Redemption

Long Night's Journey Into Day

Metal Blade (2018)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 13/07/2018
Η αλλαγή σκυτάλης πίσω από το μικρόφωνο μοιάζει απόλυτα οργανική και ο νέος κύκλος ζωής των Redemption με τον Tom Englund ως frontman φαίνεται πως θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Για όσους παρακολουθούν τα γραφόμενα σε αυτό το site, έχε επισημανθεί αρκετές φορές πως οι Redemption αποτελούν μια από τις πιο αξιόπιστες δυνάμεις του «παραδοσιακού» progressive metal. Όπως, επίσης, έχει γίνει ιδιαίτερη αναφορά στην ξεχωριστή - υπόδειγμα προς μίμηση σε κάποια επίπεδα - περίπτωση του ιδρυτή, mainman, συνθέτη και κιθαρίστα της μπάντας Nick Van Dyk.

Επί δώδεκα συναπτά χρόνια (και για πέντε στούντιο άλμπουμ) ο Van Dyk είχε την πολυτέλεια να έχει έναν τραγουδιστή δίπλα του σαν τον Ray Alder, ο οποίος αναμφισβήτητα προσέδιδε ακόμα μεγαλύτερη αξία στις πολύ καλές δουλειές των Redemption. Αλλά για κάποιον που παρακολουθούσε στενά τα πράγματα είχε αρχίσει να φαίνεται μια φθορά στον ίδιο τον Alder, ο οποίος (ορθά) συμφωνήθηκε από κοινού να επικεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στους Fates Warning.

Φαντάζομαι πως ο Van Dyk δεν θα δυσκολεύτηκε πολύ να καταλήξει στον Tom Englund για την αντικατάσταση του Alder. Ο Σουηδός τραγουδιστής/κιθαρίστας των Evergrey διαθέτει μια από τις πιο ωραίες και χαρακτηριστικές φωνές στον prog χώρο, ταιριάζοντας απόλυτα με το βαρύ και σκοτεινό περιεχόμενο των θεμάτων που πραγματεύονται οι στίχοι των Redemption. Με πιο απλά λόγια ο Englund φαντάζει μια επιλογή που έχει το βάρος να ακολουθήσει ερμηνευτικά τον Alder. Κι έτσι συμβαίνει.

Το "Long Night's Journey Into Day" στην πραγματικότητα μοιάζει με μια φυσική συνέχεια των προηγούμενων άλμπουμ των Redemption, έχοντας φυσικά κάποιες επιμέρους προσαρμογές και διαφοροποιήσεις λόγω της αλλαγής που επήλθε. Στην πραγματικότητα, όμως, η «ραχοκοκαλιά» της μουσικής των Redemption παραμένει αναλλοίωτη: heavy και τεχνικά riff παλιάς κοπής (από Dream Theater ως Symphony X), πολλά solo, στίχοι που πραγματεύονται κατά βάση βαριά θέματα, δυνατά ρεφρέν και φορτισμένες ερμηνείες.

Με τίτλο δανεισμένο από ομότιτλη την ταινία του Eugene O'Neill, η θεματολογία των τραγουδιών του "Long Night's Journey Into Day" ποικίλει, εστιάζοντας κατά κύριο λόγο στην μετάβαση από το σκοτάδι στο φως κι από τη δυσκολία στη λύτρωση, αλλά υπάρχει και η κοινωνικοπολιτική χροιά  του "Echo Chamber", το οποίο καταπιάνεται με το πόσο κακό έχουν έχουν κάνει στην πραγματική επικοινωνία τα social media.

Στο πλαίσιο αυτών των θεμάτων, ο Englund δεν δυσκολεύεται να «δώσει πόνο» με τις ερμηνείες του. Ξεχωρίζουν το "Someone Else's Problem" με το καταπληκτικό Theaterικό riff του και το περιπετειώδες “Indulge In Color” που ξεκινάει με δυνατά και οδηγείται σε μια υπέροχη μελωδία στο πιάνο, ενώ αποτελεί συνέχεια του φοβερού "Black & White World" (από το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας, το "Snowfall On Judgement Day"). Το σύντομο "And Yet" στάζει πόνο και το "The Last Of Me" έχει ένα από τα πιο δυνατά ρεφραίν του άλμπουμ, ενώ εντύπωση προκαλεί η επιλογή να διασκευάσουν το "New Year's Day" των U2, που το τσίτωσαν και το έφεραν ηχητικά στα μέτρα τους. Το κλείσιμο έρχεται με το δεκάλεπτο ομώνυμο τραγούδι, που αποτελεί μια trademark, πολύ καλή σύνθεση των Redemption, οι οποίοι δεν συνηθίζουν να «ξεχειλώνουν» τις διάρκειες χωρίς λόγο, και το ίδιο συμβαίνει κι εδώ.

Όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ, το "The Art Of Loss" έτσι κι εδώ τα κιθαριστικά σόλο υπάρχουν σε αφθονία σε σχεδόν όλα τα τραγούδα, με τον Van Dyk να μοιράζεται τα lead μέρη για μια ακόμα φορά με τους Chris Poland (ex-Megadeth) και Simone Mularoni (DGM), καθιστώντας την ακρόαση του άλμπουμ απολαυστική για όποιον γουστάρει shredding. Επίσης, η παραγωγή είναι πανομοιότυπα καλή με αυτή των προηγούμενων δουλειών, έχοντας λίγο πιο μπροστά σε σημεία τα πλήκτρα του Vikram Shankar, ο οποίος εντάχθηκε στην μπάντα λίγο πριν την ολοκλήρωση του άλμπουμ, αλλά καταφέρνει να κάνει αισθητή την παρουσία του σε σημεία.

Το παράδοξο της υπόθεσης έγκειται στο ότι παρόλο που το "Long Night's Journey Into Day" δεν είναι τόσο καλό όσο ο προκάτοχός του, αφήνει την αίσθηση πως είναι ένα βήμα πως την σωστή κατεύθυνση για την μπάντα. Πρόκειται για ένα ακόμα ποιοτικό, παραδοσιακό progressive metal άλμπουμ που κάνει την αλλαγή σκυτάλης πίσω από το μικρόφωνο να μοιάζει απόλυτα οργανική και αφήνει την αίσθηση πως ο κύκλος των Redemption με τον Tom Englund ως frontman θα είναι μεγάλος και θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

  • SHARE
  • TWEET