Orphaned Land

Για όσους δεν το γνώριζαν οι Orphaned Land πλέον διατίθενται και για εκδηλώσεις και συνεστιάσεις, όπως γάμους και βαφτίσια. Με μοναδική έλλειψη στο ρεπερτόριο τους τα νησιώτικα, με άνεση αποτελούν την metal απάντηση στο Μαγκαβατού της Άννας Βίσση.

Επίσης όπως είναι γνωστό, εγώ είμαι εδώ στο Rocking ο ειδικός επί θεμάτων τα οποία αφορούν το τσιφτετέλι metal, αν και πρόκειται περί αυτό-αναγόρευσης. Αλλά παρά την αγάπη μου για οτιδήποτε αποπειράται να συνδυάσει το «ανέβα στο τραπέζι κούκλα μου γλυκιά» με το metal, ανακάλυψα πως -ακόμα και εγώ- έχω τα όρια μου στα πόσα σπασμένα πιάτα μπορώ να αντέξω.

Η μεγάλη απώλεια της μπουζουκιθάρας του Yossi βέβαια δεν ιδιαίτερα είναι αισθητή, γιατί το ανατολίτικο στοιχείο στο "Unsung Prophets And Dead Messiahs" κάνει επιτέλους πραγματικότητα την επιστροφή του Σαρμπέλ στη δισκογραφία. Αυτού που ξεκάθαρα λείπει λοιπόν -μετά την αποχώρηση του Yossi- είναι ο χαρακτήρας των συνθέσεων, οι οποίες κρατούσαν την  λεπτή ισορροπία μεταξύ του metal και της παράδοσης από την Μέση Ανατολή, πράγμα που άλλωστε έκανε και τους Orphaned Land να ξεχωρίζουν όλα αυτά τα χρόνια.

Αγνοώντας  τα prog στοιχεία της μεσαίας περιόδου τους οι Orphaned Land συνεχίζουν αυτό που ξεκίνησαν με το "All Is One", ενώ υπάρχουν για ξεκάρφωμα και μερικά περάσματα που παραπέμπουν στις πρώιμες (και αγαπημένες)μέρες του El Norra Alila, όπως στο "Only The Dead Have Seen The End Of The War" και το "We Do Not Resist". Αλλά όπως πάντα τα καλά δεν κρατούν και για πολύ και έτσι τα παλαμάκια (κυριολεκτικά όμως) οδηγούν το ρυθμό και πάλι.

Αν υπήρχε ελληνικός στίχος στο άλμπουμ θα μιλούσαν ήδη στα πρωινάδικα για το μεγάλο μουσικό μπρέηκθρου του αιώνα μας και οι εκατό πρώτοι που έπαιρναν τηλέφωνο θα έπαιρναν δώρο το σιντί μαζί με βιβλίο με συνταγές για χούμους.

Καλώς ή κακώς, η παρουσία του Steve Hackett των θρύλων Genesis, του Hansi Kursch των Blind Guardian αλλά και του Thomas Lindberg των At The Gates, δεν σταματά ούτε για λίγο την κλάψα και τον οδυρμό του χαμένου σκοπού  για τον οποίο τραγουδά ο Kobi Farhi με το φρύδι σηκωμένο.

Τα κιθαριστικά lead τροφοδοτούν και αυτά το μεγάλο ντέρτι και τον καημό του δίσκου και οι ατσαλιένες μπαλάντες  των '80s διαδέχονται την power metal chees-ιλα με το "Like Orpheus" να αποτελεί μεγάλη ένοχη απόλαυση.

Στα δεκατρία τραγούδια του δίσκου δεν υπάρχει ούτε ένα που να μην μας υπενθυμίζει ότι οι Orphaned Land στρέφονται ακόμα περισσότερο προς τις Χίλιες και Μία Νύχτες και ενώ υπάρχουν λαμπρά αστέρια στο άλμπουμ όπως το "Left Behind", τα οποία μπορούν να φέρουν περήφανα την υπογραφή της μπάντας, η πλάστιγγα γέρνει επικίνδυνα έντονα προς τις ανατολίτικες κλίμακες σε κάθε σύνθεση.

Παρ' όλα αυτά, όπως και στην πραγματική ζωή, οι ακροατές που μπορούν να δουν πίσω από το κάθε λίκνισμα στα εναπομείναντα σκυλάδικα της Εθνικής Οδού, θα δουν ότι και εδώ ότι υπάρχει μία μπάντα που ξέρει τι κάνει και ότι τα γνωρίσματα των Orphaned Land που συνδύαζαν το folk, το death, το prog, αλλά και το power υπάρχουν και στο "Unsung Prophets And Dead Messiahs".