Methexis

Τι γίνεται λοιπόν με τη μουσική στην Ελλάδα που δεν ανήκει σε κάποια «φάση» και δεν παράγει «φασαίους»; Εντάξει, ξέρουμε ότι δε θα συγκεντρώσει το ίδιο κοινό, δε θα ακουστεί στα μαγαζιά που μαζεύουν τις γνωστές φάτσες της Αθήνας αλλά είναι άραγε λιγότερο συγκρίσιμη ή και ισάξια με τη μουσική του αντίστοιχου είδους που παράγεται στο εξωτερικό; Νομίζω ότι στο prog rock, το οποίο μετά από κάποια χρόνια εξαιρετικής ποιοτικά και ποσοτικά παραγωγής έχει πάλι πέσει σε μία ύφεση σε διεθνές επίπεδο, συγκροτήματα όπως οι Methexis όχι απλά δεν (θα έπρεπε να) είναι αμελητέα αλλά ίσως είναι και από τα καλύτερα που μπορεί κάποιος να αναζητήσει.

Κι αν στο "Suiciety" είχε χρειαστεί η βοήθεια λιγότερο ή περισσότερο καταξιωμένων ξένων μουσικών εν είδει session για να γίνει μια σημαντική αναβάθμιση σε σχέση με το απλώς (;) ελπιδοφόρο ντεμπούτο, εδώ έχουμε την αντίθετη κίνηση, με τον Νικήτα Κίσσονα, έτσι κι αλλιώς την ψυχή, το μυαλό και περίπου τα πάντα πίσω από το όνομα Methexis, να τα αναλαμβάνει σχεδόν όλα (κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα) μόνος του. Αυτό θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο αλλά οποιαδήποτε κακοτοπιά φαίνεται να αποφεύγεται με μία απλή κίνηση φιλοσοφίας, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ο Νικήτας εστιάζει σε αυτά που μπορεί να κάνει καλύτερα και αφήνει κατά μέρους τα υπόλοιπα. Για παράδειγμα είναι ο πρώτος δίσκος των Methexis που είναι απολύτως instrumental και αυτό είναι ευπρόσδεκτο. Από τη στιγμή που θα έπρεπε να βασιστεί σε εξωτερική βοήθεια τόσο για ένα λαρύγγι ανάλογο των απαιτήσεων του είδους όσο και για φωνητικές μελωδίες αντάξιες της μουσικότητας των συνθέσεων, καλύτερα που δεν γίνεται καν προσπάθεια και αντ’αυτού παίρνουμε δύο μεγάλης διάρκειας και πλούσιου περιεχομένου ορχηστρικές συνθέσεις.

Από μόνη της η δομή του δίσκου και των συνθέσεων είναι αντικείμενο σχολιασμού. Δεν είναι σαφές αν προηγήθηκε η σκέψη να κυκλοφορήσει και σε βινύλιο το "Topos" αλλά οι δύο συνθέσεις διάρκειας περίπου 20 και 21 λεπτών μας θυμίζουν τις χρυσές εποχές του prog όταν τα άλμπουμ αναγκαστικά λόγω του περιορισμού του μέσου έπρεπε να κοπούν στα δύο παρότι ως μουσική αποτελούσαν ένα ενιαίο σύνολο. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχει (στα δικά μου αυτιά) σαφής λόγος γιατί η μουσική του "Topos" να μη θεωρηθεί ενιαία. Υφολογικά το πρώτο με το δεύτερο μέρος δεν απέχουν τόσο και σε κάθε περίπτωση τα επί μέρους θέματα που παρουσιάζονται είναι αρκετά ώστε να δικαιολογούν την όποια μετάβαση από το ένα στο άλλο (όποιος για κάποιο λόγο θέλει να τα βρει σπασμένα μπορεί να κοιτάξει στο bandcamp των Methexis).

Για παράδειγμα στο δεύτερο μέρος έχουμε μία μετάβαση από ένα κομμάτι γεμάτο με synthesizer a la Goblin σε μία ακουστική γέφυρα απρόσμενα χαρωπή και latin. Γενικότερα σε πολλά σημεία φαίνεται αυτή η δουλειά να είναι μία συρραφή επί μέρους μουσικών εμπνεύσεων που δεν είχαν απαραίτητα δημιουργηθεί για να ενωθούν μεταξύ τους. Όμως το κατόρθωμα είναι ότι όπως, εν τέλει, μεταφέρθηκαν στο συγκεκριμένο άλμπουμ βγάζουν νόημα, έχουν ροή, είναι συμβατά. Μήπως εξάλλου το "Tubular Bells", ένας από τους πιο επιτυχημένους prog δίσκους όλων των εποχών, υπήρξε κάτι πολύ διαφορετικό; Μάλιστα κατ’αναλογία, μπορεί κανείς να φανταστεί τον Κίσσονα την ώρα που συνθέτει να «ακούει» (ως άλλος Mozart σε δημιουργικό οίστρο, στην περίφημη σκηνή της ταινίας Amadeus) ένα φλάουτο εδώ, μία τρομπέτα εκεί κάποια πλήκτρα παραπέρα, πράγματα που όλα έχουν αποτυπωθεί με τον καλύτερο τρόπο στο αποτέλεσμα. Ειδικά από τα πνευστά έχει πραγματικά πάρει πολλά.

Το αποτέλεσμα είναι τελικά μία μουσική πρόταση που έχοντας σαφέστατα βάση στα '70s μπορεί να σταθεί ως μία σύγχρονη κορυφή στο κατά τα άλλα κολλημένο (πάλι;) prog rock. Αν υπάρχει κάτι που του λείπει είναι αυτή η μελωδία που κάνει τα instrumental κομμάτια να ξεχωρίζουν και να «τραγουδιούνται» από τους ακροατές όπως, για να σταθούμε σε δύο παραδείγματα που αναφέρθηκαν και προηγουμένως, οι μελωδίες του "Tubular Bells" ή του "Profondo Rosso" αλλά και αρκετών άλλων που έχουν μείνει στην ιστορία. Αν το "Topos" το είχε και αυτό θα μιλούσαμε για αριστούργημα.