET