Spock's Beard

Η ιστορία των Spock’s Beard είναι χωρισμένη σε τρεις περιόδους: η πρώτη αφορά στην εποχή που ο Neal Morse είχε τα ηνία της μπάντας, η δεύτερη είχε τον Nick D'Virgillio σε πρώτο πλάνο και η τρέχουσα/τρίτη τους βρίσκει εδώ κι επτά χρόνια με τον Ted Leonard (Enchant) στο ρόλο του frontman. Τα πράγματα, όμως, ήλθαν έτσι που το 13ο στούντιο άλμπουμ τους βρίσκει σε μια περίεργη καμπή, κάπου μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Κι αυτό - με κάποιο περίεργο τρόπο - αποτυπώνεται και στα τραγούδια του "Noise Floor".

Η αποχώρηση του drummer, Jimmy Keegan, και οι άκαρπες προσπάθειες αντικατάστασής του, οδήγησαν στην επιστροφή του Nick D'Virgillio πίσω από το drum kit. Και παρόλο που αμφότερες πλευρές κατέστησαν σαφές πως ο ρόλος του θα περιοριζόταν απλώς στο να παίξει στο άλμπουμ και σε τίποτα περισσότερο, η αύρα που φέρνει μαζί του είναι εμφανής. 
Έτσι, μετά το - απογοητευτικό για τα δεδομένα των Beards - "The Oblivion Particle", οι εκ των σημαντικότερων αντιπροσώπων του progressive rock της '90s κι έπειτα γενιάς καταφέρνουν ένα εντυπωσιακό comeback, που τους βρίσκει να έχουν ξανά φρεσκάδα και ποικιλία στον ήχο τους. Υπάρχουν στιγμές στο "Noise Floor" που ακούς trademark στοιχεία του songwriting της εποχής του Neal Morse και αμέσως μετά ακολουθεί κάτι καινούργιο και διαφορετικό. "Regressive-progressive"; Πείτε το όπως θέλετε - η ουσία είναι πως το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό.
 Πριν την ανάλυση του συνθετικού κομματιού, οφείλω να αναφερθώ στον εντυπωσιακό ήχο που έχει το άλμπουμ, δια χειρός, φυσικά, Rich Mouser. Είναι από τις ελάχιστες φορές που σε μια δουλειά - και δη φορτωμένη μουσικά - μπορώ να ακούσω ξεκάθαρα κάθε μπασσογραμμή και τις δυναμικές στα drums, ενώ η ισορροπία μεταξύ κιθάρας και πλήκτρων είναι ιδανική. Βέβαια, είναι και το παικτικό επίπεδο των μουσικών που παίζει ρόλο, με τον D’Virgillio να κάνει ακόμα τα πιο περίεργα μέτρα να γρουβάρουν και τον Ryo Okumoto να παίζει πιθανότατα τα καλύτερα πλήκτρα που έχει παρουσιάσει ποτέ σε άλμπουμ των Spock's Beard.

Υπάρχουν κάποιες απλά καλές, ευχάριστες συνθέσεις όπως το εναρκτήριο, up tempo "To Breathe Another Day", το proggy 8λεπτο "Have We All Gone Crazy Yet", το "Beates Meet Floyd" "So This Is Life" με τον Alan Morse να «ντύνεται» Gilmour ή το δυναμικό "One So Wise". Τραγούδια που μπορεί να μην κάνουν αυτοτελώς τη διαφορά, αλλά σίγουρα συνεισφέρουν θετικά στο σύνολο του άλμπουμ και περιλαμβάνουν επιμέρους εντυπωσιακά σημεία.

Όμως, υπάρχουν και οι συνθέσεις που κάνουν τη διαφορά. Όπως το μεστό και γεμάτο μελωδίες "What Becomes Of Me", το συναισθηματικά φορτισμένο και με πανέμορφη δουλειά στις κιθάρες "Somebody’s Home" και το τρομερό "Beginnings" που κλείνει το άλμπουμ και έχει την καλύτερη ερμηνεία του Ted Leonard. Βεβαίως υπάρχει και το εντυπωσιακό, instrumental "Box Of Spiders" που όχι μόνο βάζει υποψηφιότητα για το καλύτερο ορχηστρικό τραγούδι που έχει γράψει η μπάντα, αλλά με έκανε να σκεφτώ πόσα χρόνια έχουν να γράψουν κάτι αντίστοιχο οι Dream Theater...

Επιπρόσθετα, υπάρχει κι ένα bonus disc, που περιλαμβάνει ένα ακόμα instrumental τραγούδι ("Armageddon Nervous") που αν και συμπαθητικό, δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με το "Box Of Spiders" και να χωρέσει στο άλμπουμ, καθώς και τρείς διαφορετικές σε λογική συνθέσεις. Το "Days We’ll Remember" είναι ένα απλά συμπαθές, μελωδικό τραγούδι, γραμμένο αρχικά για τους Kansas, αλλά τα "Bulletproof" και "Vault" είναι εντυπωσιακά δείγματα τραγουδοποιίας από πλευράς της μπάντας. Πιο μικρά σε διάρκεια και άμεσα μεν, αλλά με εξαιρετική δουλειά σε επίπεδο μελωδίας και παιξίματος, αμφότερα θα χώραγαν αναμφίβολα στο πρώτο (και βασικό) μέρος του άλμπουμ, αλλά υποθέτω πως μετατέθηκαν στο bonus disc για λόγους ομοιογένειας.

Εν κατακλείδι, οι Spock's Beard επανέρχονται στα επίπεδα του εξαιρετικού "Brief Nocturnes And Dreamless Sleep" και κυκλοφορούν ένα ακόμα άλμπουμ ποιοτικού κι εμπνευσμένου progressive rock, επιβεβαιώνοντας πως παραμένουν μια από τις καλύτερες μπάντες του ιδιώματος.