Roine Stolt's The Flower King

Υπάρχουν κάποια πράγματα που χαρακτηρίζουν τον Roine Stolt και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν: είναι πολυτάλαντος, είναι παραγωγικός/εργασιομανής, είναι ιδεαλιστής και είναι ένας «παλιάς κοπής» μουσικός, που συνεχίζει να πρεσβεύει όσα πίστευε όταν εισήλθε στον μουσικό κόσμο, στα μέσα της δεκαετίας του '70.

Ξεκίνησε με τους Kaipa πριν κλείσει τα είκοσι του και σήμερα που έχει πατήσει τα εξήντα του παραμένει ακόμα ένα πιστός στρατιώτης του progressive rock, έχοντας συμμετάσχει σχεδόν σε 200, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κομβικό σημείο στην καριέρα του υπήρξε η κυκλοφορία του τέταρτου προσωπικού του άλμπουμ, το 1994, υπό τον τίτλο "The Flower King", το οποίο τελικά οδήγησε στη σύσταση της μπάντας με την οποία έγινε γνωστός. Όμως, η ευρύτερη καταξίωση ήρθε λίγα χρόνια αργότερα όταν έγινε μέλος των Transatlantic, καθώς και πριν λίγα χρόνια όταν έγινε το έτερο, μουσικό μισό του Jon Anderson των Yes.

Φτάνοντας στο 2019, συνεχίζει ακάθεκτα να είναι δημιουργικός, πρώτα συστήνοντας το supergroup των The Sea Within (με συμπαίκτες όπως ο Daniel Gildenlow κι ο Marco Minnemann) και κυκλοφορώντας το πρώτο τους άλμπουμ, ενώ τώρα - μερικούς μήνες πιο μετά - , υπό το όνομα Roine Stolt's The Flower King, κυκλοφορεί ένα ακόμα άλμπουμ.

Η αλήθεια είναι ότι το γεγονός πως ο τίτλος που αποφάσισε να δώσει στο νέο του project υποδεικνύει ένα μικρό μπέρδεμα στο μυαλό του Stolt, καθώς δεν είναι ούτε ακριβώς προσωπικό άλμπουμ, ούτε άλμπουμ των The Flower Kings. Αλλά - για να είμαστε ειλικρινείς - επί της ουσίας (δηλαδή της μουσικής), όποιο όνομα κι αν χρησιμοποιούσε οι διαφορές θα ήταν ελάχιστες.

Στο "Manifesto Of An Alchemist" μάζεψε κάποιους από τους μουσικούς που συνήθως τον συνοδεύουν σε ό,τι κάνει, όπως τον Jonas Reingold στο μπάσο και τον πολύ Marco Minnemann στα drums, αλλά σε μεγάλο βαθμό έγραψε και ηχογράφησε το μεγαλύτερο μέρος μόνος του. Παράλληλα, ανέλαβε όλα τα lead φωνητικά και έγραψε στίχους που εκφράζουν τα πιστεύω του (σε κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο κατά βάση), ξεκαθαρίζοντας πως εν τέλει έχουμε να κάνουμε με μια προσωπική του δουλειά.

Είναι αξιοσημείωτο πως το "Manifesto Of An Alchemist" αποτελεί το προϊόν μιας πολύ γρήγορης διαδικασίας, καθότι ολοκληρώθηκε σχεδόν μέσα σε έναν μήνα, με τον Stolt να δηλώνει ότι αξιοποίησε ιδέες που περιφέρονταν στα αζήτητα, ακόμα και πριν την εποχή των The Flower Kings. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι χρειαζόταν ένα νέο άλμπουμ για την από κοινού περιοδεία που ξεκινάει με τους Spock’s Beard, αλλά ο Stolt έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία, ως ένας υπέρ-παραγωγικός καλλιτέχνης.

Όσον αφορά στο περιεχόμενο του άλμπουμ, δεν υπάρχουν εκπλήξεις για όσους είναι σχετικοί με τις μουσικές του Stolt. Εδώ έχουμε ξεκάθαρο, παραδοσιακό, progressive rock, που περιλαμβάνει τόσο μακροσκελείς συνθέσεις, όπως τα "Lost America", "High Road" και "The Spell Of Money", όσο και πιο σύντομες, σαν τα "Next To A Hurricane" και "Baby Angels". Και οι δυο προσεγγίσεις είναι απαραίτητες για  την ροή του άλμπουμ, με τις πρώτες συνήθως να αναδεικνύουν καλύτερα τις αρετές των μουσικών και τις δεύτερες να δίνουν λίγες ανάσες απλότητας σε σχέση με τις φορτωμένες σε ιδέες, μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις. Αυτό το μοτίβο είναι γενικά σύνηθες σε όλες τις δουλειές του Stolt.

Όμως, οι καλύτερες στιγμές του άλμπουμ βρίσκονται στις δυο instrumental στιγμές του, όπου ο Stolt διαφοροποιείται και βουτάει τα πόδια του στη jazz, επιστρατεύοντας σαξόφωνο (και γενικά πνευστά) και αφήνοντας ελεύθερο τον καμβά της δημιιουργίας. Οι κιθάρες του είναι υπέροχες, το παίξιμο είναι εντυπωσιακό και οι μελωδίες ρέουν πανέμορφα, αποπνέοντας ένα '70s feeling που δεν είναι προσποιητό, τόσο στο (αυτοαναφορικό φαντάζομαι) "Sixty Three Wake-Up", όσο και στο πραγματικά υπέροχο "The Alchemist".

Πάντως, αν εξαιρέσουμε αυτές τις δύο συνθέσεις, το "Manifesto Of An Alchemist" παραμένει ένα άλμπουμ κοντά στον μέσο όρων των κυκλοφοριών του Stolt, χωρίς κάτι να το ξεχωρίζει από την πλειονότητα των πολλών δουλειών που έχει κυκλοφορήσει είτε μόνος του, είτε με τους The Flower Kings. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, καθώς φαντάζομαι θα ικανοποιήσει την πλειονότητα των οπαδών της μουσικής του και θα αποτελέσει ένα ακόμα ποιοτικό άκουσμα για τους λάτρεις του παραδοσιακού, retro prog, αλλά την ίδια στιγμή δυσκολεύομαι να πιστέψω πως θα έχει κάποια περίοπτη θέση όταν κάποιος προσπαθήσει να κάνει μια σύνοψη της δισκογραφίας του σπουδαίου αυτού μουσικού. Σε κάθε περίπτωση, κρατάω τις δυο instrumental συνθέσεις και δεν θα ήμουν καθόλου αρνητικός σε ένα άλμπουμ γεμάτο τέτοιες στο μέλλον.