Arena

Με σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια παρουσία στον χώρο, το όνομα των Arena είναι συνυφασμένο με τον χώρο του βρετανικού prog. Τα ιδρυτικά μέλη Clive Nolan (πλήκτρα) και Mick Pointer (drums, ex-Marillion) έχουν μαζί τους εδώ και είκοσι χρόνια ως τρίτο πόλο δημιουργίας τον άοκνο John Mitchell (κιθάρα - Frost*, Kino, Lonely Robot), ενώ από το 2010 κι έπειτα έχουν καταφέρει να βρουν έναν σταθερό τραγουδιστή, στο πρόσωπο του εξαιρετικού Paul Manzi. Με αυτή την σταθερή σύνθεση (και τη θέση του μπασίστα ανοιχτή σε αλλαγές) κυκλοφορούν το τρίτο στούντιο άλμπουμ τους και συνολικά ένατο της μακρόχρονης πορείας τους.

Το "The Seventh Degree Of Separation" (2011) ήταν εξαιρετικό και το "The Unquiet Sky" (2015) ήταν επίσης συμπαθές, αλλά έχω την αίσθηση πως το "Double Vision" είναι το καλύτερο συνολικά άλμπουμ της περιόδου Manzi κι ένα από τα καλύτερα της καριέρας τους, τοποθετώντας το δίπλα στα προσωπικά αγαπημένα μου "Contagion" (2003) και "Pepper's Ghost" (2005).

Συνθετικά, τον κύριο λόγο έχει ο Nolan και δεν μπορεί παρά να πάρει τα εύσημα για την μεστότητα των συνθέσεων, αλλά εξίσου σημαντικός είναι και ο ρόλος του Mitchell του οποίου η κιθαριστική δουλειά εξυπηρετεί τις συνθέσεις ιδανικά. Όμως, το κάτι παραπάνω δίνουν οι πολύ δυναμικές ερμηνείες του Manzi, τον οποίο θα τολμούσα να αποκαλέσω έναν «μικρό Dickinson». Θα καταλάβετε το γιατί αν ακούσετε επιμέρους σημεία των τραγουδιών του άλμπουμ που η ερμηνείες του φέρνουν πολύ στον μέγα Bruce, όπως φέρ' ειπείν στο πέμπτο περίπου λεπτό του υπέροχου "The Mirror Lies".

Υπάρχουν μεστές, mid-tempo συνθέσεις σαν το εναρκτήριο "Zhivago Wolf" ή το σκοτεινό "Red Eyes", το "Scars" είναι μια απλά συμπαθητική power ballad και ακουστικό "Poisoned" είναι πραγματικά όμορφη σύνθεση, αλλά το "The Mirror Lies" μαζί με το πιο up-tempo "Paradise Of Thieves" αποτελούν τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ, μαζί φυσικά με το 22λεπτο κλείσιμο του "The Legend Of Elijah Shade". Συνήθως, μια τέτοια σύνθεση είναι δίκοπο μαχαίρι, καθώς μπορεί να απογειώσει ή να καταρρακώσει ένα progressive rock άλμπουμ και ευτυχώς εδώ ισχύει το πρώτο. Τόσο η ροή, όσο και οι επιμέρους μελωδίες του, το καθιστούν ως μια σύνθεση με πραγματικό λόγο ύπαρξης κι όχι μια που φτιάχτηκε με σκοπό να εντυπωσιάσει το prog κοινό και να εξυπηρετήσει τα κλισέ του χώρου.

Η δομή και η ατμόσφαιρα του άλμπουμ μου έφεραν στο νου το "Pepper's Ghost", αλλά ηχητικά συνεχίζει κοντά στις δυο προηγούμενες δουλειές, με τις συνθέσεις απλά να μοιάζουν καλύτερες. Μόνο το εξώφυλλο (στο οποίο μοιάζουν να έχουν πάρει το πρόσωπο του Nick D'Virgillio και να έχουν βάλει πρόχειρα κι άκομψα ένα δεύτερο ζευγάρι μάτια από κάτω για να ταιριάζει με τον τίτλο του άλμπουμ) αποτελεί κάποιου είδους ανορθογραφία.

Για τους φίλους του παραδοσιακού, βρετανικού progressive rock, το "Double Vision" φαντάζει επιβεβλημένο άκουσμα. Για τους μη κατέχοντες τον ήχο, θα μπορούσε να είναι μια καλή εισαγωγή στις μουσικές μιας τίμιας μπάντας, όπως οι Arena, καθώς και του εν γένει ήχου που πρεσβεύουν.