Steven Wilson

Φαντάζομαι μια παρουσίαση του νέου DVD/Blu-Ray του Steven Wilson θα πρέπει να απαριθμεί άμεσα ή έμμεσα μια σειρά από λόγους για να αγοράζει ή να δει κάποιος την απαθανάτιση της μιας εκ των τριών συναυλιών που έδωσε πριν μόλις μερικούς μήνες στο θρυλικό Royal Albert Hall του Λονδίνου. Σοβαρά τώρα, υπάρχει κάποιος που αναζητεί λόγους για να το κάνει;

Ότι δηλαδή υπάρχει κάποιος που δεν ξέρει για την τελειομανία του σπουδαίου αυτού μουσικού; Ή μήπως έχει δει κάποιο από τα προηγούμενα DVD που έχει κυκλοφορήσει με την προσωπική του μπάντα ή με τους Porcupine Tree και δεν έχει αντιληφθεί ότι ποτέ δεν κυκλοφόρησε κάτι απλά για να το κυκλοφορήσει, αλλά πάντα φροντίζει τόσο το οπτικό μέρος όσο και το ακουστικό να είναι προσεγμένα στην εντέλεια; Και με ποια λογική θα άλλαζε αυτό τώρα που ο Wilson βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του (σε επίπεδο απήχησης και αναγνώρισης) και δηλώνει ότι σκοπός του είναι να πηγαίνει το επίπεδο των σόου του σε ολοένα και σε υψηλότερο επίπεδο;

Ή μήπως δεν είναι ξεκάθαρο το τι μουσικούς επιλέγει να τον πλαισιώνουν; Με τους Nick Beggs (μπάσο), Adam Holzman (πλήκτρα) και Craig Blundell (drums) να έχουν παγιώσει τις θέσεις τους, μόνο η θέση του κιθαρίστα μένει να διαφοροποιείται (κι αυτό λόγω των υποχρεώσεων του Dave Kilminster με τον Roger Waters). Όσο δεδομένο ότι ο Alex Hutchings δεν θα είχε εύκολο ρόλο, άλλο τόσο είναι ότι δεν θα έπαιρνε την θέση αν δεν είχε το απαραίτητο ταλέντο να σταθεί δίπλα σε μουσικούς αυτού του επιπέδου.

Για να μην μακρυγορούμε το "Home Invasion" είναι χάρμα ιδέσθαι και ακούειν. Έχει τέλεια ποιότητα εικόνας, φανταστικό ήχο, καταπληκτικούς μουσικούς, υπέροχα τραγούδια κι είναι γυρισμένο σε ένα από τα πιο ξεχωριστά venue αυτού του κόσμου.

Κι αν κάποιος ισχυριστεί ότι το τελευταίο άλμπουμ του Steven Wilson δεν τον άγγιξε ιδιαίτερα, ας δει την εκτέλεση του πάντα συγκινητικού "Refuge" (με τις δυνατές εικόνες στο τέλος του), το πολύ καλύτερο αποδιδόμενο ζωντανά "People Who Eat Darkness" με τη Ninet Tayeb να το απογειώνει, το funky τζαμάρισμα στο "Detonation" και την πανέμορφη εκτέλεση του "Song Of The Unborn". Ποντάρω ότι δεν θα μείνει ασυγκίνητος.

Αλλά, ναι, τα ακόμα καλύτερα βρίσκονται στο υπόλοιπο υλικό που παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Στο πάντα καθηλωτικό δίπολο των "Home Invasion / Regret #9", στο drumming του ξεχασμένου "The Creator Had A Mastertape" που έχει ένα '90s feeling, στην απίστευτα δυναμική εκτέλεση του instrumental "Vermillioncore" και στο αξεπέραστο τελείωμα του "Sleep Together".

Όμως, η πραγματική κορύφωση του live έρχεται στη δυάδα των "Ancestral" και "Arriving Somewhere But Not Here" που μιλάμε για μουσική πανδαισία, για απλησίαστες κορυφές για άλλους καλλιτέχνες, με το standing ovation στο τελείωμα και των δυο να μοιάζει φυσικό επακόλουθο. Δείτε τα και θα καταλάβετε.

Παράλληλα, υπάρχουν και κάποιες μικρές πολύ όμορφες στιγμές, όπως το ακουστικό, «εύθραυστο» ντουέτο των Wilson/Tayeb στο "Blank Tapes", το πάντα καλοδεχούμενο "Lazarus" και το "Even Less" που το αποδίδει μόνος του ο Wilson με έναν μικρό ενισχυτή, αφιερώνοντάς το σε όσους τον ακολουθούν από τον προηγούμενο αιώνα.

Και, φυσικά, το show έχει το τελείωμα που του αξίζει με δυο από τα πιο σπουδαία τραγούδια της καριέρας του Wilson, τα οποία προλογίζει λέγοντας πως είναι και τα δυο miserable (αμετάφραστο), αλλά το πρώτο έχει ρεφρέν για sing along και το δεύτερο είναι απλά miserable... μα όμορφο και ανεβαστικό με κάποιο διεστραμμένο τρόπο. Τα τραγούδια αυτά είναι το "Sound Of Muzak" και το "The Raven That Refused To Sing" και νομίζω ότι είναι περιττό να ειπωθούν περισσότερα λόγια.

Πάντως, το υλικό του DVD δεν σταματάει εδώ, καθώς ως μπόνους υπάρχουν τρία τραγούδια από την πρόβα για την δεύτερη εκ των τριών sold out εμφανίσεων που έδωσε στο Royal Albert Hall. Αυτά είναι τα "Hand Cannot Erase", "Routine" και "Heartattack In A Layby", και έρχονται να μας υπενθυμίσουν πως τα δυο τελευταία είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ ο Wilson, καθώς και ότι είναι κρίμα τόσο το ότι δεν περιλαμβάνονται στην κανονική ροή του βασικού show, όσο και ότι δεν κυκλοφόρησε ένα αντίστοιχο DVD από την περιοδεία για το προηγούμενο άλμπουμ.

OK, μπορεί να μην συμφωνώ μαζί του, σχετικά με το ότι είναι music snob όποιος δεν ακούει pop μουσική, ούτε απαραίτητα είναι κοντά στην αισθητική μου οι Bollywood χορεύτριες που ανεβαίνουν στη σκηνή για το "Permanating" και για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα ότι τα γυναικεία φωνητικά στο "Song Of I" θα ήταν προ-ηχογραφημένα, ενώ και τα visual στο εν λόγω τραγούδι για κάποιο λόγο δεν νιώθω να βοηθάνε. Αλλά, πραγματικά, αυτές είναι δευτερευούσης σημασίας υπό-λεπτομέρειες σε ένα χορταστικό τρίωρο DVD/Blu-Ray.

Με το "Home Invasion", ο Steven Wilson για μια ακόμα φορά θέτει το benchmark για τα μουσικά DVD/Blu-Rays και αποτυπώνει ξεκάθαρα αυτό που είναι σήμερα: ένας εκ των σπουδαιότερων καλλιτεχνών της εποχής μας.

Αν ρωτάτε εμένα - κρίνοντας από τα πόσα σπουδαία άλμπουμ έχει κυκλοφορήσει, τα πόσα υπέροχα τραγούδια έχοντας γράψει, τους πόσους διαφορετικούς δρόμους έχει ακολουθήσει και την ποιότητα των ζωντανών του εμφανίσεων - είναι μάλλον ο σπουδαιότερος (rock) μουσικός της τελευταίας εικοσαετίας.