Gazpacho

Υπάρχουν οι γνωστοί σε όλους μας κεραυνοβόλοι έρωτες που μπορούν να φλογιστούν από μία και μόνο απλή μα οριστική στιγμή. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι έρωτες, οι υπομονετικοί, εκείνοι που σμιλεύονται μέσα στον χρόνο από βαθιά εμπιστοσύνη και σταθερή συντροφικότητα. Αν το προεκτείνουμε στην μουσική, όσοι είναι οικείοι με το έργο των Gazpacho ξέρουν ήδη καλά ότι αυτοί εδώ οι Νορβηγοί είναι απολύτως ικανοί να εμπνεύσουν τον δύσκολο μα και καλά σμιλευμένο «έρωτα» στον ακροατή τους. Αυτόν που έχει ήδη αποδειχθεί εννιά φορές στο παρελθόν κι έρχεται να επιβεβαιωθεί ακόμη μία με το δέκατο full length τους "Soyuz".

Για τους μη εξοικειωμένους, στο art rock ηχητικό περιβάλλον των Gazpacho ο ακροατής δεν θα βρει ακραία τεχνοκρατική αντίληψη, παικτικά ακροβατικά, 25λεπτες prog οδύσσειες και τα συναφή. Αντίθετα, θα γνωρίσει μια μπάντα η οποία έχει διαμορφώσει βήμα-βήμα μια υψηλής ποιότητας αισθητική που στηρίζεται περισσότερο στον λυρισμό των συνθέσεων, στις γενναιόδωρες και πλούσιες ενορχηστρώσεις και στην συνολική ευγενική ατμοσφαιρικότητα που αποπνέουν. Οι αισθητικές επιλογές τους, αν και εντελώς "μη-cool", τους έχουν φέρει σε ένα σημείο όπου μπορούν να απολαμβάνουν έναν διαρκώς αυξανόμενο σεβασμό κι ενώ το στυλ τους είναι ήδη διαμορφωμένο, το "Soyuz" όπως κάθε νέο τους άλμπουμ φέρνει απλώς κάποιες μικροδιαφορές στις αναλογίες των υλικών, διαφορές που τελικά κρίνονται μόνο από το προσωπικό γούστο του καθενός.

Σε μια πρώτη ανάγνωση, το "Soyuz" φαντάζει ελαφρώς φωτεινότερο από τους προκατόχους του - και αυτό δεν είναι άνευ σημασίας, αφού έχουν δείξει πολλές φορές στην δισκογραφία τους μια ροπή σε σκοτεινά θέματα. Αυτή η διάθεση εδώ ξεκινάει και τελειώνει στο εναρκτήριο "Soyuz One" και το 13λεπτο "Soyuz Out", δύο έτσι κι αλλιώς συγγενικά tracks που αφορούν το μοναχικό και καταραμένο ταξίδι του ομώνυμου σοβιετικού σκάφους. Όπως εύκολα μπορεί να μαντέψει κανείς, οι δύο αυτές συνθέσεις κάνουν μια υγιή χρήση από soft electronics επιδιώκοντας να εξερευνήσουν το Αχανές και συνιστώντας ένα είδος μικρό-έκπληξης. Η πραγματικά ενδιαφέρουσα έκπληξη όμως κρύβεται στα "Exit Suite" και "Sky Burial", εκεί όπου η επίμονη ακρόαση μπορεί να φανερώσει έναν συσχετισμό με την contemporary πιανιστική μουσική. Εξάλλου, παρά το γεγονός ότι τα φωνητικά του Jan Henrik Ohme συνήθως απολαμβάνουν την μεγαλύτερη προσοχή (ίσως κι εξαιτίας της φανερής ομοιότητας τους με εκείνα του Thom Yorke, όχι τόσο σε χροιά όσο στο πως εκφέρονται και τραβιούνται οι συλλαβές), το πιάνο του Thomas Andersen μοιάζει να είναι το συνθετικό θεμέλιο της μουσικής των Gazpacho και ο κύριος υπαίτιος για αυτό το σύγχρονο λοξοκοίταγμα. Παρόλα αυτά, ως highlight του άλμπουμ πρέπει να νοηθούν τα "Hypomania" και "Emperor Bespoke", το πρώτο διότι αποτελεί το πλέον «εμπορικό» κομμάτι της δισκογραφίας τους παραμένοντας όμως μεγαλειώδες, το δεύτερο γιατί η θεατρικότητα και η folk αποχρώσεων ενορχήστρωση του παραπέμπουν απευθείας στο προσωπικά αγαπημένο μου "Demon" του 2014.

Γενικά μιλώντας, το "Soyuz" είναι αρκετά χαλαρό στη ροή του και απαιτεί κάποιες ακροάσεις για να ξεκλειδώσει τα μυστικά του. Σύμμαχος του η καθαρή χρήση των συχνοτικών χώρων, με το βιολί του Mikael Kromer να παίζει ισότιμο ρόλο με τα παραδοσιακά rock όργανα. Εχθρός του η, όπως πάντα, «άρνηση» της μπάντας να χρησιμοποιήσει λίγο περισσότερες παραμορφωμένες κιθάρες, στοιχείο που όποτε συναντάται ξεμπουκώνει και λυτρώνει λίγο την μουσική. Ίσως όμως αυτό να αποτελεί απλώς δική μου επιθυμία.

Σε κάθε περίπτωση, ο ζεστός ήχος των Gazpacho θα φωλιάσει εντός σου και θα σε ανταμείψει αν επιλέξεις να του αφιερωθείς. Και αν δεν υπήρχε ο υπέροχος φετινός δίσκος των συμπατριωτών τους The Oak, το "Soyuz" θα έπαιζε μπάλα σχεδόν μόνο του στον χώρο του λυρικού prog, όπως και τα αμέσως προηγούμενα χρόνια. Όπως και να 'χει όμως, σημασία έχει η αξιοπιστία που κερδίζει με το σπαθί της η μπάντα ξανά και ξανά, μέσα από το καλά σμιλευμένο μονοπάτι της. Και θα συνεχίζουν μπροστά με την χαμηλή φωνή τους, θα ανεβαίνουν δύσκολες πλαγιές ενώ άλλοι γκρεμοτσακίζονται επιχειρώντας να κατακτήσουν μάταιους ουρανούς.